The Gate (1987)

The Gate (1987)

directed by:Tibor Takács

cast:Stephen Dorff, Christa Denton, Louis Tripp

Closer to children-friendly 80ies smash hits like “Goonies” or “Gremlins” than to heavy hitters like “Evil dead” , “The Gate” is a very effective coming of age horror film, that in no occasion gets too intense or downbeat, thanks to its PG-13 rating. In fact this is one of the the few occasions when a relatively toned down horror film remains effective without losing its grip. The Gate is a definite trip down memory lane and a cultural statement very reminiscent of its time. Hence it became the cult classic it is.

Two young boys on the verge of puberty,the home alone for the weekend Glen and his nerdy heavy metal kid sidekick, Terry accidentally release a horde of nasty, pint-sized demons from a hole in a suburban backyard. What follows is a classic battle between good and evil as the two kids along with Glen’s teenage sister Alexandra struggle to overcome a nightmarish hell that literally begins to take over the Earth.

Demons unleashed,invocations and exorcisms based on the instructions found on Heavy metal record gatefold sleeve, an ode to friendship and other gloriously 80ies traits, plus some quite effective (for that era) effects, made “The Gate” a quite big box-office hit and a video rental store cult classic.It’d be an understatement to say that this VHS was to be found in each and every mom n’ pop video rental store up until the mid 90ies and even if the glorious days of olde are long gone, the Gate remains a heck of a nostalgia trip and a cool movie that can send the viewer back to puberty. I wish I could be a thirteen-year old again pressing play on the VCR with that movie in for the first time, but even seen in hindsight “The Gate” is a damn good movie.

It’s got its fair share of goofy moments,spooky set pieces , even some gory effects and the premise remains as engaging as ever.

Cult horror collectors probably already own this.

Δικαίως  στο “τοπ τεν Αμερικής-Αγγλίας” την εποχή που κυκλοφόρησε, “Η πύλη των τεράτων” είναι ταινία που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον σκληροπυρηνικό οπαδό του αιμοσταγούς τρόμο και στον πιτσιρικά που θέλει να εξερευνήσει τα όριά του θέλοντας να τρομάξει αλλά όχι και να πάθει ψυχολογικό τραύμα εξαιτίας μιας ταινίας.

Μια από τις λίγες φορές που μια PG-13 ταινία καταφέρνει να μην είναι νερόβραστη, το παρόν είναι ύμνος στα 80ιζ, με τις χεβυ μεταλ αναφορές του, το αφηγηματικό του στυλ΄και  τη γενικότερη του αισθητική να δίνουν τον τόνο και να μεταφέρουν το θεατή στο επίκεντρο εκείνης της εποχής.

Και ,ναι μεν ευπρόσδεκτες ή αισθητικές αναφορές ,αλλά και η ταινία αυτή καθ’αυτή έχει αρκετό “ζουμί” έτσι ώστε να μην αποτελεί αποκλειστικά μια ωδή στη συγκεκριμένη δεκαετία.

Τρομακτική τόσο όσο χρειάζεται, τρυφερή τόσο όσο χρειάζεται,πατάει αρκετά στα πρότυπα που έθεσε ο Στηβεν Κινγκ στο συγγραφικό του έργο, ειδικά εκείνης της περιόδου.

Όπως συνηθίζω να λέω …οι φανς μάλλον το έχουν ήδη.

Ator,the Fighting Eagle(1982) vs The Blade Master (1982)

Ator:the fighting eagle (1982)

directed by:Joe D’Amato

cast:Miles O’Keeffe, Sabrina Siani, Ritza Brown,Edmund Purdom

The first D’Amato entry-slab in the sword n’ sorcery genre pretty much epitomizes everything that is inherently good and bad in this subgenre. Fortunately Miles O’Keefe had both the looks and the physique to back up D’Amato’s aspirations, and despite being monumental in his inability to act, O’Keefe went on to star in a plethora of Italian B-Movies.

Ator,the son of Torren learns of his heritage, goes to avenge the deaths of his fellow villagers, and rescue his sister/love interest from the evil Dakkar and his spider cult. Ator battles giant spiders, swordsmen cloaked in shadow, re-animated dead warriors, and horribly hideous witches.In the end good will prevail over evil and justice will triumph.

Sigh… this plot summary is a blueprint of countless other movie summaries, can’t you tell?

Anyway, this film is undisputably cheesy , but somehow works. D’Amato had an expertise in coming up with movies out of nothing ,another case of Jesus Franco. Plus the presence of spaghetti trash regulars like: Sabrina Siani,Edmund Purdom & Dakar spices up an otherwise flat cinematic experience.

The Blade Master (1982)

directed by:Joe D’Amato (as David Hills)

cast:Miles O’Keeffe, Lisa Foster, Charles Borromel

This one was shot without an actual script,presumably back to back with the first Ator film and has a few redeeming moments but generally  abysmal pacing and a disjointed feel. What else do we have here? Lisa Foster instead of Siani, actually less of a bombshell but probably a better actress to begin with, plus the D’Amato regular Charles Borromel instead of Edmund Purdom, which is a tie .

In this sequel, the Fighting Eagle returns. This time he must save a former mentor Akronas from the evil Zor.Akronas gets captured by Zor because Zor wants the wise old man to hand him his nuclear device (!!!!) but Akronas manages to send his daughter Myla to the edge of the world in order to trace Ator and his Asian sidekick Thong (no joke guys) Ator proceeds to battle cavemen, invisible swordsmen, and barbarians with his new sweetheart Myla and  Thong to finally have the ultimate showdown with Zor.

According to director Joe D’Amato, the film was shot in two weeks. Miles O’Keeffe was contracted to star in a certain number of films for D’Amato, leaving very little time to write a script, plus the Italian trash maestro felt the urge to come up with a second Ator movie very quickly, in an effort to cash in on the popularity of Conan the destroyer (1984). D’Amato made the first Ator movie in response to the success of Conan the Barbarian(1982).

Well, that backstory is provided to you just in case you thought there was any artistic motives behind those flicks. Anyway O’Keefe fans will enjoy this one too. D’Amato completists will too.

Σε sword n’ sorcery παραλήρημα ο γράφων κλείνει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν, μιας και αυτά τα έργα με περιμένουν στωικά να φιλοτιμηθώ και να τα δω για πάνω από μια δεκαετία, αποφάσισα να βουτήξω για άλλη μια φορά στα βαθιά ενός κινηματογραφικού υποείδους που λατρεύω να μισώ.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς πως το μόνο φιλμ που ξεχωρίζω από αυτό το παρακλάδι του Ιταλικού σινεμά είδους είναι το θεικό Conquest του μαέστρου Λούτσιο Φούλτσι,καθώς ό,τι άλλο έχω δει από αυτό το συρφετό μόνο ως ένοχη απόλαυση μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς έχει αναλώσιμους ήρωες,πλοκή,σενάριο και σκηνοθεσία.

Ο Τζο Ντ’Αμάτο όντας βαθύς γνώστης των μυστικών του σινεμά είδους κατάφερε και να διεκπεραιώσει με σχετική αξιοπρέπεια αυτές τις ταινίες, όπως και είχε την τύχη να έχει σαν πρωταγωνιστή το Μάηλς Ο’Κηφ που χωρίς να είναι ηθοποιός περιωπής, αν και βελτιώθηκε αργότερα, εξυπηρέτησε με την ωραία του παρουσία τη λογική και τους σκοπούς των ταινιών αυτών και δυστυχώς ή ευτυχώς ταυτίστηκε με τον Ατορ.

Έχει προ καιρού καταστεί αντιληπτό πως αυτές οι ταινίες είχαν ημερομηνία λήξης, η οποία έχει παρέλθει προ πολλού, αν αισθάνεσαι αρκετά δυνατός και κατέχεις τους τρας κώδικες, τότε μάλλον έχεις ήδη εισέλθει στον κόσμο αυτού του σινεμά, σε διαφορετική περίπτωση μείνε εκεί που είσαι και μην μπεις καν στον κόπο…

 

 

Dream Demon (1988)

Dream Demon (1988)

directed by:Harley Cokeliss

cast: Jemma Redgrave , Kathleen Wilhoite, Jimmy Nail, Susan Fleetwood ,Timothy Spall.

Not too shobby English “dream horror” that blends the “nightmare on elm street” dream vs reality premise with the paranormal and the Freudian fear of sex . The above average production values, assured direction and the above average performances also elevate this flick above average.

Diana (Jemma Redgrave) is a high class young woman with a troubled past, who is on the verge of marrying the caddish Oliver (Mark Greenstreet). Spending the night in her old and spooky family mansion, Diana stares into a mirror and begins experiencing terrifying dreams. She sees her past, present and future, while at the same time entering a dark dimension of her own. One day Diana is visited by Jenny (Kathleen Wilhoite), an American tourist and also a victim of a turbulent past. Without knowing how or why, Diana suddenly pulls Jenny into her nightmarish world.

While the impressive wedding beheading (pun intended) opening scene is quite graphic in a late 80ies slick manner, the rest of the movie doesn’t live up to that highlight but rather relies on atmospherics ,that include effective yet elongated dream sequences and a subplot that is rooted in the past.The haunted house presence is also utilized to a certain extent.

Well, this is a worthy addition to the late horror cannon ,hardly an original affair but a well constructed film that manages to deliver with ease. Dream Demon is thus recommended.

Βρετανικό φιλμ τρόμου που το παίζει μεν σε πολλά ταμπλό ταυτόχρονα μιας και εμπλέκει στην αφήγηση του τη φοβία για τη σεξουαλικότητα, ένα σπίτι με σκοτεινή ιστορία και κάποιους ανεξήγητους πλην επίμονους εφιάλτες, αλλά καταφέρνει να βγει στον “αφρό” εξαιτίας της εξαιρετικής κινηματογράφησης, της καλής αίσθησης της σεναριακής ανάπτυξης και κάποιων ερμηνειών άνω του μετρίου.

Η εναρκτήρια σεκανς δίνει υποσχέσεις που ως προς το gore το υπόλοιπο φιλμ αδυνατεί να εκπληρώσει , αλλά ακόμα και έτσι οι λάτρεις της αιματοχυσίας θα βρουν διάσπαρτες σκηνές που δικαιώνουν το εν γένει εφιαλτικό εξώφυλλο της βιντεοκασέτας με έναν ζομποποιημένο  Τιμ Σπωλ .

Δεν ξέρω αν το παρόν έχει γίνει καλτ, αλλά μια-δύο θεάσεις τις αξίζει…

The Sword of the Barbarians (1982)

The Sword of the Barbarians (1982) aka “Sangraal, la Spada del Fuoco”

directed by: Michele Massimo Tarantini

cast:Pietro Torrisi, Yvonne Fraschetti, Mario Novelli

Gloriously awful or vice versa 80ies Sword n’ sorcery spagetti schlock that features Pietro Torrisi, a lead that is probably the weakest actor that ever starred in this kind of film. His work on “Throne of Fire” was somehow even weaker , here he doesn’t have to act like a doofus throughout the entire duration of the film, however there is nothing to write home about regarding neither Torrisi’s nor the rest of the cast performances. The dubbing track  does not do the film any favours either.

A swordsman’s wife is murdered by followers of the evil Goddess Rani. He vows vengeance upon the cult and journeys to the Ark of the Templars to get a magic crossbow that will help him accomplish his mission.

By the time Michelle Massimo Tarantini (stranded in the dinosaur valley) decided to join the sword & sorcery party there was little hope left for a genre that was pretty hopeless to begin with. His film is no exception to the general rule. These Italian flicks were shot on poverty row budgets with dime a dozen storylines regurgitating every sword n’ sorcery stereotype imaginable. The are niche material , suitable for a good laugh or two. Well la spada del fuoco also had some gory effects and a brief appearance by Sabrina Siani.

Passable , but addressing the genre fans exclusively.

Ιταλικό Βαρβαρικό ψευδοέπος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των φανς του είδους που καταβρόχθιζαν ο,τι αναπαρήγαγε τα κλισέ του Κόναν και που σάρωνε τα ταμεία εν γένει εκείνη την εποχή.

Το κακό με τις Ιταλικές παραγωγές μεταξύ άλλων είναι οτι το δεν βρήκαν ποτέ το δικό τους Αρνολντ. Τον προσέγγισαν όσο περισσότερο μπορούσαν με το Μαηλς Ο’Κηφ ,αλλά πεμπτουσιακό/αρχετυπικό Βάρβαρο ήρωα δεν βρήκαν ποτέ.

Τουλάχιστον μια τέτοια περσόνα θα μπορούσε να απογειώσει τις φθηνοπαραγωγές τους στις οποίες έκαναν παρέλαση όλες οι απιθανότητες και τα λογικά άλματα που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε τέτοιες ταινίες.

Δυστυχώς ο Πιέτρο Τορίσι , ακόμα και στα καλύτερα του ήταν τουλάχιστον πέντε κλάσεις κάτω από τον Αρνολντ και δεν μπόρεσε ποτέ να αποδώσει με πειστικότητα τα κλισέ του βάρβαρου πολεμιστή.

Παρόλα αυτά η ταινία έχει πλάκα αν είστε φανς του είδους.

Berserker(1987)

Berserker(1987)

directed:Jefferson Richard

cast:Joseph Alan Johnson, Greg Dawson, Valerie Sheldon

Backwoods slasher banality that owes more to inept opuses like “don’t go in the woods…alone” than to well-oiled machines of the genre like “Just before dawn”. Still “Berserker” has an interesting enough premise to justify at least one viewing but lacks meat and has next to zero replay value.

Six young adults in the woods run afoul of a berserker, a viking warrior who dons the fur and snout of a bear, and are slain in turn by him.According to an old Nordic legend, a Berserker was a bloodthirsty warrior who ate human flesh, forbidden a restful death and fated to be reincarnated in their blood kin. A summer camp accidentally stumbles across the Berserker legend when it arises in Rainbow Valley, an area settled by Norwegian immigrants. The camp is abuzz with rumours of a wild bear killing people in the area, including speculation about an old couple who get lost. But is it really a bear?

80 minutes and a memorable scene featuring the spectacular Beth Toussaint  away, I don’t feel let down since I knew what to expext, still I wonder what a less heavy-handed director like Joseph Zito could have done with that storyline.

Anyways, take it as it is…

Νορδική σλασερ διεκπεραίωση που καταγράφεται στο συλλογικό συνειδητό σαν μια ακόμα μονογραφή στα κουτάκια με τις ταινίες του είδους που πρέπει ο φαν του ιδιώματος λόγω ψυχαναγκασμού και μόνο, να παρακολουθήσει…

Χωρίς να είναι τεκές τύπου Freeway maniac δεν διαθέτει παρ’όλα αυτά την ανάλογη πυγμή ώστε να καθηλώσει…

The Freeway Maniac(1989)

The Freeway Maniac (1989)

directed:Paul Winters

cast:Lauren Winters, James Courtney

A crazed asylum escapee killer sneaks onto the set of a sci-fi film and begins murdering the cast and crew.

This Cannon films Z-grade requiem for the slasher genre entry, somehow gave me the feel of an Andy Sidaris production. The tongue is firmly placed in cheek during the entire duration of the movie and it feels like a spoof when it shouldn’t.

The pacing is abysmal,the performances beggar belief, the plot holes are basically craters and the gore is nonexistent , however this one is rarther watchable for all the wrong reasons.

Because having to watch a bodybuilder living his own “Nightmares in a damaged brain” re-enactment and stalking a good-hearted aspiring cinema starlet in the most crowded desert of the earth somehow feels refreshing if questionable.

Σλασερ μπαλαφάρα της Κανον που κοσμούσε με τις παραγωγές της τα ράφια κάθε Ελληνικού Βιντεοκλάμπ προς τα τέλη της δεκαετίας του Ογδόντα.Θυμάμαι τη χαίτη του μυώδους Τζέημς Κόρτνευ να κλείνει το μάτι στην αναπτυσσόμενη τρας αισθητική εμού και της παρέας μου από τότε , συν το γεγονός οτι ο προαναφερθείς κραδαίνει αλυσοπρίονο στο εξώφυλλο του vhs .Λαμβάνοντας την άνωθι παρέλαση σλασερ στερεοτύπων και το στούντιο παραγωγής βγάζει κανείς το συμπέρασμα οτι ο “μανιακός της εθνικής οδού” είναι ταινία της προκοπής… ισχύει όμως κάτι τέτοιο?

Φυσικά και όχι και αυτό είναι που αποτελεί το μέγα ατού του παρόντος. Παίρνοντας την αισθητική του Αντυ Σιντάρις και τρίβοντας τη στη μούρη του θεατού, τούτο εδώ κερδίζει πόντους όχι γιατί μοιάζει στο nightmares in a damaged brain αλλά γιατί είναι χειρότερο κι από το death Spa.

Σκουπίδι του κερατά αρμόζει μόνο στους Ταλιμπάν του Σλάσερ ιδιώματος.