Jacob’s Ladder (1990)
directed by:Adria Lyne
cast:Tim Robbins, Elizabeth Peña, Danny Aiello
One of the best films I’ve ever seen,Jacob’s Ladder is probably a crowning pinnacle of film making for Both Andrian Lyne and the magnificent Tim Robbins.
Mourning his dead child, a haunted Vietnam War veteran attempts to discover his past while suffering from a severe case of dissociation. To do so, he must decipher reality and life from his own dreams, delusion, and perception of death.
One of the first films to introduce the “rubber reality”,the sort of narrative where there’s more to what we actually see or witness in a film.In such cases what is deemed as real may actually be deceptive.”Jacob’s Ladder” bombards the viewer with images of sheer power. Few films have dared to dive so deep to the realms of post war trauma,loss,struggle,sanity/insanity and finally to the realisation that one should come to terms with his/her condition and try to make the best out of it.
Everything in Jacob’s ladder is spot on.From the war scenes,to the hallucinations and the nightmares,to the final climax.Each and every coup de theatre works and the story unwinds in a captivating way.
Words cannot do justice to Tim Robbins’ performance. His Jacob Singer,the war torn Vietnam veteran is believable and heartbreaking. The same can also be said about the rest of the cast which delivers first class performances.Adrian Lyne’s direction is masterful as well. The sense of suspense,mystery,tragedy and horror in this film is absolutely fascinating and the horrors that Jacob Singer has to cope with are almost real…
I cannot praise “Jacob’s Ladder” enough. A movie that took me to hell and back,moved me, nailed me to my seat and left its aura with me for weeks is worthy of an arsenal of superlatives to do it justice.
A cinematic masterpiece…
Το πιο τρομακτικό πράγμα για τον Τζέικομπ είναι πως ο εφιάλτης του είναι αληθινός.
Ο Τζέηκομπ Σίγκερ είναι ταχυδρομικός υπάλληλος. Έχει χωρίσει από τη γυναίκα του και συζεί με τη συνάδελφό του Τζέζι. Η ψυχική του κατάσταση δεν είναι καλή από τότε που γύρισε από το Βιετνάμ και όσο πάει και χειροτερεύει. Βλέπει οράματα, δαίμονες να τον κυνηγούν, το θάνατό του να πλησιάζει. Αρχίζει να πιστεύει ότι αιτία του κακού είναι κάτι που συνέβη στο Βιετνάμ, πράγμα που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι έξι συνάδελφοί του που επέζησαν από τη μονάδα του έχουν τα ίδια συμπτώματα. Και ξαφνικά ένας από τους έξι βρίσκεται νεκρός… και μετά άλλος ένας…
Αριστούργημα μεγατόνων από το δημιουργικό δίδυμο των Άντριαν Λυν (σκηνοθεσία) και Τιμ Ρόμπινς (πρωταγωνιστικός ρόλος) με το λοιπό καστ να πλαισιώνει αρτιότατα, το “ξύπνημα στον εφιάλτη” ίσως παραείναι καλή ταινία για τούτο το μπλόγκ, αλλά δεν πειράζει… ας πάθουμε και λίγο “ποιότητα”.
Ως γνωστόν η ταινία πραγματεύεται το θέμα των ορίων.Όρια μεταξύ ζωής και θανάτου,ονείρου και εφιάλτη,λογικής και τρέλας,πραγματικότητας και θεωριών συνομωσίας, παραδείσου και κόλασης. Η “σκάλα” του σχεδόν “βιβλικού ήρωα”Τζέηκομπ Σίγκερ λειτουργεί σαν σύνδεσμος ανάμεσα στα αντίρροπα στοιχεία, ανάμεσα σε καταστάσεις ξένες και εχθρικές .Ο ήρωας του Ρόμπινς βρίσκεται χαμένος σε μια μεταιχμιακή κατάσταση και κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς σε όλη την έκταση αυτής της κλίμακας. Είναι ένας ήρωας Σισύφειας λογικής ,πλήρως υποταγμένος στη μοίρα του πλην αρνούμενος να εγκαταλείψει την προσπάθεια.
Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια θα τον οδηγήσει στα βάθη της κόλασης,αλλά στο τέλος έχοντας δώσει τη μητέρα των μαχών θα βρεθεί στο σημείο που του πρέπει.Όλη αυτή η διαδοχή καθώς και οι αναβάσεις/καταβάσεις του ήρωα μας προσφέρουν στιγμές σπάνιας κινηματογραφικής ομορφιάς.Η ταινία συγκλονίζει από το πρώτο έως το τελευταίο της λεπτό.Ένα σεναριακό/σκηνοθετικό/υποκριτικό κομψοτέχνημα και αξίζει να ιδωθεί με κάθε κόστος.
latenightmoviecrypt 