So Sweet, So Dead-1972

So Sweet, So Dead aka Rivelazioni di un maniaco sessuale al capo della squadra mobile

directed by: Roberto Bianchi Montero

cast: Farley Granger,Sylva Koscina,Silvano Tranquilli,Annabella Incontrera, Chris Avram,Femi Benussi, Krista Nell,Susan Scott, Luciano Rossi: Gastone

A sleazefest filled to the brim with Eurocult regulars by Roberto Bianchi Montero. Pleasure guaranteed in spades here as this affair is of the same lineage as films like: French Sex Murders,Giallo a Venezia  and Strip nude for your Killer. Do you see a pattern here? Yes, I bet you do , Sex and promiscuity is the name of the game here.

Inspector Capuana investigates serial murders where the victims of unfaithful wives were get killed as they were having sex with their husbands. A naked woman is found murdered and mutilated in a prosperous small province town in Southern Italy. But who is murdering her? After a while, the killer who wears black fedora, gloves, and trench coat starts photographing unfaithful wives as they start having sex with their lovers and also killing them.

So here we have a storyline, where unscrupulous and corrupt ,bored wives of the upper class meet their maker. Some say it’s misogynist, well, I think that this is not misogynist and nihilistic in a New York Ripper vein ,but it’s rather a sarcastic commentary on the ill deeds of the Bourgeoisie. However ,rest assured Montero is no Marco Ferreri or Elio Petri. There is more focus on gratuitous nudity and brutal killings here .

As far as I’m concerned I feel that  “So Sweet so Dead” ,which also was released as “Penetration” with hardcore inserts, is a highly successful Giallo .It’s as polished and stylish as it could  ever be, definitely not bottom barrel like “Giallo a Venezia” and features so many stalwarts of Euro cult cinema that it is almost a paradox.

Mandatory addition to your Giallo collection.

Τζιαλλο κολοσσός από το Ρομπερτο Μπιανκι Μοντερο , ο οποίος σχεδόν παίζει το Τοrso του Sergio Martino στα ίσια ,αλλά λόγω διαφοράς μπατζετ καταλήγει να φιγουράρει στη μέση του βαθμολογικού πίνακα μαζί με άλλα υπερ-sleazy έπη όπως τα: French Sex Murders και Strip Nude for your Killer.

Tο Παρόν δεν χωρατεύει, είναι υπερβίαιο και κάνει και την ανατροπή με κοινωνικό σχόλιο για τη διαφθορά τις Ιταλικής Μπουρζουαζίας, αλλά μην τρελαθούμε Ο Μπιανκι Μοντερο δεν φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος Μπελόκιο αλλά να βγάλει το μεροκάματο και όχι μόνο τα καταφέρνει αλλά μάλλον παραδίδει κιόλας με το φιλμ αυτό την πιο πετυχημένη του προσπάθεια.

 

The Devil’s Exorcist(1975)

The Devil’s Exorcist (1975) aka “Alucinaciones” , “El Juego del Diablo”

directed by:Jorge Darnell (as Jorge M. Darnell)

cast:Inma de Santis, María del Puy, Jack Taylor

In an intern college,Sheila  is a teenager and the only daughter of a rich couple. She starts being troubled by loud sounds and the scary visions of a tall man in black walking towards her menacingly. Soon she becomes obsessed with strange physical symptoms and visions of arms extending from the walls to grab at her, and sometimes she gets violent. Eventually, she kills her own mother but it’s ruled as an accident.  A lady doctor takes the poor orphan in and they travel together to her cottage by the sea, despite the fact that  upon their first meeting, the girl attacked the doctor and knocked her around the room. After Sheila’s effort to push the doctor off a cliff the doctor gives up hope and decides that the girl should be locked in a psychiatric clinic. But the finale will be even more grim…

Slow burning, brooding Exorcist wanna-be in disguise  from Spain. This incredibly obscure movie that has only been released on VHS in Spain and in Greece (by the very elusive Haidi co. video also responsible for the Greek vhs of Jorge Grau’s home invasion sleazefest “Coto de Caza”) is graced with a few very effective, atmospheric set pieces of dreamlike quality that owe maybe more to Roman Polanski’s cinema and to presentations of unripe sexuality gone awry than to William Friedkin’s occult horror magnum opus. We never get to see the young Sheila actually possessed but we get a good grasp of her strange genuinely evil antics that border on Hysteria. However the obviously truncated version that is available could be the reason for all the above as it tampers with the coherence of the plot.

Still, the teenage Inma de Santis’ quite impressive incarnation of  the “possessed” teenager Sheila Roberts and the presence of a haunting “tall man” ,that actually predates Phantasm if I’m not mistaken, are guaranteed to offer some nightmarish thrills to the Eurocult enthusiast.

Ωραία ατμόσφαιρα και μερικές υπαινικτικά εφιαλτικές σεκάνς καθιστούν τούτο το ταπεινό και πανσπάνιο Ισπανικό horror με την πρόωρα χαμένη και εξαιρετική εδώ Inma De Santis μια αξιοπρεπέστατη επιλογή για το θεατή που ξέρει από καλό Eurohorror.

Ναι μεν ,το παρόν βαπτίζεται αβασάνιστα ως κόπια του Εξορκιστή αλλά τα δάνεια από εικονογραφίες ψυχολογικού τρόμου τύπου Repulsion του Ρόμαν Πολάνσκι μόνο απαρατήρητα δεν περνάνε εμπλουτίζοντας την αφήγηση. Μελανό σημείο το οτι το παρόν είναι καταφανέστατα πετσοκομμένο , αλλά οι ικέτες δεν μπορούν να επιλέγουν. Δυστυχώς η Ελληνική βιντεοκασέτα είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κανείς να δει αγγλόφωνη βερσιόν της ταινίας, ενώ η μοναδική άλλη επιλογή.αυτή του Ισπανικού vhs δεν περιέχει επιπρόσθετες σκηνές που θα καταστούσαν την αδυναμία κατανόησης της Ισπανικής γλώσσας λιγότερο επώδυνη.

Ας είναι…

Hommes de joie pour femmes vicieuses (1974)

Men for rent (1974)

directed by:Pierre Chevalier (as Lina Cavalcanti)

cast:Alix Mahieux, Daniel Darnault, Pierre Taylou

Another insane entry by Eurocine,to say that this movie and its English dubbing  track are completely bonkers,would probably be an understatement as we watch various Eurocine regulars like Monica Swinn blur the lines between ,almost hardcore, erotica and slapstick antics, this must ,by all accounts, seen to be believed.

In “men for rent” we witness the exploits of a handful of men of different frames and characters who happen to work as male prostitutes in a brothel run by Madame Rachelle. Our characters given comical names like: Noodle,Angel,Plumber and Schechrezant try to satisfy the numerous female patrons, women of different social backgrounds and  commentary against the stereotypes of sexual relationships,interracial relationships,the French bourgeoisie and female emancipation ensues.

Insane,insane trash made in France, the dialogues are to die for and some of the comical gags are very effective. Chevallier is said to have tried to do a sort of political film that ridicules the post May 1968 France, but given the fact that Marius Lessoeur penned the script and that Eurocine produced the film I highly doubt that this should be seen as anything else than a pretext for another sexploitation crime committed against cinema.

At least this one is way more vibrant than other wretched Eurocine entries, and more fun to watch thanks to its bizzarre premise.

The Photographer (1974)

The Photographer (1974)

Directed by: William Byron Hillman (as William B. Hillman)

Cast: Michael Callan, Barbara Nichols, Harold J. Stone

The lost sibling of “impulse” and “Private parts” , this film is deservedly cult as it tries to balance between poignancy, black (unintentional ?)comedy and sleazy exploitative appeal and it manages get through this rather unscathed.

A murder story with a comedic twist. A famous photographer uses his models for more than taking pictures. He needs them as victims to satisfy his blood-lust. Each murder becomes more bizarre than the next.

This film is very obscure and almost impossible to find in its original version,hopefully there is the Greek vhs ,which looks pretty neat. Director Hillman remade it as “double exposure” in 1983 and even cast Michael Callan for the role of Adrian again. Another cult asset that has contributed in the film’s status is that Director/Distributor Sage Stallone(R.I.P)of Grindhouse releasing was such a fan of “The Photographer (1974)” he bought all rights, territories, and negatives in perpetuity. The film itself is a rather crass and coarse film, it has framing issues, but the Panavision photography itself has that irresistible Seventies grindhouse aura. I watched the Greek vhs version of this and the colors were quite vivid which was a surprise in itself

Michael Callan ,well deserves his own paragraph.I really don’t know what to make out of his performance as Adrian. Sure thing, his part William Shattner, part Anthony Perkins, part tormented soul ,part tackiness absolute performance is memorable to say the least. Barbara Nichols in his mother’s role is overacting her socks out of her part and adds to the whole trashy appeal, her appearance is John Waters worthy, as other reviewers have already pointed out. The two detectives’ antics pretty much remind me of last house in the left and along with the coroner ,who is an amateur  chef, they offer us moments of goofiness.

Overall, the Photographer while not a masterpiece per se, is a lost exploitation classic, that is quite deservedly sought after by the fans. I hope it gets the blu-ray treatment soon.

Ομολογώ πως αγνοούσα τη σχετική υστερία γύρω από αυτήν την ταινία. Ο αστικός μύθος λέει πως ο μακαρίτης Σέητζ , γιός του Σιλβέστερ Σταλόνε λατρεύει τόσο πολύ το παρόν φιλμ που αγόρασε τα αρνητικά της ταινίας και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης για όλη την υφήλιο. Το γεγονός πως η ταινία είχε αποσυρθεί λίγο μετά την αρχική της κυκλοφορία και ότι στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο ίδιος σκηνοθέτης με τον ίδιο πρωταγωνιστή ξαναγύρισαν ουσιαστικά την ίδια ταινία με τον τίτλο double exposure νομίζω πως έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό του κοινού.

Διαβάζω πως το φιλμ είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί στην αρχική του μορφή, άρα το γεγονός πως είχε κυκλοφορήσει σε ελληνικό vhs από την embassy-videosonic μάλλον θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί.

Ας περάσουμε στο ψητό. Διαταραγμένος φωτογράφος, δολοφονεί τα μοντέλα του και νοιώθει πως σκοτώνει τη μητέρα του μαζί με κάθε κλικ.

Κλασική η συνθήκη,αυτό που δεν είναι τετριμμένο όμως είναι η σουρεαλιστική μίξη απροσποίητης κωμωδίας που προκύπτει από τη ντελιριακή ερμηνεία του Μαικλ Κάλλαν, ο οποίος συχνά ακροβατεί μεταξύ υπερβολικής θεατρικότητας και προσωπικής κάθαρσης. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επίσης σουρεαλιστικά κακοί και προσθέτουν πόντους σε αυτό το φιλμ που ουσιαστικά καλύπτει το κενό ανάμεσα στο εξαιρετικό “ηδονοβλεπτικό” private parts του Paul Bartel και στο εξωφρενικό impulse με την ερμηνεία ράπισμα του William Shattner.

Αν ο Τζων Γουώτερς γύριζε ποτέ σλάσερ μάλλον θα ήταν κάπως έτσι… Οπαδοί του “κουνημένου” Σέβεντιζ εναλλακτικού σινεμά για πλησιάστε…

Savana Violenza Carnale (1979)

Savana Violenza Carnale (1979)

Directed by:Roberto Bianchi Montero

Cast:Aldo Sambrell, Giuseppe Scarcella, Edward Clark, Rosa Gloria Vasquez

Miguel and Carlos, the first one a doctor, the second one an important property owner, find  Damian in the jungle, a man in the threshold of death after being bitten by a snake. To save his life they have no choice but to amputate his hand. Damian turns out to be a dangerous delinquent who escaped from prison and who has kidnapped and chained a young girl in a cabin with the sole purpose to keep her as his sex slave. The two men save Rita , the chained girl from a life of rape and misery, but Damian swears revenge…

Italo-Spanish byproduct by the third-tier Director Montero (a woman for seven bastards) whose films were always outbursts even geysers   of sleaze. We are talking almost Luigi Batzella like sleaze  here . Savanna violenza carnale is another violent/ sexual exploitation/jungle actioner  that dreams of being Cannibal Holocaust, Montero even opens his film with an aerial travelogue shot of the Colombian jungle, it is surprisingly watchable and the plot is really easy to follow, but as a whole Montero’s film is just a footnote in the Euro exploitation history addressed to the most die-hard of the Euro sleaze collectors.

jungle actioner με τόνους σληζιάς αλλά και σαρκοβόρα νεκρά διαστήματα από το μέγιστο “σκουπιδιάρη” Ρομπέρτο Μπιάνκι Μοντέρο. Ο προαναφερθείς “σκηνοθέτης” άνηκε στην ευγενή κάστα των λιγότερο προβεβλημένων/μεροκαματιάρηδων σκηνοθετών που βρήκαν βήμα και έβγαλαν μεροκάματο μέσα από την Ιταλική ειδικά και Ευρωπαική γενικά εξπλοητέησιον φάμπρικα.

Συνεπώς, δε νομίζω να περιμένει κανείς τέχνη και νοήματα από μια ταινία που λέγεται “Σαβάνα-η βία της σάρκας” . Η ταινία κομίζει αυτό που ο τίτλος υπόσχεται πλην ο ρυθμός της είναι άνισος και το μεσαίο μέρος της ελαφρώς αδιάφορο. Κλασικό σύμπτωμα αυτών των ταινιών ήταν τα δυναμικά ξεκινήματα/φινάλε και τα αδιάφορα,διεκπεραιωτικά μεσαία μέρη,κάτι που είναι απόλυτα λογικό ,αφού μιλάμε για σενάρια προκάτ.

Ακόμα και έτσι ,το σπάνιο αυτό φιλμ ίσως να έχει ενδιαφέρον για τους αρχειοθέτες του Ευρωπαικού τρασοσινεμά.

Scream for Vengeance (1980)

Scream for Vengeance (1980)

Directed by: Bob Bliss (as Bob Blizz)

Cast: Walter Addison, Leonard Belove, Bob Elliott

Nice n’ sleazy this gritty, downbeat affair is the sole feature film bearing directorial credit by Bob Bliss and was almost left unreleased. We must thank Manson international for buying the rights to this and for releasing it in the U.S and in a few other countries (including Greece ) on mighty VHS

Four hoodlums break into a jewellers house and brutally murder him, his wife and daughter. On the run they kidnap Jenny, a Senator’s grand daughter and her boyfriend, but discover that the two will not be taken easily. In the melee that follows, the gang are blown away one by one, until the final vengeful confrontation between Jenny and the remaining gang member.

Incredibly rough around the edges and with a pacing that is less than ideal “Vengeance” ,which despite its release date was shot in the late Seventies, is a nice exploitation entry ,with some nicely executed violent scenes courtesy of the director Bob Bliss that manage to convince the exploitation populous.

The first half of the movie is a smorgasbord of rape n’ revenge, home invasion madness, however this is no “Fight for your life” ,Bliss thought it was a good idea to move the plot in the woods which resulted in tampering with the pacing of the film. Even if that decision was somehow ill-fated the final act of the film packs enough punch to leave the Seventies grindhouse movie fan with a broad smile.

This is a nice and rare Seventies gem that remains unreleased on dvd/blu-ray and should be sought after by more fans.

σπάνιο λέητ Σέβεντιζ εξπλοιτέησιον ακατέργαστο διαμαντάκι, το οποίο ενίοτε σοκάρει και λειτουργεί σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του είδους που γέννησε ταινίες σαν το last house in the left , Fight for your Life  και το Sunday in the country.

σπείρα αδίστακτων κακοποιών εισβάλλει σε σπίτι κοσμηματοπώλη και επιδίδεται σε όργιο βιασμών και φόνων. Οι εγκληματίες διαφεύγουν από τη βίλλα και μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία παίρνουν σαν ομήρους νεαρό ζεύγος,όταν αντιλαμβάνονται πως η γυναίκα όμηρος είναι εγγονή γερουσιαστή τότε συλλαμβάνουν νέο σατανικό σχέδιο. Παρ’όλα αυτά το ζεύγος θα αντιδράσει και το κρησφύγετο της σπείρας όπως και το παρακείμενο δάσος θα μετατραπούν σε σφαγείο.

Η χαμηλού προυπολογισμού ταινία του Μπομπ Μπλις που γυρίστηκε στην πολιτεία του Κάνσας καταφέρνει να διατηρήσει υψηλά επίπεδα έντασης σχεδόν καθ’όλη τη διάρκειά της και να σοκάρει με την ωμή απεικόνιση της βιας. Ο Μπλις ξεπερνά τους περιορισμούς του προυπολογισμού στήνοντας και στυλιζάροντας έξυπνα το φιλμ του με ντοκυμαντερίστικο τρόπο και πείθει , χωρίς να ανακαλύπτει με το έργο του την πυρίτιδα.

Άλλος ένας γνήσιος και αρκετά σπάνιος Αμερικάνικος εφιάλτης από τα χρυσά χρόνια του exploitation…

 

 

Eyes of a Stranger

Eyes of a Stranger (1981)

directed by:Ken Wiederhorn

cast: Lauren Tewes, Jennifer Jason Leigh, John DiSanti

While “Eyes of a Stranger” hardly breaks new ground and was pretty much lost in the slasher shuffle it is nonetheless a very effective movie.

Enterprising local news anchor Jane Harris discovers that one of her neighbors is actually the serial killer/rapist who has been terrorizing the city. Jane must prove her suspicions before the killer gets to her.She’s very eager to catch the killer red-handed because of her deaf-mute teen sister was once raped and left for dead .

It’s a well known fact that originality is often times not a key factor for the artistic success of a film.Wiederhorn’s film is an amalgam of tried ideas but the formula works and everything falls into place.As a result, this movie is well acted ,directed with panache and at moments arresting.

Tom Savini’s effects are spot on and the performances by John Di Santi and Jennifer Jason Leigh are top notch. Wiederhorn’s directing job offers a couple of great unnerving moments .

Overall a nice ,little movie that should be cherished by Slasher/thriller fans.

ισχυρή πλην ελαφρώς κοινότοπη δημιουργία που αναμειγνύει τις σλάσερ συμβάσεις με πινελιές κλασικού θρίλερ και home invasion καταστάσεις προσφέροντας τελικά μια ταινία ,η οποία ενώ δεν ανακαλύπτει την Αμερική χαρακτηρίζεται από έντονα νοσηρό κλίμα και προσφέρει συγκινήσεις στο θεατή.

Αναμφισβήτητα την παράσταση κλέβει o Tζον Ντι Σάντι, ο οποίος  μας προσφέρει αρκετές ανατριχιαστικές στιγμές στο ρόλο του creepy αστού που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να μετατραπεί σε έναν σαδιστή ,ο οποίος βιάζει και σκοτώνει τα θύματά του αφού τα φέρει πρώτα μέσω απανωτών τηλεφωνημάτων σε σημείο ψυχολογικής κατάρευσης.Καταπληκτική είναι επίσης η Τζένιφερ Τζέησον Λη στο ρόλο της κωφάλαλης αδελφής της πρωταγωνίστριας. Η τελική σεκάνς της ταινίας όπου η Λη βρίσκεται αιχμάλωτη στο ίδιο της το σπίτι και βιώνει τον τυφλό τρόμο παρουσία του βιαστή, είναι αριστουργηματικά στημένη. Εύφημος μνεία πρέπει να αποδοθεί επίσης στον τιτάνα των ειδικών εφέ Τομ Σαβίνι ,ο οποίος προσθέτει άλλη μια κορυφαία στιγμή στο ενεργητικό του.

Μου άρεσε το “ο Στραγγαλιστής του Μαιάμι ξαναχτυπά” .Τα Σλάσερ στοιχεία δίνουν ένταση και προσθέτουν sleaze points στη συμβατική θρίλερ δομή του παρόντος ,ενώ και η πλοκή των τηλεφωνημάτων λειτουργεί στον υπερθετικό.Τη συγκεκριμένη μανιέρα την εκμεταλλεύτηκε μέχρι και ο Γουες Κρέηβεν στο Scream γεγονός δηλωτικό της αποτελεσματικότητάς της.

Τελική ετυμηγορία: Προκρίνεται στο Σλάσερ κύπελο Ιντερτότο και διεκδικεί με αξιώσεις έξοδο στο Ουέφα.

 

Buried Alive

Buried Alive(1990)

Directed by: Gérard Kikoïne

Cast: Robert Vaughn, Donald Pleasence, Karen Lorre

Trashy and cheap slasher with some Gothic overtones that is flawed but remains watchable due to its inane approach as well as some decent gore .

A young woman goes to teach at the Ravenscroft Institute, a spooky old girls’ school overrun by ants and staffed by various ex-mental patients. Spurred on by a series of horrific hallucinations, she begins to investigate the mysterious disappearances of several students.

This is unpretentious bad cinema ,exploitative to its very core . With a cast ranging from former pornstars or playmates to some B-movie regulars like Pleasence and Vaughn , “Buried Alive” is not the worst movie you could stumble upon but is hardly a mandatory viewing . Kikoine relies on some decent ,semi-atmospheric camerawork and tries his best to make this an effective production but the, not necessarily bad,  silliness of the proceedings and the inane performances by the majority of the cast limit “Buried Alive” to being a movie strictly addressed to the  exploitation completist.

Αυτό εδώ έχει τόση σχέση με Edgar Allan Poe όσο το “The Κόπανοι” με αρχαία Ελληνική τραγωδία. Παρά το φάουλ που διέπραξαν οι παραγωγοί βάζοντας τον Πόε και αυτό το σκουπίδι στην ίδια πρόταση ,πρόκειται για ένα λειτουργικό σκουπιδοσλάσερ με γοτθικές αναφορές το οποίο βλέπεται ευχάριστα και περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες αισθητικά σκηνές φόνων.

Ο κατά βάσιν σκηνοθέτης Ερωτικών ταινιών Gérard Kikoïne κάνει συμπαθητική δουλειά στήνοντας μερικές ατμοσφαιρικές Σεκανς στα υπόγεια του Ravenscroft και το καστ καταφεύγει σε όχι ιδιαίτερα πειστικές ερμηνείες ,εκτοξεύοντας τη θερμοκρασία του Τρασόμετρου στα ύψη και σκορπίζοντας αφειδώς το γέλωτα.

Αν σας εμπνέει το φτηνιάρικο σινεμά τρόμου χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές προφάσεις,βλέπε De Coteau , τότε κοπιάστε…

Emanuelle’s Revenge

Emanuelle’s Revenge (1975) aka “Emanuelle e Françoise (Le sorelline)”

directed by:Joe D’Amato

cast: George Eastman, Rosemarie Lindt, Annie Carol Edel,Patrizia Gori

Pretty hard hitting and fairly impressive stuff here.Considering the fact that the ratio of the great versus hopeless movies that the great,late Joe D’Amato produced and directed is pretty balanced ,we can feel pretty fortunate that Emanuelle’s Revenge falls to the former category and is not a turkey like “Voodoo Baby” or “Papaya” for example.

Emanuelle (Lindt) is out to avenge her sister (Gori), who committed suicide after escaping from her sadistic lover Carlo (Eastman). So she chains him up in her basement, drugs him, and forces him to watch her having sex. Carlo starts hallucinating all kinds of bloody horrors and cannibalistic doings, so he decides he has to break free and kill Emanuelle.

Joe D’Amato’s carreer was the definition of the term “hit n’miss”.Only four out of the ten things that he penned (don’t take that literally as his filmography is enormous) were actually watchable,something like Jess Franco I assume.However,he was not a hack.He was a great director of photography and a passable director in need of a paycheck just like countless other DPs and directors of that era,hence the level of his work would often times  come off as uninspired and consequently suffer.

Emanuelle’s Revenge is despite all facts,tense,depraved and radiates an aura of danger and perversion.While not a monumental exploitation flick like “Emanuelle in America” the film under presentation is a nice tale of betrayal and revenge and offers some very memorable sequences of pure sleaze,namely the hatchet scenes and the cannibalistic orgy.The rest of the film holds pretty well and is worthy of viewing if you are a Eurocult and Joe D’Amato fan.

Quando Alice ruppe lo specchio (1988)

Director:Lucio Fulci

Writers:Lucio Fulci (story), Lucio Fulci (screenplay)

Stars:Brett Halsey, Ria De Simone, Al Cliver,Zora Kerova

Lester Parson is a lonely gigolo who dates and kills off middle-aged women in ultra-gory fashion just for the pleasure of watching them die, as well as to take their money and jewelery as well as cook and eat their remains for his dinner.His antics seem to have secured him a relatively carefree life,until he finds out that there’s a copycat killer.His life will eventualy become a living hell…

I stand perplexed and pretty undecisive about this little,incredibly cheap looking, late Fulci affair.Of course it’s sort of refreshing witnessing Fulci getting back to the comedy without completely dismissing gore but on the other hand this film remains flawed and unable to decide what sort of film it actually wants to be.There is a lighthearted tone prevailing throughout the entire film duration but the ending is pretty dark without being utterly somber.

Let’s face it…Mid 80ies were extremely hard towards Fulci,his career went downhill,he ceased to do films with his trusted team(Saccheti,Salvati e.t.c) and the budgets he was given were extremely modest.However he managed to deliver the goods in a few occassions and this is one of them.”A touch of death” reaps the benefits of a semi-original storyline penned by Fulci himself and is blessed by a vivid lead performance,courtesy of Brett Halsey,whose portrayal of Lester Parson radiates gusto,doubt and despair depending on the particular moments of the plot themselves.

There is a common belief that this movie along with “A cat in the Brain” are letters from Fulci towards his friends and enemies.However the assumptions that these films are strictly autobiographical or self portraits seems to be a little bit far fetched to me.Sure Fulci was an embittered genre director suffering from a poor health at that point but I’m unable to tell whether  “A touch of Death” is a personal “j’accuse”  Fulci’s towards the critics that pigeonholed him and tore him to pieces and if that was the case,then the screenplay leaves a lot to be desired.The movie follows a relatively simple story line and even if Fulci played the card of doing this film based on his troubled existence he sort of fell short.

However,a Touch of death occasionally offers tacky gore,goofy comical moments and a relaxed pace that however doesn’t bore the viewer.Halsey is also adequate.On the downside,the cinematography is as cheap looking as in films such as “Demonia” or “Cat in the Brain”,but with the budget restrictions Fulci had to cope with,it’s still a miracle that he managed to even shoot and complete these aforementioned films.

An oddball in Fulci’s filmography .A “touch of death” doesn’t have the cult appeal and following of “a Cat in the brain” but it will satisfy the most die-hard fans of the late great Italian Maestro.

Κατάμαυρη κωμωδία τρόμου από το Λούτσιο Φούλτσι.Η ατμόσφαιρα και το πνεύμα που επικρατούν εδώ θυμίζουν αρκετά το “A cat in the Brain” ,με τη διαφορά οτι το δεύτερο φιλμ είναι απόλυτα εξωφρενικό και έχει αποκτήσει καλτ υπόσταση πράγμα το οποίο δε συμβαίνει με αυτό εδώ.

Από άποψη φωτογραφίας είναι μαύρο χάλι όπως οτιδήποτε σκηνοθέτησε ο Fulci από το “Aenigma” και μετά,αλλά ο σχετικά ικανοποιητικός ρυθμός,το άφθονο gore ,η σχετικά πρωτότυπη ιστορία και η παρουσία κάλτ ηθοποιών όπως :Brett Halsey,Al Cliver και της Zora Kerova, πιθανόν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους βαμμένους Ιταλόφιλους και για τους οπαδούς του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη.

Αντικειμενικά η ταινία αυτή δε συγκρίνεται με οτιδήποτε έκανε ο Fulci μέχρι το Murderock,αλλά είναι σίγουρα καλύτερη από αηδίες σαν το “demonia”.