Massacre Mafia Style (1974)

Massacre Mafia Style (1974) aka “The Executioner”, “like Father,like Son”

Directed by:Duke Mitchell

Cast: Duke Mitchell, Vic Caesar

Get ready for one of the most over the top grindhouse flicks of all time, Duke Mitchell’s godly “The Executioner”, a movie that plays in a similar, but way more exploitative and yeah trashier  to the Godfather series ,filming narrative. Get ready to witness the rise to glory and then the inevitable fall of the mighty Mimi Michelli, whose antics and exploits (pun intended) leave dozens of dead bodies behind them.

Mimi Miceli, the son of a high-powered mafia don Mimi, a first generation Italian-American  has been exiled back to Sicily for his crimes in America. The don’s son Mimi Jr. wants to get back into the family business and transplant it from New York to the streets of Hollywood, the place of his childhood dreams. Mimi heads to Hollywood where he looks up his old Mafioso buddy, Jolly (Vic Caesar) who he finds tending bar. Jolly doesn’t need much convincing to join Mimi back in a life of crime. Mimi tells Jolly his plan to kidnap one of the West Coast Mafia bosses, Chucky Tripoli (Louis Zito) and hold him for ransom, much-needed cash flow to start Mimi’s takeover. Tripoli is kidnapped and Mimi sends proof (Tripoli’s finger in a jewelry box) to Tripoli’s son and wife (played by Duke Mitchell’s real-life wife, Jo Mitchell). Mimi is back in the life and makes a visit to Tripoli’s daughter’s wedding, giving a toast in the name of Sicily and on behalf of his mafia family. It seems that Mimi’s plan is working as he is tolerated within the West Coast clan, even when he hits on their dates. Mimi goes home with one of the women at the wedding (Cara Salerno) who goes along for the ride. With the blessing of the clan, Mimi attempts to takedown a big time West Coast pimp by the name of Superspook (Jimmy Williams) who runs a hustle with “40 women” in the prime real estate between Hollywood and Beverly Hills. Superspook turns out to not be so easy to take down, as the old ways of Mimi don’t have the same effect on the new hippie generation.

Inspired by the supposedly profound impact that the original Godfather film had on the director/lead of this film, Mitchell even nods to the Godfather film in one of his introspective monologues, and by Mitchell’s experiences with the mob while he was running a successful career as a nightclub crooner, ”Massacre Mafia style” needs to be seen to be believed…

This Italian/American Mafia saga packs an impressive bodycount and more memorable scenes in a solid 80 minute runtime than I care to remember.

For Mitchell this one was obviously a labor of love, as it should have felt very personal to him. His deliverance as Mimi Michelli is really eclectic and dare I say unforgettable, as he goes from throwing Henry Silva-esque tantrums to having peaceful moments of reflection and introspection. This of course along with the overall hyperviolent and anarchic film narrative creates a feeling of tension, with the viewer trying, in vain, to guess what will happen next.His filming style is also something to write home about, especially in favor of his more experimental Jodorowsky-esque moments (check Superspook’s crucifixion)

All in all ,Massacre Mafia Style definitely ticks all the boxes when it comes to high octane grindhouse exploitation cinema and it is (drumroll) one of the finest American entries in the crime/action genre.

Mitchell’s film got a Greek VHS release in the 80ies by Diamond Video which I already own, but I urge you to buy the blu-ray version by none other than Grindhouse releasing (R.I.P Sage Stallone) which is hands down the ultimate version of the movie, plus it features a gazillion of extras.

I feel like a kid in the candystore right now… dear friends watch this at all costs.

Υπερβατική exploitation σάγκα ,πόνημα ενός τραγουδιστή/σκηνοθέτη/ηθοποιού που μεσουράνησε στα Καλιφορνέζικα ναητ κλαμπς,του Ντιουκ Μίτσελλ.Ο εκλεκτός αυτός κύριος μπορεί να μη γεύτηκε την επιτυχία του Φρανκ Σινάτρα αλλά μας ευλόγησε με αυτό το grindhouse αριστούργημα,το οποίο αφήνει πίσω του εκατόμβη πτωμάτων, μακιαβελικές κινήσεις επι χάρτου από το μαφιόζο αντιήρωα του Μιτσελλ και σκηνές ανθολογίας όπως ολόκληρη η εναρκτήρια σεκανς, μια ιδιότυπη σταύρωση, ένα ιδιότυπο σφαχτό κρεμασμένο από τσιγκέλι και μια κηδεία που μένει αξέχαστη σε όλους τους τεθλιμμένους συγγενείς.

Το massacre mafia style είναι εξωφρενικό,απόλυτα μηδενιστικό σε σημεία, παντελώς απρόβλεπτο και φυσικά έργο ζωής για το Μίτσελλ,ο οποίος παραδίδει μια ερμηνεία ράπισμα, γεμάτη από ξεσπάσματα κακίας αλλά και στιγμές απολογισμού-αυτοκριτικής.

Το massacre mafia style είναι από τα καλύτερα grindhouse flicks που τούτα  δω τα μάτια έχουν αντικρίσει .Αναζητήστε το και δειτε το με κάθε κόστος.

Def-Con 4 (1985)

Def-Con 4 (1985)

Directed by: Paul Donovan

Cast: Lenore Zann,Maury Chaykin,Kate Lynch,Kevin King,John Walsch,Tim Choate

Two men and a woman circle the globe in a satellite armed with a nuclear device. The third world war breaks out, two months after the exchange of nuclear weapons on earth the spacecraft’s guidance system is mysteriously reprogrammed, forcing the crew’s return to earth. In order to survive, the crew must escape to the radiation free zones while avoiding cannibal ‘terminals’ and a military school student turned evil despotic ruler.

The spacecraft lands, considerably off-course, on a beach in eastern Canada. Jordan (Kate Lynch) is knocked unconscious on impact. Walker (John Walsch) exits first and is quickly killed by ‘terminals’ – humans crazed by disease. Several hours later, in the middle of the night, Howe (Tim Choate) ventures out in search of help and a way to escape. He soon encounters Vinny (Maury Chaykin), a survivalist who has fortified his house with barbed wire and booby traps. Vinny effectively saves him from the terminals and makes him his prisoner. As the plot develops, Vinny, JJ (Lenore Zann) (another prisoner), and Howe are captured and taken in chains to a makeshift fortress built out of junk. They must escape before a malfunctioning nuclear warhead explodes in sixty hours.

One of the superior post apocapalyptic entries in the entire subgenre catalogue ,the Canuxploitation blast of Def-Con 4 is heavily aided by the minor masterpiece that its first reel , which takes place in the supposed spaceship, is. Other than that the abrupt landing of the space ship upon Canadian shore signals a significant  drop in  the quality of the overall picture as the proceedings fall prey to the most typical of the 80ies genre film conventions. However even if this is not the masterpiece it promises to be it still is a highly entertaining film. In fact we have two different approaches on display here. The first part is downbeat and feels like a minor documentary like masterpiece, while the second part is a Z-grade Mad Max schlock that is entertaining for all the wrong reasons.

Πέφτει ηρωικά μετά το πρώτο μισάωρο τούτο το συμπαθέστατο σε γενικές γραμμές postapocalypse Καναδικής παραγωγής και προελεύσεως,αλλά ακόμα και έτσι το αγωνιώδες και τεταμένα ψυχροπολεμικό πρώτο σαραντάλεπτο μας μεταφέρει με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια στην ισορροπία του τρόμου μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ.

Από εκεί και πέρα το ταινιάκι ξεμένει από καύσιμη ύλη και αναλώνεται σε κοινοτοπίες του είδους,διασκεδαστικότατες μεν,πλην το όλον φαντάζει ως χαμένη ευκαιρία.

Ακόμα και έτσι το παρόν είναι σίγουρα αισθητά ανώτερο από άλλες προσπάθειες που προσπάθησαν να αναπαράξουν το δυστοπικό κόνσεπτ των πλέον πετυχημένων δειγμάτων του είδους.

Perfect Strangers (1984)

Perfect Strangers (1984) aka “Blind Alley”

Directed by:Larry Cohen

Cast: Anne Carlisle ,Brad Rijn, Ann Magnuson

A very interesting but seemingly underrated crime/thriller by Larry Cohen (It’s Alive) is what we have here. The movie depicts the seedy and sleazy 80ies New York City with style and gusto and Cohen’s great eye for visuals is complimented by strong leads ,courtesy of Carlisle and Rijn.

A Mafia hit man discovers a young boy has witnessed him killing someone. Under Mafia pressure he is urged to kill the boy but is picked up by the boy’s mother and soon they fall into a relationship.

The premise might seem quite easy to follow here but there are some oddball moments/subplot parts that make this film quite memorable, for example the fact that the female heroine/single mom partakes in the  Women’s liberation/emancipation movement is something that is unlikely to happen in another genre film. Furthermore Cohen really develops his characters and we witness the double edged sword Sally(Carlisle)is .On the one hand she seems frail and enjoys the company of Johnny(Rijn) but on the other hand she is a modern woman hard working single mom that desires to be a great mom for her son Matthew (great performance by the toddler Matthew Stockley).Johnny ,the hit man in distress tries to balance between his sociopathic tendencies/brutal past and his will to belong to a home, a spark that he felt as soon as he started getting closer to Sally and Matthew. This weird symbiotic relationship gives birth to some very tense moments in the film. The intrusive, unlikable and control freak biological father of Matthew also acts as a plot catalyst, especially during the last reel of the film.

In terms of visuals and direction, it is obvious that Cohen is striving against budget limitations , but even under harsh conditions he manages to deliver a stylish film . The fact that the narrative and the pace are fluid also elevates this one from the lowest common denominator genre films.

I enjoyed “Blind Alley” and I bet that fans of 80ies American independent/genre cinema will enjoy this flick too.

Διασκεδαστικό και ατμοσφαιρικό αστυνομικό νουάρ θρίλερ από τον τιτάνα Λάρυ Κοέν, ο οποίος μας αφηγείται με σχεδόν καθηλωτικό τρόπο την προσπάθεια ενός μυστηριώδους πλην σεξυ εκτελεστή της μαφίας να βγάλει από τη μέση … δίχρονο ξανθό μπόμπιρα,ο οποίος έτυχε να αντικρίσει με τα αθώα ματάκια του την τελευταία δουλειά του χιτμαν Τζώνυ.

Ο Τζώνυ στην προσπάθεια του να έρθει κοντά στο παιδί ρίχνει δίχτυα στη Σάλλυ, χωρισμένη μαμά του μικρού, η οποία και πέφτει θύμα της σαγηνευτικής του αύρας, Παρ’ όλα αυτά τα αφεντικά του Τζώνυ πιέζουν και θέλουν το παιδί έξω από τη μέση ,ενώ και ο βιολογικός πατέρας του μικρού ,όπως και η έρευνες της αστυνομίας σχετικά με το έγκλημα του Τζώνυ, σφίγγουν τον κλοιό γύρω από τους πρωταγωνιστές.

Απλό και αποτελεσματικά φιλμαρισμένο το «Αυτόπτης μάρτυρας» μας κομίζει μερικά ατμοσφαιρικότατα πλάνα της παρακμιακής και αυθεντικά επικίνδυνης Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 80,κομπλέ με απ’όλα, βλέπε: μαχαιρώματα, πορνεία, γκετοποίηση, ναρκωτικά αλλά και με δίδυμους πύργους πριν το gentrification της θητείας του δήμαρχου Τζουλιάνι.

Ο Κοέν καταφέρνει επίσης να μας μπάσει στο πάρα πολύ τεταμένο και έντονα ακτιβιστικό κλίμα των Εighties ,αφού φιλμάρει μια νυχτερινή πορεία φεμινιστριών και την κάνει μέρος της πλοκής. Οι ήρωες του Κοέν είναι ανθρώπινοι και η ένταση προκύπτει εκτός των άλλων και μέσα από τα αδιέξοδα του Τζώνυ και της Σάλλυ, πράγμα το οποίο οδηγεί στο αναμενόμενα βίαιο φινάλε.

Όμορφο ταινιάκι χωρίς τυμπανοκρουσίες.Επενδύστε.

 

The Take(1974)

The Take (1974)

Directed by; Robert Hartford-Davis

Cast: Billy Dee Williams, Eddie Albert, Frankie Avalon,Vic Morrow

A cool quintessentially Seventies looking affair that functions as the perfect showcase for Billy Dee Williams and his inimitable suaveness and chill-out demeanor, but doesn’t do much more to create moments of real  tension

Crime fighter Terry Sneed arrives in New Mexico to help out a local police chief bust the local big time mobster- but Sneed  is already taking money from the underworld.

Even if it’s a very flawed and derivative film, the Take never ceases to be entertaining as it features quality genre regulars like Vic Morrow and Williams really seems to enjoy his part, but it never manages to be much more than a cool Seventies crime actioner, perhaps the crew behind this one never had aspirations for something more in the first place.

Fans of the unmistakable Seventies atmosphere will enjoy some nicely choreographed shoot-outs and related crime film shenanigans ,as for the rest of the fans out there , I doubt they will find here enough gravitas or substance to sink their teeth into.

Ένα τσίλικο, πεμπτουσιακό Σεβεντιζ ταινιάκι που λειτουργεί ως το τέλειο όχημα για τον Billy Dee Williams και την απαράμιλλη φινέτσα του, αλλά δεν κάνει πολλά περισσότερα για να δημιουργήσει στιγμές πραγματικής έντασης έχουμε σήμερα προς παρουσίασιν.

Ο μαχητής του εγκλήματος Terry Sneed φτάνει στο Νέο Μεξικό για να βοηθήσει τον τοπικό αρχηγό της αστυνομίας να τσακώσει τον τοπικό βαρόνο του εγκλήματος Μάνσο – αλλά για κακή του τύχη ο αρχηγός αγνοεί πως ο  Sneed παίρνει ήδη χρήματα από τον υπόκοσμο.

Ακόμη και αν είναι απόλυτα προιόν της εποχής του χωρίς καμία θέληση να κομίσει κάτι το ιδιαίτερο, το Take ποτέ δεν παύει να είναι διασκεδαστικό, καθώς διαθέτει βετεράνους του είδους όπως ο Vic Morrow σε κέφια ενώ και ο Williams φαίνεται να απολαμβάνει το ρόλο του, ίσως αυτή να είναι και η αξία της ταινίας αφού ενδείκνυται για μια χαλαρή μεταμεσονύκτια θέαση.

Οι οπαδοί της ατμόσφαιρας των 70’s θα απολαύσουν μερικά ωραία χορογραφημένα πιστολίδια ,όσο  για τους υπόλοιπους οπαδούς εκεί έξω, αμφιβάλλω ότι θα βρουν εδώ αρκετή ουσία.

Μόνο για τους φανατικούς του είδους.

The Dirty Seven(1982)

The Dirty Seven (1982)

Aka “La Belva dalla calda pelle” ,”Emmanuelle Queen of the Desert”

Directed by:Bruno Fontana

Cast:Gabrielle Tinti,Laura Gemser,Angelo Infanti,Vassili Carris

A squadron of mercenaries falls victim to a scheme after their last mission and are left stranded in a desert island ,to add insult to injury they  lose their captain and must begin a brutal attempt to survive. Consequently lower instinct start prevailing and the mercenaries wreak a havoc of pillaging and burning in an attempt to secure supplies. When an old farmer and his teenage granddaughter fall victims of their antics they hit rock bottom and start fighting each other for leadership. However things are getting an even nastier turn after Sheila (Gemser) finds out about the murder and rape of her grandpa and sister. Sheila will stalk ,enchant and then annihilate the dirty bunch… but does revenge really have a meaning?

Another sleazy Italian actioner that owes more to bottom barrel gems like “Rolf” rather than is a direct descendant of the “Black Emmanuelle” series. Gemser’s presence is of course a selling point for the film but there is more sleaze than sex to be found here.

Fontana tries to point a finger at the brutality of war that demoralizes and dehumanizes even the most solid of personalities ,he also questions the effectiveness of revenge but do not have high hopes ,this is not the lost Italian sibling of Apocalypse now but a relatively gritty, amusingly sleazy ,workmanlike Eurocult movie. If you really want to watch a more profound Italian war/action film then opt for Antonio Margheritti’s near masterpiece  “Last Hunter”.

In other news Gemser is her usual self but doesn’t flash her naked beauty as much as in other occasions. I watched “the dirty seven” version which focuses more on the mercenaries and omits a lot of the nudity that the  other version called “Emmanuelle Queen of the Desert” delivers.

Long story short, Fontana’s flick is as solid of an entry to the black Emmanuelle catalogue as other minor unofficial entries ,like “Emmanuelle Queen of the Sados” are, a decent attempt in sleazy Eurocult. Fans of the Gemser legacy and other sexploitation and Eurotrash enthusiasts should obtain this.

Αγνοημένο υποπαράγωγο της σειράς ταινιών με τη Λάουρα Γκέμσερ στο ρόλο της μαύρης Εμμανουέλας, το παρόν τεμάχιο γυρισμένο στην Κύπρο προσπαθεί φιλότιμα και σχεδόν μεταδίδει σε σημεία την αποκτήνωση και την απελπισία του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα να χάσει μέσα στη ματαιότητα της φρίκης του πολέμου, αλλά κατά διαστήματα χάνει τον έλεγχο και πέφτει ενίοτε θύμα στις σκουπιδοσυμβάσεις και στις υπό του μηδενός ερμηνείες του καστ. Ο Γκαμπριέλε Τίντι και η Λάουρα Γκέμσερ παίζουν μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων τους αλλά το υπόλοιπο καστ καταβαραθρώνεται,ίσως και λόγω της τραγικής αγγλικής ηχητικής μπάντας.

Όσοι πάντως είδατε Μαύρη Εμμανουέλα και σπεύσατε δεν θα αποκομίσετε τίποτα το σπουδαίο, καθώς ο Φοντάνα εστιάζει περισσότερο στη μάχη μεταξύ των μισθοφόρων για επικράτηση και στα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογίας του πολεμιστή παρά στο γυμνό κορμί της Λάουρα Γκέμσερ.

Πόρισμα. Το παρόν έχει χτυπητές αδυναμίες αλλά φέρει ακέραια και τα καλά χαρακτηριστικά του Ιταλικού war action . Οι λάτρεις του ιδιοσυγκρασιακού Ιταλικού genre cinema δεν χάνουν τίποτα να προσθέσουν το παρόν στην ταινιοθήκη τους

Stagefright (1987)

Stagefright (1987) aka “Aquarius”, “Deliria”

Directed by:Michele Soavi

Cast:Barbara Cupisti,David Brandon,Giovani Lombardo Radice

΄…έχοντας χρηματίσει βοηθός στο πλευρό του Ντάριο Αρτζεντο, του Λαμπέρτο Μπαβα και άλλων , ήταν μάλλον λογικό και επόμενο για το Μικέλε Σοάβι να κάνει τη μετάβαση στο ρόλο του επικεφαλής/σκηνοθέτη ενός κινηματογραφικού προτζεκτ.Όταν ειδικά παραγωγός είναι ο Τζο Ντ’Αμάτο και σεναριογράφος ο Τζωρτζ Ήστμαν,τότε το  κινηματογραφικό πλατό θα έπρεπε να θυμίζει καμβά εξπρεσσιονιστή ζωγράφου,ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι?

Το «Νυχτερινός δολοφόνος» είναι αναντίρρητα προιόν της δεκαετίας του και οι συνεχείς αναφορές στο μουσικοχορευτικό θεατρικό το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας,θυμίζουν flashdance,πλην οι αριστουργηματικές Σεκάνς και η γενικότερη σκηνοθετική μαεστρία του Σοαβι αναβαθμίζει την ταινία και από ένα μετα-τζιάλλο της σειράς το Stagefright μετατρέπεται σε tour-de-force Αρτζεντοειδούς στυλιζαρίσματος.

Εμείς δικαίως ψαρώνουμε,ειδικά την πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το δημιούργημα του Σοαβι,παρ’όλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε οτι το παρόν δείχνει πλέον τις ρυτίδες του,αυτό οφείλεται εν πολλοίς στις απαράδεκτες ερμηνείες από το πανάγνωστο καστ και στους περιορισμούς του προυπολογισμού.

A troupe of struggling stage actors is rehearsing for a small-town production of a play. Everything seems to be as it should until one of the cast members turns up dead. In a panic, the others try to get out, only to find they are now locked in the theater with the killer! Which one of them committed the murder, and who will get out alive?

An incredibly effective late Giallo entry ,the feature film directorial debut of Michele Soavi (Dellamorte Dellamore , the Church) is a tour-de-force of solid craftsmanship and manages to overcome the shortcomings of the plot and to bless the Eurohorror fanbase with a quintessentially cult flick.

Soavi presents here the triumph of style over substance and stages magnificent sequences full of suspence and the fact that he managed to do so without the help of great performances is not to be underestimated. The screenplay penned by George Eastman for his dear friend Aristide Massaccessi of Filmirage fame was nothing to write home about either, as it plays like a late 80ies flashdance friendly version of Ten little Indians.

Well,the fact that this is a late 80ies Italian horror entry is unmistakable. Everything from the Simon Boswell film score to the presence of spaghetti horror regulars like Cupisti and Radice , everything literally evething screams Italian horror. This worked favourably at least in my case as I had no trouble to feel an intimacy and a positive bias towards this little flick. The fact that Soavi’s picture was a minor masterpiece only made my final assessment better.

Fans of Spaghetti horror know what to do…