Video Murders (1988)

Greek Vhs on MTC

directed by: Jim McCullough Sr.

starring: Eric Brown, Virginia Loridans, John P. Fertitta

Irredeemable poverty row downbeat drama thriller disguised and mismarketed as a slasher affair, is serviceable only as a footnote/placeholder for genre fanatics .

David Lee Shepherd, who desperately wants work in the video business, is luring hookers into his hotel room so that he can videotape himself strangling them. The police conclude that a serial killer is at work and thus begins an intense manhunt.

There is not much of a murderous action here , let alone video related murder. The movie epicenter /villain seems preoccupied with cameras and video technology and regularly picks-up girls to film with his camera but there is minimal violence and action to justify the exploitative nature of the title. First ten minutes are a solid 6 out of 10 for there is some tension to be seen , but it’s all downhill from there, including a very flat cinematography .

Deservedly a rare and obscure film. This cinematic curio will only matter to slasher completists.

Fright(1971)

Fright(1971)

directed by:Peter Collinson

cast;Honor Blackman, Susan George, Ian Bannen

Quite a wasted opportunity of a film , Fright might boast some obvious merits such as that of a “groundbreaker” of the “terrorized babysitter formula,” and is oftentimes  compared to Halloween, which was released seven years later. A Fact that technically makes this film,as some critics cite, a proto-slasher film. However with an execution as pedestrian and trivial as that of the film under presentation, the comparison with the legendary Carpenter affair is destined to remain solely on paper.

Young babysitter Amanda arrives at the Lloyd residence to spend the evening looking after their young son Tara (played by the director’s toddler son, Tara Collinson,poor kid) . Soon after the Lloyds leave, a series of frightening occurrences in the gloomy old house have Amanda’s nerves on edge. The real terror begins, however, when the child’s biological father appears after recently escaping from a nearby mental institution.

By the time Ian Bannen’s nutcase father character enters the picture there is little hope left, for the first act is an exercise in banality similar to snoozefests like “Dominique”, mechanical , meandering and devoid of intensity. While the film regains some of its previously nonexistent vigour from that point on , it is however the direction that underwhelms and sabotages any eerieness that may be apparent in the plot. Collinson’s mise en scene is unfortunately by the numbers and the tense moments are scarce . Verdict is that while the film is not irredeemable fodder and while it also belongs to the predecessors of the stalk and slash genre, it mostly talks the talk and doesn’t walk the walk.

There is more stalk than slash to be found here. Genre historians might find some referential value here ,however Fright is just a painfully average and bland experience…

Βαρετό,πρωτόλειο σλάσερ από το Ηνωμένο Βασίλειο με ψυχασθενή να απειλεί και να στοιχειώνει την ύπαρξη όμορφης , νεαρής babysitter.

Δυστυχώς για το “Νύχτα Τρόμου” οι όποιες συγκρίσεις με το Halloween δημιουργούν προσδοκίες που το φιλμ αδυνατεί να πραγματοποιήσει καθώς πεισματικά σχεδόν αρνείται να “απογειωθεί” ίσως και λόγω της αδιάφορης σκηνοθεσίας του Πήτερ Κόλλινσον.

Πραγματικά το When a stranger calls του 1979 και το Halloween πήγαν τη θεματική της babysitter in peril σε άλλο επίπεδο και είναι κρίμα για έναν προπομπό αυτών των ταινιών όπως το παρόν να εξαντλείται σε κοινοτοπίες και να παραμένει σχεδόν καθ’όλη του τη διάρκεια άχρωμο και άοσμο.

Δεν είναι επ’ουδενί για πέταμα, αλλά είναι δυστυχώς ένα φιλμ ξεπερασμένο που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους φανατικούς και τους ιστορικούς του είδους.

Berserker(1987)

Berserker(1987)

directed:Jefferson Richard

cast:Joseph Alan Johnson, Greg Dawson, Valerie Sheldon

Backwoods slasher banality that owes more to inept opuses like “don’t go in the woods…alone” than to well-oiled machines of the genre like “Just before dawn”. Still “Berserker” has an interesting enough premise to justify at least one viewing but lacks meat and has next to zero replay value.

Six young adults in the woods run afoul of a berserker, a viking warrior who dons the fur and snout of a bear, and are slain in turn by him.According to an old Nordic legend, a Berserker was a bloodthirsty warrior who ate human flesh, forbidden a restful death and fated to be reincarnated in their blood kin. A summer camp accidentally stumbles across the Berserker legend when it arises in Rainbow Valley, an area settled by Norwegian immigrants. The camp is abuzz with rumours of a wild bear killing people in the area, including speculation about an old couple who get lost. But is it really a bear?

80 minutes and a memorable scene featuring the spectacular Beth Toussaint  away, I don’t feel let down since I knew what to expext, still I wonder what a less heavy-handed director like Joseph Zito could have done with that storyline.

Anyways, take it as it is…

Νορδική σλασερ διεκπεραίωση που καταγράφεται στο συλλογικό συνειδητό σαν μια ακόμα μονογραφή στα κουτάκια με τις ταινίες του είδους που πρέπει ο φαν του ιδιώματος λόγω ψυχαναγκασμού και μόνο, να παρακολουθήσει…

Χωρίς να είναι τεκές τύπου Freeway maniac δεν διαθέτει παρ’όλα αυτά την ανάλογη πυγμή ώστε να καθηλώσει…

The Freeway Maniac(1989)

The Freeway Maniac (1989)

directed:Paul Winters

cast:Lauren Winters, James Courtney

A crazed asylum escapee killer sneaks onto the set of a sci-fi film and begins murdering the cast and crew.

This Cannon films Z-grade requiem for the slasher genre entry, somehow gave me the feel of an Andy Sidaris production. The tongue is firmly placed in cheek during the entire duration of the movie and it feels like a spoof when it shouldn’t.

The pacing is abysmal,the performances beggar belief, the plot holes are basically craters and the gore is nonexistent , however this one is rarther watchable for all the wrong reasons.

Because having to watch a bodybuilder living his own “Nightmares in a damaged brain” re-enactment and stalking a good-hearted aspiring cinema starlet in the most crowded desert of the earth somehow feels refreshing if questionable.

Σλασερ μπαλαφάρα της Κανον που κοσμούσε με τις παραγωγές της τα ράφια κάθε Ελληνικού Βιντεοκλάμπ προς τα τέλη της δεκαετίας του Ογδόντα.Θυμάμαι τη χαίτη του μυώδους Τζέημς Κόρτνευ να κλείνει το μάτι στην αναπτυσσόμενη τρας αισθητική εμού και της παρέας μου από τότε , συν το γεγονός οτι ο προαναφερθείς κραδαίνει αλυσοπρίονο στο εξώφυλλο του vhs .Λαμβάνοντας την άνωθι παρέλαση σλασερ στερεοτύπων και το στούντιο παραγωγής βγάζει κανείς το συμπέρασμα οτι ο “μανιακός της εθνικής οδού” είναι ταινία της προκοπής… ισχύει όμως κάτι τέτοιο?

Φυσικά και όχι και αυτό είναι που αποτελεί το μέγα ατού του παρόντος. Παίρνοντας την αισθητική του Αντυ Σιντάρις και τρίβοντας τη στη μούρη του θεατού, τούτο εδώ κερδίζει πόντους όχι γιατί μοιάζει στο nightmares in a damaged brain αλλά γιατί είναι χειρότερο κι από το death Spa.

Σκουπίδι του κερατά αρμόζει μόνο στους Ταλιμπάν του Σλάσερ ιδιώματος.

Deadly Games (1982)

Deadly Games (1982)

directed by:Scott Mansfield

cast:Alexandra Morgan, Jo Ann Harris, Sam Groom,Steve Railsback

Painfully average,perhaps even below average entry to the slasher cannon, Deadly Games is as flawed as it gets,as the director Scott Mansfield constructs segues of talky and perky for their own sake dialogue that in all seriousness have more in common with “Friends” the series, or even “Sex in the (rural) City” than with an effective slasher film.

A town is being terrorized by a masked killer who is murdering women. A young woman is attacked by the killer but escapes. She believes the killer to be either the town’s policeman or the manager of the local theater, and she devises a plan to find out which is the actual killer.

The “Halloween”copying  or maybe the “Scream” predating opening sequence still holds well enough,the burial scene is quite effective and the unexpected,coarse and abrupt ending is cool in its off-kilter nature, but unfortunately the rest of the flick plays more like a romantic comedy or a ptsd/shellshock drama in which the cool character actor Steve Railsback is sadly underused.

It’s no co-incidence that this got released in 82 after being shelved for 2 years and that even after its release it received very limited distribution, thus remaining a painfully obscure genre entry without an official DVD release as of yet.

Even the stronger willed slasher die-hards will be challenged to sit through the entire thing…

Σλασερ μπαρούφα που παρά τη σπανιότητα της αποτελεί τρανταχτή απόδειξη πως μερικά πράγματα καταβροχθίζονται από τον πανδαμάτωρα χρόνο για κάποιο λόγο.

Δημοσιογράφος σε μουσικό περιοδικό επανεγκαθίσταται στη γενέθλια πόλη μετά το θάνατο/δολοφονία της αδερφής της και επανασυνδέεται με όλους τους παλιούς της γνωστούς και φίλους.Σύντομα διαπιστώνει πως η μοιχεία στην περιοχή χαίρει μεγάλης αποδοχής αφού και η ίδια θα τραβήξει το ενδιαφέρον του παντρεμένου αστυνόμου της πόλης και φίλου ενός βετεράνου του Βιετνάμ με μετατραυματικό σοκ. Όλοι μαζί την αράζουν στο σινεμά του βετεράνου όπου βλέπουν ασπρόμαυρα φιλμ τρόμου και παίζουν επιτραπέζια. Στο μεταξύ άγνωστος δολοφόνος ξεπαστρεύει τις γυναίκες της περιοχής.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το Σλασερ στοιχείο αναφέρεται στο τέλος της σύνοψης, αφού είναι σίγουρα ο “φτωχός συγγενής” της πλοκής. Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς πως το παρόν είναι οτι χειρότερο παράχθηκε ποτέ στο είδος, το deadly games είναι αφόρητα επίπεδο και σοβαροφανές.Οι όποιες συγκινήσεις είναι αραιά τοποθετημένες μέσα στο φιλμ χωρίς κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό, τα κίνητρα , οι βαθυστόχαστες συζητήσεις και τα όποια σεξιστικά overtones των αντι-ηρώων δεν εξηγούνται ποτέ, ακόμα και το φινάλε της ταινίας σοκάρει περισσότερο λόγω του απρόσμενου της φύσης του παρά λόγω της αποτελεσματικότητάς του.

Μόνο για τους φανατικούς.

Fatal Games (1984)

Fatal Games (1984)

directed by:Michael Elliot

cast:Sally Kirkland, Lynn Banashek, Sean Masterson

Run of the mill albeit serviceable sports-themed Slasher with an anabolic steroids abuse subplot ,which delivers the goods but does little in order to stand out. The plot consists of a mad slasher wielding a javelin killing off various members of a high school gymnastics team. The film shares many of its plot points with an earlier slasher film, Graduation Day.

A seven member gymnastics team at the Falcon Academy of Athletics is up for the “Nationals”. These games are for most young athletes a gateway to the Olympics . So both the academy staff and the athletes are going above and beyond the call of duty in order to succeed.Especially Dr. Jordine – the head physician is strictly adhering to a program that focuses on the use of anabolic steroids. But before the young athletes can reach the competition, a killer dressed in a black tracksuit and wielding a javelin shows up to stalk and kill each member of the team. They then have to discover the killer’s identity before the entire team ends up slaughtered.

Well, this one tries to throw some curveballs to the viewer’s side , like the steroid reference and the “realization” that  Russian and East German Olympians  are “juicing up” so the U.S athletes have to do it as well. Other than that “Fatal Games” doesn’t pass as a slasher Behemoth of sorts, it offers standard fare characters ,predictable killings , a few atmospheric sequences,some sleaze in the form of gratuitous nudity and an amusingly outrageous climax.

This will however address to genre completists only.

Γενικόλογο πλην διασκεδαστικό σλασερ σχετικό με τους κινδύνους (κυριολεκτικά) του πρωταθλητισμού, το παρόν εκτυλίσσεται σε αθλητική ακαδημία των Η.Π.Α στην οποία φερέλπιδες αθλητές και αθλήτριες προετοιμάζονται εντατικά προκειμένου να συμμετάσχουν στους εθνικούς αγώνες και μέσω μιας πιθανής διάκρισης να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για την Ολυμπιακή ομάδα της χώρας. Τη χαρά τους την παίρνει κυριολεκτικά ο Χάρος,ή ο άγνωστος δολοφόνος φέρων αδιάβροχη ένδυση και κραδαίνων ακόντιο. Τελικά αποδεικνύεται πως ο πρωταθλητισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία των… αθλητών.

Το φιλμ δεν κομίζει κάτι το καινοτόμο ή το ριζοσπαστικό, παρ’όλα αυτά κινείται με ικανοποιητικό ρυθμό και προσφέρει μερικές ατμοσφαιρικές σεκάνς και μια αρκούντως διασκεδαστική-τραβηγμένη από τα μαλλιά κλιμάκωση.Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία είναι επίπεδες όπως θα περίμενε κανείς αλλά αυτό δεν αποθαρρύνει επ’ουδενί τους φανατικούς του είδους οι οποίοι θα χαρούν να προσθέσουν το παρόν στη συλλογή τους.

 

 

Friday the 13th: The Orphan (1979)

Friday the 13^th: The Orphan

Directed by: John Ballard

Cast:  Peggy Feury, Mark Owens, Afolabi Ajay

While the proverbial elephant in the room is the question if this mess of a film has anything to do with the Vorhees saga, there is also little room for actual praise regarding the merits of this drama/horror/thriller that had vanished into obscurity until it was picked for a dvd release in 2012.

The film plots a child’s descent into madness without the guiding forces of a benevolent adult. After the mysterious nasty death of both his Roaring ’20s party animal parents, young David is left in the care of his prudish, restrictive aunt, who refuses to let him indulge in his adolescent instincts.

With 3 or 4 strategically placed violent scenes , one being a chicken decapitation and another being a rather decent stabbing, this film does certainly not deliver on the gore side of the fence. Other than that, the first half is as boring as boring gets. The plot is absolutely disjointed and the flashbacks are used ad nauseam only to increase the film’s duration . The second part is where the film starts picking up pace. The boy’s sanity is progressively deteriorating and we fortunately get to see some off-kilter moments .

End verdict: This film has nothing to do with the Friday the 13^th string of films. Most people think this was a rip-off but it is actually the other way around. The Orphan preceded the first Friday the 13^th by a few months and when the Vorhees splatterfest became a huge hit its producers had to reach a settlement with the producers of this one in order to be able to use the name in the sequels of the franchise.

Friday the 13^th:The orphan is more of psychological drama/horror sleeper  type of film than a bloodbath. It is a very flawed movie with lots of narrative and continuity issues, which makes sense since it took no less than 10 years for its director to complete it. Ballard’s attempt to surpass the limitations of horror exploitation film making resulted in some well shot and directed yet only marginally disturbing moments, which is really a shame since he was a competent director.

The orphan is more of a “nay” than a “yay” type of film. It is a curio that could be of interest to the exploitation fans, especially because of its title and some interesting facets of the story but it is mostly and sadly a bore-fest.

Άλλη μια ταινία υποσημείωση στην ιστορία του είδους των ταινιών τρόμου, «το ορφανό» έχει περισσότερο ενδιαφέρον λόγω της παραφιλολογίας γύρω από τον τίτλο του και λόγω του γεγονότος ότι απλά η ταινία «εξαφανίστηκε» μετά την αρχική κυκλοφορία της. Για να ενημερώσουμε λίγο τον αναγνώστη ,η ταινία αυτή είναι το «Παρασκευή και 13» πριν το «Παρασκευή και 13».Κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από την ταινία του Σην Κάνιγχαμ που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας του είδους και οι παραγωγοί της Σάγκας του Τζέησον Βόρχηζ έπρεπε να πληρώσουν τους παραγωγούς ετούτου εδώ προκειμένου να κρατήσουν τον τίτλο για τις επόμενες ταινίες της σειράς.

Στο ψητό… αγόρι ονόματι Ντέηβιντ χάνει και τους 2 γονείς του με τραγικό τρόπο .Αυστηρή θεία ονόματι Μάρθα έρχεται στην οικογενειακή έπαυλη να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση, αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον ανηψιό της ,ο οποίος κλείνεται στον εαυτό του διατηρώντας επαφή μόνο με το νέγρο υπηρέτη Ακίμ , φίλο του πατέρα του ο οποίος τον είχε φέρει από την Αφρική σε ένα από τα μεγάλα του ταξίδια , αλλά και με την υπηρέτρια Μαίρη, πρώην ερωμένη του πατέρα του,ο μικρός έχει επίσης διαμορφώσει τη δική του θρησκεία,αφού προσεύχεται σε μια ταριχευμένη μαιμού, δώρο του πατέρα του. Στην πορεία , μέσω φλασμπακ, μαθαίνουμε ότι και η θεία Μάρθα διατηρούσε δεσμό με το μπαμπά του μικρού Ντεηβιντ, αλλά ο πατήρ τη σχόλασε για να παντρευτεί την αδερφή της. Η θεία μετά από σειρά συμβάντων διώχνει τους Ακίμ και Μαίρη από την οικία, ενώ σκοτώνει κατά λάθος τον Χένρυ,το Κανις/Γκριφόν του αγοριού. Αυτά τα γεγονότα θα σπρώξουν το Ντέηβιντ στην τρέλα.

Ο σκηνοθέτης Μπάλλαρντ προσπάθησε να προσθέσει arthouse αλλά και δραματικές πινελιές στο παρόν, αλλά παρά την καλή του προαίρεση και την άρτια του τεχνική, είναι σαφές ότι η ταινία δε λειτουργεί, πόσο μάλλον σαν ταινία τρόμου. Ενώ υπάρχουν sleazy προυποθέσεις ,η ταινία καταλήγει να προσφέρει βία και σεξ με το σταγονόμετρο, ενώ και ο ρυθμός της πάσχει. Δυστυχώς ενώ το φίλμ θα μπορούσε να είναι κάτι σαν το nightmares of a damaged brain καταλήγει να είναι μια σχεδόν ακίνδυνη επιμειξία μελοδράματος και τρόμου με χαοτική αφήγηση και τηλεοπτική αισθητική.

Μόνο για ιστοριοδίφες…

Killer’s Delight (1978)

Killer’s Delight (1978) aka “the dark ride”

Directed by:Jeremy Hoenack

Cast: James Luisi, Susan Sullivan, John Karlen

Mildly interesting early slasher focusing more on the detective side of things rather than on depicting gory murders. The Dark ride is loosely based on the early killings of Ted Bundy and  the antics of the (never caught) Connecticut River Valley Killer but could pretty much be connected to the exploits of several serial killers from back then. As the modus operandi of the killer displayed on the film (killer on a van abducting,slashing and disposing young females) is pretty much everything every Seventies serial killer would do.

So the premise is pretty straight forward here. A detective tracks a serial killer through San Francisco , tries to explain his motives and to catch him. Of course there are murders involved but we mostly get to see the aftermath  and not the murders themselves. However these scenes do look quite realistic. The violence in Killer’s delight is mostly hinted at  and the film establishes a decent gritty atmosphere .

The performances by James Luisi (Detective) and Susan Sullivan (female psychologist) are solid. The cinematography is also standard fair and mostly dark and murky as there are a lot of night or dimly lit scenes involved.

More of a Giallo/detective affair  rather than a typical slasher one, Killer’s Delight is not a mandatory viewing . It does hold a few merits but it’s overall quite underwhelming and I found films like “Confessions of a serial killer” way more successful in their depiction of Serial killers. However the film under presentation has a nice Seventies atmosphere and could be of interest to Slasher archivists.

…συμπαθητική παραδοξότητα με Σέβεντις αισθητική και όλα τα συμπαρομαρτούντα ,όπως σεναριακά κενά και δυστοκία στην αφήγηση. Η “ηδονή του δολοφόνου” φαινομενικά κομίζει όλο το πακέτο, αλλά χωλαίνει εκεί που άλλα φιλμ θριαμβεύουν, στο κομμάτι της σκιαγράφησης του δολοφόνου και στον τομέα της απεικόνισης της βίας.

Ας δώσουμε πίστωση στο σκηνοθέτη, ο οποίος έδωσε μια βιντατζ τζιάλλο αισθητική στο παρόν, αλλά ας υποθέσουμε κιόλας οτι στράφηκε σε αυτήν την προσέγγιση επειδή αδυνατούσε να παράξει σκληρές σκηνές βίας,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, λόγω προυπολογισμού.

Και αν ο Τόμπι Χούπερ απέδειξε οτι δεν χρειάζεται να αιματοκυλίσει κανείς ένα φιλμ για να προσφέρει καρδιακά επεισόδια στο θεατή, στο παρόν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, παρά έχουμε μια επικέντρωση στην αστυνομική παράμετρο της πλοκής και ένα τυπικό φιλμ της εποχής του σε τελική ανάλυση.

Οι οπαδοί των ταινιών με σειριακούς δολοφόνους και τα βίντεο τζάνκια θα ευφρανθούν που πρόσθεσαν άλλο ένα δείγμα Σεβεντις μπιμουβιάς στη συλλογή τους,οι λοιποί μάλλον θα σηκώσουν τους ώμους τους αδιάφορα…

The Majorettes (1987)

The Majorettes (1987) aka “One by One”

Directed by: S. William Hinzman (as Bill Hinzman)

Cast: Kevin Kindlin, Terrie Godfrey, Mark V. Jevicky

A hooded psycho killer is going around killing the members of a high school cheerleading squad in a small western Pennsylvania town. While the local sheriff and a federal officer investigate the killings, other going-ons around them include a greedy nurse plotting to kill her employer and daughter for a piece of an inheritance while the nurse’s creepy high school janitor son stumbles upon a clue in the killings. Among the various other red herrings include a local biker gang that’s suspected in the killings which complicates matters for the police and all the persons involved.

Dime-a-dozen slasher gone deadly prey like shoot-out actioner directed by Bill Hinzmann (see: first Zombie in “Night of the living Dead”). The script for this “almost a turkey” was penned by John Russo (also of Night of the Living Dead fame.). While “One by One” is mindless or mindboggling fun (depending on one’s state at the time of viewing) it is also hard to explain what Russo and Hinzman were up to when they started assembling this soap opera sub plotted, high school kid slashing with some biblical nonsense and some straight action revenge straight out of a David Pryor film thrown in, mess of a film.

Still, this zero budget trainwreck , is good fun for all the wrong reasons, including its labyrinthine plot. Not a good movie (with surprisingly anticlimactic slayings)  by any stretch of the imagination, this one manages against all odds to stay bizarrely watchable and reaches the status of guilty pleasure for the slasher devotees.

Σλάσερ του σωρού από το δίδυμο Τζων Ρούσο(σενάριο) και Μπιλ Χινζμαν( σκηνοθεσία). Αμφότεροι είχαν λάβει μέρος στο κλασικό και μνημειώδες «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» του Τζων Ρομέρο, αλλά εδώ τα κάνουν μάλλον μούσκεμα παραδίδοντας ένα φιλμ κράμα σαπουνόπερας, εφηβικού δράματος,σλάσερ και action εξτραβαγκάντσας ,το οποίο ναι μεν έχει πλακίτσα,αλλά χαντακώνεται λόγω παραμέτρων όπως ο πενιχρός προυπολογισμός, η δημοσιουπαλληλίστικη κινηματογράφηση των σκηνών βίας και η επίπεδη κινηματογράφηση επιπέδου, συγχωρέστε με που επαναλαμβάνομαι, σαπουνόπερας.

Άγνωστος δολοφόνος ξεπαστρεύει μαζορέτες σε ένα Γυμνάσιο της Πενσυλβάνια,ένας Ντετέκτιβ προσπαθεί να δώσει λύση στο αίνιγμα αλλά συναντά την παράξενη αδιαφορία του ντόπιου Σερίφη, στο μεταξύ η τοπική συμμορία καθαρμάτων που σπρώχνει πρέζα στο σχολείο αρχίζει να παίζει ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στα τεκταινόμενα.Τέλος στο περιθώριο της ιστορίας η αποκλειστική νοσοκόμα-μαμά του ημίτρελου επιστάτη του σχολείου πλέκει σατανικό σχέδιο προκειμένου να υφαρπάξει την κληρονομιά από πάμπλουτη γραία την οποία έχει υπ’ευθύνη της.

Αφηγηματική Τρικυμία εν κρανίω, φιλμαρισμένη με ως επί το πλείστον ανέμπνευστο στυλ. Οπτικά το παρόν θυμίζει στα καλύτερα του Μάτλοκ και στα χειρότερά του Κοκκινόπουλο. Φωτογραφία τόσο επίπεδη που θυμίζει τηλεοπτική παραγωγή μικρομεσαίου καναλιού και γενικά απογοήτευση στα περισσότερα σημεία. Παραδόξως τα ετερόκλητα σεναριακά στοιχεία αφήνουν μια τρας επίγευση που υπό προυποθέσεις διασκεδάζει, ενώ και ο ρυθμός ττης αφήγησης είναι σχετικά νευρώδης. Για ερμηνείες ας μη μιλήσουμε καλύτερα…

Μόνο για τους φανατικούς…

Linda Blair-sploition special

Savage Streets (1984)

directed by:Danny Steinmann,Tom DeSimone (uncredited)

cast:Linda Blair, John Vernon, Robert Dryer,Linnea Quigley,Marcia Carr,Lisa Freeman

Unforgettable rape n’ revenge/vigilante Blairsploition masterpiece that packs hard-boiled action, downright sleazy segues,Eighties porkies styled campy comedy and a memorable if over-the-top Linda Blair performance as Brenda the vigilante .

An altercation between a group of girls out for the night and a gang of local punks leaves the punks vowing revenge. It comes in the form of the gang-rape of a young mute (Heather) and her older sister (Brenda) starts hunting the gang in turn – armed with bear traps and crossbow.

It’s hard to pass the bravado and bravura that oozes from every pore of this film’s frames. Despite being a troubled production with directors walking off the project, funds being withdrawn amidst the film shooting and various script re-writings, Linda Blair has spoken fondly of the film which has now been deemed a cult classic

…and a cult classic it sure is…

Savage Steets is another case of a film being a smorgasbord of influences but also having something special of its own. It’s the Tom De Simone campiness , the genuinely savage moments, like Linnea Quigley’s rape scene, the overacted craziness of Blair’s Deathwish emulating (and razzie awarded) performance and the demented climax that elevate the film to the cult pantheon and deem it an unforgettable experience.

The supporting cast offer adequate if deliciously cheesy moments and the hard rock soundtrack is to die for. Go Brenda go…

Τρας κολοσσός με Λίντα Μπλερ να ζώνεται Βαλλίστρα και να τσακίζει συμμορία πανκ καθαρμάτων που βίασαν την κωφάλαλη αδερφή της και σκότωσαν πετώντας από γέφυρα την καλύτερη και έγκυο φίλη της.

Όταν στο πρώτο εικοσάλεπτο έχουμε ήδη έρθει αντιμέτωποι με σκηνές που παντρεύουν το Porkies,το Class of 1984 ,με μια σκηνή βιασμού που η κινηματογράφηση της θυμίζει το σηκουελ του deathwish , τότε ξέρουμε πως η ταινία αυτή ,όπως και το επικό της σαουντρακ θα μας μείνει αξέχαστη.

Η ταινία προσφέρει τη μια σκηνή ανθολογίας μετά την άλλη και η υπερβατική βιτζιλάντε κλιμάκωση ρίχνει νερό στο αυλάκι του exploitation αραβουργήματος που ακούει στο όνομα savage streets.

Δικαιολογημένα κλασικό δείγμα του είδους, αυτό το έπος με τους 2 σκηνοθέτες,τα επικά one liners και τις άπειρες σεναριακές παραλλαγές που έπεσαν στο τραπέζι κατά τη διάρκεια της παραγωγής, αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικότατο snapshot της δεκαετίας του 80 και των περισσότερων δημοφιλών κινηματογραφικών υποειδών εκείνης της εποχής (slasher,action,teenage comedy,vigilante,horror) και μένει αξέχαστο…

…go f@#k an iceberg…

Hell Night (1981)

directed by: Tom DeSimone

cast:Linda Blair, Vincent Van Patten, Peter Barton

Mostly effective slasher/haunted house/gothic horror entry by Tom DeSimone (Reform School girls) who here decides to refrain from his usual campy antics and offers us a nice little flick that is done with gusto.

Peter, the president of Alpha Sigma Rho fraternity, decides that four new pledges—bookish Marti, rich Jeff, party girl Denise, and surfer Seth—should have an initiation. They are to spend the night in a supposedly “haunted” estate, Garth Manor, where murders occurred 12 years prior. The house’s former owner, Raymond Garth, strangled his wife, Lillian, to death and killed his three deformed children—Margaret, Morris, & Suzanne— before finally hanging himself. However, the youngest child, Andrew Garth, was never found, and is rumored to still be in the house.

The subplot in this film is suitably creepy and we know we are in for a hideous Jason Vorhees lookalike killer almost right off the bat. The film also offers moments of silliness ,inherent to the slasher subgenre and it is never a downbeat hammerblow like Mania,Prowler and the likes, still it appropriately delivers the goods and offers some moments of slasher grandiosity.

Acting-wise ,well we all know at this point that Blair  never went on to become  the good actress we all hoped she would. Ok,ok her role in “the Exorcist” is iconic, but “the Exorcist” is an overall iconic film and Blair should not be solely judged by her input in that film. Her performance in Hell night is typical of the Linda Blair era. In other words overacting and subtlety combined in a paradoxical manner. It’s an understatement to say that Blair didn’t really nail her part, as she was nominated once again for a razzie award.

Anyways Linda Blair is Linda Blair and we love her. Hell Night is another curio from the era of slashers that doesn’t overstay its welcome and keeps things simple and effective. Almost memorable…

δυσοίωνο γοτθικό σλάσερ από τον τρασάκια Τομ ΝτεΣιμόν, τον άνθρωπο που απαθανάτισε την επική περσόνα της Γουέντυ Ο’Γουίλλιαμς σε σελιλόιντ και παραδίδει εδώ ένα σεμινάριο ηπίων τόνων για το πως κάνει κανείς ένα σλασερ με γοτθική ατμόσφαιρα με περιορισμένο προυπολογισμό.

Μια νύχτα μύησης μιας φοιτητικής αδελφότητας θα πάρει περίεργη τροπή όταν τέσσερα κολλεγιόπαιδα θα καταλύσουν σε έπαυλη που κατοικοεδρεύει ξεχασμένος και φρικτά παραμορφωμένος δολοφόνος.

Ο ΝτεΣιμόν τα κάνει όλα σωστά εδώ και μας προσφέρει ένα μινι έπος με μια χαρακτηριστικά “ξύλινη” Λίντα Μπλερ, αλλά αφού αγαπάμε Λίντα το καταπίνουμε αμάσητο.

Ωραία ατμόσφαιρα,συμπαθητικές σκηνές φρίκης,ωραία κλιμάκωση. Another day in the office.Εγκρίνω…