Black Belt Jones (1974)

Black Belt Jones (1974)

directed by:Robert Clouse

cast:Jim Kelly, Gloria Hendry, Scatman Crothers

The Mafia’s Don learns that the City is planning a new civic center, and is buying the land where it will be, to make easy money when the city council will buy it. The one piece the Don doesn’t have yet, is the old African-American karate school owned by Papa Byrd. Big Tuna, the Mafia Don’s right hand man, goes to Pinky, their representative in that area and they tell him that he owes them $250,000 but instead of paying, they want him to get Papa Byrd’s school. Pinky tries to muscle the karate master into handing out the property title, but he throws him out. A teacher calls Black Belt Jones, a friend of Papa Byrd, to talk to him about this, but before he does Pinky and his thugs accidentally kills Papa Byrd in a second visit. Before dying in friends’ arms, Byrd says that the school belongs to Sydney – whom nobody knows. Black Belt Jones knows that Sydney is Byrd’s daughter, whom he hasn’t seen since she was a child. Black Belt asks a friend of his who works for the Government, to track her down… he does and Jones and co. will find out that Sydney is also a karate expert. Together they’ll try to rip-off the mob,Pinky and stomp as many enemies in order to keep the Karate-school and the property in Sydney’s hands.

The film is a spiritual successor to Clouse’s prior film Enter the Dragon, in which Kelly had a supporting role. Well, this is an immensely fun packed ride ,full of karate fights, done enter the Dragon style, mafia sub-plot ,great one-liners, rapid pacing, overall 84 minutes of majestic exploitation fun.

Never again did Blaxploitation meld so well with martial arts and comedy as in Black belt jones. Jim Kelly is a cool cat , Gloria Hendry has tons of fun and rules the screen as Sydney and Scatman Crothers and Malik Carter also offer us some great one-liners.

All in all, this one pretty much epitomizes the Afro-Fu style. Mandatory viewing.

Πεμπτουσιακό καράτε φιλμ, με το Τζιμ Κέλλυ ,τη Γκλόρια Χέντρυ και τα άλλα παιδιά να προσθέτουν το άφρο στο όλο εγχείρημα . Εξυπακούεται οτι το παρόν είναι κυριολεκτικά ένας ατακαριστός μαραθώνιος πολεμικών τεχνών, ντελιριακής άφρο κωμωδίας και καταιγιστικής δράσης.

Ο μαυροζωνάς Τζόουνς, μυστικός πράκτορας της κυβέρνησης , τίθεται σε συναγερμό όταν ενημερώνεται οτι η μαφία έχει βάλει στο στόχαστρο τη σχολή καράτε του μέντορα του, Πάπα Μπερντ. Όταν η μαφία σκοτώνει το δάσκαλο του. Ο Τζόουνς συνασπίζεται με τη Σύντνευ ,κόρη του μακαρίτη,τη θεά Γκλόρια Χέντρυ (Ο μαύρος νονός του Χάρλεμ), επίσης άσο στις πολεμικές τέχνες και οι δυο τους μαζί με έναν μίνι στρατό που απαρτίζεται εξίσου από καρατέκα και αθλήτριες του τραμπολίνο, κλέβουν 250.000 $ από τη μαφία, μοιράζουν ξύλο με τη σέσουλα και μας κάνουν να χαμογελάμε επι 84 λεπτά.

Η ταινία, βασικά μια “μαύρη” έκδοση του enter the dragon, κινείται καθ’όλη της τη διάρκεια με σανιδωμένο το γκάζι και μας προσφέρει διασκέδαση γενναιόδωρα . Αν σας αρέσει η μίξη κωμωδίας, δράσης, πολεμικών τεχνών και blaxploitation , τότε αυτή η ταινία που γράφει τη λέξη ΚΑΛΤ κυριολεκτικά με πηχυαίους χαρακτήρες στο κούτελό της  θα σας μείνει αξέχαστη…

 

To kill a Stranger (1983)

To kill a Stranger (1983)

directed by:Juan López Moctezuma (as J. Lopez-Moctezuma)

cast:Angélica María, Dean Stockwell, Donald Pleasence,Aldo Ray

Solid sleeper made in Mexico.Plotholes aside this one has got enough substance to keep the fans interested and a solid cat n’ mouse first reel, with Donald Pleasence playing a decorated army colonel in a Southamerican country with a lot of skeletons in his closet,or maybe his well .

Cristina Carver (Angelica Maria) finds herself in dire straits after she arrives to spend some time with her TV-reporter husband (Dean Stockwell) who is visiting a Latin American country run by a military dictator. After a car accident one day, Cristina brings the helpful Col. Kostik (Donald Pleasence) home and then kills him in self-defense when he violently attempts to rape and murder her. Terrified, she covers up her act and hides the body, yet in spite of her husband’s efforts to protect her, a local police detective starts to figure out what really happened.

Juan López Moctezuma was a legend of Mexican genre cinema .During his career he directed five films, all in the genres of Gothic horror and suspense: The Mansion of Madness (1972), Mary, Mary, Bloody Mary (1974), To Kill a Stranger (1983), El Alimento del Miedo (1994), and his most recognized and controversial work, Alucarda (1978). In my opinion he was at his best when he narrated stories that bordered on or were quintessentially supernatural. I have already talked about my love for his work .( https://latenightmoviecrypt.wordpress.com/2013/12/02/mary-mary-bloody-mary-1975/)

To kill a stranger is a more pedestrian affair that utilizes a simple plot, but Moctezuma manages to establish a menacing atmosphere and also poses some criticism against the omnipotence of the military forces in South America. The detective elements stay undercooked though, thus we cannot talk about a completely successful plot here.

Despite the shortcomings of this one, I enjoyed it. The premise is interesting and the military element makes the story a tad more unique than in similar films of that ilk. A bonus is also of course the presence of Pleasence whose portrayal of sexual predator/rapist/serial killer is creepy if a bit overacted.

Fans of cinematic curios have a look. There are way more uninteresting movies out there…

Μεξικάνικη παραδοξότητα με τον Ντοναλντ Πλέζανς να υποδύεται παρασημοφορημένο Νοτιοαμερικάνο συνταγματάρχη που αρέσκεται να προσκαλεί όμορφες τουρίστριες στο αχανές άνδρο του, να τις βιάζει και μετά να τις σκοτώνει.

Η ταινία ποτέ δεν πατάει το γκάζι της βίας και του σκότους τόσο πολύ ώστε να μας κάνει τα μούτρα κιμά και θα ήθελα να είναι πιο ξεκάθαρα ταινία τρόμου στο στυλ του Ντ’Αμάτο, παρά ατμοσφαιρικού θρίλερ με στοιχεία τρόμου,στοιχεία αρκούντως σκοτεινά μεν, ατάκτως και σποραδικά  ερριμμένα δε. Παρ’όλα αυτά δείχνει συνέπεια απέναντι στο θεατή και τελικά κομίζει τις συγκινήσεις που υπόσχεται.

Ο σχολιασμός του σκηνοθέτη, θρύλου του Μεξικάνικου κινηματογράφου είδους, Μοκτεζούμα σχετικά με τις υπερεξουσίες και τη διαφθορά του Στρατού σε αυτές τις χώρες δεν περνά απαρατήρητος και ενδυναμώνει τη σχετικά τετριμμένη πλοκή, αλλά η κλιμάκωση μοιάζει βεβιασμένη και αμήχανη.

Παρά τις σεναριακές ελλείψεις η ταινία κρίνεται επαρκής στο είδος της . Άν τα αναίμακτα θρίλερ που ποντάρουν στην ατμόσφαιρα σας γοητεύουν, τότε ίσως αυτό εδώ το ταπεινό φιλμάκι σας κερδίσει.

 

The Torture Chamber of Dr. Sadism (1967)

The Torture Chamber of Dr. Sadism (1967) aka “The Blood Demon”, Die Schlangengrube und das Pendel,  The Snake Pit and the Pendulum,^[4] and Castle of the Walking Dead

directed by:Harald Reinl

cast:Lex Barker, Karin Dor, Christopher Lee

Super- energetic , at least for a gothic/horror film,fast paced, atmospheric and thus high octane pulp entertainment inspired by E.A.Poe’s “The Pit and the Pendulum”, Hammer horror Dracula Films , Italian pulp proto-horror like Mario Bava’s “Black Sunday” and the trashfest of “The Bloody Pit of Horror” .Harald Reinl’s “Torture chamber of Dr.Sadism” might be literally a cinematic namedropping of elements from other films and a listing of gothic horror insignia, but it is a rare occasion of a film when all these things actually gel and create a very tasty stew of a film. This is a bloody riot…

In the Olden Tymes, Count Regula is drawn and quartered for killing twelve virgins in his dungeon torture chamber. Thirty-five years later, he comes back to seek revenge on the daughter of his intended thirteenth victim and the son of his prosecutor in order to attain immortal life.

Shot on location in the medieval town of Rothenburg in Germany Reinl’s film sure did have an impressive location to back up its story with. Director Reinl who directed several Edgar Wallace Krimis  in the 1960s,some of them co-starring Klaus Kinski ,plus a few Westerns about Winnetou,was no slouch either. This flick in particular feels simultaneously pulp oriented and visually compelling. The production team went above and beyond the call of duty to create the most impressive set pieces possible. You want Snake pits? Smoke filled caverns and isles? a giant pendulum? dungeons? A Caligari-esque laboratory? Throw a dart and you’ll literally get what you wished for. Certain sequences ,for example the “forest of hanging corpses” have a very eerie feel to them.

However, as a mish-mash of well-known influences this film never does feel “that serious” and the fast pace in which the story unwinds helps the viewer to enjoy this little flick even more.

The Torture Chamber of Dr.Sadism has a cast full of gothic horror regulars with Christopher Lee reprising his most renowned role, here is aptly retitled Count Regula and Lex Barker being a solid lead as well. Karin Dor is also an eye candy in the Euro horror babe tradition.

Ladies and Gentlemen this one checks all boxes. Add it to your collection…

Gothic horror εξτραβαγκάντσα από τη Γερμανία, χώρα με παράδοση στα pulp Krimi ,ταινίες μυστηρίου, με στοιχεία νουαρ, αρκετά κοντά στα Ιταλικά Τζιάλλι. Εδώ πρυτανεύει το γκοθικ στοιχείο και ο διαβολικός απέθαντος Κόμης Ρέγκιουλα ,με έναν Κρίστοφερ Λη να βγάζει το μεροκάματο περιφέροντας την αριστοκρατική του αύρα και εξαπολύοντας βρυκολακίσιο Σίξτις “εκτόπλασμα” ,αν και δεν υποδύεται το Βαμπιρ,προς πάσα κατεύθυνση.

Το εντυπωσιακό με αυτήν εδώ την παραγωγή είναι το πόσο αποτελεσματικά λειτουργεί σαν πάντρεμα του Σίξτις Ιταλικού υπερφυσικού γοτθικού τρόμου (black Sunday,bloody pit of horror) με τον αντίστοιχο βρετανικό ,αυτόν που λάνσαρε η Hammer horror, ας πούμε.

Ναι μεν έχουμε λοιπόν στο “ο διάβολος θα πεθάνει την αυγή” συνθέσεις που προάγουν το ατμοσφαιρικόν του πράγματος, αλλά έχουμε και ένα ανάλαφρο, σχεδόν τσιρκολάνικο πνεύμα που κάνει το γκροτέσκο της θεματικής, τόσο οικείο και πηγαία διασκεδαστικό.

Ας μην ψάξει κανείς για λογική ακολουθία, αφού σεναριακά το φιλμ είναι μια συρραφή από κλισέ. Αλλά ας αφεθεί στην καταιγιστική διαδοχή των προαναφερθέντων κλισέ και οικείων εικόνων, που συνδυαστικά δημιουργούν ένα γευστικότατο ταινιάκι που θα αφήσει άπαντες τους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους με το χαμόγελο στα χείλη.

Γοτθική βόμβα…

Dominique (1978)

Dominique (1978) aka “dominique is dead”

directed by:Michael Anderson

cast: Cliff Robertson, Jean Simmons, Jenny Agutter

Slow burning mystery thriller with horror overtones made in UK. Dominique has a few well constructed chills and thrills on display, but it unfortunately suffers from a weak start,overstays its welcome and is hence a rather dull experience that doesn’t however offend the viewer.

The film is based on the 1948 short story What Beckoning Ghost by Harold Lawlor.^[2]The wife of a greedy man named Dominique Ballard comes back to haunt him after her death. He is after her money and convinces his wife that she is mentally unstable. Because she is mentally exhausted from being frightened all the time, she commits suicide, but soon the husband begins experiencing her ghostly presence.Is Dominique really alive?

This Amicus production makes use of traditional exposition and narrative techniques in order to build suspense.It sure succeeds in building tension but that doesn’t mean that the viewer won’t experience repeated deja-vus while watching this one,as Dominique is for lack of a better term a rather unoriginal entry in the mystery thriller catalogue. It also somehow seems to drag and could definitely benefit if it was 15 minutes shorter. Still it is a stylish affair with mostly convincing performances and a satisfying ending twist.

We’ve seen far worse films than this one, yet this characteristically british tinged affair will never get past the first viewing trial.Once seen will then be forgotten.

ταινία τρόμου ελλείψει καταλληλότερου όρου το Dominique είναι και αυτό από τα φιλμ που προσπεράσαμε δεκάδες φορές στα ράφια των Βίντεοκλαμπ μέχρι που αποφασίσαμε για αρχειακούς λόγους να το προσθέσουμε στη συλλογή μας.

Η αφήγηση σε αυτό το θρίλερ μυστηρίου είναι μάλλον τετριμμένη και η πλεκτάνη που στήνεται στην κακόμοιρη τη Ντομινίκ μάλλον αναμενόμενη ,πλην το έργο δεν προσβάλλει επ’ουδενί τη νοημοσύνη του θεατή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει βέβαια οτι το παρόν με την αργόσυρτη του ανάπτυξη και τις σποραδικές του εντάσεις παραδοσιακού γκρανγκινιολικού χαρακτήρα φανατίζει κιόλας.

Δυστυχώς ταινίες σαν το Dominique υπάρχουν με το κιλό εκεί έξω, συνεπώς το παρόν απασχολεί μόνον τους πιουρίστες και τους completists του χώρου.

Lipstick (1976)

Lipstick (1976)

directed by:Lamont Johnson

cast:Margaux Hemingway, Chris Sarandon, Perry King,Mariel Hemingway,Anne Bancroft

Lipstick was one of the originators of the rape/revenge genre and as such was a highly polarizing film. Lamont Johnson’s film is equally hated by the feminists , for its crass depiction of rape and by film critics alike for its exploitative feel. Yet both managed to miss the obvious . This Dino De Laurentiis production was at heart a slick, maybe too ambitious for its own good exploitation film, but this is said in hindsight and with the benefit of having dissected and digested the codes and semiotics of exploitation cinema. I’m not sure how critics felt when this was initially released back in 1976.

Chris McCormick,a top fashion model seeks justice after she is brutally raped by Gordon Stuart her teenaged sister’s music teacher and avantgarde music composer. The case makes it to trial but Chris gets abused for second time in the courtroom, as the jury gets manipulated by Stuart’s attorney who presents Chris as a seductress, even hints at her profession bordering on prostitution. Stuart walks a free man and he rapes Chris’ teenage sister too, leading Chris to enact a brutal revenge.

The sleazy meets the melodramatic and the courtroom drama meets standard fare vigilante thriller, in a production that opted to launch the late Margaux Hemmingway’s acting carreer. Unfortunately , things didn’t really work out for the then prestigious model and Ernest Hemingway’s granddaughter, as her later life was marred by highly publicized addiction and depression. She committed suicide by drug overdose in 1996 at the age of 42.

Personally, I think that the slack the film received was maybe unfair. Trying to find an agenda in this one is a futile point and it is obvious now, in a metacritic sense, that the initial reviews missed the mark. Lipstick was not an arthouse film or “a bold statement on the crime of rape” but commercial cinema, that tried to tell a story, perhaps in a flawed and sometimes a titillating manner which relied heavily in exploitative cinematic techniques, but it works as is is, as other films like “Cruising” or “Angel of Vengeance” did. At the time of release Variety stated “Lipstick has pretensions of being an intelligent treatment of the tragedy of female rape. But by the time it’s over, the film has shown its true colors as just another cynical violence exploitation” .I don’t know about you but If  I were Lamont Johnson I would take these remarks as a compliment.

The acting is mostly solid, the cinematography excellent and the movie doesn’t overstay its welcome. Yes it’s mostly exploitation, but it’s good exploitation that was groundbreaking at its time ,plus with a ending like in Lipstick’s case one cannot accuse Johnson of being misogynistic.

Μία ταινία που φαινομενικά σχεδόν όλοι λατρεύουν να μισούν αφού αδυνατούν να καταλάβουν το πάντρεμα δικαστικού (μελο)δράματος με καθαρές rape-revenge και vigilante αποχρώσεις. Το lipstick είναι μια ταινία που δεν κομίζει γλαύκας εις Αθήνας , αλλά δε νομίζω να είχε ποτέ τέτοιες βλέψεις. Βλέποντας το σαραντα δύο  χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία αντιλαμβάνομαι τα πλεονεκτήματα της μετακριτικής ματιάς, αφού  κοινό και κριτικοί  είναι σήμερα σαφώς πιο εξοικειωμένοι με τη γλώσσα τέτοιων ταινιών και μπορούν να τις αξιολογήσουν καλύτερα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ταινίες σαν το “ψωνιστήρι” με την controversial αισθητική που κομίζει, δίχασαν τότε κοινό και κριτικούς, ενώ τώρα αποθεώνονται.

Προσωπικά βρίσκω αρκετές αναλογίες ανάμεσα στο lipstick και στην ταινία του Φριντκιν  που προανέφερα ή ακόμα και στο πρώιμο έργο του Έημπελ Φερράρα (Άγγελος εκδίκησης), όλες αυτές οι ταινίες παντρεύουν το arthouse με το εμπορικό ή το exploitation cinema, αποτελώντας φύσει και θέσει , διχαστικές δημιουργίες. Αλλά πέρα από οποιαδήποτε καλλιτεχνική ατζέντα , τα φιλμ αυτά είναι πετυχημένα και έχουν αφηγηματικές αρετές .

Ταινίες σαν το lipstick διηγήθηκαν δυσάρεστες ακόμα και τραγικές ιστορίες με έναν συγκεκριμένο, επιτυχημένο κατ’ εμέ τρόπο και έκαναν το σινεμά λίγο πιο ωμό και μπρουτάλ αυτό μπορούμε να τους το πιστώσουμε.

 

Death Rite (1976)

Death Rite (1976) aka “les Magiciens”

directed by: Claude Chabrol

cast:Franco Nero, Stefania Sandrelli, Jean Rochefort,Gert Fröbe,Gila von Weitershausen

Artsy Seventies thriller by the prolific french Claude Chabrol. The film is relatively obscure but has enough interesting nuances and style to keep the fans of the European Arthouse and Genre cinema interested.

At a luxury hotel in Djerba, Tunisia, psychic magician Vestar (Fröbe) meets the dark  but idle rich man Edouard (Rochefort).^[1] Heading to the hotel, Vestar has a vision of a woman being murdered in the desert. Edouard, a member of the leisure class, decides to use his influence to make the dream become a reality. Also staying at the resort are Sadry, returning Tunisian architect (Nero) who has come home to visit his dying mother, and his annoying wife Sylvia (Sandrelli). Also there is Martine (von Weitershausen), an ex-lover of Sadry who would like to get back together with him. The marriage is further strained when Sylvia finds the two of them together. It appears that the prophesied murder has something to do with Sylvia. Specific details from Vestar’s prediction about her death are used by Edouard to make it happen, although in fact his interference alters the results. Sadry comes to terms with the ongoing tensions and anger as events build toward the inevitable.

So , the premise here is rather interesting and the chain of events that lead to the prophesized murder are narrated in an interesting manner full of quirk and symbolisms that are proof of an advanced cinematic language. However Chabrol or his scriptwriter opted for a relatively anaemic portrayal of the characters and the viewer cannot immerse himself/herself in the narrative enough  or intentify with any of the characters.

The cast is full of arthouse references.Gert Frobe starred in Lang’s swan-song – THE THOUSAND EYES OF DR. MABUSE and Gila von Weitershausen (a former companion of French director Louis Malle) as well as Franco Nero who is his typical self, tense and idiosyncratic and Stefania Sandrelli who performs adequately too. The cinematography is mesmerising and the Tunisian set up is also interesting.

The overall result is closer to arthouse cinema and I enjoyed the little idiosyncrasies of the storyline. However I am more into other Chabrol films like “Blood relatives” which follow other exposition techniques, perhaps more horror film oriented. Nevertheless , Death Rite has merits and I’d recommend this curio to fans of Seventies Euro cinema.

Ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους με δυνατό καστ από τον σπουδαίο Κλωντ Σαμπρόλ.

Η πρώτη σεκανς δίνει τον τόνο για το παραψυχολογικό υπόβαθρο της ιστορίας, μιας ιστορίας που έχει πολύ ενδιαφέρον αφού παντρεύει τη θεματική του “ερωτικού τριγώνου”, της κτητικότητας  και της ερωτικής ζήλιας, με παραμέτρους όπως τη δυνατότητα να προβλέψουμε ένα γεγονός που μας αλλάζει τη μοίρα και εάν μπορούμε να παρέμβουμε στα γεγονότα που οδηγούν σε αυτό το γεγονός ή στην ίδια τη μοίρα.

Ο Σαμπρόλ στήνει μια όμορφη ταινία σε ένα εξωτικό περιβάλλον, φιλμάρει με ενδιαφέροντα τρόπο, άλλες φορές δημιουργώντας συνθέσεις που γίνονται ένα με το υπνωτιστικό τυνησιακό τοπίο ,άλλες φορές υποδαυλίζοντας την ένταση της αφήγησης. Η αχίλλειος πτέρνα της ταινίας είναι η σχετικά αναιμική ανάπτυξη και απεικόνιση των χαρακτήρων του, κάτι που μπορεί να οφείλεται βέβαια και στην αγγλική ηχητική μπάντα που δείχνει να κατακερματίζει την αφήγηση και αφαιρεί ελάχιστους πόντους από το τελικό αποτέλεσμα.

Όπως και να ‘χει το παρόν είναι ουσιαστικά ένα arthouse thriller της παλιάς σχολής το οποίο θα ξενίσει στους “κανίβαλους”  που έλκονται από το κοκορέτσι και το σπληνάντερο, αριστούργημα σαν το blood relatives δεν είναι, αλλά έχει αρετές και θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο κόσμο.

Silent Action (1975)

Silent Action (1975) aka La polizia accusa: il Servizio Segreto uccide

directed by:Sergio Martino

cast:Luc Merenda, Mel Ferrer, Delia Boccardo, Tomas Millian

Sergio Martino goes political/crime thriller here, a terrain which he also explored with “suspected death of a minor” but despite a pretty eye-opening in its stark realism opening sequence and a very well-done nihilistic finale, his film is unfortunately an anaemic attempt to pose criticism on the corruption of the Italian state. The labyrinthine plot and the pre-occupation with the procedural side of things don’t help either.

Starting the investigation of a murder mystery, a police man is to investigate dangerously top politicians and military. A chain of suicides takes its toll among the current and past leaders of Italy in a particularly difficult season for the Italian Democracy.The film’s plot alludes to the Golpe Borghese, a failed Italian 1970 coup d’état.

It’s no secret that I love the stylish cinema of Sergio Martino. His gialli were on par with the ones of the  masters of the genre and his polizi films were also mostly solid entries. He also did some great post-apocalypse films (hands of steel, 2019:after the fall of Rome) and his body of work is one of the most consistent ones in the history of the Italian genre cinema.

To say that “Silent action” is not solid or qualitative would be unfair. The problem is that as a movie this seems like a missed opportunity of sorts. Its subject matter could work as a documentation of some very dark times for Italy and if the execution was more charged in a Damiano Damiani way, we would enjoy a far more complete offering.

What we now have is a solid crime/thriller with solid performances by Eurocult stalwarts like Luc Merends,Mel Ferrer and Tomas Millian that  will appeal to the Eurocult fans and Italo crime enthusiasts but will leave the rest rather disinterested.

Personally I enjoyed some stylish and dynamic moments of it but but had to constantly remind to myself that this is a Sergio Martino film that I really wanted to watch in order to endure some of the weaker parts.

“Ένας ταγματάρχης του στρατού σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.Ένας συνταγματάρχης “αυτοκτονεί”. Ένας στρατηγός βρίσκεται κομματιασμένος στις γραμμές του τρένου.Κάποιος σκηνοθετεί τις αυτοκτονίες αφού κανένα θύμα δεν έχει προφανή λόγο να αυτοκτονήσει. Η αστυνομία ασχολείται εκτεταμένα με την υπόθεση μετά από τη δολοφονία ενός καθηγητή ο οποίος είχε στην κατοχή του μαγνητοταινίες που έριχναν φως στη συνωμοσία. Ο επιθεωρητής Σόλμι βρίσκεται μπροστά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από οτι είχε φανταστεί. Μήπως η μυστικές υπηρεσίες τελικά σκοτώνουν?

Πολιτικό αστυνομικό θρίλερ του Σέρτζιο Μαρτίνο , ο οποίος προσπαθεί να παίξει μπάλα εδώ περισσότερο στο γήπεδο του Έλιο Πέτρι παρά να κάνει ένα τυπικά ωμό και υπερβίαιο crime film σαν αυτά με το Μαουρίτσιο Μέρλι, το αν τα καταφέρνει το αφήνω στην κρίση σας.

Ενδεικτικά η έναρξη και το φινάλε της ταινίας είναι αμφότερα εκρηκτικά ,τυπικά της σκηνοθετικής μαεστρίας του Μαρτίνο, το υπόλοιπο φιλμ είναι μεν άρτια δομημένο πλην εστιάζει υπερβολικά στο “γραφειοκρατικό” κομμάτι της πλοκής και υστερεί σε ένταση.

Σκηνοθέτες σαν το Νταμιάνο Νταμιάνι έκαναν ταινίες σε αυτό το στυλ με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από οτι  εδώ ο Σέρτζιο Μαρτίνο, παρ’όλα αυτά η ταινία είναι καλοφτιαγμένη και θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του είδους.

Spellbinder (1988)

Spellbinder (1988)

directed :Janet Greek

cast:Tim Daly, Kelly Preston, Rick Rossovich

Cool but relatively tame erotic thriller/horror entry that tries to capitalize on the Satanic panic of the 80ies, but is of course not “Rosemarie’s baby” , not even by a stretch. It has nice atmosphere though, cool pacing, remains watchable and feature an expected ,still cool twist ending.

When Los Angeles attorney Jeff Mills and his friend Derek Clayton rescue a young beautiful woman, Miranda Reed, from an apparently abusive boyfriend, the trouble starts. Miranda has no home so Jeff offers her to stay at his house. Jeff unknowing becomes involved with Miranda and the web of intrigue that follows her. But as the two became lovers, Jeff learns that Miranda is on the run from the witches’ coven (to which she belongs).But now the coven wants Miranda back as a sacrifice at the winter solstice tomorrow night. She must come to them of her own free will, and the coven try to force her into doing so, using sorcery to taunt and terrify the two of them. Miranda tells Jeff of her situation, but not the entire truth, and Jeff willingly helps Miranda out of her troubles, but creates his own.

This one features future Mrs. Travolta , Kelly Preston and rumor has it that the church of Scientology has tried to make each and every copy of the film disappear, for it features the aforementioned and very hot 26-year old Preston in the nude.

Other than that the film has a somehow TV feel to it and the cinematography has that 80ies soft look,that was characteristic for TV. There are some nice sequences and an unnerving atmosphere, especially as we are heading towards the climax, but nothing you haven’t seen before.

Still ,it is a nice little thriller/horror flick and fans of 80ies genre cinema should try to locate and watch it.

το επίπεδο του υπερφυσικού θρίλερ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80 ήταν λίγο άνισο, από τη μία είχαμε φιλμ που φλέρταραν με την απόλυτη μπιμουβάδικη αισθητική ,όπως το witchboard με την Tawny Kitaen, από την άλλη είχαμε φιλμ σαν αυτό εδώ με την σεξοβόμβα και μέλλουσα κυρία Τραβόλτα, Κέλλυ Πρέστον ,που φλέρταραν και με τους κώδικες του mainstream ερωτικού θρίλερ και έχαιραν μιας πιο γυαλισμένης αισθητικής που αδυνατούσε να κρύψει βέβαια το αδιαμφισβήτητο στίγμα της δεκαετίας στην οποία παρήχθησαν.

Το spellbinder παίζει το χαρτί του ερωτισμού όσο μπορεί και είναι λογικό να το κάνει αφού διαθέτει άσο στο μανίκι του  την παρουσία της Κέλλυ Πρέστον, αλλά ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους επικρατούν σχεδόν ολοκληρωτικά οι κώδικες του ερωτικού θρίλερ,ευτυχώς το δεύτερο μέρος φέρνει μαζί του το υπερφυσικό στοιχείο και ο ρυθμός της ταινίας αποκτά περισσότερη ζωντάνια.

Το “στα δεσμά του Εωσφόρου” παρακολουθείται με άνεση και προσφέρει κάποιες αξιομνημόνευτες Σεκανς ,πλην δεν κομίζει επ’ουδενί κάτι που δεν έχετε ξαναδεί. Πιο καλοφτιαγμένο από την πλειοψηφία των ταινιών του είδους , αφού ήταν προιόν της MGM, αλλά ενίοτε με τηλεοπτική αισθητική, αποτελεί απαραίτητη θέαση μόνον για τους φανατικούς του είδους.

Slaughter (1972)

Slaughter (1972)

directed by:Jack Starrett

cast:Jim Brown, Stella Stevens, Rip Torn

Archetypal Blaxploitation bravado and bravura by the titular Slaughter (Jim Brown). Former professional Athlete Brown proved  to be one the most characteristic African American actors of his generation and helped propel the Blaxploitation movement.

After the father of Vietnam veteran and ex-Green Beret captain Slaughter (Jim Brown) is killed by a car bomb, he becomes obsessed with avenging the murder. He learns it was arranged by a Cleveland organized-crime gang and tracks down the mobster personally responsible, killing a Mafia member in the process. The murderer, however, manages to escape.Slaughter gets arrested and charged with first-degree murder, but Treasury Department official Price (Cameron Mitchell) offers to drop all charges if he agrees to go to an unnamed South American country to capture the escaped mobster, who apparently has a super-computer that helps him run his crime empire.There he will fall in love with Anna (Stevens) ,the mistress of a Mafia ringleader, named Hoffo (Torn) and things will escalate to a bloody finale.

Slaughter is an explosive yet typical hyperenergetic mix of action, violence and sex ,all offered whole heartedly by Slaughter,Jim Brown, who ” has a lot of charisma and he is always interesting to watch. This is a guy who in the movie portrays the proper stare, walk, and sexual bravura for his role. In addition to the fact that this is a non-stop action flick , it Slaughter will please even the hardest fan of the exploitation films”.

On the sexual side of things, Slaughter was keen on pushing the envelope a little bit and the interracial relationship between Brown and Stevens must have been quite groundbreaking ,especially back in 1972. Stella Stevens is particularly foxy and acts in a solid manner too.

Jack Starret’s direction is energetic and takes full advantage of Jim Brown’s physicality. Other aspects of the film include a nice performance by Rip Torn as the villain Hoffo and a typically groovy film score.

All in all, Slaughter is Blaxploitation perfection,it’s so good that it spawned an equally blasting sequel (Slaughter’s big rip-off) ,which was set in a more urban setting.

Blaxploitation κολοσσός με τον Τζιμ Μπράουν να παίρνει την ομάδα πάνω του και να κερδίζει στο τέλος το κορίτσι, και τι κορίτσι, τη Στέλλα  Στήβενς του 1972.

Όταν η μαφία εκτελεί τους γονείς του ,ο λοχαγός Σλώτερ, παρασημοφορημένος πρασινοσκούφης , βετεράνος του Βιετνάμ, βάζει σκοπό του να βρει και να τιμωρήσει τους ενόχους. Παγιδεύεται όμως από κρατικό οργανισμό που του αναθέτει να πάει στο Μεξικό για να εντοπίσει για λογαριασμό του κράτους τους ίδιους μαφιόζους, με αυτούς που εκτέλεσαν τους γονείς του. Ο Σλώτερ θα φέρει εις πέρας την αποστολή και θα ερωτευτεί την Άννα, μνηστή του αρχιμαφιόζου Χόφφο.

Πανδαισία χρωμάτων και εικόνων Σέβεντις στάηλ, με το Τζιμ Μπράουν να αναβλύζει ωμή δύναμη ,αλλά και στωικότητα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πεις περισσότερα για αυτές τις ταινίες ,αφού τα σενάρια ήταν λίγο πολύ προσχηματικά, ενώ και οι ήρωες από ταινία σε ταινία λειτουργούσαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία,έχοντας σαν  συνήθη σκοπό τους την εκδίκηση ή έστω την προσωπική δικαίωση.

Περιττό να πούμε πως το “Μακελειό” τα κάνει όλα σωστά και αποτελεί ταινία υπόδειγμα στην κατηγορία του.

Απαραίτητο απόκτημα…

The Mountain of the Cannibal God (1978)

The Mountain of the Cannibal God (1978)

directed by:Sergio Martino

cast:Ursula Andress, Stacy Keach, Claudio Cassinelli, Antonio Marsina

Oh yeah, the Seventies… The era when a Female star like Ursula Andress (of James Bond fame) would star in an exploitation film next to renowned actors like Stacy Keach and exploitation regulars like Claudio Cassinelli and Tony Marsina (Rolf) alike. The analogy is having Julia Roberts starring in a cannibal jungle action film. Only directors like Tarantino and Rodriguez have managed to cross-polinate genre and mainstream cinema to a certain extent.

This film was directed  by Sergio Martino and produced by his brother Luciano and is admittedly one of the more prestigious cannibal affairs. There are some parallels drawn between this one and Ruggero Deodato’s “Last Cannibal World” but let’s say Deodato’s flick offered more grue and went straighter for the jugular than this one.

Susan Stevenson (Andress) and her brother Arthur (Marsina) get off a plane in Papua New Guinea, looking for her missing husband. They team up with, Dr. Edward Foster(Keach). The three head into the jungle, get in more than a few fights amongst themselves, and view lots of gratuitous animal cruelty, notable an iguana getting eviscerated.

The film was shot on location in Sri Lanka and despite being as slick as a cannibal action film could get , The mountain of the cannibal god didn’t struck a chord with the critics. However this film sub-genre thrived on controversy and became a “poster child” of exploitation cinema, thus gaining cult status.

As far as cinematic merits are concerned, let’s face it… these films haven’t aged all that well, but  can still offer authenticity in terms of location and tons of sleaze. Sergio Martino’s film making was suited other film genres better. For example,his crime and giallo entries were of superb quality. Regarding Cannibal action/horror , this one plays like a second rate Deodato. Martino’s work has more pristine standards than Lenzi’s but is not on par with the demented style of mad Ruggero.

Anyway,the mountain of the Cannibal god is deservedly cult and a mandatory acquisition for exploitation fans.

Το Βουνό των Κανιβάλων φαντάζει ως μέγα παράδοξο ακόμα και για την εποχή του. Γυρισμένο στη Σρι Λάνκα, προ εμφυλίου και με ένα καστ το οποίο περισσότερο θα περίμενε κανείς να δει σε ένα mainstream φιλμ της εποχής παρά σε μια περιπέτεια με Κανίβαλους. Η αναλογία έχει ως εξής… φανταστείτε τη Τζούλιαν Μουρ ως πρωταγωνίστρια σε σημερινό κανιβαλοέπος, οι μόνοι που θα μπορούσαν να ενώσουν τους κόσμους του mainstream και του exploitation  είναι οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ και αυτοί σε κάποιο βαθμό.

Τέλος πάντων, η ταινία του Σερτζιο Μαρτίνο πραγματεύεται την ιστορία συζύγου καθηγητή ,η οποία οργανώνει αποστολή στη ζούγκλα προκειμένου να εντοπίσει τον αγνοούμενο σύζυγο της. Σύντροφοι της σε αυτήν την περιπέτεια ,ο αδερφός της και άλλος ένας καθηγητής. Το γκρουπ επιδεικνύει τυχοδιωκτική συμπεριφορά και μοιραία προξενεί την οργή των τοπικών φυλών οι οποίοι αιχμαλωτίζουν τους λευκούς και τους κρατούν δέσμιους…

Το φιλμ του Μαρτίνο πασπαλίζει το cannibal action με όσο γκλίτερ γίνεται, απουσιάζει από το παρόν η σληζιά των ταινιών του Λένζι, αλλά ο Μαρτίνο παραμένει σοβαρός παίκτης προσφέροντας μια ταινία είδους , εξαιρετικά στιβαρή .

Το καστ τραβάει τα βλέμματα και η κινηματογράφηση από τον  Giancarlo Ferrando  πείθει παρά τις “τουριστικές” της προεκτάσεις. Παρ’όλα αυτά τα φιλμ αυτού του είδους παρουσιάζουν ρυτίδες και θεωρώ πως αφορούν πλέον σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα ανθρώπους εξοικειωμένους με το σινεμά είδους.

Οι φανς μάλλον το έχουν ήδη…