Rather poor blend of Giallo mystery trappings with satanic/occult horror that works mostly as a perversely charming hodgepodge of genre cinema clichees but retains some merit due to some wonderfully crafted disturbing scenes of lucid demonic psychedelia.
Michael is a successful actor, but he has a scandal in his past: at a tender age he knifed his father to death. He and his girlfriend Deborah go to his mother’s for the weekend, and are joined by the director and others from a recent film project. But they are given a rather cool reception by the superstitious housekeeper Oliver. Soon rude things begin happening to some of the guests, and Michael fears a repeat of his nightmare past is in progress.
Ricardo Fredda’s Gialli tend to lean towards the trashier end of the genre canon , see “Iguana with the tongue of fire” for reference. This one is along the same lines, as the pace is quite problematic to put it nicely and the storyline doesn’t make a whole lot of sense. Luckily the end is quite strong if downbeat and manages to tie the fragmented narrative together. As per usual in Gialli , there is not much care for character development . Performances by genre regulars are mostly unspectacular. However this will probably appeals to fans of trashier Gialli like: Strip nude for your killer , Paris Sex Murders and the aforementionen Iguana with the Tongue of fire.
Borderline fodder yet with rewarding moments. I’d like to watch the bluray though as my vhs copy is a bloody mess.
Irredeemable poverty row downbeat drama thriller disguised and mismarketed as a slasher affair, is serviceable only as a footnote/placeholder for genre fanatics .
David Lee Shepherd, who desperately wants work in the video business, is luring hookers into his hotel room so that he can videotape himself strangling them. The police conclude that a serial killer is at work and thus begins an intense manhunt.
There is not much of a murderous action here , let alone video related murder. The movie epicenter /villain seems preoccupied with cameras and video technology and regularly picks-up girls to film with his camera but there is minimal violence and action to justify the exploitative nature of the title. First ten minutes are a solid 6 out of 10 for there is some tension to be seen , but it’s all downhill from there, including a very flat cinematography .
Deservedly a rare and obscure film. This cinematic curio will only matter to slasher completists.
Singapore Sling: The Man Who Loved a Corpse (orig.: Singapore Sling: Ο Άνθρωπος που Αγάπησε ένα Πτώμα)
Directed by: Nikos Nikolaidis
Starring: Meredyth Herold, Panos Thanassoulis, Michele Valley
Insane noir mixed with overly sexualized even perverse images, heaps of gore and pitch black comedy, in a film that defies category and that Nikolaidis himself has repeatedly called as his easiest to make, emphasizing on how much he enjoyed filming it and how much he was amused by the reactions to it:
“When I was shooting Singapore Sling, I was under the impression that I was making a comedy with elements taken from Ancient Greek Tragedy… Later, when some European and American critics characterized it as ‘one of the most disturbing films of all times,’ I started to feel that something was wrong with me. Then, when British censors banned its release in England, I finally realized that something is wrong with all of us.”
SYNOPSIS: He’s coming from the past and is almost dead.
Singapore Sling is the “broke, homeless and friendless” sort of guy, who is always chasing after lost causes bearing women’s names, which lead to nowhere.
His goes by the name of Laura and he met her years ago. Although he has a hunch that the girl he is looking for has been dead for years and that he is in love with a corpse, he continues to search for her.
One rainy, stormy night, wounded and with nothing more to loose, Singapore Sling arrives at a house, believing that Laura may be there. But in the darkness of the night and around an open hole in the garden, two women are trying to bury a dead man… and Singapore Sling, with a bullet in his shoulder, can’t do much.
With the hope that Laura is still there, he waits till daybreak to enter the house.
Yet things don’t turn out the way he expected…
Well , if the atmospheric synopsis doesn’t make a whole lot of sense, which it does if someone is accustomed to the universe of Nikolaidis , then let me break it down for you . Singapore Sling is as if a Lemmy Caution type character suddenly landed in the “Salo” set, which makes it way more interesting of a filmic experiment. The reactions were seismic . The critics in Greece mostly buried the film , however it gained cult status abroad and is perhaps the most known film by that great director.
Technically it is impeccable as expected. The black n’ white cinematography by Aris Stavrou is an eye candy, the direction is inspired and the lead performances by Valley and Herold need to be seen to be believed. Thanasoulis is utilitarian in the role of hopeless man, called “Singapore Sling”.
If you like off-kilter and bizarre cinema you are in for a helluva ride.
Έρχεται από το παρελθόν και είναι σχεδόν νεκρός.
Ο Singapore Sling είναι ένας από κείνους τους τύπους χωρίς λεφτά, σπίτι και φίλους, που κυνηγούν χαμένες υποθέσεις με γυναικεία ονόματα και μπλέκονται σε ιστορίες που δεν οδηγούν πουθενά. Η δική του ιστορία λεγόταν Λάουρα και τη συνάντησε πριν από πολλά χρόνια. Αν και υποψιάζεται πως το κορίτσι που γυρεύει τόσα χρόνια έχει πεθάνει και πως είναι ερωτευμένος μ’ ένα πτώμα, αυτός συνεχίζει να το ψάχνει. Έτσι, ένα βράδυ με βροχή και θύελλα, πληγωμένος και χωρίς να ’χει πια να χάσει τίποτα, φτάνει σ’ ένα σπίτι, γιατί πιστεύει πως εκεί μπορεί να βρίσκεται η Λάουρα. Όμως, στον κήπο του σπιτιού, δυο γυναίκες προσπαθούν να θάψουν το πτώμα ενός άντρα -αλλά o Singaρore Sling με μια σφαίρα στον ώμο δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα.
Περιμένει να ξημερώσει για να μπει στο σπίτι με την ελπίδα πως η Λάουρα βρίσκεται ακόμα εκεί… Όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολογίζει…
Tρελό παιχνίδι του Νικολαίδη με τις συμβάσεις του νουαρ ειδωμένο μέσα από τελείως αναιδές και αιρετικό πρίσμα ,αφού το πάντρεψε με το σπλάτερ και τον ερωτικό κινηματογράφο προσθέτοντας πινελιές σχεδόν σλαπστικ χιούμορ στο τελικό αποτέλεσμα, παράγοντας τελικά ένα εντελώς πρωτότυπο μα και τεχνικά άρτιο κινηματογραφικό έργο.
Κάποιοι είπαν πως το φιλμ απεικονίζει την “σεξουαλική επιθυμία ως (τον) τόπο της κόλασης και τη λίμπιντο ως κινητήρια δύναμη για τη δράση του υποκειμένου” .Ο γράφων νομίζει οτι αυτή η ανάγνωση υποβιβάζει τα φαρσικά και τα γκροτέσκα χαρακτηριστικά του έργου, καθώς και τη συνεχή αναφορά σε αγαπημένα κινηματογραφικά μοτίβα του σκηνοθέτη ,αυτά που αποκαλούν πολλοί “Νικολαιδικές εμμονές”
Τελικά μήπως μας δούλευε όλους ψιλό γαζί όταν μας έλεγε οτι κατά βάσιν το “Singapore Sling” λειτουργεί ως κωμωδία? Πολύ φοβάμαι πως το κοινό θα εξακολουθήσει να μένει στα προφανή που είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση το σεξουαλικό στοιχείο και το ακραίο , διεστραμμένο gore.
Oπως και να’χει ,η ταινία ακούστηκε πολύ στο εξωτερικό και δικαίως θεωρείται cult film αφού συνοψίζει τα κυριότερα σημεία του όρου cult δημιούργημα και με αυτό δεν εννοώ τη στρέβλωση του όρου που χαρακτηρίζει τη λατρεία του “ευτελούς” ως καλτ, αλλά την αναγνώριση και την οπαδική αφοσίωση από μερίδα του κοινού .
Roadkill-the Last Days of John Martin/My Sweet Satan
directed by: Jim Van Bebber
starring:
Mark Gillespie, Jim Van Bebber, Marc Pitman
No holds barred ,unhinged, guerilla film making by the inimitable exploitation/horror auteur Jim Van Bebber , whose career was plagued by trials and tribulations and whose hands-in approach to movie making has earned my respect. Van Bebber has written, directed , photographed and acted on most of his material during the years and his passion is undeniable. We are talking about a troubled, opinionated but highly artistic genius not unlike directors like Abel Ferrara, at least in my book, even newer films like “Mandy” by Panos Cosmatos have utilized some of Van Bebber’s tricks.
‘Roadkill – The Last Days of John Martin’ focuses on a deeply disturbed cannibal who likes to pick up and kill stranded couples on the road, chop them up and have them for dinner. His housekeeping also leaves something to be desired (human remains everywhere!). ‘My Sweet Satan’ is based on a true story wherein a group of heavy metal fans in Ohio dabble in hallucinogenic drugs and Satanism which culminates in a brutal murder.
Roadkill is very interesting visually , as it was done in 16mm and has a coarse , grindhouse look. It’s pretty much Combat shock meets Texas Chainsaw massacre . The performance by Mark Gillespie is also very convincing.
My Sweet Satan pushes the envelope in another way , visually is less of an eye candy as it was shot on video, but the depravation and gore are aplenty. Jim Van Bebber himself delivers a really frenetic performance.
Both shorts are mandatory for fans of this crazy prodigy and be sure to check out his feature films “Deadbeat at Dawn” and “Charlies Family” . I really wish Van Bebber could work with decent budget like Rob Zombie, however his underground cinema is very appealing and should be talked about and cherished more.
Well-crafted Cannibal/action entry by Margheriti that remains vigorous and sort of disturbing forty years after its original release. against all odds
Mentally unstable Vietnam vets who were held captive by the Vietcong come back to America after being rescued carrying a dangerous virus that turns people into cannibals when bitten.
The notion that cannibalism is a virus and that socially marginalized Vietnam veterans, that are destined to relive the horrors of the war are bound to develop sociopathic tendencies one way or another remains effective throughout the duration of the film ,even if some details of the script are heavy-handed , dare I say problematic. But ,oh well ,it’s an Italian cannibal exploitation flick from the 80ies , what can you do?
John Saxon didn’t see the whole cannibal thing coming and was less than impressed while on set.
” At one point we were shooting a scene and a guy brings in this tray of meat. I asked what it was for and they explained to me it was supposed to be body parts, even genitals, and we were supposed to gnaw on them. I asked Margheriti to take me out of the scene and I went to my hotel room. Once I found out what the true nature of the film was I got so depressed.”
However the seasoned professional Saxon was ,buckled up and delivered a performance that was no less than very effective, especially during his meltdown ,in the film ending. Radice is his beloved bad boy appropriation/impersonation. The rest of the cast is strictly utilitarian. The Atlanta setting adds a nice flair to the film as well.
Surprisingly this has grown older in a quite charming way in contrast to Cannibal Ferox f.e.
Αστικός Κανιβαλοσαματάς από τον Αντόνιο Μαργκερίτι, ο οποίος φλερτάρει εδώ με τον κοινωνικό σχολιασμό ,τον οποίον θα απογείωνε στο υπερέπος last Hunter, με τον David Warbeck , σε ένα ρόλο που έμοιαζε κομμένος και ραμμένος για τον Τζων Σαξον. Τι κρίμα που ο Σάξον δεν εκτίμησε ιδιαίτερα τα σπληνάντερα του cannibal apocalypse και προδομένος ,τρόπον τινά, δεν συνέχισε τη συνεργασία του με τον Ιταλό πρωτομάστορα του Τρας.
Το Στόρυ: Γκρουπ βετεράνων παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα αρκετό καιρό μετά την επιστροφή τους στην πατρίδα και καννιβαλίζουν μερικούς ανύποπτους συμπολίτες τους. Η επιστήμη υποθέτει αλλά επι της ουσίας δεν μπορεί να βοηθήσει. Η αστυνομία μπλέκεται και τα χειρότερα έρχονται.
Διαθέτει σκηνές ανθολογίας, αρκετό τεχνικό βάθος και συμπαθητικές ερμηνείες παρά τις σεναριακές απιθανότητες. Το αστικό περιβάλλον δίνει επίσης πόντους. Το φιλμ σε τελική ανάλυση γέρασε καλύτερα από άλλα αντίστοιχα και αποτελεί ακόμα ασφαλή επιλογή για τους φανς του Eurotrash.
It’s no secret that the Wunderkind/enfant terrible of the Greek indie film making , the great, late Nikos Nikolaidis is one of my favorite Greek directors. His films , especially “Singapore Sling” surpassed the Greek limitations and went on to become cult worldwide. I can even find redeeming values and enjoy his last picture, the critically maligned and largely ignored “The Zero Years” . Morning Patrol is where his nightmare visions , his sensibilities and his impeccable cinematic aesthetics come in one and create a masterpiece for the ages.
A lonely and perplexed woman, played by future Nikolaidis mainstay Michele Valley, wanders through the ruins of a destroyed and deserted city in a post-apocalyptic era. She wonders whatever happened and where did all the residents disappear to. She does not remember much about herself, including even her own name, where is she supposed to be going, and whether she ever had any relatives. The woman finally meets a lonely man in despair, employed as a Morning patrol guard, eventually finding with him the ultimate link between love and death
Morning Patrol is a profound piece of film making . Deeply political and social without preaching to the choir, something which was a cardinal sin for many film makers especially in a country like post-dictatorship Greece. Nikolaidis’ aesthetics is as mentioned impeccable his sense of scope and cinematic geometry and his sheer talent of constructing sequences are very rare features . Ntinos Katsouridis’ cinematography is also breathtaking, with blueish and neon hues , he marries the noir element with the neorealist movement. The music score by Hatzinasios is a very atmospheric and poetic and further amplifies the images of despair and hope that emanate from the screen. Finally the choice is locations is excellent ,for the derelict ,post-apocalyptic settings are undoubtedly another means to accomplish the aim here.
The storyline and the identity of the two main protagonists have been subject to a heap of analysis. The lonely woman and the patrol man could be anyone in search of an identity , in search of fundamental human emotions , such as love and empathy , last but not least, in search of a better place. It is an understatement that both Valley and Spyridakis excel in their respective performances and it is very disturbing that this film no matter how beautiful it is , remains tragically relevant. On another note the old DVD version was notorious for having a terrible sound and a rather washed-out film transfer . Fortunately I re-watched it for the first time in a restored HD copy and this was both revealing and pummeling, especially considering that mankind is dealing with a pandemic at the moment.
Morning Patrol is one of the most important Greek films ever made. Watch it!
Μια γυναίκα περπατάει μόνη σε μια έρημη πόλη. Πλησιάζει την απαγορευμένη ζώνη και προσπαθεί να περάσει. Από παντού την παρακολουθεί η Πρωινή Περίπολος. Η ίδια η πόλη είναι ζωντανή αλλά ανεξέλεγκτη. Φωνές υπολογιστών προειδοποιούν τους ανύπαρκτους πολίτες να εγκαταλείψουν την πόλη. Το σύστημα επικοινωνίας δουλεύει… οι κινηματογράφοι προβάλουν ταινίες… οικεία πρόσωπα μιας περασμένης εποχής γεμίζουν τις τηλεοπτικές οθόνες. Συναντάει έναν από τους λίγους επιζώντες που φυλάνε την πόλη. Έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον. Προσπαθούν να θυμηθούν το παρελθόν. Ξετυλίγουν μαζί το μπερδεμένο κουβάρι της μνήμης τους και αποφασίζουν να περάσουν μαζί τη ζώνη. Ενώθηκαν με τους δεσμούς της βίας και του θανάτου αφού κανένα άλλο είδος συμπεριφοράς δεν ταιριάζει σε έναν τέτοιο κόσμο. Υπάρχει τέλος; Υπάρχει άραγε ελπίδα και μέλλον; Κανένας απ’ όσους πέρασαν δεν γύρισε πίσω να μας πει αν υπάρχει η ελευθερία της θάλασσας. Οι φυγάδες συναντούν μεγάλους κινδύνους… Μια ιστορία αγάπης σ’ αυτόν τον αβάσταχτο κόσμο… τι σημασία μπορεί να έχει;
O μακαρίτης Νίκος Νικολαίδης ,ο λατρεμένος μου , οργισμένος βαλκάνιος , ο άνθρωπος στον οποίο μια μεγάλη μερίδα νέων κινηματογραφιστών οφείλει τα μέγιστα, αφού καλώς ή κακώς μιλάμε για τον άνθρωπο με την πιο αμιγως κινηματογραφική ματιά στην πολύπαθη αυτή χώρα, έλεγε πως η πρωινή περίπολος είναι ένα “ρομάντζο καταστροφής”
“Όταν όλα θα καταστραφούν πάνω σ’ αυτή τη γη και θα καλυφθούνε από το ψύχος και τις πολιτικές καταιγίδες, τότε όλες οι τηλεοράσεις θα παίζουν τις ταινίες του Μπόγκαρτ και του Τζέημς Ντην και η μόνη μουσική που θα ακούγεται απ’ άκρη σ’ αυτό τον πλανήτη θα’ ναι η μπάντα του Γκλεν Μίλλερ να παίζει το «In the Mood» και σίγουρα κανείς από σας δεν θα’ χει επιζήσει για να με διαψεύσει.”
Βαθιά “σημαδεμένος” από το νουαρ και αναμφισβήτητα πληγωμένος από τα αδιέξοδα που ταλάνιζαν και ταλανίζουν τον μοντέρνο άνθρωπο της μητρόπολης. Ο Νικολαίδης μετά από την αίσθηση και την αποδοχή των Κουρελιών και της Γλυκιάς Συμμορίας, απομακρύνεται προσωρινά από το θέμα της καταραμένης παρέας/συμμορίας που βαδίζει προς την ελευθερία με κάθε κόστος και πιάνει τη Δυστοπία σε μια ταινία που την ακολουθησε θεματικά πολλά χρόνια αργότερα με το Zero Years , το οποίο όμως έπεσε σε ώτα μη ακουώντων, σε αντίθεση με την Πρωινή περίπολο που έκανε αίσθηση και σημάδεψε ανεξίτηλα τον σύγχρονο Ελληνικό κινηματογράφο.
Λογικό και επόμενο, αφού η ταινία τούτη είναι αριστούργημα σε κάθε επίπεδο.Οι καταραμένες αύρες της Βάλευ και του Σπυριδάκη, η μουσικάρα του Χατζηνάσιου, η σκηνοθεσία του Νικολαίδη με τεχνικά χαρακτηριστικά οπως το καδράρισμα , την προοπτική, το βάθος πεδίου , την αίσθηση της Σεκανς, την ίδια τη συγκλονιστική φωτογραφία του Κατσουρίδη εξακολουθούν να σοκάρουν 35 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, που ευτυχώς κυκλοφορεί αποκατεστημένη σε HD και είναι διαθέσιμη προς ανακάλυψη από τους νεότερους.
Παραμένει δυστυχώς τραγικά επίκαιρη εν μέσω Πανδημίας.
Incredible early Giallo entry by the great, late Lucio Fulci. The film, on top of all other factors (pun fully intended!) is benefited by the very stylish cinematography of the vibrant sixties San Francisco area and features a masterful mechanical screenplay by Lucio himself.
An unscrupulous doctor is accused of killing his asthmatic wife as part of an insurance scam, despite discovering that she has a doppelgänger who works as a high-class stripper. He and his mistress are trying to figure out if the stripper and the deceased wife are somehow connected. The story starts unravelling as soon as the police is asked to shed some light in the mystery.
A perfect marriage of style and substance , a Hitchcockian tale of betrayal , with a love triangle and then some. Fulci’s storyline on “Una sull’ altra” offers more than meets the eye and the series of twists during the last reel of the film as we reach climax are destined to leave a lasting mark to the viewer.
The breathtaking Marisa Mell, in all her glory, is the perfect vehicle for Fulci to indulge in a voyeuristic sort of film making , by making use of each and every trope of this psychedelic age of cinema. Undoubtedly this is a very well made and beautiful film. The narrative starts building up rather slowly but the second and third part of the film are well-oiled and offer great suspenseful moments Jean Sorel turns from a playboy to a defeated man overnight and Elsa Martinelli offers a different sort of stoic eroticism. The villain of Alberto de Mendoza is not overly strong but still utilitarian. To make things even juicier ,the director himself appears in a cameo role in the most gruesome moment of the film ,in true Fulci fashion.
This is top shelf cinema by Fulci.
Εξαιρετικό Χιτσκοκικό Τζιαλλο από τον Λούτσιο Φουλτσι . Ανεξάρτητα από το εαν η πλοκή θυμίζει το Vertigo . Ο Φούλτσι τερμάτισε δημιουργικά με το παρόν τη μηχανική δομή του σεναρίου του και σκαρφίστηκε μερικές ανεπανάληπτες ανατροπές ,για τις οποίες και ο ίδιος όπως ομολογούσε, ήταν περήφανος.
Τεντυμπόης και Δον Ζουάν Γιατρός ονόματι Τζωρτζ Ντουμουριε βλέπει τη γυναίκα του να πεθαίνει με ύποπτο τρόπο στην ίδια του την κλινική . Μια ασφάλεια ζωής 1.000.000 αξίας Δολαρίων και μια εκρηκτική Στρίπερ που μοιάζει εκπληκτικά στη μακαρίτισσα του βάζουν ψύλλους στα αυτιά και προσπαθεί μαζί με την ερωμένη του να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Ο σχεδόν ηττημένος Τζωρτζ θα οδηγηθεί στην πτέρυγα θανατοποινιτών του Σαν Κουέντιν ,αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Το παρόν σενάριο βρίθει αφηγηματικών ευρημάτων και το σπουδαίο φιλμάρισμα του Φούλτσι κάνει μια ταινία που έχει από μόνη της τις προδιαγραφές να ξεχωρίσει , ακόμα αρτιότερη. Η ματιά του σκηνοθέτη στο παρόν είναι ηδονοβλεπτική εκεί που πρέπει και απόλυτα ραφιναρισμένη. Το τζαζ σκορ του Ριζ Ορτολάνι είναι καταπληκτικό και οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμαίνονται από συγκρατημένες ως απόλυτα πειστικές.
Το παρόν είναι Eurocult να το πιείς στο ποτήρι. Άσπρο πάτο λοιπόν!
An abysmal obscurity of a film that is mildly entertaining but lacks of any replay value whatsoever, Blood Nasty was never released theatrically or on video in the U.S and was only released on video in Greece and a few other countries. No DVD version exists as of yet.
Roy is killed by a couple of jewel thieves and then brought back to life and possessed by deceased serial killer “Blade”. He returns home and his mother is not very happy to see him as she wants to collect his life insurance policy. Soon, things get out of hand as mom is trying to make sure nobody knows that Roy has “come back” and Blade is trying to let everybody know that he has “come back”.
It’s fairly obvious that this falls mostly into the camp/comedy/horror category. Quite similar to Troma stuff like : Death by Dialogue or Mommy’s Epitaph this will only be of interest to hardcore straight-to-video horror connoisseurs and Linnea Quigley completists.
Ασύλληπτος υπερ-σπάνιος βιντεοτεκές δικαίως λησμονημένος από όλον το ντουνιά.Μπορεί να μην έτυχε διανομής στις ΗΠΑ αλλά κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τη θρυλική ΕΛΛΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΒΙΝΤΕΟ, θεωρείται λοιπόν σπάνιο φιλμ.
Μικροκακοποιός σκοτώνεται προδομένος από τους συντρόφους του στα πλαίσια σκοτεινού κόλπου και το σώμα του καταλαμβάνεται από το σατανικό πνεύμα Κολομβιανού εμπόρου ναρκωτικών,ονόματι Μπλεηντ. Η οικογένεια εποφθαλμιά τα χρήματα της αποζημίωσης, αλλά ο νεκρός Roy και η νεοαφιχθείσα φιλενάδα του Μπλεηντ ,Wanda καταφθάνουν στην οικογενειακή εστία και περιπλέκουν τα πράγματα.
Οι οπαδοι βιντεοσκουπιδιών λογικής Troma Films μπορεί και να χαμογελάσουν,οι αρχειοθέτες των κάκιστων ταινιών τρόμου επίσης.Οι λοιποί μακρυά.
So Sweet, So Dead aka Rivelazioni di un maniaco sessuale al capo della squadra mobile
directed by: Roberto Bianchi Montero
cast: Farley Granger,Sylva Koscina,Silvano Tranquilli,Annabella Incontrera, Chris Avram,Femi Benussi, Krista Nell,Susan Scott, Luciano Rossi: Gastone
A sleazefest filled to the brim with Eurocult regulars by Roberto Bianchi Montero. Pleasure guaranteed in spades here as this affair is of the same lineage as films like: French Sex Murders,Giallo a Venezia and Strip nude for your Killer. Do you see a pattern here? Yes, I bet you do , Sex and promiscuity is the name of the game here.
Inspector Capuana investigates serial murders where the victims of unfaithful wives were get killed as they were having sex with their husbands. A naked woman is found murdered and mutilated in a prosperous small province town in Southern Italy. But who is murdering her? After a while, the killer who wears black fedora, gloves, and trench coat starts photographing unfaithful wives as they start having sex with their lovers and also killing them.
So here we have a storyline, where unscrupulous and corrupt ,bored wives of the upper class meet their maker. Some say it’s misogynist, well, I think that this is not misogynist and nihilistic in a New York Ripper vein ,but it’s rather a sarcastic commentary on the ill deeds of the Bourgeoisie. However ,rest assured Montero is no Marco Ferreri or Elio Petri. There is more focus on gratuitous nudity and brutal killings here .
As far as I’m concerned I feel that “So Sweet so Dead” ,which also was released as “Penetration” with hardcore inserts, is a highly successful Giallo .It’s as polished and stylish as it could ever be, definitely not bottom barrel like “Giallo a Venezia” and features so many stalwarts of Euro cult cinema that it is almost a paradox.
Mandatory addition to your Giallo collection.
Τζιαλλο κολοσσός από το Ρομπερτο Μπιανκι Μοντερο , ο οποίος σχεδόν παίζει το Τοrso του Sergio Martino στα ίσια ,αλλά λόγω διαφοράς μπατζετ καταλήγει να φιγουράρει στη μέση του βαθμολογικού πίνακα μαζί με άλλα υπερ-sleazy έπη όπως τα: French Sex Murders και Strip Nude for your Killer.
Tο Παρόν δεν χωρατεύει, είναι υπερβίαιο και κάνει και την ανατροπή με κοινωνικό σχόλιο για τη διαφθορά τις Ιταλικής Μπουρζουαζίας, αλλά μην τρελαθούμε Ο Μπιανκι Μοντερο δεν φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος Μπελόκιο αλλά να βγάλει το μεροκάματο και όχι μόνο τα καταφέρνει αλλά μάλλον παραδίδει κιόλας με το φιλμ αυτό την πιο πετυχημένη του προσπάθεια.
Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972
directed by:Umberto Lenzi
cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell
A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.
A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”
This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.
Anyway Giallo fans should definitely check this one out.
όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.
Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp θρίλερ.
Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.
Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.
latenightmoviecrypt 