Nightmare Honeymoon

Nightmare Honeymoon (1974)

directed by:Elliot Silverstein

cast: Dack Rambo, Rebecca Dianna Smith, John Beck

Surprisingly tame, this revenge thriller avoids bloodbath in favour of nail-biting, tense moments, “Nightmare Honeymoon” stays disturbingly dark and effective even when Silverstein rather implies and doesn’t really display the actual nightmare.

Newlyweds David and Jill Webb (Dack Rambo and Rebecca Dianna Smith) want nothing more than to consummate their marriage in New Orleans. But on their way to “The Big Easy,” they witness a murder. And when the sadistic killer (John Beck) realizes he’s been caught in the act, he knocks David unconscious and rapes Jill. Eventually, David learns the story of his wife’s assault, and sets out on a relentless vendetta to find the rapist and his partner and bring them to justice.

To set the record straight this plays like a PG-rated version og “Last House on the left”, even the movie poster is a blatant rip-off of Wes Craven’s grounbreaking behemoth of a film. Fortunately Silverstein gets his actors,bar Dack Rambo to deliver some solid performances and makes up for the cookie-cutter storyline,especially John Beck is a quintessential sadistic villain. Callous?Check!Ruthless?Check!Sexually deviant?Check! Dack Rambo is quite bland in the role of the wanna-be vigilante ex-Vietnam veteran,now a really desperate husband but his on screen chemistry with Rebecca Dianna Smith is surprisingly quite good.

No matter how unoriginal the subject matter is,the film is a watchable revenge story with some masterfully executed scenes up its sleeves, the unbelievably tense last sequence for example.There is also a desperate,pessimistic aura throughout the entire duration of the film and the disintegrating relationship of the newlyweds seems plausible and not far-fetched.Had Dack Rambo been a little less awkward,Silverstein’s movie could have been even better.

Well,this is no “I spit on your grave” or “Last house on the left” but it worths its salt and could be added to your collection,provided you are a fan of that sort of films.

Περισσότερο υπαινικτικό παρά κραυγαλέο,το θρίλερ του Έλλιοτ Σίλβερστάιν,παραμένει αποτελεσματικό και σε σημεία βασανιστικά έντονο και αγωνιώδες παρά το γεγονός οτι δεν επιδεικνύει γυμνή σάρκα ή ποταμούς αίματος.

Νεόνυμφο ζευγάρι ξεφεύγει από τους γονείς της νύφης και εισέρχεται στην πολιτεία της Λουιζιάνας στα πλαίσια ενός εθίμου που θέλει την οικογένεια της νυμφίας να προσπαθεί να χαλάσει την πρώτη νύχτα γάμου του νιόπαντρου ζεύγους.Δυστυχώς η νύχτα θα χαλάσει για τα καλά όταν το ζεύγος θα διασταυρωθεί με ντόπιους εκτελεστές-καθάρματα της χειρότερης υποστάθμης,οι οποίοι αφού εκτελούν συμβόλαιο θανάτου ντόπιου εργολάβου,το γλεντάνε,ρίχνοντας αναίσθητο από το ξύλο το γαμπρό και βιάζοντας τη νύφη.Μετά από αυτό το τραγικό περιστατικό το ζευγάρι ρίχνει άγκυρα στη Νέα Ορλεάνη και ο βετεράνος του Βιετνάμ-γαμπρός βάζει στόχο να εξοντώσει τους κακούργους που του κλεισαν το σπίτι…

Η σύνοψη της ταινίας μπορεί να υπόσχεται άφθονη σάρκα,αίμα και σπέρμα,πλήν ο Σίλβερστάιν εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στην τραγική ψυχολογική κατάσταση του ζεύγους το οποίο προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του μετά το συμβάν που τους βύθισε στην οδύνη και την απελπισία.Η μεν γυναίκα αισθάνεται ένοχη και βασανίζεται,ο δε άνδρας προσπαθεί εμμονικά να πάρει την εκδίκησή του, γεγονός το οποίο τον αποξενώνει από τη σύζυγό του.

Κάπως έτσι ο Σίλβερστάιν χτίζει ένταση,χρησιμοποιώντας αρχετυπικά υλικά και περιστρεφόμενος γύρω από την τρωτή φύση του ανθρώπου.Όλα οδηγούν στην τελική αναμέτρηση θύτη-θυμάτων σε μια σεκάνς που κουρελιάζει τα νεύρα από την ένταση και το σασπένς.

Μην αφήνετε την αφίσα της ταινίας να σας παραπλανεί.Ακόμα και να ήθελε,αυτό το φιλμ δε θα μπορούσε να ήταν Last House on the left,παρόλα αυτά η ταινία έχει ουσία και αφορά κόσμο που αρέσκεται σε grindhouse/revenge/thrillers.

 

Cameron’s Closet

Cameron’s Closet (1988)

directed by:Armand Mastroianni

cast; Cotter Smith, Mel Harris, Scott Curtis

Shamefully pedestrian and flat ,”Cameron’s Closet” is a blatant case of  missed cinematic opportunity or maybe just a payroll move by Mastroianni.

A father who experiments with his sons psychokinetic powers, is unaware that these experiments release a demon from hell, which lives in his sons closet,starts dispatching several people who then reappear as zombies and is preparing to take over the young boys soul.

As already implied ,this film doesn’t lack potential.However the script was rather hackneyed ,the plot paper-thin and the movie is clumsilly paced.Truth be told ,there are various moments in the film when the action grinds to a halt in favour of endless talky scenes of a police inspector elaborating on his nightmares and how he feels they’re connected to Cameron’s weird condition.The psychologist’s character is also paper-thin and doesn’t contribute significantly in the development of the plot.What is really a pity is that the death scenes are rather impressive when contrasted to the flatline the rest of the movie is.However they are few and far between ,plus they fail to have a lasting impact.

I really wanted to like this movie as it started really well. I am also fond of stories in the vein of this particular movie. Despite my positive predisposition ,Cameron’s closet was in the end a let down of sorts. By no means a terrible movie ,but really forgettable.

If someone is a hardcore horror collector and tracks down a copy for cheap,then and only then ,should he/she bother to add Mastroianni’s film to his/her collection.

Παιδιά και μεταφυσική,παιδιά με υπερφυσικές δυνάμεις,παιδιά αλλιώτικα από τα άλλα. Την ώρα που τα άλλα λιλιπούτια πλασματάκια τρώνε cheerios ή πίνουν hemo, o δεκάχρονος Κάμερον μετακινεί με τη δύναμη του μυαλού ,βόλους,βάζα και απελευθερώνει Αζτέκους δαίμονες…

Eνδιαφέροντα τα παραπάνω πλήν τραγικά λίγα.Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις του Mastroianni (He knows you’re alone),ο οποίος έχει να κάνει με θεματική αβανταδόρικη μεν,τετριμμένη δε. Όταν έχεις ένα θέμα το οποίο λίγο-πολύ το έχουν πραγματευτεί ταινίες από την “Προφητεία” μέχρι το “Bloodspell” ,τότε καλό θα ήταν να πακετάρεις την ταινία σου ως ένα δείπνο για τις τρας αισθήσεις.Στην παρούσα ταινία αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει.Ο δαίμονας εμφανίζεται ελάχιστα και το κρίμα  είναι πως οι σκηνές τρόμου της ταινίας είναι αρκετά καλές,ίσως και εξαιτίας των πειστικών εφφέ. Πλήν αυτών των στιγμιοτύπων η ταινία είναι μιά επίπεδη εμπειρία πλημμυρισμένη από κλισέ . Η παράλληλη πλοκή στην οποία δένονται ένας αστυνομικός και μία ψυχολόγος είναι απλά αδιάφορη και αυτό που μας μένει είναι μιά ανθολογία τεσσάρων-πέντε εντυπωσιακών σκηνών και μιά ταινία που απευθύνεται αποκλειστικά στους πλέον σκληροπυρηνικούς συλλέκτες ταινίων τρόμου της δεκαετίας του ’80.

Το Cameron’s Closet είναι σίγουρα καλύτερο από το ανύπαρκτο Necromancer που παρουσιάστηκε στο μπλόγκ πρόσφατα και κερδίζει στα σημεία ,λόγω ανώτερου προυπολογισμού το Bloodspell που είχε παρουσιαστεί πρίν από πολλά φεγγάρια στον τεκέ μας, πλην  σε καμία περίπτωση απαραίτητο απόκτημα…

Πράξτε λοιπόν κατά συνείδηση…

Les Liens de Sangue

Les liens de Sangue(1978) aka “Blood Relatives”

directed by:Claude Chabrol

cast: Donald Sutherland, Aude Landry, Lisa Langlois,David Hemmings,Donal Pleasence

Unjustly forgotten and faded into obscurity this offering by the renowned Frenchman Claude Chabrol is a high caliber old-fashioned mystery/psychological thriller that slowly but surely builds tension thanks to Chabrol’s masterful direction and some first rate performances by Donald Sutherland and the rest of the cast.

Montreal: Late at night the teenage Patricia flees into a police department, covered all over with blood. She states that together with her cousin she took shelter from rain in an entry way on their way home from a party, when an unknown man threatened them, forced her cousin to perform oral sex and then killed her. Patricia could barely escape. The police starts searching among the known sex criminals – but then Patricia changes her statement and states her brother Andrew, who had an affair with his cousin, was the murderer. Inspector Carella doesn’t quite believe both the statements.

Mostly based upon procedural details, flashbacks and narration courtesy of the victim ,”Blood Relatives” offers a loose but interesting through and through and not fragmented plot.In my opinion the most of the questions that were lingering in the air during the viewing of the film were answered during the last reel of the film,however the climax was a little bit too obvious ,hence underwhelming.Kudos must be given to the sexually charged subplot that is quite disturbing and probably the only connection of the film to the sleaze cinematic universe.

On a different note, cinematography and direction were self-assured and neat .Plus the location was suitably rainy and gloomy.The cast consisting of both first rate actors like Sutherland,Pleasence and Hemmings and rookies like Landry and Langlois deliver very solid performances .

Overall, a very solid and atmospheric offering of old-school genre cinema.However ,some people might find the lack of gore odd , in any case this film is not addressed to the splatter fans but to mystery buffs instead.

Υπόγεια διαβρωτικό,υποβλητικό και γοητευτικό τεμάχιο από το  άξιο τέκνο της Νουβέλ βάγκ, Κλώντ Σαμπρόλ.

Η δεκατριάχρονη Πατρίσια ,λουσμένη στο αίμα εισβάλλει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα σε φουαγιέ ξενοδοχείου του Μόντρεαλ ουρλιάζοντας “βοήθεια” και ισχυριζόμενη πως η δεκαεπτάχρονη εξάδελφη της δολοφονήθηκε από μανιακό.Η υπόθεση την οποία αναλαμβάνει ο επιθεωρητής Κορέλλα αποδεικνύεται σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες και μόνο η αποκάλυψη του ημερολογίου της νεκρής Μύριελ θα δώσει λυση στο μυστήριο.

Θρίλερ μυστηρίου με αρκετό ζουμί ,καθώς και με αρκετά sleazy στοιχεία στην πλοκή του ώστε να αφορά και τους βαμμένους φανς του exploitation και με ένα καστ πρώτης εθνικής ,το Blood relatives αν και παλιομοδίτικο ,ευτυχώς δεν αποδεικνύεται φέσι σαν το Cardiac Arrest.To Montreal δείχνει αρκούντως σκοτεινό και δυσοίωνο και το σασπένς κρατάει το θεατή εν πλω έως το τέλος της ταινίας.

Μην περιμένετε gore,αλλά εάν ενδιαφέρεστε για το συγκεκριμένο είδος ταινιών δεν έχετε να χάσετε απολύτως τίποτα.

The Mark

The Mark (1977) aka “Ερωτική υπερένταση”, “Το σημάδι” ,”Call girl”(hardcore version)

directed by: Ilias Mylonakos as Elias Myler

cast: Artemis Charmy, Haris Tryfonas, Carole Gire,Claudine Beccarie,Nikos Vandoros

Characteristic but textbook material from Mylonakos.This movie belongs to his “European” period and features a great Greek/French cast of sexploitation regulars.Mylonakos even goes as far as to stray from his generally heavyhanded and pedestrian directing style and he inserts two stylish and memorable sequences.The first one depicts an erotic scene and is shot with the assistance of colour filters and the final sequence is shot in slow motion strongly reminiscing the work of Enzo Castellari.

A gang of thieves try to get their hands on a stolen cargo of gold from the bottom of the sea, but they end up killing each other instead.

Despite being more of an international/cosmopolitan affair ,”The Mark” doesn’t always manage to hit the mark (pun intended). The pace of the film tends to drag and the plot grinds to a halt in favour of endless but well-shot sex scenes.The ending climax is good though and the storyline is infinitely better than in his pre-Atlas films period.There is sleaze to be found here but other than that it’s business as usual for Mr.Mylonakos .My copy was of an abysmal quality and has pornographic inserts in it so the softcore version might be more coherent in the end.As already stated my copy was a mess so I cannot really comment the cinematography courtesy of the loyal Mylonakos’ associate, Petros Karavidoglou.

Διεκπεραιωτικό αλλά αποτελεσματικό κοσμοπολίτικο sexploitation από το Μυλωνάκο, ο οποίος εδώ βρίσκεται στην περίοδο της ακμής του και κάνει πλέον διεθνή καριέρα ,σέρνοντας μαζί με τσακάλια σαν τους :Joe D’Amato, Hubert Frank, Erwin Dietrich, Jess Franco το άρμα του Ευρωπαικού sexploitation.

Μια ληστεία ράβδων χρυσού γίνεται στην Αθήνα. Η λεία κρύβεται κάπου στα βάθη του Αιγαίου, προκειμένου να μη πέσει στα χέρι της αστυνομίας. Η συμμορία του λαθρέμπορου Λουκά, με ένα κότερο και διάφορες ωραίες γυναίκες για καμουφλάζ, θα επισκεφτούν την περιοχή για να πάρουν τον θησαυρό. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά. Κανείς όμως δεν μπορεί να εμποδίσει τη δίψα των ανθρώπων για δύναμη, πλούτο και προπάντων ηδονή. Έτσι, ο νεαρός γόης Μπαρμπαρόσα, επίλεκτο μέλος της σπείρας και οι διεφθαρμένες γυναίκες που συνοδεύουν τους κακοποιούς, θα αφήσουν τα πιο ανώμαλα ένστικτά τους να εκδηλωθούν και οι πύλες της κόλασης θα ανοίξουν…

Aυτή η ταινία είναι καταραμένη βέβαια αφού οι κόπιες που κυκλοφορούν είναι χείριστης ποιότητας, συνεπώς μην περιμένετε καμία ουσιαστική κριτική επί του τεχνικού μέρους. Παρόλα αυτά στην ταινία συνυπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά του Μυλωνάκου σαν σκηνοθέτη. Γενικά παρατηρούνται και πάλι αδυναμίες στο ρυθμό, πλην η ταινία διαθέτει μερικές αξιομνημόνευτες σεκανς και μια υπόθεση η οποία απομακρύνει την ταινία από τα αφηγηματικά κλισέ του Ελληνικού κινηματογράφου της εποχής και την καθιστά Ευρωπαική μπιμουβιά, προιόν του καιρού της . Φυσικά και υπάρχει άφθονο γυμνό, η ταινία μάλιστα έχει κυκλοφορήσει και σε hardcore version.

Tέλος πάντων, ο Μυλωνάκος δεν υπήρξε ποτέ φιλόδοξος σκηνοθέτης με υπέρμετρες καλλιτεχνικές ανησυχίες,αλλά το παρόν ανήκει αντικειμενικά στα πιο πετυχημένα του εγχειρήματα.

Επενδύστε…

From a Whisper to a Scream

From a Whisper to a Scream (1987) aka “The Offspring”

Directed by:Jeff Burr

Cast:Vincent Price,Clu Gulagher,Terry Kiser,Harry Caesar,Rosalind Cash,Cameron Mitchell

Humble origins aside, ”From a whisper to a scream” is a well-oiled machine of horrors , thrills & chills, a tasty dish served bloody  after having been prepared in an unparalleled Eighties manner, plus it features a cast to die for…

In a small Tennessee town called Oldfield, historian Julian White (Vincent Price) relates four horror stories to a reporter (Susan Tyrrell). The stories are connected to the past and present of Oldfield, which seems to be an epicenter for pure evil. White’s narration serves as a wraparound story for four otherwise unconnected segments set during different periods in history ranging from the American Civil War to present day.The first, set in modern times, involves awkward grocery clerk Stanley Burnside (Clu Gulager) who attempts to date his glamorous boss (Megan McFarland) with disastrous results (the film’s video title The Offspring presumably refers to this segment).The second segment, set in the 1950s, is the tale of a wounded man (Terry Kiser) on the run from murderous gangsters, who encounters a mysterious man (Harry Caesar) that may be guarding a powerful secret.The third segment, set in the 1930s, involves a local girl (Didi Lanier), who falls in love with a glass-eating carnival performer (Ron Brooks) much to the displeasure of the carnival’s controlling Snakewoman (Rosalind Cash).The fourth and final segment, set during the American Civil War, finds Union Sgt. Gallen (Cameron Mitchell) and his men encountering a group of children living alone, apparently without adults, on an isolated farmhouse. They appear to be war orphans, but all is not what it seems, as Gallen and his men quickly learn.

Even if the name and the presence of Vincent Price are indicative of traditional Gothic Horror , rest assured my dear Gorehounds as this little gem of anthology horror leaves little to the imagination even if it’s not entirely stripped off of the traditional horror atmosphere and aesthetics. Segments number one, two & four are little masterpieces of the macabre and offer a few memorable sequences .Segment number three is no dud either, but it rather falls short compared to the mayhem  of the rest of the segments.

The stories featured pack a lot of horror stereotypes and disturbing overtones but in context they all seem to work well. The cast does a great job and Price is classy as always. Moreover the direction and cinematography are done with panache and the film shows really great considering the fact that it was a low budget horror film.

Nothing flawed here.Recommended.

Χόρορ ανθολογία να την πιείς στο ποτήρι.Ο μέγιστος Βίνσεντ Πράις βιβλιοθηκάριος στο Όλντφιλντ (και όχι στο Πλέηνφιλντ, άλλη ιστορία εκείνη) του Τεννεσή παρουσιάζει τέσσερεις ιστορίες ανείπωτου τρόμου σε μια δημοσιογράφο ,αποδεικνύοντας έτσι πως αυτή η ασήμαντη φαινομενικά πόλη έχει ιστορικό βίας που πηγάζει από τις απαρχές σχεδόν της Αμερικάνικης ιστορίας.

Αν κάποιοι νομίζουν (όπως νόμιζε και ο γράφων)πως Πράις ίσον γοτθικός τρόμος ,τότε θα βρεθούν προ εκπλήξεως, καθώς ετούτο εδώ το τεμάχιο αποτελεί στυλιστικά καθαρά προιόν της δεκαετίας του ’80 με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Το «Στοιχειό της Πόλης» είναι από εκείνες τις βιντεοκασέτες που προσπεράσαμε όλοι άπειρες φορές, προσμένοντας να βρούμε το καλτ Ιταλικό Χόρορ λίγο παρακάτω στο ράφι του Βιντεοκλάμπ. Ω ναι, τόσο κοινό τόπο αποτελούσε η ύπαρξη αυτής της ταινίας στους ναούς της οικιακής διασκέδασης  ,αλλά και εμείς τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε.

Στην πραγματικότητα η ταινία του Jeff Burr (The Stepfather 2)έχει όλα όσα λατρέψαμε και λατρεύουμε στο σινεμά τρόμου της δεκαετίας του ’80. Νοσηρή ατμόσφαιρα, γουστόζικο Σπλάτερ και οπερατική αίσθηση τρόμου, είναι μια ταινία που αφήνει το θεατή πλήρη, με την ψυχούλα γεμάτη και με τους εφιάλτες του Σελιλόιντ να τον επισκέπτονται συχνά-πυκνά για μέρες μετά από τη θέαση του φιλμ.

Μην το προσπεράσετε ελαφρά την καρδία…

Confessions of a Lesbos Honey

Confessions of a Lesbos Honey (1975) aka “Μέλι το κορμί της”

directed by:Ilias Mylonakos

cast: Tina Spathi, Magda Makri, Antonis Liotsis

Standard Seventies sexploitation fare the Greek way by the prolific Ilias Mylonakos.This one is straightforward Erotica based on a trivial plot and is missing the horror or the extra sleaze twist but is still  worth the price of admission due to the bewitching presence of the ever magnificent Tina Spathi.

After the death of her wealthy father, Marina learns that her entire fortune is lost. Pavlos is an old family friend who offers to help. He is in love with Marina but she rejects him for her father’s secretary.

While “Confessions of a Lesbos honey” is basic sexploitation based on homoerotic/lesbian shenanigans ,its melodramatic trappings and climax differentiate it from similar European productions of that period,f.e the works of Joe D’Amato or Jess Franco.Of course it is understandable that Greece was at that time exiting a seven year long dictatorship governed period  and had a lot of catching up to do when it comes to lowest common denominator explotation storylines.That particular period of Mylonakos,despite being productive was still tied in one way or another to the traditional plot exposition techniques of the commercial Greek cinema.So this film can be seen as a Greek styled erotic drama with lots of gratuitous nudity.There is no sleaze to be found here,this is no “Emmanuelle in America” or “La Bete” but there is a decisive factor that makes this film entertaining…the bewitching,breathtaking and bewildering presence of Tina Spathi. Spathi was a perfect fit for that sort of movies, her body language in particular.There was something extremely characteristic about her glance for example.She could alternate easily between angry/callous and lustful look with such ease,of course Spathi was smoking hot and she could easily have become an international queen of Erotica if she had the right connections. However she didn’t do half bad as she appeared in 25 films in a career that spanned only two years.

Archivists of Greek erotica and Euro Sexploitation enthusiasts could possibly enjoy this film. However Mylonakos’ picture is rare and will take a while for someone to track down.

Ένας από τους στυλοβάτες του Ελληνικού ερωτικού κινηματογράφου με έτερους συνοδοιπόρους στο κουρμπέτι ονόματα σαν τους Όμηρο Ευστρατιάδη και Παύλο Παρασχάκη,ο παραγωγικότατος  Ηλίας Μυλωνάκος στιγμάτισε με την κινηματογραφική του δουλειά το Ελληνικό sexploitation κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 καθώς και το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 ,πρίν στραφεί στο είδος των βιντεοκωμωδιών που μεσουράνησε στην Ελλάδα με την έκρηξη του Βίντεο.

Σήμερα εξετάζουμε μιά από τις χαρακτηριστικότερες  δουλειές της Ελληνικής ερωτικής περιόδου του Μυλωνάκου, δουλειά που κυκλοφόρησε πριν τον ανακαλύψουν οι Γερμανοί της Αtlas film,οι οποίοι και διένειμαν εκτεταμένα το έργο του Μυλωνάκου στο εξωτερικό από το ’78 και μετά.

Κόρη ευκατάστατου μεγαλοαστού(Μακρή) μαθαίνει μετά το θάνατο του πατρός της πως έχει μείνει στον άσο. Ευσταλής νέος από τον κύκλο της οικογενείας προσπαθεί να τη στηρίξει με κάθε τρόπο αλλά η Μαρίνα (η κόρη ντε) του αποκαλύπτει την τραγική της  ιστορία, καθώς διατηρούσε ερωτική σχέση  με την ιδιαιτέρα του πατέρα της την Έλλη (Σπάθη) . Δυστυχώς το τέλος της ιστορίας φέρνει ακόμα μια τραγωδία.

Η ομάδα Μυλωνάκου-Καραβίδογλου(φωτογραφία)-Φουρνιστάκη(γενικών καθηκόντων) τα πάει αρκετά καλά τηρουμένων των αναλογιών και προσφέρει άφθονες ποσότητες γυμνού στο σεξουαλικά πεινασμένο Ελληνικό κοινό της δεκαετίας του ’70, αλλά κινείται παντελώς διεκπεραιωτικά στο αφηγηματικό κομμάτι,κομίζοντας μια ταινία που είναι κατα βάση ένα μελόδραμα με πολύ (καλαίσθητο) γυμνό . Φυσικά κρίνοντας από το χωροχρόνο του Ελληνικού κινηματογράφου της εποχής δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε περισσότερα. Οφείλουμε να κατανοήσουμε οτι η ταινία κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά την πτώση της Χούντας. Κατά συνέπεια και παρά το γεγονός πως ο Μυλωνάκος φιλμάρει μια ταινία με θέμα το λεσβιακό έρωτα, η σχετικά σεμνότυφη ,σε σύγκριση με τα αντίστοιχα Ευρωπαικά φιλμ της εποχής,απεικόνιση που επιχειρεί και τα αφηγηματικά μοτίβα που χρησιμοποιεί δεν απέχουν παρασάγγας από τα μοτίβα του Ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου της εποχής,με λίγα λόγια παντελής έλλειψη ρεαλισμού…

Στους Έλληνες σκηνοθέτες ταινιών είδους της εποχής αρκούσαν τα λίγα,που να τρέχουμε να προβοκάρουμε τώρα…Λίγο ο πήχης του κοινού που βρισκόταν πολύ χαμηλά,έχοντας να κάνει εις το διηνεκές με τα σενάρια χαλκομανίες της Φίνος Φίλμς, λίγο το κινηματογραφικά απαίδευτον του Έλληνος,που καταλήγουμε? Δώστε (σοφτ) τσόντα στο λαό ! Τουλάχιστον το “Μέλι το κορμί της” δεν έχει σκηνή στα μπουζούκια…

Φυσικά και ο Μυλωνάκος δεν ήταν Μπόροβτσικ αλλά και η Σπάθη δεν έμοιαζε με καμία άλλη στο εξωτερικό. Καλά ακούσατε, η παρουσία της πανέμορφης και αισθησιακότατης Τίνας Σπάθη εκτοξεύει το παρόν τουλάχιστον πέντε επίπεδα πιό πάνω από εκεί που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται.Η γλώσσα του σώματος της συγκεκριμένης γυναίκας είναι το κάτι άλλο και ο τρόπος που κοιτάζει η Σπάθη είναι επίσης μοναδικός.Αυτά τα μάτια μπορούν να αποπνέουν ερωτισμό,σκληρότητα και τρυφερότητα μαζί και το καλλίγραμμο κορμί της εμβληματικής αυτής γυναίκας μπορεί να κάνει τη γη να σκιστεί στα δύο.Η μάγδα Μακρή παρότι έχει φάει γκολ από τα αποδυτήρια τα πάει επίσης αρκετά καλά .

Οι φανς του Κάλτ Ελληνικού κινηματογράφου και οι συλλέκτες του Ευρωπαικού ερωτικού σινεμά μάλλον θα το απολαύσουν.

AIDS-Love in Danger

Γερ

Aids-Love in Danger (1985) aka “AIDS-Gefahr für die Liebe”

directed by:Hans Noever

Friedrich Graner, Géraldine Danon, Piero von Arnim

Dated and deservedly world unknown German/French obscurity that even given a very 
profound premise, manages to totally miss the point.

Prince, a young Berliner taxi driver , who has managed to get away from his drug addiction ,
falls in love with a young woman whose gay friend in turn falls for him . When Prince
receives the message to have been infected to a  non-sterile syringe with AIDS
, all jealousy is forgotten within the trio and both 
care dearly for the sufferers . The rejection , however, he suffers from his 
environment , burdens Prince heavily .

This one is annoyingly bad,even TV movies about drugs and AIDS like "Gia" are more focused
,on the spot and offer more insight than Noever's film. It's the lack of stark realism that
makes this one so annoyingly bad.Aids-Love in danger plays like a love drama and covers only
the Aids topic extremely superficially.Well it was 1985 and not a whole lot of details were disclosed 
for that ,then very recent and very frightening, disease but this doesn't mean that Noever 
can get away with this generic ,melodramatic piece of cinematic irrelevance.
The performances by the cast are also disturbingly flat and it perplexes me how lifeless 
and stale the overall handling of this production actually is.
I decided to present this movie solely on the grounds of being totally obscure,perhaps some 
films are better off forgotten and are left in obscurity for a good reason...

Γερμανο-γαλλική ανουσιότητα που αχρηστεύει ένα θέμα βαθύ,βαρύ και ασήκωτο,
αφού αναλώνεται σε μελοδραματισμούς που ήταν ξεπερασμένοι ακόμα και κατά την εποχή 
που κυκλοφόρησε το παρόν, καθώς και σε ερωτικά ενσταντανέ που έχουν το βάθος και την 
αφηγηματική βαρύτητα φωτορομάντζου.

Ενας πρώην τοξικομανής γνωρίζεται με μια κοπέλα και προσπαθεί να την κατακτήσει.
Μετά από λίγο θα αρχίσει να νιώθει ατονία και σε λίγο καιρό θα διαπιστώσει ότι πάσχει 
από την καταραμένη αρρώστια του καιρού μας, το Ειτζ.

Επιφανειακή διαχείρηση υλικού και δημοσιουπαλληλίκι που κάνουν τις Έητιζ ταινίες 
κοινωνικού προβληματισμού του Φώσκολου και του Δαλιανίδη να φαντάζουν  ο "Πολίτης Κέην"
μπροστά σε αυτό το αμάλγαμα από κλισέ το οποίο επιχειρεί μάταια να "εκμεταλευτεί" την τότε 
νεόκοπη μάστιγα του Έητζ.

Παρουσιάζεται αποκλειστικά για αρχειακούς λόγους,μιάς και είναι ,δικαίως, πανάγνωστο...

Private Parts

Private Parts(1972)

Creepy but occasionally witty Horror/comedy by Paul Bartel (Deathrace 2000,Eating Raoul).Bartel’s first feature film is a low budget triumph that still manages to impress the audience with its well-thought plot twists,great performances and very stylish and detailed cinematography and direction.

When Cheryl and her roommate quarrel, Cheryl moves into her aunt’s skid-row hotel in downtown L.A. rather than return home to Ohio. The lodgers are strange, Aunt Martha is a moralizer obsessed with funerals, murder is afoot, and the inexperienced and trusting Cheryl may be the next victim. She wants to be treated like a woman, and she’s drawn to George, a handsome photographer who longs for human contact but sleeps with a water-inflated doll and spies on Cheryl as she bathes. Jeff, a neighborhood clerk, may be Cheryl’s only ally in what she doesn’t realize is a perilous residence haunted by family secrets. And, what happened to Alice, a model who used to have Cheryl’s room?

It’s no secret that the great,late Paul Bartel was a great film maker. He loved cinema to the core and he invested every penny he had earned in order to complete his magnum opus, the brilliant black comedy “Eating Raoul”..Bartel did at least three films that went on to become hidden gems of cult cinema and “Private Parts” is one of them.

With a flawless narrative and an even more flawless eye for detail and cinematic style, “Private Parts” is an eye candy. Bartel creates a brilliant atmosphere and the seediness of the location,plus the oddity of his characters contribute to the success of his movie. Cheryl is a weird mix of innocence and sensuality and this makes the perils she has to cope with even more believable. The hotel proprietor and Cheryl’s aunt ,Martha ,is a repressed and fanatical person and while mostly tranquil as a person, she appears to be a sociopath who is about to erupt when given the chance .The cinematic work creates tension through and through and the seedy location makes for a great horror movie setting. There are of course hilarious moments,after all we’re talking about a Bartel film, but none of them feels contrived or out of place.

Credits must also be given to the overall presence and performances of the cast . It’s a pretty rare case in genre cinema when both the respective works of the cast and the crew blend perfectly together and create a convincing film. Private parts is one of those rare cases.

A perfect example of 70ies underground/low budget film making with seedy and disturbing overtones ,this movie is not to be missed…

Πωλ Μπαρτέλ ,η μεγαλοφυία πίσω από την υπέροχη μαύρη κωμωδία “Eating Raoul” και ο άνθρωπος που παρέδωσε στο Ρότζερ Κόρμαν το exploitation διαμάντι Death Race 2000 , κάνει παπάδες και παίζει τις κάλτσες του, στο γενικά υποτιμημένο και ειδικά ακόμα και από το γράφοντα αγνοημένο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του , που φέρει τον άσχετο, όπως σχεδόν πάντα, Ελληνικό βιντεοτίτλο “Απόκρυφη ηδονή”

Κοράσιον από το Οχάιο,ονόματι Σέρυλ, το σκάει από το διαμέρισμα που συντηρούσε μαζί με την αχώνευτη φίλη της και καταφεύγει σε ξεπεσμένο ξενοδοχείο στο κέντρο του Λος Άντζελες που διευθύνει η ασκητικής αυστηρότητος θεία της, Μάρθα. Στο ετοιμόρροπο ξενοδοχείο κατοικοεδρεύουν διαφόρων λογιών φρούτα,έχοντα όλα τον κοινό παρονομαστή οτι είναι τρελάρες. Μέσα σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον η περίεργη Σέρυλ προσπαθεί να ανακαλύψει τη σεξουαλικότητά της, γεγονός το οποίο θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές και αιματοβαμμένες καταστάσεις.

Αχ, αυτός ο Σέβεντις Αμερικάνικος σινεμάς, η εποχή όπου κάμερες Παναβίζιον κατέγραφαν την παρακμή του αστικού τοπίου και την οπτικοποιούσαν με έναν ασύγκριτα γοητευτικό τρόπο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την urban ζούγκλα της Νεας Υόρκης αλλά με αυτήν της πόλης των Αγγέλων. Ο Μπαρτέλ φιλμάρει με εξαίρετο στυλ , προβάλλει τη θεματική του με εμφατικό τρόπο, δίνει διαφορετική επίγευση στη συνταγή του προσθέτοντας χαριτωμένα κωμικά στοιχεία και πολύ απλά παραδίδει στο Κορμανέικο και σε εμάς μια μεγάλη ταινία γεγονός το οποίο φαντάζει το λιγότερο εντυπωσιακό κρίνοντας από το οτι ο Τζην Κόρμαν,αδερφός του Ρότζερ, του διέθεσε πενιχρό προυπολογισμό για την ολοκλήρωση της ταινίας.

Το Private parts διαθέτει εξαίρετη σκηνοθεσία,φωτογραφία,ερμηνείες,αίσθηση του ρυθμού και αφηγηματικές αρετές , στοιχεία που σπάνια συναντώνται όλα μαζί και τόσο όμορφα μπλεγμένα όπως στο παρόν.Είναι ένα πεμπτουσιακό καλτ φιλμ ,όπου τα είδη του ψυχολογικού θρίλερ,της μαύρης κωμωδίας και των ταινίων τρόμου στήνουν  ένα πολύ γοητευτικό παχνίδι και αξίζει να θεαθεί ,όπως και το υπόλοιπο έργο του Μπαρτέλ ,από περισσότερους σινεφίλ.

Scalps

Scalps(1983)

directed by:Fred Olen Ray

cast: Jo-Ann Robinson, Richard Hench, Roger Maycock

Lowest of the low rent Slasher affair that manages to stay watchable and dare I say slightly disturbing despite its shortcomings and poverty row production values.

Six college archeology students work on a dig in the California desert, despite the warnings of a professor and the town drunk. When the group digs around in an Indian burial ground for artifacts, they unleash the evil spirit of Black Claw. The spirit possesses one of the group and begins slaughtering them one by one.

This is as raw,technically crass and inept as a film could ever be,it almost borders with some “shot-on-video” pictures like “Truth or dare…” ,then it features some of the most shallow and unlikable characters ever to grace a slasher film set, the fact that they supposedly are “archeology students” beggars belief ,as all of them ,bar one, are airheads and are after sex and booze exclusively.Truth be told ,watching them falling prey to “Black claw” will probably make most viewers sigh with relief.

However “Scalps” makes great use of the ominous film score to enhance the disturbing events taking place at the burial site and has a crass/home video/camcorder real life quality despite being shot on film. In my view flicks like “Scalps” and several other -way better-exploitation entries like “Combat Shock” or “Last House on Dead end street” and of course the pinnacle of that sort of film making but way more stylistically challenging “Cannibal Holocaust”  made great use of that “documentary like” film making and managed to create discomfort to the majority of the viewers.All of those films also used music soundtrack to a great effect as a complimentary means in order to send chills down the spines of countless unsuspecting exploitation fans.While “Scalps” is a lesser effort in every imaginable field, it also conveys the aforementioned qualities, perhaps due to budget limitations, and while not stylish at all, is at moments a pretty wild and pure cinematic experience.The desert location is always effective for that sort of films but unfortunately the bloody scenes are surprisingly harmless due to mostly being shot at night and being badly lit.The editing is also really choppy and displays a vast array of continuity errors ,something that in hindsight appears to be rather amusing.

All in all “Scalps” is unashamedly trash cinema and thus addressed to the most radical of exploitation fans. Cinephiles that are inclined to watch more polished slasher/horror productions will probably be appaled by this one…

Παρακμιακό Σλάσερ που παραμένει λειτουργικό αναδίδοντας εσάνς αληθοφάνειας,εξαιτίας της ωμής και άτεχνης κινηματογράφησης και της καταπληκτικής χρήσης της μουσικής επένδυσης.

Ομάδα κουφιοκέφαλων και αντιπαθέστατων φοιτητών αρχαιολογίας αγνοούν επιδεικτικά όλα τα προμηνύματα και κατασκηνώνουν σε αρχαίο Ινδιάνικο νεκροταφείο. Οι ανασκαφές τους ταράζουν τον φαινομενικά αιώνιο ύπνο ενός μοχθηρού νεκρού Ινδιάνου μάγου-του “Μαύρου Νυχιού” ,ο οποίος και επιβάλλει την τάξη καταλαμβάνοντας το σώμα ενός από τους φοιτητές ,ο οποίος στη συνέχεια παίρνει τα σκαλπ των βλάσφημων λευκών.

Όχι ακριβώς κινηματογραφικό αριστούργημα, το “scalps” είναι άτεχνα γυρισμένο και τόσο κακοφωτισμένο που σε κάνει πραγματικά να απορείς.Παρόλα αυτά η ταινία του Φρέντ Όλεν Ρέη διαψεύδει τα προγνωστικά και κομίζει μερικές απολαυστικά ωμές κινηματογραφικές στγμές σχεδόν ντοκυμαντερίστικου γκραν γκινιόλ και χρησιμοποιεί τις αδυναμίες του ως προτερήματα.

Φυσικά και ο Ρέη δεν πρωτοτυπεί… Υπάρχουν ταινίες πολύ καλύτερες από τη δική του σε αυτόν τον τομέα.Ας αναφέρουμε ενδεικτικά τα ωμά αριστουργήματα: Combat Shock και Last House on Dead end Street με τη σχεδόν snuff αισθητική τους και ας αφήσουμε απ’έξω το υποδειγματικά στυλιζαρισμένο,αριστουργηματικό ,ψευδοντοκυμαντερίστικο στυλ του Ντεοντάτο στο Cannibal Holocaust, δίοτι πολύ απλά ο άνθρωπος κινηματογράφησε έτσι από επιλογή…όχι από ανάγκη.

Πίσω στο παρόν, η  κάμερα φιλμάρει χωρίς αιδώ  τα πάθη των πρωταγωνιστών, υφαρπάζοντας τον τρόμο τους και το σουρεαλιστικό μοντάζ,απόρροια μάλλον χρήσης παραισθησιογόνων, ενισχύει το πρωτόγονο,ή μήπως κινηματογραφικά πρωτογενές, αποτέλεσμα. Τελικά ως τι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το scalps? Ώς παράδειγμα προς αποφυγή ή προς μίμηση? Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει σαφής απάντηση, αφού το παρόν παρά το γεγονός οτι είναι τεχνικά τεκές, από την άλλη αποτελεί τρανταχτή απόδειξη οτι δεν χρειάζεται κανείς πάρα πολλά εφόδια προκειμένου να παράξει μια ταινία με οντότητα.

Θα ρωτήσετε “σου άρεσε τελικά?”

Ναί! Ο Γράφων απολαμβάνει το ωμό σινεμά,αυτό που μυρίζει πέτρα και χώμα και το Scalps είναι τέτοιο σινεμά. Αριστούργημα παρόλα αυτά δεν είναι.Αφορά κατ’αποκλειστικότητα τους Σλασερ χουλιγκάνους και τα γκραιντχάουζ φρικιά.Οι οπαδοί του γυαλισμένου 80ies τρόμου δε θα ξέρουν από που τους ήρθε…

The Beast and the magic Sword

La bestia y la espada mágica (1983)

directed by:Paul Naschy (as Jacinto Molina)

cast: Paul Naschy, Shigeru Amachi, Beatriz Escudero

Extremely lush and detailed conclusion to the Daninsky/el Hombre Lobo saga.The beast and the magic sword has everything a Naschy fan could ever wish for and then some.It simply is a jewel in the crown of “Cine fantastique”.

Back in the days of Sword and Sorcery a King assigns to the Polish nobleman/warrior Ireneusz Daninsky to fight with and liquidate the Magyar warrior Bulgo.Ireneusz accepts the assignment,beats and decapitates Bulgo and gets married to the king’s daughter.However Bulgo’s mistress Amese the witch ,puts an evil spell to Ireneusz’s pregnant wife .From that point on the Daninsky bloodline will be cursed  to suffer from lycanthropy.Fast forward in the 16th Century, the lycanthrope Waldemar Daninsky goes from his native Europe to Japan, seeking a way to cure himself of being a werewolf. Only a Japanese sorcerer named Kian and a magic silver sword can save him.

The story of this Spanish/Japanese co-production is pretty well-known to the Naschy fans, but the fact that this film is mostly set in feudal Japan was a nice change of pace for the Naschy werewolf series of films. The use of Spanish language might be a little off the cuff,especially when Japanese characters are involved in the majority of the plot,however the language itself sounds great in the context of exploitation cinema.Both the first part of the film that depicts the beginning of the cursed Daninsky bloodline and the Japanese part of the story ,where the use of Japanese Folklore kicks the gates of the plot wide open,are splendidly executed. There is martial arts scenes galore in this picture,and let me stress that those scenes are wonderfully staged and choreographed.Other highlights include a raging Hombre Lobo attacking a Geisha-house anf dispatching everyone behind the flimsy walls,the werewolf vs Sherkhan the tiger scene and Kian’s battle against some Japanese demons.But there is a highlight scene to be found literally every five minutes into this film. Naschy’s storyline is superb and makes great use of the Japanese tradition/magic/rituals. In no way do the japanese elements appear as cheesy,superficial or far fetched and the appearance of quality Japanese actors like Shigeru Amachi gives even more credibility to the proceedings.

All in all a truly splendid production, a real Naschy blueprint.Emphatically recommended.

Πωλ Νάσυ,ελ όμπρε Λόμπο. Απλά ένας από τους πυλώνες όχι μόνο του Ισπανικού,αλλά του ευρύτερου Ευρωπαικού κινηματογράφου του φανταστικού. Σύμφωνοι, το υποκριτικό στύλ του Ισπανού ,πρώην πρωταθλητή στην Άρση βαρών,δεν είναι για το καθένα, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει οτι με τη διορατικότητά του και το ταλέντο του,που το επιδείκνυε ακόμα και ώς σεναριογράφος ή σκηνοθέτης,ο Νάσυ άνοιξε μαζί με δημιουργούς όπως ο Φράνκο ή ο Ντε Οσόριο νέο κεφάλαιο και έγραψε ένδοξες σελίδες στο χρυσό βιβλίο του Genre cinema.

H τελευταία ταινία όπου ο Νάσυ φοράει το μακιγιάζ του Λυκάνθρωπου Βάλντεμαρ Ντανινσκι είναι ένα μπιμουβάδικο ποίημα.Ισπανο-Ιαπωνική παραγωγή ούσα ,η συγκεκριμένη ταινία χαίρει πολύ πιο γεναιόδωρης χρηματοδότησης από οτι το μέσο eurotrash ταινιάκι και συν τοις άλλης είναι γυρισμένη στην Ιαπωνία,συγκεκριμένα στα στούντιο του εκλεκτού του Ακίρα Κουροσάβα,του τιτάνα Τοσίρο Μιφούνε.Αυτό το γεγονός προσδίδει μια αυθεντικότητα στην πλοκή,κάτι στο οποίο το λεπτομερές και εξαίρετο σενάριο του ίδιου του Νάσυ συμβάλλει τα μέγιστα.

Και μπορεί η πλοκή να έχει χαρακτηριστικά Σάγκας και να απλώνεται μέσα σε τουάχιστον τρείς αιώνες ,αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποπροσανατολίζει ή προκαλεί κόπωση στο θεατή.Η παρουσία του Ιαπωνικού φοκλόρ ειναι καταλυτική για την εξέλιξη της πλοκής ,μα σε καμία περίπτωση ρουστίκ ή τουριστικού χαρακτήρα. Οι Ιάπωνες ηθοποιοί ,με προεξάρχοντα τον καταπληκτικό Σιγκέρου Αμάτσι , προσδίδουν επίσης ακόμα περισσότερη αληθοφάνεια στα δρώμενα.

Ταινία στην οποία ο μεσαιωνικός τρόμος, η Ιαπωνική κουλτούρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό-είτε μιλάμε για Ιαπωνική μαγεία ,είτε για κώδικα τιμής και μενταλιτέ των Σαμουράι,είτε για πολεμικές τέχνες, συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται χρήζει πολλών συγχαρητηρίων.

Το “Τέρας και οι Σαμουράι” είναι μια απόλυτα ολοκληρωμένη προσπάθεια και τιμά τον κινηματογράφο είδους. Οι φάνς του Νάσυ αλλά και των πολεμικών τεχνών θα πάρουν ό,τι ποθούν από αυτή την ταινία και ακόμα περισσότερα…