Video Murders (1988)

Greek Vhs on MTC

directed by: Jim McCullough Sr.

starring: Eric Brown, Virginia Loridans, John P. Fertitta

Irredeemable poverty row downbeat drama thriller disguised and mismarketed as a slasher affair, is serviceable only as a footnote/placeholder for genre fanatics .

David Lee Shepherd, who desperately wants work in the video business, is luring hookers into his hotel room so that he can videotape himself strangling them. The police conclude that a serial killer is at work and thus begins an intense manhunt.

There is not much of a murderous action here , let alone video related murder. The movie epicenter /villain seems preoccupied with cameras and video technology and regularly picks-up girls to film with his camera but there is minimal violence and action to justify the exploitative nature of the title. First ten minutes are a solid 6 out of 10 for there is some tension to be seen , but it’s all downhill from there, including a very flat cinematography .

Deservedly a rare and obscure film. This cinematic curio will only matter to slasher completists.

Jim Van Bebber shorts special:Roadkill-the Last Days of John Martin/My Sweet Satan (1994)

Roadkill-the Last Days of John Martin/My Sweet Satan

directed by: Jim Van Bebber

starring:

Mark Gillespie, Jim Van Bebber, Marc Pitman

No holds barred ,unhinged, guerilla film making by the inimitable exploitation/horror auteur Jim Van Bebber , whose career was plagued by trials and tribulations and whose hands-in approach to movie making has earned my respect. Van Bebber has written, directed , photographed and acted on most of his material during the years and his passion is undeniable. We are talking about a troubled, opinionated but highly artistic genius not unlike directors like Abel Ferrara, at least in my book, even newer films like “Mandy” by Panos Cosmatos have utilized some of Van Bebber’s tricks.

‘Roadkill – The Last Days of John Martin’ focuses on a deeply disturbed cannibal who likes to pick up and kill stranded couples on the road, chop them up and have them for dinner. His housekeeping also leaves something to be desired (human remains everywhere!). ‘My Sweet Satan’ is based on a true story wherein a group of heavy metal fans in Ohio dabble in hallucinogenic drugs and Satanism which culminates in a brutal murder.

Roadkill is very interesting visually , as it was done in 16mm and has a coarse , grindhouse look. It’s pretty much Combat shock meets Texas Chainsaw massacre . The performance by Mark Gillespie is also very convincing.

My Sweet Satan pushes the envelope in another way , visually is less of an eye candy as it was shot on video, but the depravation and gore are aplenty. Jim Van Bebber himself delivers a really frenetic performance.

Both shorts are mandatory for fans of this crazy prodigy and be sure to check out his feature films “Deadbeat at Dawn” and “Charlies Family” . I really wish Van Bebber could work with decent budget like Rob Zombie, however his underground cinema is very appealing and should be talked about and cherished more.

Blood Nasty-1989

Blood Nasty -1989

directed by:Richard Gabai, Robert Strauss

cast:Todd McCammon, Catherine Grace, Allison Barron,Linnea Quigley

An abysmal obscurity of a film that is mildly entertaining but lacks of any replay value whatsoever, Blood Nasty was never released theatrically or on video in the U.S and was only released on video in Greece and a few other countries. No DVD version exists as of yet.

Roy is killed by a couple of jewel thieves and then brought back to life and possessed by deceased serial killer “Blade”. He returns home and his mother is not very happy to see him as she wants to collect his life insurance policy. Soon, things get out of hand as mom is trying to make sure nobody knows that Roy has “come back” and Blade is trying to let everybody know that he has “come back”.

It’s fairly obvious that this falls mostly into the camp/comedy/horror category. Quite similar to Troma stuff like : Death by Dialogue or Mommy’s Epitaph this will only be of interest to hardcore straight-to-video horror connoisseurs and Linnea Quigley completists.

Ασύλληπτος υπερ-σπάνιος βιντεοτεκές δικαίως λησμονημένος από όλον το ντουνιά.Μπορεί να μην έτυχε διανομής στις ΗΠΑ αλλά κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τη θρυλική ΕΛΛΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΒΙΝΤΕΟ, θεωρείται λοιπόν σπάνιο φιλμ.

Μικροκακοποιός σκοτώνεται προδομένος από τους συντρόφους του στα πλαίσια σκοτεινού κόλπου και το σώμα του καταλαμβάνεται από το σατανικό πνεύμα Κολομβιανού εμπόρου ναρκωτικών,ονόματι Μπλεηντ. Η οικογένεια εποφθαλμιά τα χρήματα της αποζημίωσης, αλλά ο νεκρός Roy και η νεοαφιχθείσα φιλενάδα του Μπλεηντ ,Wanda καταφθάνουν στην οικογενειακή εστία και περιπλέκουν τα πράγματα.

Οι οπαδοι βιντεοσκουπιδιών λογικής Troma Films μπορεί και να χαμογελάσουν,οι αρχειοθέτες των κάκιστων ταινιών τρόμου επίσης.Οι λοιποί μακρυά.

 

The Last House on the Left-1972

The Last House on the Left- 1972

directed by:Wes Craven

Cast: Sandra Peabody, Lucy Grantham, David A. Hess, Fred Lincoln, Jeramie Rain, Marc Sheffler

The crass directorial debut of the late, great Wes Craven is a film more groundbreaking and important as exploitation forefather of sorts, than a really great film.

The plot revolves around two teenage girls, Mari Collingwood and Phyllis Stone who are taken into the woods and tortured by a gang of murderous thugs. The story is inspired by the Swedish film The Virgin Spring (1960), directed by Ingmar Bergman, which in turn is based on a Swedish ballad, “Töres döttrar i Wänge”.

Shot on a very modest budget without the proper permits with a cast of mostly unknown actors, the Last House on the Left is a rare feat on its own, but fails to do more than just depict realistic cruelty and violence. Truth is that ,this one is still a disturbing film but it is also true that the comic relief moments don’t do it many favors. David Hess is still as menacing as ever, but other than his much celebrated performance there is little else to commemorate in terms of acting here. In terms of filming Craven utilized the documentary-style techniques, with lots of hand-held camera work and close-ups ,some parallels between Craven’s and Sam Pekinpah’s work have also been drawn. Undoubtedly this one is not for the squeamish, lack of stylized cinematography aside, the depiction of violence itself seems sort of hollow, as any sort of motivation and exposition seems to lack in the narrative.

So ,is this a really good film? Not really. But it is in historical hindsight very important ,as it further cemented the state of the exploitation cinema and propelled realistic violence even deeper into the social consciousness. After films like that one and the “Texas Chainsaw massacre” cinematic violence went on to become even more pronounced and the horrors of Vietnam war  settled in the American middle-class dominated Suburbia. The Last House on the Left is definitely a product of its age.

Χαρακτηρίστηκε ως η “Γκουέρνικα” του exploitation, ένα κυνικό μανιφέστο και άλλος ένας επικήδειος σε αυτήν την πολύπαθη γενιά της αγάπης.Όλοι γνωρίζουν τι πραγματεύεται το ντεμπούτο του σκηνοθέτη του “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες”. Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια άραγε?

Αντικειμενικά μιλώντας το πρωτόλειο του Γουες Κρέηβεν είναι περισσότερο πρωτοποριακό και ιστορικά σημαντικό ,παρά καλό φιλμ. Γυρισμένο σε ντοκιμαντερίστικο στυλ σίγουρα είναι μια ταινία που σοκάρει και ενοχλεί ακόμα,ειδικά όποιον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της,πλην οι σλαπστικ στιγμές κωμικής αποκλιμακωσης και οι αδούλευτες ερμηνείες δεν κάνουν χάρες στην ταινία,η οποία ασθμαίνει εκεί που αντίστοιχες πρωτο-exploitation δημιουργίες όπως το Texas Chainsaw Massacre θριαμβεύουν.

Τι μένει κάνοντας ταμείο? Σίγουρα ο Κρέηβεν έκανε αρτιότερα πράγματα στη συνέχεια της καριέρας του και ξεπέρασε τόσο πολύ το παρόν,που φαντάζει ως μια υποσημείωση στο βιογραφικό του, παρ’όλα αυτά η σκιά του last house on the left παρέμεινε απειλητική ,τόσο που είδαμε και remake του. Ανεξαρτήτως από το τι πιστεύει πλέον ο γράφων για την ταινία,πρόκειται για ακρογωνιαίο λίθο του exploitation…

όχι και άσχημα για μια διασκευή της “Πηγης των Παρθένων” του Ιγκμαρ Μπέργκμαν ιδωμένης μέσα από το ωμό πρίσμα του Σαμ Πέκινπα ,η οποία γυρίστηκε ημιπαράνομα  με προυπολογισμό μόλις 80.000 δολαρίων.

The Devil’s Rain(1975)

The Devil’s Rain(1975)

directed by:Robert Fuest

cast:Ernest Borgnine, Eddie Albert, Ida Lupino,William Shatner

Corbis,a satanist cult leader is burnt alive by the local church. He vows to come back and haunt down, and enslave, every descendant of his congregation by the power of a book of blood contracts, in which they sold their souls to the devil.Some 300 years later his wild bunch of Satanists in the American rural landscape have terrible powers which enable them to melt their victims. However one of the children of an earlier victim vows to destroy them.

One could probably never imagine the benign Ernest Borgnine as a satanic cult leader but Robert Fuest could and he even brought in Anton Szandor LaVey of the Church of Satan fame to act in the film in a minor role ,to be a technical advisor and to provide the cast and crew with instructions concerning the rituals performed on set. Seriously, Borgnine carries a story that is all over the place in a very commentable way and he steals the show as Corbis, the incarnation of Satan on earth that trascended centuries just to find his precious book and to wreak havoc with his eyeless wax-faced acolytes.William Shatner of Star Trek fame is also here ,as is John Travolta in his feature film debut. In his 2010 book Showgirls, Teen Wolves, and Astro Zombies, Australian film reviewer Michael Adams called The Devil’s Rain “the ultimate cult movie“: “It’s about a cult, has a cult following, was devised with input from a cult leader, and saw a future superstar indoctrinated into a cult he’d help popularize.

There is nothing that deep here other than the fact that the Devil’s Rain is old-school, loud-mouthed,extravagant,low budget, bonkers satanic horror of the highest caliber and should be “worshipped” at the altar of crazy,bad cinema. B-movie brilliance.

Mπιμουβάδικος Αρμαγεδδών με τον Έρνεστ Μποργκναιν να αφήνει κατά μέρος τους ρόλους του καλού παιδιού και να βγαίνει στη γύρα προς αναζήτηση ανίερης βίβλου μετά από 300 χρόνια στην αφάνεια. Ο Τζόναθαν Κόρμπις έχοντας αποδεχθεί το “χρίσμα” από τον πολύ Αντον ΛαΒέυ , αποτελεί την ενσάρκωση του Σατανά επί Γης και χειραγωγεί άβουλους ακόλουθους, ανθρώπους χωρίς μάτια με κέρινα πρόσωπα τις ψυχές των οποίων έχει για πάντα φυλακίσει στη βροχή του διαβόλου.

Τρας ποίηση και αποκαλυπτικό φινάλε οδηγούν και συντελούν σε ένα απολαυστικό 90άλεπτο που δε θα σας διδάξει τίποτε το καινούριο ,ακόμα και στα πλαίσια του σινεμά είδους. Αλλά θα σας φέρει σε Σεβεντις grindhouse ύπνωση και σε παραληρηματική λατρεία του κακού σινεμά.

Οπτικά το πόνημα του Φουεστ είναι απόλυτα πειστικό και αρκούντως ατμοσφαιρικό, ενώ το γεγονός οτι η πλοκή είναι χαοτική και κατακερματισμένη δεν υποσκάπτει καθόλου τη δυναμική του φιλμ. Εδώ που τα λέμε … τι θα μπορούσε κανείς να περιμένει ?

Γκαραντί…

Boardinghouse(1982)

Boardinghouse(1982)

directed by: John Wintergate

cast:John Wintergate, Kalassu, Lindsay Freeman

Insane shot on video supernatural/occult/haunted house horror entry which blatantly proves that john Wintergate actually predated efforts like Mr. Tommy Wiseau’s “The Room”. Everyone will say this is Ed Wood level but to tell you the truth , “Boardinghouse” is way beyond and below that. Wintergate is the original disaster artist , as he acts and directs and his film is a completely bonkers affair that actually made me begging for more.

On September 18, 1972, the Hoffman house was closed due to several mysterious deaths.A decade after the series of unexplained deaths occurred on the property, new age meditation specialist and psychic warrior Jim Royce has inherited the ominous Hoffman house and opened it as a residence for “unattached and beautiful” women. Soon enough, people begin dying in gruesome and mysterious ways and it’s up to Jim and one of his psychically gifted tenants to go to battle with the dark forces attached to the house.

Boardinghouse is notable for being the first horror film to be shot on video ,the movie was later blown up to 35 mm film and was given a limited release theatrically in the United States . However, its abysmal audio and video quality  makes other similar productions like truth or dare:a critical madness or sledgehammer look like big budget productions  and it sure shows why it is so maligned by some while cherished by others. It is quintessentially bad film making in the vein of directors like De Coteau and addressing to a very small niche audience even within the horror fans. On another note the whole thing borders on hysterics. The idea of a boarding house owned by a guru of telekinesis who hosts a small harem of wannabe movie starlets is a premise that is totally tongue & cheek by default. The nudity is a big factor and the “horrorvision” gory effects are utterly hilarious. This is pure trashy camp that has gained notoriety and minor cult status. It actually makes most Troma flicks pale in comparison. Even film scholars like the honorable people behind the Chicago Film Society wrote of the film: “Boardinghouse is an essential piece of lunatic cinema, complete with requisite high levels of gore and camp.”

Fans of very bad and crazy cinema will most possibly adore it.

Ο John Wintergate και η γυναίκα του Kalassu σας παρουσιάζουν μια ταινία που θα σας παγώσει το αίμα καθώς είναι γυρισμένη σε βίντεο μαγνητική ταινία με την τεχνική horror vision που είναι η  τελευταία λέξη της  τεχνολογίας στα οπτικοακουστικά μέσα… κάπως έτσι μπορεί να φάνταζε στο μυαλό του σκηνοθέτη/πρωταγωνιστή Τζων Γουίντεργκέητ το παρόν εγχείρημα. Η πραγματικότητα όμως είναι οτι το Boardinghouse είναι ένα διασκεδαστικότατο πλην τεχνικά άθλιο homevideo γεμάτο με Καλιφορνέζες καλλονές έτοιμες να γδυθούν ανα πάσα ώρα και στιγμή και να πέσουν βορά στη σκοτεινή δύναμη που κατοικοεδρεύει στην έπαυλη και στα καρέ της ταινίας κάθε φορά που πρόκειται να συμβεί κάτι… χορορβίζιον γαρ , οχι παίζουμε κορόιδα…

Αν φαντάζεστε πως θα ήταν μια ταινία του Δημήτρη Βογιατζή (χόμπυ μου ο βιασμός) αν γυριζόταν το 1982 στις Η.Π.Α και άνηκε στο είδος του σινεμα “τρόμου” τότε το “Πρόσβαση στην κόλαση” είναι ό,τι πιο κοντινό θα βρείτε σε αυτήν τη φαντασίωση.

Έπος για όλους τους λάθος λόγους…

The Gate (1987)

The Gate (1987)

directed by:Tibor Takács

cast:Stephen Dorff, Christa Denton, Louis Tripp

Closer to children-friendly 80ies smash hits like “Goonies” or “Gremlins” than to heavy hitters like “Evil dead” , “The Gate” is a very effective coming of age horror film, that in no occasion gets too intense or downbeat, thanks to its PG-13 rating. In fact this is one of the the few occasions when a relatively toned down horror film remains effective without losing its grip. The Gate is a definite trip down memory lane and a cultural statement very reminiscent of its time. Hence it became the cult classic it is.

Two young boys on the verge of puberty,the home alone for the weekend Glen and his nerdy heavy metal kid sidekick, Terry accidentally release a horde of nasty, pint-sized demons from a hole in a suburban backyard. What follows is a classic battle between good and evil as the two kids along with Glen’s teenage sister Alexandra struggle to overcome a nightmarish hell that literally begins to take over the Earth.

Demons unleashed,invocations and exorcisms based on the instructions found on Heavy metal record gatefold sleeve, an ode to friendship and other gloriously 80ies traits, plus some quite effective (for that era) effects, made “The Gate” a quite big box-office hit and a video rental store cult classic.It’d be an understatement to say that this VHS was to be found in each and every mom n’ pop video rental store up until the mid 90ies and even if the glorious days of olde are long gone, the Gate remains a heck of a nostalgia trip and a cool movie that can send the viewer back to puberty. I wish I could be a thirteen-year old again pressing play on the VCR with that movie in for the first time, but even seen in hindsight “The Gate” is a damn good movie.

It’s got its fair share of goofy moments,spooky set pieces , even some gory effects and the premise remains as engaging as ever.

Cult horror collectors probably already own this.

Δικαίως  στο “τοπ τεν Αμερικής-Αγγλίας” την εποχή που κυκλοφόρησε, “Η πύλη των τεράτων” είναι ταινία που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον σκληροπυρηνικό οπαδό του αιμοσταγούς τρόμο και στον πιτσιρικά που θέλει να εξερευνήσει τα όριά του θέλοντας να τρομάξει αλλά όχι και να πάθει ψυχολογικό τραύμα εξαιτίας μιας ταινίας.

Μια από τις λίγες φορές που μια PG-13 ταινία καταφέρνει να μην είναι νερόβραστη, το παρόν είναι ύμνος στα 80ιζ, με τις χεβυ μεταλ αναφορές του, το αφηγηματικό του στυλ΄και  τη γενικότερη του αισθητική να δίνουν τον τόνο και να μεταφέρουν το θεατή στο επίκεντρο εκείνης της εποχής.

Και ,ναι μεν ευπρόσδεκτες ή αισθητικές αναφορές ,αλλά και η ταινία αυτή καθ’αυτή έχει αρκετό “ζουμί” έτσι ώστε να μην αποτελεί αποκλειστικά μια ωδή στη συγκεκριμένη δεκαετία.

Τρομακτική τόσο όσο χρειάζεται, τρυφερή τόσο όσο χρειάζεται,πατάει αρκετά στα πρότυπα που έθεσε ο Στηβεν Κινγκ στο συγγραφικό του έργο, ειδικά εκείνης της περιόδου.

Όπως συνηθίζω να λέω …οι φανς μάλλον το έχουν ήδη.

Berserker(1987)

Berserker(1987)

directed:Jefferson Richard

cast:Joseph Alan Johnson, Greg Dawson, Valerie Sheldon

Backwoods slasher banality that owes more to inept opuses like “don’t go in the woods…alone” than to well-oiled machines of the genre like “Just before dawn”. Still “Berserker” has an interesting enough premise to justify at least one viewing but lacks meat and has next to zero replay value.

Six young adults in the woods run afoul of a berserker, a viking warrior who dons the fur and snout of a bear, and are slain in turn by him.According to an old Nordic legend, a Berserker was a bloodthirsty warrior who ate human flesh, forbidden a restful death and fated to be reincarnated in their blood kin. A summer camp accidentally stumbles across the Berserker legend when it arises in Rainbow Valley, an area settled by Norwegian immigrants. The camp is abuzz with rumours of a wild bear killing people in the area, including speculation about an old couple who get lost. But is it really a bear?

80 minutes and a memorable scene featuring the spectacular Beth Toussaint  away, I don’t feel let down since I knew what to expext, still I wonder what a less heavy-handed director like Joseph Zito could have done with that storyline.

Anyways, take it as it is…

Νορδική σλασερ διεκπεραίωση που καταγράφεται στο συλλογικό συνειδητό σαν μια ακόμα μονογραφή στα κουτάκια με τις ταινίες του είδους που πρέπει ο φαν του ιδιώματος λόγω ψυχαναγκασμού και μόνο, να παρακολουθήσει…

Χωρίς να είναι τεκές τύπου Freeway maniac δεν διαθέτει παρ’όλα αυτά την ανάλογη πυγμή ώστε να καθηλώσει…

The Freeway Maniac(1989)

The Freeway Maniac (1989)

directed:Paul Winters

cast:Lauren Winters, James Courtney

A crazed asylum escapee killer sneaks onto the set of a sci-fi film and begins murdering the cast and crew.

This Cannon films Z-grade requiem for the slasher genre entry, somehow gave me the feel of an Andy Sidaris production. The tongue is firmly placed in cheek during the entire duration of the movie and it feels like a spoof when it shouldn’t.

The pacing is abysmal,the performances beggar belief, the plot holes are basically craters and the gore is nonexistent , however this one is rarther watchable for all the wrong reasons.

Because having to watch a bodybuilder living his own “Nightmares in a damaged brain” re-enactment and stalking a good-hearted aspiring cinema starlet in the most crowded desert of the earth somehow feels refreshing if questionable.

Σλασερ μπαλαφάρα της Κανον που κοσμούσε με τις παραγωγές της τα ράφια κάθε Ελληνικού Βιντεοκλάμπ προς τα τέλη της δεκαετίας του Ογδόντα.Θυμάμαι τη χαίτη του μυώδους Τζέημς Κόρτνευ να κλείνει το μάτι στην αναπτυσσόμενη τρας αισθητική εμού και της παρέας μου από τότε , συν το γεγονός οτι ο προαναφερθείς κραδαίνει αλυσοπρίονο στο εξώφυλλο του vhs .Λαμβάνοντας την άνωθι παρέλαση σλασερ στερεοτύπων και το στούντιο παραγωγής βγάζει κανείς το συμπέρασμα οτι ο “μανιακός της εθνικής οδού” είναι ταινία της προκοπής… ισχύει όμως κάτι τέτοιο?

Φυσικά και όχι και αυτό είναι που αποτελεί το μέγα ατού του παρόντος. Παίρνοντας την αισθητική του Αντυ Σιντάρις και τρίβοντας τη στη μούρη του θεατού, τούτο εδώ κερδίζει πόντους όχι γιατί μοιάζει στο nightmares in a damaged brain αλλά γιατί είναι χειρότερο κι από το death Spa.

Σκουπίδι του κερατά αρμόζει μόνο στους Ταλιμπάν του Σλάσερ ιδιώματος.

Deadly Games (1982)

Deadly Games (1982)

directed by:Scott Mansfield

cast:Alexandra Morgan, Jo Ann Harris, Sam Groom,Steve Railsback

Painfully average,perhaps even below average entry to the slasher cannon, Deadly Games is as flawed as it gets,as the director Scott Mansfield constructs segues of talky and perky for their own sake dialogue that in all seriousness have more in common with “Friends” the series, or even “Sex in the (rural) City” than with an effective slasher film.

A town is being terrorized by a masked killer who is murdering women. A young woman is attacked by the killer but escapes. She believes the killer to be either the town’s policeman or the manager of the local theater, and she devises a plan to find out which is the actual killer.

The “Halloween”copying  or maybe the “Scream” predating opening sequence still holds well enough,the burial scene is quite effective and the unexpected,coarse and abrupt ending is cool in its off-kilter nature, but unfortunately the rest of the flick plays more like a romantic comedy or a ptsd/shellshock drama in which the cool character actor Steve Railsback is sadly underused.

It’s no co-incidence that this got released in 82 after being shelved for 2 years and that even after its release it received very limited distribution, thus remaining a painfully obscure genre entry without an official DVD release as of yet.

Even the stronger willed slasher die-hards will be challenged to sit through the entire thing…

Σλασερ μπαρούφα που παρά τη σπανιότητα της αποτελεί τρανταχτή απόδειξη πως μερικά πράγματα καταβροχθίζονται από τον πανδαμάτωρα χρόνο για κάποιο λόγο.

Δημοσιογράφος σε μουσικό περιοδικό επανεγκαθίσταται στη γενέθλια πόλη μετά το θάνατο/δολοφονία της αδερφής της και επανασυνδέεται με όλους τους παλιούς της γνωστούς και φίλους.Σύντομα διαπιστώνει πως η μοιχεία στην περιοχή χαίρει μεγάλης αποδοχής αφού και η ίδια θα τραβήξει το ενδιαφέρον του παντρεμένου αστυνόμου της πόλης και φίλου ενός βετεράνου του Βιετνάμ με μετατραυματικό σοκ. Όλοι μαζί την αράζουν στο σινεμά του βετεράνου όπου βλέπουν ασπρόμαυρα φιλμ τρόμου και παίζουν επιτραπέζια. Στο μεταξύ άγνωστος δολοφόνος ξεπαστρεύει τις γυναίκες της περιοχής.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το Σλασερ στοιχείο αναφέρεται στο τέλος της σύνοψης, αφού είναι σίγουρα ο “φτωχός συγγενής” της πλοκής. Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς πως το παρόν είναι οτι χειρότερο παράχθηκε ποτέ στο είδος, το deadly games είναι αφόρητα επίπεδο και σοβαροφανές.Οι όποιες συγκινήσεις είναι αραιά τοποθετημένες μέσα στο φιλμ χωρίς κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό, τα κίνητρα , οι βαθυστόχαστες συζητήσεις και τα όποια σεξιστικά overtones των αντι-ηρώων δεν εξηγούνται ποτέ, ακόμα και το φινάλε της ταινίας σοκάρει περισσότερο λόγω του απρόσμενου της φύσης του παρά λόγω της αποτελεσματικότητάς του.

Μόνο για τους φανατικούς.