Cannibal Apocalypse (1980)

Greek vhs versions of the film , there was also a THIRD version on another label.

Cannibals in the Streets

Original title: Apocalypse domani also known as Invasion of the Flesh Hunters

directed by :Antonio Margheriti (as Anthony Dawson)

Starring; John Saxon, Elizabeth Turner, Giovanni Lombardo Radice, Tony King

Well-crafted Cannibal/action entry by Margheriti that remains vigorous and sort of disturbing forty years after its original release. against all odds

Mentally unstable Vietnam vets who were held captive by the Vietcong come back to America after being rescued carrying a dangerous virus that turns people into cannibals when bitten.

The notion that cannibalism is a virus and that socially marginalized Vietnam veterans, that are destined to relive the horrors of the war are bound to develop sociopathic tendencies one way or another remains effective throughout the duration of the film ,even if some details of the script are heavy-handed , dare I say problematic. But ,oh well ,it’s an Italian cannibal exploitation flick from the 80ies , what can you do?

John Saxon didn’t see the whole cannibal thing coming and was less than impressed while on set.

” At one point we were shooting a scene and a guy brings in this tray of meat. I asked what it was for and they explained to me it was supposed to be body parts, even genitals, and we were supposed to gnaw on them. I asked Margheriti to take me out of the scene and I went to my hotel room. Once I found out what the true nature of the film was I got so depressed.”

However the seasoned professional Saxon was ,buckled up and delivered a performance that was no less than very effective, especially during his meltdown ,in the film ending. Radice is his beloved bad boy appropriation/impersonation. The rest of the cast is strictly utilitarian. The Atlanta setting adds a nice flair to the film as well.

Surprisingly this has grown older in a quite charming way in contrast to Cannibal Ferox f.e.

Αστικός Κανιβαλοσαματάς από τον Αντόνιο Μαργκερίτι, ο οποίος φλερτάρει εδώ με τον κοινωνικό σχολιασμό ,τον οποίον θα απογείωνε στο υπερέπος last Hunter, με τον David Warbeck , σε ένα ρόλο που έμοιαζε κομμένος και ραμμένος για τον Τζων Σαξον. Τι κρίμα που ο Σάξον δεν εκτίμησε ιδιαίτερα τα σπληνάντερα του cannibal apocalypse και προδομένος ,τρόπον τινά, δεν συνέχισε τη συνεργασία του με τον Ιταλό πρωτομάστορα του Τρας.

Το Στόρυ: Γκρουπ βετεράνων παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα αρκετό καιρό μετά την επιστροφή τους στην πατρίδα και καννιβαλίζουν μερικούς ανύποπτους συμπολίτες τους. Η επιστήμη υποθέτει αλλά επι της ουσίας δεν μπορεί να βοηθήσει. Η αστυνομία μπλέκεται και τα χειρότερα έρχονται.

Διαθέτει σκηνές ανθολογίας, αρκετό τεχνικό βάθος και συμπαθητικές ερμηνείες παρά τις σεναριακές απιθανότητες. Το αστικό περιβάλλον δίνει επίσης πόντους. Το φιλμ σε τελική ανάλυση γέρασε καλύτερα από άλλα αντίστοιχα και αποτελεί ακόμα ασφαλή επιλογή για τους φανς του Eurotrash.

The Unnamable

The Unnamable(1988)

directed by:Jean-Paul Ouellette

cast: Charles Klausmeyer, Mark Kinsey Stephenson, Alexandra Durrell

Gothic horror turned to Slasher campiness along the way, “The Unnamable” only partly succeeds in evoking the Lovecraftian spirit but did other films that tried to adapt the Lovecraftian horrors really succeed?Despite its textbook nature and plethora of shortcomings Ouellette’s flick offers some decent gore and remains watchable throughout its entire duration.

Back in the 1800’s a lady gives birth to a monster. They decide that the baby is too ugly to name, therefore the monster is known as the “Unnamable”. The creature brutally slaughters his family, and gets trapped in a vault. Go ahead to 1998, and some college students have heard the story about the unnamable and want to check out the vault…

There is a certain prevalent eerieness once the first reel of the film starts rolling,however it’s after the 15 min. mark when the plot gets  tranferred to the modern day  college campus and consequently grinds to a halt.From that point on ,we get acquainted with the entire social microcosm of the college…Jocks,nerds,freshmen,slutty female students…you name it.This is standard fare late 80ies horror featuring dated moments of comic relief that will force the viewer to push the forward button.Right when the movie seems to descent to the realms of 80ies schlock and against all odds, the plot thickens and the gory mayhem ensues.

The second half of the film is thus quite entertaining.Aided by neat camerawork and some decent horror twists,the Unnamable turns to a brisk paced and muscular horror film in the 80ies vein.No Lovecraft chills and thrills to be found here, but this movie worths its salt.

Συμπαθητικό υβρίδιο γοτθικού τρόμου με σλάσερ κοινοτοπία.Το “Απερίγραπτο” μια χαρά και περιγράφεται και παρακολουθείται ,πλην δεν τετραγωνίζει τον κύκλο ,ενώ και οι επαφές με το φρικιαστικό Λαβκράφτειο σύμπαν εξαντλούνται στο υποβλητικό γοτθικής αισθητικής πρώτο τέταρτο και στο αρκετά ατμοσφαιρικό φινάλε.

Κατα τη διάρκεια του προαναφερθέντος τετάρτου εισαγόμαστε στο σύμπαν αποκρυφιστή μεγαλοαστού ,ο οποίος δυστύχισε να αποκτήσει μια φρικιαστικής όψης κόρη ,την οποία έκτοτε κρατά κλειδωμένη στην έπαυλή του ,μακρυά από τα αδηφάγα μάτια των ντόπιων κολίγων.Δυστυχώς η κόρη αποδεικνύεται εξαιρετική στις αποδράσεις και μια νύχτα με πανσέληνο υπό τους ήχους φρικτών ουρλιαχτών ,ο πατέρας συναντά το δημιουργό του.Στη συνέχεια τηλεμεταφερόμαστε στο μοντέρνο κολλέγιο του Μισκατόνικ και γνωριζόμαστε με όλη την ανθρωπογεωγραφία του campus.Κάποιοι φοιτητές με αρρωστημένη περιέργεια θεωρούν καλή ιδέα να περάσουν μια βραδυά στην ερειπωμένη έπαυλη του τρόμου,αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι με το “απερίγραπτο”.Τελικά τη λύση στα δεινά τη δίνει ο ελαφρώς κλωτσημένος φύτουλας του κολλεγίου.

Το παρόν διαθέτει συμπαθητικό gore,επαρκέστατα ειδικά εφέ και μερακλήδικη κινηματογράφηση και αυτές οι παράμετροι γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ του φιλμ.Σίγουρα έχουμε δει καλύτερες ταινίες βασισμένες στο λογοτεχνικό έργο του Λαβκραφτ,αλλά και αυτό εδώ διεκπεραιώνει χωρίς να εντυπωσιάζει.

Δείτε το μωρέ…

Fear City

Fear City (1984)

directed by:Abel Ferrara

cast: Tom Berenger, Billy Dee Williams, Jack Scalia

By-the-numbers gritty action/thriller by Ferrara ,who has come up with way more interesting films in his career.Stereotypes aside “Fear City” is effective if dated and features some great New York settings and above average acting by seasoned actors like Berrenger, Billy Dee Williams plus features a very younf Melanie Griffith.

A serial killer who is an expert at martial arts is preying on strippers in Manhattan‘s Times Square. Night after night, he visits smoky strip clubs, waiting for his victims. The owners of the largest company of strippers in the city are Matt Rossi (Berenger) and Nicky Parzeno (Scalia). Rossi is a retired boxer who retired after having killed an opponent in the ring. He is now seeing their whole business under threat, at the same time as he fears that the woman he loves might be the next victim.

For starters this is way more accessible than “Ms.45″,”Bad Lieutenant” or even “King of New York”. The premise of “Fear City” is very simple . No social commentary or antiheroes are to be found in this movie.Unlike other Ferrara entries ,Tom Berrenger’s Matt Rossi might be troubled and ridden with guilt but lacks the gravity or the intensity of Harvey Keitel’s “Bad lieutenant”. Perhaps this could be attributed to the very basic narrative and plot features that muffle any effort of character development.We get to see some flashbacks of Matt Rossi’s past and we comprehend that Berrenger’s character was no angel ,but we should not try to complicate things,as “Fear City” is dead simple.It’s a New York located crime/thriller about a stalking killer with an agenda,that is also an expert in martial arts.”Fear City” is good for what it is but gets lost in the shuffle of superior Abel Ferrara’s movies.

However fans of exploitation cinema will have their treats. New York looks seedy and ominous as in the majority of “Big Apple” themed Ferrara movies. The violence is effective , despite the fact that “Fear City” never gets overly violent. Sleaze and nudity are also present and acting is good if formulaic.

Formulaic that is the term that best represents this film.Even when Ferrara sticks to the formula he does it good enough and “Fear City” is a good 80ies thriller,but please expect no masterpiece…

Λειτουργικό μέσα στην κοινοτοπία του ,το “Fear City” του Έημπελ Φεράρα δεν είναι επ’ουδενί αριστούργημα ,σαν αυτά στα οποία ο “ιδιαίτερος” Αμερικανός σκηνοθέτης μας έχει συνηθίσει , αλλά αποτελεί παρόλα αυτά μια ωραιότατη ωδή στα 80ies αφηγηματικά τερτίπια, ποιά τερτίπια δηλαδή, ας μη γελιόμαστε…αυτές οι ταινίες σπάνια σκόπευσαν στο να δοκιμάσουν την κινηματογραφική κουλτούρα του μέσου θεατή.Ταινίες ελάχιστα ακαδημαικές ,έργα που μιλούν μια πολύ βασική κινηματογραφική γλώσσα μανιχαιστικών καταβολών.Εδώ υπάρχουν οι καλοί και ο κακός και ο κακός στο τέλος τιμωρείται. Ομολογουμένως αυτό είναι λίγο απογοητευτικό αφού ο Φεράρα μας έχει επανειλημμένα γυμνάσει και επιμορφώσει κινηματογραφικά με τις ταινίες του . Θυμηθείτε τη γλυκιά ωδή στο ξύπνημα του αδύναμου και  την καταγραφή της μάταιης αυτοδικίας στο “Μs. 45” ή την οδύσσεια που οδηγεί στη λύτρωση του “Bad lieutenant”. E, λοιπόν εδώ δεν έχουμε τίποτα τέτοιο.Το παρόν είναι μακράν το πιο συμβιβασμένο και κομφορμιστικό φιλμ του Φεράρα. Η αφηγηματική φόρμα οδηγεί σε μια ξεκάθαρη κατάληξη και αυτό μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά ,αλλά σίγουρα δεν εντυπωσιάζει.

Το “Fear city” απεικονίζει για άλλη μια φορά δυστοπικά τη Νέα Υόρκη και αυτό ,όπως είναι γνωστόν,ο γράφων δεν το χορταίνει με τίποτα αλλά είναι απλά ένα καλό ταινιάκι που φέρει όλες τις ρυτίδες της ηλικίας του.

Παρόλα αυτά ,ίσως αυτό λόγω της απλής του δομής και το Driller Killer να αποτελούν σχετικά ασφαλές εφαλτήριο για να εισχωρήσει κανείς στο Φεραρικό σύμπαν.

The Stepfather II

The Stepfather II:Make Room for Daddy(1989)

directed by:Jeff Burr

cast: Terry O’Quinn, Meg Foster, Caroline Williams

Well, since the original “Stepfather” was a rather impressive psychological horror film with strong thriller and slasher overtones,ITC Films decided that a franchise could be viable.Shot on a modest budget of 2 million Dollars , “The Stepfather 2” can be seen as a success.Jeff Burr(From a Whisper to a Scream) cast the original stepfather Terry O’Quinn ,who once more personifies the Ronald Reagan values going horribly wrong and the horribly bland Meg Foster(The Wind)…lo and behold …make room for Stepfather:the sequel.

The Stepfather escapes an insane asylum after brutally murdering a psychiatrist and a guard and winds up in another town, this time impersonating a marriage counselor. Now he seems to have found the perfect future wife, with a stepson who loves him. However, other people try to get in his way to marry her. They are interfering! One by one the Stepfather eliminates anyone who stands in his way to a perfect family.

Well ,with this one we are entering  slasher territory . This change  made way for more unidentionally comedic moments but didn’t completely eliminate the sense of style that the first movie is known for. Fortunately Jeff Burr didn’t try to recreate a similar to the first movie environment. He came up with a nasty little movie full of dead bodies instead . The plot is simplistic and leads to killings and perhaps more killings.The movie is blessed with an atmospheric start but as the stepfather settles down to his new home, things get more uninteresting. I wasn’t particularly amazed by the mid part of the film where the Stepfather plays the role of the marriage councilor and tries to seduce Carol. Perhaps Burr could trim the fat and come up with some more interesting plot twists. However the third part of the movie is relentless psycho killer/slasher fare and as soon as the con-artist/Stepfather gets unmasked we are led to a bloody solution.

O’Quinn is his usual good self ,perhaps not as magnificent as in the first movie,but what could he do? It is without a doubt that his role in the second part of the franchise lacks depth and is plagued by repetition, but O’Quinn delivers his part with verve and gusto and is at moments bonechilling.Foster on the other hand is a rather weak lead and her chemistry with O’Quinn is nonexistent.In terms of direction the film is an above average genre film ,at moments stylish, even though  it strictly follows the slasher conventions.

All in all,the original film could not easily be topped, but the sequel does a fine job by providing us with 90 more minutes of Stepfather-esque antics without becoming a complete parody of itself. It is more stereotypically conceived and executed but it isn’t half bad for what it is.

Έξαψη βίας νούμερο δύο,αφού ο Τέρρυ Ο’Κουίν δε δείχνει να βάζει μυαλό και συνεχίζει να κυνηγά ανεμόμυλους,όπως την τέλεια οικογένεια με εαυτόν στο ρόλο του στοργικού σύζυγου/πατριού.Βέβαια το χάνει λίγο στην εκτέλεση αφού για να πετύχει το στόχο του το σκάει από το τρελάδικο έχοντας αφήσει πίσω του δύο πτώματα. Αλλά ο αγών είναι καλός και ο Στεπφάδερ μετακομίζει στην Καλιφόρνια όπου υποδύεται το σύμβουλο γάμου (καννιβαλιστική ειρωνία,όχι αστεία). Συντομα σαγηνεύει ζωντοχήρα με ξανθούλη,Αμερικανούλη γιόκα και βάζει πλώρη για κουλούρα.Αμ δε! Ο δρόμος είναι σπαρμένος με εμπόδια και ο φίλος μας κάνει πράξη το ρητό που λέει πως ο δρόμος για την κόλαση είναι γεμάτος από αγαθές προθέσεις.

Ο’Κουιν να τον πιείς στο ποτήρι για άλλη μιά φορά. Όσον αφορά την ταινία τα πράγματα αυτή τη φορά δεν είναι τόσο πολυδιάστατα όσο στο πρώτο φιλμ. Ναι μεν ,η ταινία του Μπαρ χρησιμοποιεί σχεδόν τα ίδια υλικά ,αλλά η πλοκή είναι σαφέστερα πιο trashy και απλοική ,σχεδόν προσχηματική. Να ήταν η πρώτη φορά όπου όλα τα γεγονότα σε μια φιλμική αφήγηση είναι απλά οχήματα που οδηγούν σε φονικά ,τότε θα μας πείραζε, πλην όμως το σχήμα είναι απόλυτα επιτυχημένο και έχει να επιδείξει θαυμαστά αποτελέσματα κρίνοντας από την ιστορία του ιδιώματος . Σλάσερ λοιπόν και αρκετά καλό μάλιστα,αυτό έχουμε εδώ πέρα . Ο “Πατριός” μπαίνει και αυτός στη συνομοταξία των υπερηρώων της πινακοθήκης του τρόμου.Χαρακτήρες που ξεφεύγουν πλέον από τα στεγανά της ανθρώπινης υπόστασης και φαντάζουν σχεδόν απέθαντοι. Από τον Τζέησον Βόρχιζ,το Μαικλ Μάγιερς ώς τον “Πατριό” με τα πολλά ονόματα και τις πολλές διαλυμμένες οικογένειες…ένα τσιγάρο δρόμος . Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό είναι μια ατυχής εξέλιξη για έναν χαρακτήρα , ο οποίος είχε αρκετό βάθος και θα μπορούσε να αποτελέσει το πρότυπο του suburban ,ατσαλάκωτου εφιάλτη , αλλά σχεδόν ποτέ τα σήκουελ δεν κόμισαν βαθυστόχαστες και εξελλιγμένες παραλλαγές της αρχικής φόρμας.

Τουλάχιστον το “Stepfather 2” είναι καλοφτιαγμένο και δεν γελοιοποιεί το χαρακτήρα του πρώτου φιλμ .Μόνο για αυτό ,θα μπορούσε άνετα να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τους σταυροφόρους του είδους.

The Kindred

The Kindred (1987)

Directed by: Stephen Carpenter/Jeffrey Obrow

Cast: Rod Steiger, Kim Hunter, David Allen Brooks

Very effective monster horror film  by the directing duet of Carpenter/Obrow. The monster effects manage to up the creative ante significantly and there are plenty of genuinely chilling moments to be found in the film.

Amanda’s deathbed request to her son, John, was for him to destroy all the lab notes from her last experiment. She also blurts out he had a brother, called Anthony. At the funeral John meets Melissa, who claims to be his mother’s biggest fan. Together with some of John’s friends they go to Amanda’s house, but none are prepared for what they find there. Dr. Lloyd, one of Amanda’s old colleagues is also interested in her Haemocyane related experiments and journals. An entire group of people settle in Amanda’s place but there is no trace of Anthony or maybe is there?

The film deals with the pretty unoriginal moral dilemma that questions the limitations of science .Can Man intervene in the course of human life/evolution in the way that Dr.Lloyd brags he is able to do?  However there is nothing deep or existentialist about this movie. There is little character build-up or actual story to begin with. The plot is very linear and easy to follow ,typical exploitation/b-movie fare if you ask me.

However the half octopus/half men mutants that are lurking in Amanda’s basement are truly impressive and the death scenes are very well-constructed. The pace of the film is brisk and the conclusion is sheer exploitation brilliance.

The Kindred didn’t originally manage to change the face of horror cinema and it is very unlikely that it will ever manage to do so. However it is an action-packed exploitation/monster/horror entry that still holds up quite well despite its age. It is inexplicable why it hasn’t received the dvd/blu-ray treatment yet, but I’m sure that this injustice will be rectified in the near future.

Ξεχασμένο διαμαντάκι με τρελούς επιστήμονες, μεταλλαγμένα θύματα τροχαίων που κατοικοεδρεύουν σε μπουντρούμια, σέξυ ερευνήτρια με σέξυ Αγγλική προφορά μα με κορμί  κρύο σαν το θάνατο, άλιεν χταποδάνθρωπους που βγαίνουν μέσα από καρπούζια και τσακίζουν Κανίς-γκριφόν αλλά χαλαρώνουν ακούγοντας νανούρισμα από μαγνητοταινία, α και με Ρόντ Στάιγκερ (ο Πιλάτος στο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» μεταξύ άλλων) σε ρόλο τρελού, παλαβού και αδίστακτου Γιατρού χασάπη , ο οποίος θα αλλάξει «το ρου της ανθρώπινης εξέλιξης»

Μπορεί το  δίδυμο Κάρπεντερ/Όμπροου να μην άλλαξε μήτε το ρου της ζωής, μήτε αυτόν τον ταινιών τρόμου, πλην μας έδωσε ένα λαχταριστό ταινιάκι με εφε στα χνάρια των “From Beyond” “Alien” που αναδίδουν τόση γλίτσα που φοβάται κανείς για το λειτουργικόν του δέκτου του μετά το πέρας της προβολής.

Επαναλαμβάνω, το φίλμ δεν τετραγωνίζει τον κύκλο απλά είναι τόσο αποτελεσματικό παρά το κοινότοπον του πράγματος,που δε δύναται κανείς να το αγνοήσει.

Τσεκ μέητ.Δείτε το…

Cameron’s Closet

Cameron’s Closet (1988)

directed by:Armand Mastroianni

cast; Cotter Smith, Mel Harris, Scott Curtis

Shamefully pedestrian and flat ,”Cameron’s Closet” is a blatant case of  missed cinematic opportunity or maybe just a payroll move by Mastroianni.

A father who experiments with his sons psychokinetic powers, is unaware that these experiments release a demon from hell, which lives in his sons closet,starts dispatching several people who then reappear as zombies and is preparing to take over the young boys soul.

As already implied ,this film doesn’t lack potential.However the script was rather hackneyed ,the plot paper-thin and the movie is clumsilly paced.Truth be told ,there are various moments in the film when the action grinds to a halt in favour of endless talky scenes of a police inspector elaborating on his nightmares and how he feels they’re connected to Cameron’s weird condition.The psychologist’s character is also paper-thin and doesn’t contribute significantly in the development of the plot.What is really a pity is that the death scenes are rather impressive when contrasted to the flatline the rest of the movie is.However they are few and far between ,plus they fail to have a lasting impact.

I really wanted to like this movie as it started really well. I am also fond of stories in the vein of this particular movie. Despite my positive predisposition ,Cameron’s closet was in the end a let down of sorts. By no means a terrible movie ,but really forgettable.

If someone is a hardcore horror collector and tracks down a copy for cheap,then and only then ,should he/she bother to add Mastroianni’s film to his/her collection.

Παιδιά και μεταφυσική,παιδιά με υπερφυσικές δυνάμεις,παιδιά αλλιώτικα από τα άλλα. Την ώρα που τα άλλα λιλιπούτια πλασματάκια τρώνε cheerios ή πίνουν hemo, o δεκάχρονος Κάμερον μετακινεί με τη δύναμη του μυαλού ,βόλους,βάζα και απελευθερώνει Αζτέκους δαίμονες…

Eνδιαφέροντα τα παραπάνω πλήν τραγικά λίγα.Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις του Mastroianni (He knows you’re alone),ο οποίος έχει να κάνει με θεματική αβανταδόρικη μεν,τετριμμένη δε. Όταν έχεις ένα θέμα το οποίο λίγο-πολύ το έχουν πραγματευτεί ταινίες από την “Προφητεία” μέχρι το “Bloodspell” ,τότε καλό θα ήταν να πακετάρεις την ταινία σου ως ένα δείπνο για τις τρας αισθήσεις.Στην παρούσα ταινία αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει.Ο δαίμονας εμφανίζεται ελάχιστα και το κρίμα  είναι πως οι σκηνές τρόμου της ταινίας είναι αρκετά καλές,ίσως και εξαιτίας των πειστικών εφφέ. Πλήν αυτών των στιγμιοτύπων η ταινία είναι μιά επίπεδη εμπειρία πλημμυρισμένη από κλισέ . Η παράλληλη πλοκή στην οποία δένονται ένας αστυνομικός και μία ψυχολόγος είναι απλά αδιάφορη και αυτό που μας μένει είναι μιά ανθολογία τεσσάρων-πέντε εντυπωσιακών σκηνών και μιά ταινία που απευθύνεται αποκλειστικά στους πλέον σκληροπυρηνικούς συλλέκτες ταινίων τρόμου της δεκαετίας του ’80.

Το Cameron’s Closet είναι σίγουρα καλύτερο από το ανύπαρκτο Necromancer που παρουσιάστηκε στο μπλόγκ πρόσφατα και κερδίζει στα σημεία ,λόγω ανώτερου προυπολογισμού το Bloodspell που είχε παρουσιαστεί πρίν από πολλά φεγγάρια στον τεκέ μας, πλην  σε καμία περίπτωση απαραίτητο απόκτημα…

Πράξτε λοιπόν κατά συνείδηση…

From a Whisper to a Scream

From a Whisper to a Scream (1987) aka “The Offspring”

Directed by:Jeff Burr

Cast:Vincent Price,Clu Gulagher,Terry Kiser,Harry Caesar,Rosalind Cash,Cameron Mitchell

Humble origins aside, ”From a whisper to a scream” is a well-oiled machine of horrors , thrills & chills, a tasty dish served bloody  after having been prepared in an unparalleled Eighties manner, plus it features a cast to die for…

In a small Tennessee town called Oldfield, historian Julian White (Vincent Price) relates four horror stories to a reporter (Susan Tyrrell). The stories are connected to the past and present of Oldfield, which seems to be an epicenter for pure evil. White’s narration serves as a wraparound story for four otherwise unconnected segments set during different periods in history ranging from the American Civil War to present day.The first, set in modern times, involves awkward grocery clerk Stanley Burnside (Clu Gulager) who attempts to date his glamorous boss (Megan McFarland) with disastrous results (the film’s video title The Offspring presumably refers to this segment).The second segment, set in the 1950s, is the tale of a wounded man (Terry Kiser) on the run from murderous gangsters, who encounters a mysterious man (Harry Caesar) that may be guarding a powerful secret.The third segment, set in the 1930s, involves a local girl (Didi Lanier), who falls in love with a glass-eating carnival performer (Ron Brooks) much to the displeasure of the carnival’s controlling Snakewoman (Rosalind Cash).The fourth and final segment, set during the American Civil War, finds Union Sgt. Gallen (Cameron Mitchell) and his men encountering a group of children living alone, apparently without adults, on an isolated farmhouse. They appear to be war orphans, but all is not what it seems, as Gallen and his men quickly learn.

Even if the name and the presence of Vincent Price are indicative of traditional Gothic Horror , rest assured my dear Gorehounds as this little gem of anthology horror leaves little to the imagination even if it’s not entirely stripped off of the traditional horror atmosphere and aesthetics. Segments number one, two & four are little masterpieces of the macabre and offer a few memorable sequences .Segment number three is no dud either, but it rather falls short compared to the mayhem  of the rest of the segments.

The stories featured pack a lot of horror stereotypes and disturbing overtones but in context they all seem to work well. The cast does a great job and Price is classy as always. Moreover the direction and cinematography are done with panache and the film shows really great considering the fact that it was a low budget horror film.

Nothing flawed here.Recommended.

Χόρορ ανθολογία να την πιείς στο ποτήρι.Ο μέγιστος Βίνσεντ Πράις βιβλιοθηκάριος στο Όλντφιλντ (και όχι στο Πλέηνφιλντ, άλλη ιστορία εκείνη) του Τεννεσή παρουσιάζει τέσσερεις ιστορίες ανείπωτου τρόμου σε μια δημοσιογράφο ,αποδεικνύοντας έτσι πως αυτή η ασήμαντη φαινομενικά πόλη έχει ιστορικό βίας που πηγάζει από τις απαρχές σχεδόν της Αμερικάνικης ιστορίας.

Αν κάποιοι νομίζουν (όπως νόμιζε και ο γράφων)πως Πράις ίσον γοτθικός τρόμος ,τότε θα βρεθούν προ εκπλήξεως, καθώς ετούτο εδώ το τεμάχιο αποτελεί στυλιστικά καθαρά προιόν της δεκαετίας του ’80 με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Το «Στοιχειό της Πόλης» είναι από εκείνες τις βιντεοκασέτες που προσπεράσαμε όλοι άπειρες φορές, προσμένοντας να βρούμε το καλτ Ιταλικό Χόρορ λίγο παρακάτω στο ράφι του Βιντεοκλάμπ. Ω ναι, τόσο κοινό τόπο αποτελούσε η ύπαρξη αυτής της ταινίας στους ναούς της οικιακής διασκέδασης  ,αλλά και εμείς τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε.

Στην πραγματικότητα η ταινία του Jeff Burr (The Stepfather 2)έχει όλα όσα λατρέψαμε και λατρεύουμε στο σινεμά τρόμου της δεκαετίας του ’80. Νοσηρή ατμόσφαιρα, γουστόζικο Σπλάτερ και οπερατική αίσθηση τρόμου, είναι μια ταινία που αφήνει το θεατή πλήρη, με την ψυχούλα γεμάτη και με τους εφιάλτες του Σελιλόιντ να τον επισκέπτονται συχνά-πυκνά για μέρες μετά από τη θέαση του φιλμ.

Μην το προσπεράσετε ελαφρά την καρδία…

AIDS-Love in Danger

Γερ

Aids-Love in Danger (1985) aka “AIDS-Gefahr für die Liebe”

directed by:Hans Noever

Friedrich Graner, Géraldine Danon, Piero von Arnim

Dated and deservedly world unknown German/French obscurity that even given a very 
profound premise, manages to totally miss the point.

Prince, a young Berliner taxi driver , who has managed to get away from his drug addiction ,
falls in love with a young woman whose gay friend in turn falls for him . When Prince
receives the message to have been infected to a  non-sterile syringe with AIDS
, all jealousy is forgotten within the trio and both 
care dearly for the sufferers . The rejection , however, he suffers from his 
environment , burdens Prince heavily .

This one is annoyingly bad,even TV movies about drugs and AIDS like "Gia" are more focused
,on the spot and offer more insight than Noever's film. It's the lack of stark realism that
makes this one so annoyingly bad.Aids-Love in danger plays like a love drama and covers only
the Aids topic extremely superficially.Well it was 1985 and not a whole lot of details were disclosed 
for that ,then very recent and very frightening, disease but this doesn't mean that Noever 
can get away with this generic ,melodramatic piece of cinematic irrelevance.
The performances by the cast are also disturbingly flat and it perplexes me how lifeless 
and stale the overall handling of this production actually is.
I decided to present this movie solely on the grounds of being totally obscure,perhaps some 
films are better off forgotten and are left in obscurity for a good reason...

Γερμανο-γαλλική ανουσιότητα που αχρηστεύει ένα θέμα βαθύ,βαρύ και ασήκωτο,
αφού αναλώνεται σε μελοδραματισμούς που ήταν ξεπερασμένοι ακόμα και κατά την εποχή 
που κυκλοφόρησε το παρόν, καθώς και σε ερωτικά ενσταντανέ που έχουν το βάθος και την 
αφηγηματική βαρύτητα φωτορομάντζου.

Ενας πρώην τοξικομανής γνωρίζεται με μια κοπέλα και προσπαθεί να την κατακτήσει.
Μετά από λίγο θα αρχίσει να νιώθει ατονία και σε λίγο καιρό θα διαπιστώσει ότι πάσχει 
από την καταραμένη αρρώστια του καιρού μας, το Ειτζ.

Επιφανειακή διαχείρηση υλικού και δημοσιουπαλληλίκι που κάνουν τις Έητιζ ταινίες 
κοινωνικού προβληματισμού του Φώσκολου και του Δαλιανίδη να φαντάζουν  ο "Πολίτης Κέην"
μπροστά σε αυτό το αμάλγαμα από κλισέ το οποίο επιχειρεί μάταια να "εκμεταλευτεί" την τότε 
νεόκοπη μάστιγα του Έητζ.

Παρουσιάζεται αποκλειστικά για αρχειακούς λόγους,μιάς και είναι ,δικαίως, πανάγνωστο...

Scalps

Scalps(1983)

directed by:Fred Olen Ray

cast: Jo-Ann Robinson, Richard Hench, Roger Maycock

Lowest of the low rent Slasher affair that manages to stay watchable and dare I say slightly disturbing despite its shortcomings and poverty row production values.

Six college archeology students work on a dig in the California desert, despite the warnings of a professor and the town drunk. When the group digs around in an Indian burial ground for artifacts, they unleash the evil spirit of Black Claw. The spirit possesses one of the group and begins slaughtering them one by one.

This is as raw,technically crass and inept as a film could ever be,it almost borders with some “shot-on-video” pictures like “Truth or dare…” ,then it features some of the most shallow and unlikable characters ever to grace a slasher film set, the fact that they supposedly are “archeology students” beggars belief ,as all of them ,bar one, are airheads and are after sex and booze exclusively.Truth be told ,watching them falling prey to “Black claw” will probably make most viewers sigh with relief.

However “Scalps” makes great use of the ominous film score to enhance the disturbing events taking place at the burial site and has a crass/home video/camcorder real life quality despite being shot on film. In my view flicks like “Scalps” and several other -way better-exploitation entries like “Combat Shock” or “Last House on Dead end street” and of course the pinnacle of that sort of film making but way more stylistically challenging “Cannibal Holocaust”  made great use of that “documentary like” film making and managed to create discomfort to the majority of the viewers.All of those films also used music soundtrack to a great effect as a complimentary means in order to send chills down the spines of countless unsuspecting exploitation fans.While “Scalps” is a lesser effort in every imaginable field, it also conveys the aforementioned qualities, perhaps due to budget limitations, and while not stylish at all, is at moments a pretty wild and pure cinematic experience.The desert location is always effective for that sort of films but unfortunately the bloody scenes are surprisingly harmless due to mostly being shot at night and being badly lit.The editing is also really choppy and displays a vast array of continuity errors ,something that in hindsight appears to be rather amusing.

All in all “Scalps” is unashamedly trash cinema and thus addressed to the most radical of exploitation fans. Cinephiles that are inclined to watch more polished slasher/horror productions will probably be appaled by this one…

Παρακμιακό Σλάσερ που παραμένει λειτουργικό αναδίδοντας εσάνς αληθοφάνειας,εξαιτίας της ωμής και άτεχνης κινηματογράφησης και της καταπληκτικής χρήσης της μουσικής επένδυσης.

Ομάδα κουφιοκέφαλων και αντιπαθέστατων φοιτητών αρχαιολογίας αγνοούν επιδεικτικά όλα τα προμηνύματα και κατασκηνώνουν σε αρχαίο Ινδιάνικο νεκροταφείο. Οι ανασκαφές τους ταράζουν τον φαινομενικά αιώνιο ύπνο ενός μοχθηρού νεκρού Ινδιάνου μάγου-του “Μαύρου Νυχιού” ,ο οποίος και επιβάλλει την τάξη καταλαμβάνοντας το σώμα ενός από τους φοιτητές ,ο οποίος στη συνέχεια παίρνει τα σκαλπ των βλάσφημων λευκών.

Όχι ακριβώς κινηματογραφικό αριστούργημα, το “scalps” είναι άτεχνα γυρισμένο και τόσο κακοφωτισμένο που σε κάνει πραγματικά να απορείς.Παρόλα αυτά η ταινία του Φρέντ Όλεν Ρέη διαψεύδει τα προγνωστικά και κομίζει μερικές απολαυστικά ωμές κινηματογραφικές στγμές σχεδόν ντοκυμαντερίστικου γκραν γκινιόλ και χρησιμοποιεί τις αδυναμίες του ως προτερήματα.

Φυσικά και ο Ρέη δεν πρωτοτυπεί… Υπάρχουν ταινίες πολύ καλύτερες από τη δική του σε αυτόν τον τομέα.Ας αναφέρουμε ενδεικτικά τα ωμά αριστουργήματα: Combat Shock και Last House on Dead end Street με τη σχεδόν snuff αισθητική τους και ας αφήσουμε απ’έξω το υποδειγματικά στυλιζαρισμένο,αριστουργηματικό ,ψευδοντοκυμαντερίστικο στυλ του Ντεοντάτο στο Cannibal Holocaust, δίοτι πολύ απλά ο άνθρωπος κινηματογράφησε έτσι από επιλογή…όχι από ανάγκη.

Πίσω στο παρόν, η  κάμερα φιλμάρει χωρίς αιδώ  τα πάθη των πρωταγωνιστών, υφαρπάζοντας τον τρόμο τους και το σουρεαλιστικό μοντάζ,απόρροια μάλλον χρήσης παραισθησιογόνων, ενισχύει το πρωτόγονο,ή μήπως κινηματογραφικά πρωτογενές, αποτέλεσμα. Τελικά ως τι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το scalps? Ώς παράδειγμα προς αποφυγή ή προς μίμηση? Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει σαφής απάντηση, αφού το παρόν παρά το γεγονός οτι είναι τεχνικά τεκές, από την άλλη αποτελεί τρανταχτή απόδειξη οτι δεν χρειάζεται κανείς πάρα πολλά εφόδια προκειμένου να παράξει μια ταινία με οντότητα.

Θα ρωτήσετε “σου άρεσε τελικά?”

Ναί! Ο Γράφων απολαμβάνει το ωμό σινεμά,αυτό που μυρίζει πέτρα και χώμα και το Scalps είναι τέτοιο σινεμά. Αριστούργημα παρόλα αυτά δεν είναι.Αφορά κατ’αποκλειστικότητα τους Σλασερ χουλιγκάνους και τα γκραιντχάουζ φρικιά.Οι οπαδοί του γυαλισμένου 80ies τρόμου δε θα ξέρουν από που τους ήρθε…

The Beast and the magic Sword

La bestia y la espada mágica (1983)

directed by:Paul Naschy (as Jacinto Molina)

cast: Paul Naschy, Shigeru Amachi, Beatriz Escudero

Extremely lush and detailed conclusion to the Daninsky/el Hombre Lobo saga.The beast and the magic sword has everything a Naschy fan could ever wish for and then some.It simply is a jewel in the crown of “Cine fantastique”.

Back in the days of Sword and Sorcery a King assigns to the Polish nobleman/warrior Ireneusz Daninsky to fight with and liquidate the Magyar warrior Bulgo.Ireneusz accepts the assignment,beats and decapitates Bulgo and gets married to the king’s daughter.However Bulgo’s mistress Amese the witch ,puts an evil spell to Ireneusz’s pregnant wife .From that point on the Daninsky bloodline will be cursed  to suffer from lycanthropy.Fast forward in the 16th Century, the lycanthrope Waldemar Daninsky goes from his native Europe to Japan, seeking a way to cure himself of being a werewolf. Only a Japanese sorcerer named Kian and a magic silver sword can save him.

The story of this Spanish/Japanese co-production is pretty well-known to the Naschy fans, but the fact that this film is mostly set in feudal Japan was a nice change of pace for the Naschy werewolf series of films. The use of Spanish language might be a little off the cuff,especially when Japanese characters are involved in the majority of the plot,however the language itself sounds great in the context of exploitation cinema.Both the first part of the film that depicts the beginning of the cursed Daninsky bloodline and the Japanese part of the story ,where the use of Japanese Folklore kicks the gates of the plot wide open,are splendidly executed. There is martial arts scenes galore in this picture,and let me stress that those scenes are wonderfully staged and choreographed.Other highlights include a raging Hombre Lobo attacking a Geisha-house anf dispatching everyone behind the flimsy walls,the werewolf vs Sherkhan the tiger scene and Kian’s battle against some Japanese demons.But there is a highlight scene to be found literally every five minutes into this film. Naschy’s storyline is superb and makes great use of the Japanese tradition/magic/rituals. In no way do the japanese elements appear as cheesy,superficial or far fetched and the appearance of quality Japanese actors like Shigeru Amachi gives even more credibility to the proceedings.

All in all a truly splendid production, a real Naschy blueprint.Emphatically recommended.

Πωλ Νάσυ,ελ όμπρε Λόμπο. Απλά ένας από τους πυλώνες όχι μόνο του Ισπανικού,αλλά του ευρύτερου Ευρωπαικού κινηματογράφου του φανταστικού. Σύμφωνοι, το υποκριτικό στύλ του Ισπανού ,πρώην πρωταθλητή στην Άρση βαρών,δεν είναι για το καθένα, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει οτι με τη διορατικότητά του και το ταλέντο του,που το επιδείκνυε ακόμα και ώς σεναριογράφος ή σκηνοθέτης,ο Νάσυ άνοιξε μαζί με δημιουργούς όπως ο Φράνκο ή ο Ντε Οσόριο νέο κεφάλαιο και έγραψε ένδοξες σελίδες στο χρυσό βιβλίο του Genre cinema.

H τελευταία ταινία όπου ο Νάσυ φοράει το μακιγιάζ του Λυκάνθρωπου Βάλντεμαρ Ντανινσκι είναι ένα μπιμουβάδικο ποίημα.Ισπανο-Ιαπωνική παραγωγή ούσα ,η συγκεκριμένη ταινία χαίρει πολύ πιο γεναιόδωρης χρηματοδότησης από οτι το μέσο eurotrash ταινιάκι και συν τοις άλλης είναι γυρισμένη στην Ιαπωνία,συγκεκριμένα στα στούντιο του εκλεκτού του Ακίρα Κουροσάβα,του τιτάνα Τοσίρο Μιφούνε.Αυτό το γεγονός προσδίδει μια αυθεντικότητα στην πλοκή,κάτι στο οποίο το λεπτομερές και εξαίρετο σενάριο του ίδιου του Νάσυ συμβάλλει τα μέγιστα.

Και μπορεί η πλοκή να έχει χαρακτηριστικά Σάγκας και να απλώνεται μέσα σε τουάχιστον τρείς αιώνες ,αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποπροσανατολίζει ή προκαλεί κόπωση στο θεατή.Η παρουσία του Ιαπωνικού φοκλόρ ειναι καταλυτική για την εξέλιξη της πλοκής ,μα σε καμία περίπτωση ρουστίκ ή τουριστικού χαρακτήρα. Οι Ιάπωνες ηθοποιοί ,με προεξάρχοντα τον καταπληκτικό Σιγκέρου Αμάτσι , προσδίδουν επίσης ακόμα περισσότερη αληθοφάνεια στα δρώμενα.

Ταινία στην οποία ο μεσαιωνικός τρόμος, η Ιαπωνική κουλτούρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό-είτε μιλάμε για Ιαπωνική μαγεία ,είτε για κώδικα τιμής και μενταλιτέ των Σαμουράι,είτε για πολεμικές τέχνες, συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται χρήζει πολλών συγχαρητηρίων.

Το “Τέρας και οι Σαμουράι” είναι μια απόλυτα ολοκληρωμένη προσπάθεια και τιμά τον κινηματογράφο είδους. Οι φάνς του Νάσυ αλλά και των πολεμικών τεχνών θα πάρουν ό,τι ποθούν από αυτή την ταινία και ακόμα περισσότερα…