Ruckus (1980)

Ruckus (1980)

directed by:Max Kleven

cast:Dirk Benedict, Linda Blair, Richard Farnsworth

Another Blair-sploitation curio that melds action with Hillbilly commedy and an insane Bluegrass film score.Some say it predated Rambo:First Blood. Even if there is common ground between the two films, it’d be far-fetched for someone to say that Ruckus is as downbeat as the Stallone triumph of a film. There is too much comedy and lack of grimness to be found here and the romantic elements are perhaps too sugary in a cute manner, even if they pass as crucial for the  development of the story.

Kyle Hanson is a Vietnam veteran whose traumatic war-time experiences have left him unable to rejoin mainstream society. When Kyle, unkempt and in dirty fatigues, stops in a small town for some food, the local bullies can’t wait for an opportunity to harass him. After Kyle uses his Special Forces training to escape the bullies, he becomes the subject of a community-wide manhunt. Only Jenny Bellows, a local girl whose husband was declared missing in action in Vietnam, is willing to give Kyle a chance.

You can’t really say that Linda Blair isn’t trying here. Her character is likeable and her on-screen chemistry with Dirk Benedict could have been worse. Benedict’s performance as the shell-shocked veteran later tamed by his relationship with the Blair character is quite solid but what starts as a quite serviceable portrayal of a mentally unstable veteran later gives its place to a barrage of implausible events that beggar belief.

While comedy is not really the downside of a film like Ruckus , it doesn’t really do any service to the material either, neither does the inept, caricature-esque depiction of the local hick townsfolk that want Kyle the veteran, off their county for good and presumably away from Jenny’s embrace.

In general, the grimmer a movie about post war trauma is, the better. The subject matter itself is too heavy to be reduced to campy and goofy action fun. While Ruckus isn’t by any means a cardinal sin of film making it’ll not address to anyone else but the grindhouse and the Linda Blair completist. While not inherently bad , Combat Shock and Jacob’s Ladder it is not.

Ακίνδυνη και ζαχαρούχα περιπέτεια με θέμα τα τα καμώματα ενός βετεράνου του Βιετνάμ σε επαρχιακή πολίχνη της Αλαμπάμα.

Ο Καηλ Χάνσεν είναι ένας άρτια εκπαιδευμένος πλην ψυχικά τραυματισμένος βετεράνος  , ο  οποίος δεν γίνεται ακριβώς δεκτός με τυμπανοκρουσίες στην πόλη του Νότου στην οποία καταλύει μετά την αποστράτευση του. Όλοι οι παληκαράδες της περιοχής έχουν βαλθεί να τον κάνουν να “πάει από κει που ήρθε”, αλλά η Λίντα Μπλαιρ με την αγάπη της θα ξαναδώσει νόημα στη ζωή του βασανισμένου ανδρός και αυτός με τη σειρά του θα κάνει τους διώκτες του να τρέχουν πανικόβλητοι.

“Χαμός” μπορεί να γίνεται ,όπως υπόσχεται ο βιντεοτίτλος, πλην όμως το πνεύμα του φιλμ είναι κατά βάσιν ανάλαφρο και παιγνιώδες. Με λίγα λόγια η βία και η ένταση εδώ φέρουν Σλάπστικ και καρτουνίστικα χαρακτηριστικά και ενώ διασκεδάζουν επ’ουδενί δεν καθηλώνουν .

Αν περιμένατε άλλο ένα Combat Shock τότε ψάξτε αλλού. Άν όμως θέλετε να περάσετε ένα ευχάριστο ,κατά προτίμηση απογευματινό, ενενηντάλεπτο, τότε τολμήστε το…

La Legge dei Gangsters (1969)

Gangster’s Law (1969)

directed by:Siro Marcellini

Cast: Klaus Kinski, Maurice Poli, Franco Citti

The more Kinski we are exposed to (pun NOT intended) the better and this Italian proto crime/mafia flick is a decent, dare I say underrated entry into the spaghetti sub-machine gun wielding & balaclava sporting favorite film sub genre, even if it feels ,perhaps too much, like a Fernando DiLeo film minus the great editing.

Kinski plays Regnier a Mafia boss, caught in a web of intrigue, deceit, and blood oaths. Regnier sends his gang to rob a bank and after the fact he tries to rip-off his henchmen and to flee with all the dough.Enmeshed in the bloody plot convolutions are Maurice Poll, Suzy Andersen,Nello Pazzafini and Max Delys, whom we get to know better during extended flashbacks . Regnier executes the gang members one by one in a cruel manner and enjoys relative immunity from arrest until making that One False Step.

The premise is definitely not an original one and the editing leaves a lot to be desired, but Kinski rocks hard, especially during the second half of the film and I have yet to find a more solid and dynamic Maurice Poli performance. It seems like this great character actor was always underused. The giant of a man Nello Pazzafini is always a treat to watch too.

What’s more here. Of course Eurobabes and there are quite a few of them. There is also a cool psychedelic nightclub scene and a decent opening and ending sequences that set the tone and close the film on a high note.

All in all, a worthy addition to someone’s Italocrime collection, even if this one remains inexplicably elusive.

Ιταλική crime βιντεοκασσετάρα από βιντεο Αλσεν (και τα μυαλά στα κάγκελα) έχει το σημερινό μενού.Πιάστε μια μπουκάλα J & B , βάλτε πάγο , φορέστε τα καλά σας και ας αρχίσει η προβολή.

Ο Ρενιέ (Κίνσκι) ηγείται σπείρας και στήνει μεγάλο κόλπο. Αξιώνει από τη συμμορία του το 50% των κλοπιμαίων αλλά ο προιστάμενος της εκτελεστικής του επιτροπής απαξιώνει την πρόταση του αφεντικού . Ο Κίνσκι φαινομενικά υποχωρεί και η ληστεία λαμβάνει χώρα με έναν εκ των ληστών να τραυματίζεται την ώρα του καθήκοντος. Αλλά ο Κίνσκι τέτοιος που είναι , προδίδει τους υπόλοιπους και την “κάνει” με όλο το ποσό. Στη συνέχεια ο Ρενιέ (ο τρελός Κλαους) εκτελεί τελετουργικά σχεδόν άπαντες χωρίς κανένα δισταγμό και οδηγούμεθα στο αιματοβαμμένο φινάλε σε φουλ καταθλιπτική Γενοβέζικη παραλία.

Ο στρατηγός Κίνσκι, του οποίου οι συμμετοχές σε ταινίες κατά τις δεκαετίες 60′ και 70′ είναι αδύνατον να χαρτογραφηθούν, κεντάει κάνοντας κυριολεκτικά τα απολύτως απαραίτητα και ανεβάζει αισθητά την ταινία ένα-δύο σκαλάκια παραπάνω.

Φυσικά η pan & scan κόπια της Αλσεν δεν αντέχει σε κριτική , αλλά ενω το φιλμ είναι όμορφα φωτογραφισμένο, μου φαίνεται πως αδικείται από το πολύ άτσαλο μοντάζ. Στα λοιπά το φιλμ είναι λίγο ανώτερο από το μέσο όρο του είδους χωρίς να προσεγγίζει επίπεδα μεγαλείου Ντι Λεο.

Παρ’όλα αυτά οι φανς θα χαρούν και με το παραπάνω να το προσθέσουν στη συλλογή τους.

 

Manitou(1978)

Manitou (1978)

directed by:William Girdler

cast;Tony Curtis, Susan Strasberg, Michael Ansara

Entertaining supernatural Indian themed full-blown Seventies cheese featuring Tony Curtis that is serviceable save for the implausibilities of the storyline.

A woman named Karen (Strasberg), who is suffering from a growing tumor on her neck, enters a hospital in San Francisco. After a series of X-rays, the doctors begin to think it is a living creature: a fetus being born inside the tumor. Eerie and grisly occurrences begin; the tumorous growth perceives itself – himself – to be under attack as a result of the X-rays used to ascertain its nature, which are starting to stunt and deform its development. The growth is the old Native American shaman, Misquamacus; he is reincarnating himself through the young woman to exact his revenge on white men who invaded North America and exterminated its native peoples. Karen’s boyfriend, psychic fortune-teller Harry Erskine (Curtis) contacts a second Native American shaman, John Singing Rock (Ansara), to help fight the reincarnating medicine man, but the kind of spirits he can summon and control appear to be too weak to match his opponent’s abilities.

Thanks to the machines and their collective  manitou and of course a bare breasted Susan Strasberg casting a mix of ancient/modern ectoplasm to the evil shaman Misquamacus ,we are blessed with a film climax that definitely stays with you despite being of almost Godfrey Ho quality. Other than that this little goes like an Indian Exorcist of sorts, thing that was more than understandable give the fact that William Friedkin’s film had taken the world by storm.

The pacing of the film is fine for what it is, Tony Curtis is fine in an amusing way, never taking himself too seriously, Ansara  is adequate given the incoherent mesh he is cast to exclaim and the ever lovely Stella Stevens minor role is a pleasant surprise.

The effects were probably quite adequate for late Seventies standards but they seem inevitably dated . Props to the Misquamacus warlock himself for being impressively eerie especially for a man of his stature (The little Indian Shaman was played much of the time by Felix Silla, the same fella that played Cousin It on The Addams Family).

Overall, this one is solid and entertaining if campy and preposterous. I wonder how the great horror novelist Graham Masterton felt after watching this, since the original story is his.

cheesy Σεβεντίλα με άρωμα Εξορκιστή και Ινδιάνικη θεματική. Φυσικά οι υπερφυσικές και αποκρυφιστικές δεξιότητες των αυτόχθονων Αμερικανών έχουν αναλυθεί σε φιλμ όπως το ηδονιστικά πρωτόγονο σλασερ scalps, αλλά ενώ τούτο εδώ είναι αναμφίβολα  προιόν ενός μεγαλύτερου κινηματογραφικού στούντιο, υπερβαίνει  τα εσκαμμένα και προσφέρει γελοιότητα με την οκά , πράγμα το οποίο φυσικά λειτουργεί υπό την προυπόθεση να βρίσκεται κανείς σε ανάλαφρη διάθεση. Βέβαια δεν γνωρίζουμε αν κάτι τέτοιο αποτελούσε στόχο των δημιουργών, σίγουρα πάντως όχι του Graham Masterton ,ο οποίος έγραψε την αρχική ιστορία.

Όπως και να χει το παρόν διασκεδάζει με τη θεματική του , την εξτραβαγκάντσα ειδικών εφέ που ενώ τμηματικά  λειτουργούν ,αποτελούν σίγουρα προιόν της εποχής τους και με την παρουσία ενός θεαματικού καστ το οποίο δεν παίρνει τον εαυτό του και τόσο στα σοβαρά.

Λειτουργικό αλλά σε καμία των περιπτώσεων απαραίτητο.