Wolfen Ninja (1982)

Wolfen Ninja (1982) aka Wolf devil Woman , Lang nu Bai mo

Directed by: Ling Chang

Cast: Ling Chang, Feng Shih, Yu-Hsiang Chang

It cannot get more nonsensical when it comes to Godfrey Ho/Joseph Lai/IFD films and Hong Kong Kung Fu action. Wolfen Ninja remains one of the most WTF? Things I’ve ever seen in my life and believe me I’ve seen it all…

This film that spawned at least 2 sequels was written and directed by the Female Ninja powerhouse Ling Chang and it is an understatement to say that Chang’s film is completely bonkers.

A baby whose parents were killed by the utterly diabolical Blue Devil ,was left for dead in the snowy wilderness and was consequently raised by wolves . The girl grows up believing to be a wolf and wearing wolfen pelts. Two Kung Fu warriors bump upon her while searching to discover the white ginseng root that will make them invincible against the blue devil. The girl becomes aware of her legacy and destiny, unites with the warriors and seeks revenge on  the villain who ordered the murder of her parents.

I digress, watching sequences of this one will make you question the infinite truths of the world as we know it. Here, Chang and Lai venture into horror/kung fu territory and the results beggar belief . Exploitation? Check! Laughable ninjas that get decapitated with a rope? Check! Voodoo dolls? Check! Zombies and hopping vampires the Chinese way ? Check! Gore and cute bunnies that get slaughtered(not cool!) ? Check!

Off-kilter to say the least, warped ,tripping on acid martial arts horror hybrid that remains unequalled in terms of mindboggling film making.

Once seen cannot be unseen. Ling Chang was something else…

τρελό και παλαβό φεσονίντζα χόρορ ανοσιούργημα από την IFD Films (and arts) σε σκηνοθεσία της απερίγραπτης Ling Chang.

Άν νομίζετε πως τα έχετε δει όλα, τότε δεν έχετε δει τίποτα. Παρκάρετε τούτο εδώ το τεμάχιο στο βίντεο σας, προσδεθείτε και αφεθείτε στο ανηλεές τρασογρονθοκόπημα του Wolfen Ninja. Εκεί που το κακό σινεμά Κουνγκ φου συναντά το κακό σινεμά τρόμου, εκεί που απορείς φίλε αναγνώστη αν αυτά που βλέπεις είναι πραγματικά ή αν έχουν πάρει οι δημιουργοί της ταινίας ,ίσως και εσύ , lsd , εκεί σε αυτό το σταυροδρόμι συναντιέσαι με το “Νίντζα Λυκάνθρωπο”.

Θέλετε Ζόμπι,Νίντζα που αποκεφαλίζονται με ένα απλό σκοινί,κούκλες βουντού,βαμπίρ,δαίμονες? Το φιλμ έχει απ’όλα.

Αλλά όπως έχουμε πει στο παρελθόν ,η IFD films δεν είναι κινηματογραφικό στούντιο, είναι πρέζα…

Dead Heat (1988)

Dead Heat (1988)

directed by:Mark Goldblatt

cast:Treat Williams, Joe Piscopo, Lindsay Frost,Vincent Price

Lethal Weapon and Tango & Cash go zombie hunting. Dead Heat was purchased from a video store that was closing down and I vividly remember that my then soon-to-be wife had to go through all the vhs sleeves with me and take it like a trooper. Fortunately mine and my wife’s efforts were compensated…

Roger Mortis and Doug Bigelow are cops that are chasing crooks that are dead serious about crime. Or should I say they are chasing dead crooks perpetrating serious crimes? Seems some nutcase has learned how to bring back the dead and is sending them on crime sprees. Now these indestructible goons are in the way of officers Mortis and Bigelow. To even things up, when Mortis is killed (in the line of duty, of course) he gets a jump start from the Resurrection machine and takes the fight to the zombie bad guys.

This is a bloody joyride of a movie in a good way, an ideal way to spend 90 minutes. For all of us ,children of the 80ies and the 90ies, flicks like this use a cinematic vocabulary that feels very intimate. Dead heat is the legitimate child of genres like action, buddy movie, 80ies comedic idioms and zombie horror and guess what …it works perfectly as a cheesy but successful mix of all aforementioned genres.

Other than that Dead Heat is a relatively slick and polished affair, it cost 8 million dollars to be made and it sure shows. I cannot stress enough how refreshing it is to watch a quintessentially B-movie that was not short on the monetary side of things. Lots of genre films tended to suffer due to budgetary restrictions but Dead Heat isn’t one of them.

The acting left me with a smile. While this is not exactly method acting, it’s obvious that Treat Williams and Joe Piscopo are having a blast here and we are having another one with them.

Well,while not a masterpiece Dead Heat is everything an 80ies action/horror/comedy should be. It’s a film about undead cops going after undead criminals and trying to bust an industrial conspiracy that aims to resurrect the dead in order to use them as criminals. It can be fun, has great cartoonish violence and non-stop action, plus great one-liners. Deservedly cult, go watch it…

Ένα μπρομανς με ζόμπι,το φονικό όπλο συναντά το reanimator και άλλα πολλά τέτοια θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς βλέποντας αυτό το τεμάχιο που αναβλύζει 80ιζ αισθητική από κάθε του πόρο.

Ο ρότζερ Μόρτις και ο Νταγκ Μπίγκελόου είναι δύο δυναμικοί μπάτσοι που συχνά δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε μπελάδες. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με σπείρα νεκροζώντανων που ληστεύει κοσμηματοπωλεία τότε τα πράγματα ζορίζουν. Διαπιστώνουν πως υπάρχει δίκτυο που επαναφέρει στη ζωή κακοποιούς προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει σαν υποχείρια του. Σε μια επίσκεψη των δύο αστυνομικών στην εταιρεία που έχει στήσει το κόλπο, ο αστυνόμος Μόρτις σκοτώνεται,ο Μπίγκελόου θα τον επαναφέρει στη ζωή και θα επιδοθούν μαζί σε ανθρωποκυνηγητό προκειμένου να ξεσκεπάσουν τη σπείρα των ζόμπι.

Εξωφρενική η συνθήκη, αφού συνδυάζει αστυνομικό buddy movie με στοιχεία ταινίας τρόμου και ενώ αρχικά το φιλμ αποξένωσε τους οπαδούς των δύο κύριων ειδών από όπου δανείζεται στοιχεία, στο πέρασμα του χρόνου διαπιστώνει κανείς πως έχει διατηρήσει τη σπιρτάδα του και πως μας φέρνει για μιάμιση ώρα κοντά στον παιδικό μας εαυτό, ο οποίος νοίκιαζε ταινίες σαν αυτό ή το «σκληροί σαν μέταλλο» για να ψυχαγωγηθεί.

Η προβληματική του κατά πόσο αφορά το μέσο οπαδό μια τέτοια ταινία εν έτει 2018 είναι δικαιολογημένη, αν και οι ταινίες καλτ χαρακτηρίζονται ως τέτοιες γιατί δεν μπορούν να κριθούν με συμβατικούς όρους. Ως τέτοια ταινία το dead heat είναι απόλυτα επιτυχημένη και αφορά τον κόσμο ο οποίος είναι εξοικειωμένος με τη «γλώσσα» των ταινιών είδους.

Με λίγα λόγια αν θέλετε να απολαύσετε μιάμιση ώρα γεμάτη από χοντράδες που βγάζουν γούστα, στα πρότυπα της δεκαετίας του 80,εκρηκτική δράση,Vincent Price στα τελειώματα του, έναν Τζο Πίσκοπο που θα ήθελε να είναι ο Μέλ Γκίμπσον και καλοφτιαγμένα χεράτα εφέ , τότε κοπιάστε…

 

The Photographer (1974)

The Photographer (1974)

Directed by: William Byron Hillman (as William B. Hillman)

Cast: Michael Callan, Barbara Nichols, Harold J. Stone

The lost sibling of “impulse” and “Private parts” , this film is deservedly cult as it tries to balance between poignancy, black (unintentional ?)comedy and sleazy exploitative appeal and it manages get through this rather unscathed.

A murder story with a comedic twist. A famous photographer uses his models for more than taking pictures. He needs them as victims to satisfy his blood-lust. Each murder becomes more bizarre than the next.

This film is very obscure and almost impossible to find in its original version,hopefully there is the Greek vhs ,which looks pretty neat. Director Hillman remade it as “double exposure” in 1983 and even cast Michael Callan for the role of Adrian again. Another cult asset that has contributed in the film’s status is that Director/Distributor Sage Stallone(R.I.P)of Grindhouse releasing was such a fan of “The Photographer (1974)” he bought all rights, territories, and negatives in perpetuity. The film itself is a rather crass and coarse film, it has framing issues, but the Panavision photography itself has that irresistible Seventies grindhouse aura. I watched the Greek vhs version of this and the colors were quite vivid which was a surprise in itself

Michael Callan ,well deserves his own paragraph.I really don’t know what to make out of his performance as Adrian. Sure thing, his part William Shattner, part Anthony Perkins, part tormented soul ,part tackiness absolute performance is memorable to say the least. Barbara Nichols in his mother’s role is overacting her socks out of her part and adds to the whole trashy appeal, her appearance is John Waters worthy, as other reviewers have already pointed out. The two detectives’ antics pretty much remind me of last house in the left and along with the coroner ,who is an amateur  chef, they offer us moments of goofiness.

Overall, the Photographer while not a masterpiece per se, is a lost exploitation classic, that is quite deservedly sought after by the fans. I hope it gets the blu-ray treatment soon.

Ομολογώ πως αγνοούσα τη σχετική υστερία γύρω από αυτήν την ταινία. Ο αστικός μύθος λέει πως ο μακαρίτης Σέητζ , γιός του Σιλβέστερ Σταλόνε λατρεύει τόσο πολύ το παρόν φιλμ που αγόρασε τα αρνητικά της ταινίας και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης για όλη την υφήλιο. Το γεγονός πως η ταινία είχε αποσυρθεί λίγο μετά την αρχική της κυκλοφορία και ότι στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο ίδιος σκηνοθέτης με τον ίδιο πρωταγωνιστή ξαναγύρισαν ουσιαστικά την ίδια ταινία με τον τίτλο double exposure νομίζω πως έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό του κοινού.

Διαβάζω πως το φιλμ είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί στην αρχική του μορφή, άρα το γεγονός πως είχε κυκλοφορήσει σε ελληνικό vhs από την embassy-videosonic μάλλον θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί.

Ας περάσουμε στο ψητό. Διαταραγμένος φωτογράφος, δολοφονεί τα μοντέλα του και νοιώθει πως σκοτώνει τη μητέρα του μαζί με κάθε κλικ.

Κλασική η συνθήκη,αυτό που δεν είναι τετριμμένο όμως είναι η σουρεαλιστική μίξη απροσποίητης κωμωδίας που προκύπτει από τη ντελιριακή ερμηνεία του Μαικλ Κάλλαν, ο οποίος συχνά ακροβατεί μεταξύ υπερβολικής θεατρικότητας και προσωπικής κάθαρσης. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επίσης σουρεαλιστικά κακοί και προσθέτουν πόντους σε αυτό το φιλμ που ουσιαστικά καλύπτει το κενό ανάμεσα στο εξαιρετικό “ηδονοβλεπτικό” private parts του Paul Bartel και στο εξωφρενικό impulse με την ερμηνεία ράπισμα του William Shattner.

Αν ο Τζων Γουώτερς γύριζε ποτέ σλάσερ μάλλον θα ήταν κάπως έτσι… Οπαδοί του “κουνημένου” Σέβεντιζ εναλλακτικού σινεμά για πλησιάστε…

Savana Violenza Carnale (1979)

Savana Violenza Carnale (1979)

Directed by:Roberto Bianchi Montero

Cast:Aldo Sambrell, Giuseppe Scarcella, Edward Clark, Rosa Gloria Vasquez

Miguel and Carlos, the first one a doctor, the second one an important property owner, find  Damian in the jungle, a man in the threshold of death after being bitten by a snake. To save his life they have no choice but to amputate his hand. Damian turns out to be a dangerous delinquent who escaped from prison and who has kidnapped and chained a young girl in a cabin with the sole purpose to keep her as his sex slave. The two men save Rita , the chained girl from a life of rape and misery, but Damian swears revenge…

Italo-Spanish byproduct by the third-tier Director Montero (a woman for seven bastards) whose films were always outbursts even geysers   of sleaze. We are talking almost Luigi Batzella like sleaze  here . Savanna violenza carnale is another violent/ sexual exploitation/jungle actioner  that dreams of being Cannibal Holocaust, Montero even opens his film with an aerial travelogue shot of the Colombian jungle, it is surprisingly watchable and the plot is really easy to follow, but as a whole Montero’s film is just a footnote in the Euro exploitation history addressed to the most die-hard of the Euro sleaze collectors.

jungle actioner με τόνους σληζιάς αλλά και σαρκοβόρα νεκρά διαστήματα από το μέγιστο “σκουπιδιάρη” Ρομπέρτο Μπιάνκι Μοντέρο. Ο προαναφερθείς “σκηνοθέτης” άνηκε στην ευγενή κάστα των λιγότερο προβεβλημένων/μεροκαματιάρηδων σκηνοθετών που βρήκαν βήμα και έβγαλαν μεροκάματο μέσα από την Ιταλική ειδικά και Ευρωπαική γενικά εξπλοητέησιον φάμπρικα.

Συνεπώς, δε νομίζω να περιμένει κανείς τέχνη και νοήματα από μια ταινία που λέγεται “Σαβάνα-η βία της σάρκας” . Η ταινία κομίζει αυτό που ο τίτλος υπόσχεται πλην ο ρυθμός της είναι άνισος και το μεσαίο μέρος της ελαφρώς αδιάφορο. Κλασικό σύμπτωμα αυτών των ταινιών ήταν τα δυναμικά ξεκινήματα/φινάλε και τα αδιάφορα,διεκπεραιωτικά μεσαία μέρη,κάτι που είναι απόλυτα λογικό ,αφού μιλάμε για σενάρια προκάτ.

Ακόμα και έτσι ,το σπάνιο αυτό φιλμ ίσως να έχει ενδιαφέρον για τους αρχειοθέτες του Ευρωπαικού τρασοσινεμά.

Slap the monster on page one (1972)

Slap the monster on page one (1972)

Directed by: Marco Bellocchio

Cast: Gian Maria Volontè, Fabio Garriba, Carla Tatò,Laura Betti

Politically charged, tense,class war drama/thriller directed by Marco Bellocchio. Bellocchio along with directors like Elio Petri posed a sociopolitical criticism against the very fundaments of the Italian society of the Seventies. While some of their movies are more interesting  than the others , their films however are always interesting to watch ,in an effort  to document and decode the social pathology and the political climate of that era.

Sbatti il mostro in prima pagina depicts the daily life of a fictitious Italian daily newspaper Il Giornale (The Journal). The newspaper caters to a conservative, fascist, bourgeouis public and its chief-editor Bizanti tries in all manners to give a right-wing slant even to the most trivial news items, while at the same time edulcorating and desensitizing the thornier issues, such as unemployment, police brutality and so on. The whole editorial staff is thrown in a tantrum when a young girl is found raped and killed, going as far as soliciting death penalty nostalgia (capital punishment has been abolished in Italy since the fall of Fascism) and to actually derail the investigation  in order to help the fascist and right-wing candidates it supports in the upcoming elections. Bizanti’s manipulative methods and the vulgar exploitation of Rita Zigai,a middle aged “professora” into political activism  lead the police to a false culprit: a young left-wing student who becomes the “ideal” scapegoat for the newspaper’s prejudiced readership.

The movie is a “searing j’accuse on the perils of press manipulation, closes with no happy ending in sight, with the public opinion totally mesmerized by Bizanti and his cronies for the satisfaction of their backers and financers”.It would be an understatement to say that the role and performance by Gian Maria Volonte are factors ,which are paramount for the functionality and the “message” of the film. In the end Bellocchio offers us a very downbeat account of that era, an era which culminated in  Aldo Moro’s assassination by the “Brigate Rosse”.

Cinematography by Luigi Kuweiler is a mix of nicely staged sequences, blended with “cinema verite” depictions of political rallies and violent demonstrations most often ending with cocktail Molotov bombs getting thrown towards any direction. The blending of influences makes for a thrilling cinematic experience. Performances by the cast range from stellar to adequate and the ending is thought provoking to say the least.

This film and films of that ilk are mostly addressed to the arthouse audience, however cinephiles into more experimental movie-making will probably enjoy this one.

Τεταμένος κονωνικοπολιτικός σινεμάς ιδανικός για προβληματισμούς καλοκαιρινής νυχτιάς και θέαση από «νέα κόπια» στο Βοξ ή στο Ριβιέρα. Η ταινία του Μπελόκιο δε σηκώνει χωρατά και αποτελεί αντικειμενική καταγραφή των παθογενειών της τότε Ιταλικής κοινωνίας που δυστυχώς δε συναντήθηκε τότε με τον κοινωνικό διάλογο ή έστω τη συναίνεση. Όλοι ξέρουμε πως οι συγκρούσεις μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών τάσεων στον τότε Ιταλικό χωροχρόνο έφτασαν σε σημείο τήξης με τη δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές ταξιαρχίες. Εδώ έρχεται ο Μπελόκιο να καταγράψει τη μάλλον σκαιά δράση του κατεστημένου Ιταλικού τύπου , ο οποίος υποδαύλισε αυτές τις συγκρούσεις.

Ένα τραγικό γεγονός, αυτό του βιασμού και της δολοφονίας μιας δεκατετράχρονης δίνει αφορμή σε αρχισυντάκτη κραταιάς Ιταλικής εφημερίδας να ξεσπαθώσει και να «μανιπουλάρει» της έρευνες της αστυνομίας ,στρέφοντας την κατεύθυνση των ερευνών στους κύκλους της άκρας αριστεράς.

Παρά το γεγονός ότι η ταινία φαινομενικά στηλιτεύει τις δυνάμεις της συντήρησης, ο Μπελόκιο προς τιμήν του ,καταγράφει αμερόληπτα και θίγει τα κακώς κείμενα όλων των πολιτικών τάσεων. Στηλιτεύει το Μακιαβελισμό και το χυδαίο  κυνισμό του κατεστημένου, καταγράφοντας παράλληλα τα αδιέξοδα της αριστεράς, τα οποία είχαν διαφανεί από τότε.

Ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ παραδίδει ρεσιτάλ και είναι μια ταινία μόνος του, λογικό και επόμενο να περιστρέφεται το φιλμ γύρω από αυτόν, αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του καστ πλαισιώνουν με αρτιότητα.

Ταινίες σαν αυτήν πέρα από το γεγονός ότι αποτελούν ντοκουμέντα μιας εποχής σημαντικότατης ως προς τη διαμόρφωση πολιτικών συμπεριφορών που εδραιώθηκαν και κυριάρχησαν για δεκαετίες στον Ευρωπαικό χώρο, δυστυχώς αποδεικνύουν πως μάλλον δε μάθαμε τίποτα, αφού παραμένουν τραγικά επίκαιρες.

Σινεμά τροφή για τη σκέψη…

The Throne of Fire (1983)

The Throne of Fire (1983)

Directed by: Franco Prosperi

Cast: Sabrina Siani, Pietro Torrisi, Harrison Muller

80ies Sword n’ sorcery cheesefest by the second-tier spaghetti genre film-maker Franco Prosperi.

Siegfried, the warrior (Lou Ferigno wannabe Pietro Torisi) fights evil personified in the guise of Morak. Morak is the son of the devil’s messenger, Belial. Morak is attempting to take the throne of evil “on the day of the night in the day”, or rather during an eclipse. To escape instant death by flames, before sitting on the throne, he must also wed Valkari (the white cannibal queen Sabrina Siani). Siegfried who is invulnerable except to fire and gains temporary powers of invisibility (per “The Rings of Niebelungen”), of course, battles Morak to save the beloved princess.

Dime-a-dozen , modern peplum produced by the Italian exploitation assembly line of the 80ies.It is shot on a miniscule budget but the ineptitude of the performances, storyline and effects actually work in favor of this entry. As for Siani, she is as hot as the titular throne of fire, but she never was an actress to begin with. The wooden Harisson Muller (Violent Breed) and the doofus Pietro Torisi were also never  Stanislavsky disciples either.

However, it’s a futile attempt even trying to trace cinematic merits in this one. 80ies Sword n’ sorcery was probably the most braindead of the Italian rip-off sub genres. Movies like this one make the post apocalypse films look like highly inspired and poignant films.

But I digress, anyone who will watch this one probably already knows what he/she is in for.Hence  “Il Trono di Fuoco” is cool for all the wrong reasons…

Αχ,  80ιζ ιταλικό sword & sorcery , είδος του οποίου οι ταινίες/υποπροιόντα μισήθηκαν από σχεδόν όλους τους ιστορικούς/αρχειοθέτες του κινηματογράφου είδους. Πραγματικά είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι προσπαθούσαν να καταφέρουν οι Ιταλοί παραγωγοί όταν προσπαθούσαν να αντιγράψουν το Κόναν έχοντας στη διάθεσή τους το ένα εκατοστό του προυπολογισμού των ταινιών που καταξίωσαν τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, αλλά ας αναφέρουμε ενδεικτικά ότι τούτο εδώ είναι τόσο φτωχό που κάνει το iron master του Ουμπέρτο Λένζι να φαντάζει επικό δημιούργημα.

Η πλοκή είναι ένα λοβοτομημένο συνονθύλευμα κλισέ γύρω από τη μαγεία ,το υπερφυσικό και τα αρχαία βασίλεια όπου βασίλευε το ατσάλι και η φωτιά. Ενδεικτικά ,ο Μόρακ, γιός του δαίμονα Βελιάλ θέλει να σφετεριστεί το θρόνο της φωτιάς αλλά για να μην γίνει ψητός, αφού ο θρόνος δεν φέρει αυτόν τον τίτλο τυχαία, πρέπει να παντρευτεί την πριγκίπισσα, κόρη του βασιλιά που δολοφόνησε, μια μέρα που έχει έκλειψη ηλίου. Εμπόδιο στα σχέδια του Μόρακ θα μπουν ο μαχητής Ζίγκφριντ και φυσικά η πριγκίπισσα Βάλκαρι.

Ω Θεοί…

Παραδέχομαι πως το τεμάχιο έχει χαβαλέ. Τα εφέ είναι υπό του μετρίου, αλλά η παρουσία gore σε μια τέτοια μπούρδα μόνο δυσάρεστη δεν είναι. Η Σαμπρίνα Σιάνι μπορεί να είναι μπουκιά και συχώριο, ηθοποιός πάντως δεν ήταν ποτέ… Όσο για τους Πιέτρο Τορίζι και Χάρισον Μύλλερ, οι τύποι είναι τόσο ξύλινοι ,που θα μπορούσατε άνετα να τους τοποθετήσετε στο σαλόνι σας. Όλο το γλυκό πάντως δένει, ειδικά αν είναι κανείς εξοικειωμένος με τους κώδικες αυτού του είδους ,όπου το εγκεφαλικά νεκρό φαντάζει απλά ευφυές…

Σας προειδοποίησα…

 

Maniac Killer (1987)

Maniac Killer (1987)

directed by: Andrea Bianchi (as A.M. Frank W.)

cast:Bo Svenson, Chuck Connors, Robert Ginty

A murderous cult  with Robert Ginty in charge kidnaps French prostitutes and tortures them to death to “purify” them of their evil ways. The local pimps, understandably upset, set out after them, as does a local nobleman , Count Silvano (Svenson) whose wife was kidnapped by the cult and may still be held by them. Professor Roger Osborne (Connors) and his mute assistant also try to help the police solve the kidnappings case.

Laughable Eurotrash horror fodder filled to the brim with B-movie regulars scripted and produced by the mad geniuses behind french Eurocine, this one was directed by trashmeister extraordinaire, Andrea Bianchi (Strip nude for your killer,commando Mengele) in a pedestrian way and appears to be a missed opportunity for some over-the-top sleazy fun. It still is somehow entertaining to watch , but the lack of crazy gore and the shoestring budget doesn’t help Bianchi & co. to make this an unforgettable experience, so it ends up as a rather disposable entry adressed only to the most hardcore of Eurosleaze fans.

What did you expect from Eurocine?

Eurotrash τεκές από τους εγκέφαλους της Eurocine. Το πρωτοκλασάτο τρασοκάστ τραβάει τα βλέμματα, η υπόθεση είναι πολλά υποσχόμενη ,αλλά η εκτέλεση είναι της φτώχειας, ενδεικτικά απουσιάζει σχεδόν πλήρως από το φιλμ το gore.

Τυπικό υποπροιόν της εποχής προορισμένο για την αγορά του βίντεο. Σπάνιο φιλμ αφού κυκλοφόρησε σε vhs μόνο στη Γαλλία και στην Βιντεοτρασομάνα Ελλάδα, μην χάσετε και τον ύπνο σας να το βρείτε ,αφού αφορά μόνο τους σκληροτράχηλους οπαδούς του Ευρωπαικού Σκουπιδοτρόμου.

 

Friday the 13th: The Orphan (1979)

Friday the 13^th: The Orphan

Directed by: John Ballard

Cast:  Peggy Feury, Mark Owens, Afolabi Ajay

While the proverbial elephant in the room is the question if this mess of a film has anything to do with the Vorhees saga, there is also little room for actual praise regarding the merits of this drama/horror/thriller that had vanished into obscurity until it was picked for a dvd release in 2012.

The film plots a child’s descent into madness without the guiding forces of a benevolent adult. After the mysterious nasty death of both his Roaring ’20s party animal parents, young David is left in the care of his prudish, restrictive aunt, who refuses to let him indulge in his adolescent instincts.

With 3 or 4 strategically placed violent scenes , one being a chicken decapitation and another being a rather decent stabbing, this film does certainly not deliver on the gore side of the fence. Other than that, the first half is as boring as boring gets. The plot is absolutely disjointed and the flashbacks are used ad nauseam only to increase the film’s duration . The second part is where the film starts picking up pace. The boy’s sanity is progressively deteriorating and we fortunately get to see some off-kilter moments .

End verdict: This film has nothing to do with the Friday the 13^th string of films. Most people think this was a rip-off but it is actually the other way around. The Orphan preceded the first Friday the 13^th by a few months and when the Vorhees splatterfest became a huge hit its producers had to reach a settlement with the producers of this one in order to be able to use the name in the sequels of the franchise.

Friday the 13^th:The orphan is more of psychological drama/horror sleeper  type of film than a bloodbath. It is a very flawed movie with lots of narrative and continuity issues, which makes sense since it took no less than 10 years for its director to complete it. Ballard’s attempt to surpass the limitations of horror exploitation film making resulted in some well shot and directed yet only marginally disturbing moments, which is really a shame since he was a competent director.

The orphan is more of a “nay” than a “yay” type of film. It is a curio that could be of interest to the exploitation fans, especially because of its title and some interesting facets of the story but it is mostly and sadly a bore-fest.

Άλλη μια ταινία υποσημείωση στην ιστορία του είδους των ταινιών τρόμου, «το ορφανό» έχει περισσότερο ενδιαφέρον λόγω της παραφιλολογίας γύρω από τον τίτλο του και λόγω του γεγονότος ότι απλά η ταινία «εξαφανίστηκε» μετά την αρχική κυκλοφορία της. Για να ενημερώσουμε λίγο τον αναγνώστη ,η ταινία αυτή είναι το «Παρασκευή και 13» πριν το «Παρασκευή και 13».Κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν από την ταινία του Σην Κάνιγχαμ που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας του είδους και οι παραγωγοί της Σάγκας του Τζέησον Βόρχηζ έπρεπε να πληρώσουν τους παραγωγούς ετούτου εδώ προκειμένου να κρατήσουν τον τίτλο για τις επόμενες ταινίες της σειράς.

Στο ψητό… αγόρι ονόματι Ντέηβιντ χάνει και τους 2 γονείς του με τραγικό τρόπο .Αυστηρή θεία ονόματι Μάρθα έρχεται στην οικογενειακή έπαυλη να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση, αλλά δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον ανηψιό της ,ο οποίος κλείνεται στον εαυτό του διατηρώντας επαφή μόνο με το νέγρο υπηρέτη Ακίμ , φίλο του πατέρα του ο οποίος τον είχε φέρει από την Αφρική σε ένα από τα μεγάλα του ταξίδια , αλλά και με την υπηρέτρια Μαίρη, πρώην ερωμένη του πατέρα του,ο μικρός έχει επίσης διαμορφώσει τη δική του θρησκεία,αφού προσεύχεται σε μια ταριχευμένη μαιμού, δώρο του πατέρα του. Στην πορεία , μέσω φλασμπακ, μαθαίνουμε ότι και η θεία Μάρθα διατηρούσε δεσμό με το μπαμπά του μικρού Ντεηβιντ, αλλά ο πατήρ τη σχόλασε για να παντρευτεί την αδερφή της. Η θεία μετά από σειρά συμβάντων διώχνει τους Ακίμ και Μαίρη από την οικία, ενώ σκοτώνει κατά λάθος τον Χένρυ,το Κανις/Γκριφόν του αγοριού. Αυτά τα γεγονότα θα σπρώξουν το Ντέηβιντ στην τρέλα.

Ο σκηνοθέτης Μπάλλαρντ προσπάθησε να προσθέσει arthouse αλλά και δραματικές πινελιές στο παρόν, αλλά παρά την καλή του προαίρεση και την άρτια του τεχνική, είναι σαφές ότι η ταινία δε λειτουργεί, πόσο μάλλον σαν ταινία τρόμου. Ενώ υπάρχουν sleazy προυποθέσεις ,η ταινία καταλήγει να προσφέρει βία και σεξ με το σταγονόμετρο, ενώ και ο ρυθμός της πάσχει. Δυστυχώς ενώ το φίλμ θα μπορούσε να είναι κάτι σαν το nightmares of a damaged brain καταλήγει να είναι μια σχεδόν ακίνδυνη επιμειξία μελοδράματος και τρόμου με χαοτική αφήγηση και τηλεοπτική αισθητική.

Μόνο για ιστοριοδίφες…

Turksploitation special

Turksploitation mini special

From Wikipedia, the free encyclopedia

Turksploitation is a tongue-in-cheek label given to a great number of unauthorized Turkish film adaptations of best-selling Hollywood movies and television series, produced mainly in the 1970s and 1980s.^[1]

Der Spiegel labeled these films the “most sympathetic and anarchical subgenre of exploitation film“. Filmed on a shoestring budget with often comically simple special effects and no regard for copyright, Turksploitation films substituted exuberant inventiveness and zany plots for technical and acting skill, although noted Turkish actors did feature in some of these productions.^[1]

The original soundtracks of the original film or of other Hollywood films were often reused. On occasion whole segments of the original film, such as special effects shoots, were copied into the adaptation.^[1]

Bırakın Yaşasınlar(1984)

Directed by: Melih Gülgen

Cast:Cüneyt Arkin,Yildirim Gencer,Turgut Özatay,Yasemin Önder,Bilun Nazlihan,Ünsal Emre

Deririous and delicious Turksploitation crime/action romp with Turkish trash demigod Arkin being himself. I have read that Birakin Yasasinlar is essentially the Turkish “Tony Arzenta” rip-off and judging from the overall plot and the way the mobsters dispatch Arkin’s family ,this is a valid point. What follows is another story, as the film maker Melih Gülgen and Arkin excelled in creating another opus of crass cinematography,sped up antics,crazy stunts by Arkin himself and several other things that need to be seen to be believed.

This film is about a police officer seeking vengeance from drug smugglers for the murder of his family. Kemal is a successful officer known as Avcı [Hunter] in the criminal world. Though his methods are questioned by the police force, he continues to be a living nightmare for drug smugglers. In an operation, Kemal captures a large amount of drugs. This raid also shifts the unwanted attention of the criminal world onto Kemal. The mafia issues a death warrant for Kemal. Though Kemal makes it out alive, his wife and children do not. These events will spur Kemal on to pursue the criminals.

This is pretty much in the same vein as other Arkin crime entries like Kaplanlar aglamaz for example,it’s not Death Warrior but it’s still a mandatory viewing for Turksploitation fans.

Öldüren Dakikalar-Deniz(1986)

Directed by: Nejat Gürsoy

Cast:Oya Aydogan,Hakan Ural,Fulden Uras

Super obscure entry in the mad,mad Turksploitation annals, this one is probably a very elusive film, no posters or photos exist in the internet.

A criminal racket blackmails a big tourist agency. The criminals have planted a bomb in one of the agency’s buses that is full of tourists. The criminals have also kidnapped the poor mechanic who constructed the bomb, his wife and his little daughter and hold them as hostages.

This is shot on an even poorer budget than the Arkin crime films and it shows. The cinematography and the pacing are rough as expected. Overall, a rather pedestrian and by-the-numbers affair pretty reminiscent of the Negri/Atadeniz turcocrime/action entries.

Διατηρώ πάντα μια απόσταση ασφαλείας από το τουρκικό εξπλοιτέησιον. Σε σωστές δόσεις αυτές οι ταινίες, συνήθως αντιγραφές ξένων επιτυχημένων παραγωγών σε συνδυασμό με χαρακτηριστικά τουρκικές σεναριακές πινελιές,όπως μπεσαλήδες,παλικαράδες,χαλκέντερους αλλά αδικημένους ήρωες , μπορούν να προσφέρουν εκρηκτική διασκέδαση αν είναι κανείς στο σωστό mood. Aλλά υπερβολική έκθεση σε αυτές μπορεί να διαστρεβλώσει το κινηματογραφικό αισθητήριο κανενός σε ανυπολόγιστο βαθμό.

Στο Birakin Yasasinlar, o Cüneyt Arkin,ο αδιαμφισβήτητος θεός του τουρκικού εξπλοητέησιον ξεκινά σχετικά συντηρητικά, όντας ασυμβίβαστος διώκτης του εγκλήματος,αλλά όταν η μαφία ανατινάζει το αυτοκίνητό του στο οποίο επέβαιναν η γυναίκα και οι δύο του γιοί ,τότε η ταινία περνά σε άλλο επίπεδο…

άτεχνη αλλά σίγουρα έτη φωτός ανώτερη από τις αντίστοιχες φτωχότερες παραγωγές της ίδιας χώρας (read below), η ταινία αυτή είναι ένας turksploitation δυναμίτης. Το τι συμβαίνει εδώ πέρα πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει.

Στο πανάγνωστο  Öldüren Dakikalar-Deniz του 1986,για το οποίο φωτογραφίες -πληροφορίες δεν μπόρεσα να βρώ ούτε στο τουρκικό διαδικτυακό κινηματογραφικό αρχείο (βαριέμαι να ανεβάσω το εξώφυλλο του vhs), τα πράγματα είναι ακόμα πιο άτεχνα, παραδόξως όμως λιγότερο εξωφρενικά από ότι στο προηγούμενο φιλμ. Η ταινία συνεπώς έχει λιγότερη πλάκα απ’ότι θα περίμενε κανείς, η πλοκή της δε μοιάζει μεταξύ σοβαρού και αστείου με αυτήν του Speed (ναι αυτού με τον Κιάνου Ριβς).

Τελοσπάντων, πλησιάστε με επιφύλαξη.

 

Dracula Prisoner of Frankenstein (1973)

Dracula prisoner of Frankenstein (1973)

Directed by:Jess Franco

Cast:Howard Vernon,Dennis Price,Brit Nichols

Utterly nonsensical mishmash of vampire/mad scientist clischees with a storyline that defies logic but with an atmosphere so ethereal and a direction/cinematography so adventurous and experimental  that it simply radiates love for film making in every frame of this one, Dracula prisoner of Frankenstein is just another excuse for Tio Jess to make another movie with some of his regulars, all he needed was a few cans of film stock and a cookie-cutter storyline .

Dracula kills another innocent victim and Dr. Seward decides it’s time to wipe him off the face of the earth. Armed with a hammer and a wooden stake, he arrives at Castle Dracula and duly dispatches the vampire Count. Next day, however, Dr. Frankenstein arrives with his assistant, Morpho, and a large crate containing the monster. Using the blood of a pub singer who has been abducted by his creation, the doctor brings Dracula back to life and uses him for his own ends. The Count and a female vampire continue to terrorise the town, so Dr Seward once again sets out for Castle Dracula. Unfortunately, he is attacked by the Frankenstein monster and left for dead. Amira, a gypsy, rescues him and summons up a werewolf to do battle with the forces of evil…

Did you see logic? Yup,there she went,out of the window… along with the art of script writing and decent special effects crafting.

As already stated this is just a barrage of well-known ,yet still captivating and imposing gothic tinged horror images. If you are a fan of standard fare 70ies Franco , then you might get through this unscathed. As for the rest, steer clear…

Όταν η λογική φεύγει από το παράθυρο και αντικαθίσταται από αμπστράκτ πλην επιβλητικές συνθέσεις που όμως δείχνουν να μην ακολουθούν κάποια συγκεκριμένη αφηγηματική λογική,τότε φίλε αναγνώστη ξέρεις πως έχεις εισέλθει στον ιδιαίτερο κόσμο του Τζες Φράνκο…

Ο δόκτωρ Εξόρτσιο (αχεμ) αναλαμβάνει να αναστήσει τον Κόμη δράκουλα με τη βοήθεια του τέρατος που έχει δημιουργήσει και του υποτακτικού του, Μόφο (αχέμ). Σκοπός του σατανικού δόκτορος είναι να δημιουργήσει στρατό από απέθαντα Βαμπίρ και να κυριαρχήσει στον κόσμο.Eμπόδιο στα σχέδιά του αποτελούν ο έτερος δόκτωρ, ονόματι Σίουαρντ και μια τσιγγάνα μάγισσα ονόματι Αμίρα. Η Αμίρα μεταμορφώνει το Δράκουλα σε λυκάνθρωπο και βάζει ένα τέλος στα σχέδια του Εξόρτσιο,ο οποίος αποκαρδιωμένος θα θανατώσει τα βαμπίρ σκλάβους του.

Γράψε και εσύ ένα σενάριο φίλε αναγνώστη. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνεις καλύτερα από το θείο Τζες, αυτό που σίγουρα δε θα κάνεις, είναι να γυρίσεις με το πάθος του θείου Τζες μια ταινία ,συρραφή από κλισέ μεν, που αναβλύζει πάθος για το σινεμά από κάθε πόρο της δε. Είναι γνωστό στους πάντες ότι ο Φράνκο γύριζε πολλές ταινίες ταυτόχρονα, πολλές φορές δε, μόνταρε πλάνα από ετερόκλητα προτζεκτ και παρήγαγε νέες ταινίες. Όποιος παραγωγός έδινε κουτιά με φιλμ σε αυτόν τον τρελόισπανό ,ήξερε ότι θα έπαιρνε κάτι σε ταινία.

Το παρόν μπορεί να μην είναι καλή ταινία, ούτε καν για τα στανταρ του Φράνκο, πλην έχει αυτό το κάτι , αυτές τις λίγες εμπνευσμένες συνθέσεις που μας κάνουν να ξεχνάμε την αναπηρία του σεναρίου και τα εφέ από τα jumbo.

Oι οπαδοί του θείου Τζες είμαι σίγουρος ότι ξέρουν για τι πράγμα μιλάω…