Seven Blood-Stained Orchids-1972

Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972

directed by:Umberto Lenzi

cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell

A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.

A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”

This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.

Anyway Giallo fans should definitely  check this one out.

όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.

Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp  θρίλερ.

Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.

Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.

 

The Lion’s Share(1985)

The Lion’s Share(1985)

directed by:Norman Cohen

cast:Tullio Moneta, Venantino Venantini, Jacques Loots

Solid late crime entry set in Sun city, South Africa with likeable performances by Monetta & Venantini, nice locales but somehow poor pacing and badly staged fight scenes.

Suspended from the police force, Marc Borelli (Monetta)travels to South-Africa to find out the truth about his fathers death. It seems that his father,once a casino owner was set-up and framed for a murder he didn’t commit and then commited suicide. Borelli will fight tooth and nail against the Sun City mob, local corrupt officials and his very own demons.

This is an interesting curio funded by Italian/German/South-African producers and distributed worldwide by Atlas films, “Lion’s Share” remained inexplicably obscure and is one of the most rarely seen Euro crime entries. Despite having no official dvd release to date, it was released  in Greece by two different companies on mighty VHS.

There is nothing spectacular to behold here, but Euro crime and Tulio Monetta fans should give it a try anyway…

80ιζ crime πολυεθνική παραδοξότητα, χρηματοδοτημένη από Γερμανούς,Ιταλούς και Νοτιοαφρικανούς παραγωγούς και τοποθετημένη στη Νότιο Αφρική πριν την κατάρευση του Απαρτχαιντ.

Επαναπατρισμένος γόνος τοπικού παράγοντα της μαφίας αναζητά στο παρακμιακό Σαν Σιτυ της Νότιας Αφρικής το χαμένο μίτο του παρελθόντος του , μοιραία θα συγκρουστεί με τον τοπικό υπόκοσμο και θα έρθει αντιμέτωπος με δαίμονες που τον στοιχειώνουν από την παιδική του ηλικία.

Δηλωτικό της χαοτικής κατάστασης που επικρατούσε στο χώρο της οικιακής διασκέδασης στην Ελλάδα είναι οτι το παρόν, καθ’όλα πανάγνωστο , εγχείρημα εκδόθηκε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας από δύο (2!!!) διαφορετικούς βιντεοδιανομείς.

Στα καθ’ύλην τεχνικά, “η μερίδα του λέοντος” είναι μια συμπαθητική υποσημείωση του είδους που περνά και δεν ακουμπά, αλλά που δεν προσβάλλει και κανέναν. Οι οπαδοί ας το δουν εάν το βρουν…

 

 

Fright(1971)

Fright(1971)

directed by:Peter Collinson

cast;Honor Blackman, Susan George, Ian Bannen

Quite a wasted opportunity of a film , Fright might boast some obvious merits such as that of a “groundbreaker” of the “terrorized babysitter formula,” and is oftentimes  compared to Halloween, which was released seven years later. A Fact that technically makes this film,as some critics cite, a proto-slasher film. However with an execution as pedestrian and trivial as that of the film under presentation, the comparison with the legendary Carpenter affair is destined to remain solely on paper.

Young babysitter Amanda arrives at the Lloyd residence to spend the evening looking after their young son Tara (played by the director’s toddler son, Tara Collinson,poor kid) . Soon after the Lloyds leave, a series of frightening occurrences in the gloomy old house have Amanda’s nerves on edge. The real terror begins, however, when the child’s biological father appears after recently escaping from a nearby mental institution.

By the time Ian Bannen’s nutcase father character enters the picture there is little hope left, for the first act is an exercise in banality similar to snoozefests like “Dominique”, mechanical , meandering and devoid of intensity. While the film regains some of its previously nonexistent vigour from that point on , it is however the direction that underwhelms and sabotages any eerieness that may be apparent in the plot. Collinson’s mise en scene is unfortunately by the numbers and the tense moments are scarce . Verdict is that while the film is not irredeemable fodder and while it also belongs to the predecessors of the stalk and slash genre, it mostly talks the talk and doesn’t walk the walk.

There is more stalk than slash to be found here. Genre historians might find some referential value here ,however Fright is just a painfully average and bland experience…

Βαρετό,πρωτόλειο σλάσερ από το Ηνωμένο Βασίλειο με ψυχασθενή να απειλεί και να στοιχειώνει την ύπαρξη όμορφης , νεαρής babysitter.

Δυστυχώς για το “Νύχτα Τρόμου” οι όποιες συγκρίσεις με το Halloween δημιουργούν προσδοκίες που το φιλμ αδυνατεί να πραγματοποιήσει καθώς πεισματικά σχεδόν αρνείται να “απογειωθεί” ίσως και λόγω της αδιάφορης σκηνοθεσίας του Πήτερ Κόλλινσον.

Πραγματικά το When a stranger calls του 1979 και το Halloween πήγαν τη θεματική της babysitter in peril σε άλλο επίπεδο και είναι κρίμα για έναν προπομπό αυτών των ταινιών όπως το παρόν να εξαντλείται σε κοινοτοπίες και να παραμένει σχεδόν καθ’όλη του τη διάρκεια άχρωμο και άοσμο.

Δεν είναι επ’ουδενί για πέταμα, αλλά είναι δυστυχώς ένα φιλμ ξεπερασμένο που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους φανατικούς και τους ιστορικούς του είδους.

Venom(1981)

Venom(1981)

directed by:Piers Haggard

cast:Klaus Kinski,Sterling Hayden,Sarah Miles,Nicol Williamson,Cornelia Sharpe,Susan George,Lance Holcomb,Oliver Reed

A chauffeuer and a maid of a wealthy couple aided by International criminal Jacmel attempt to kidnap the couples sickly child. Their plan comes unstuck when, a deadly Black Mamba sent by mistake instead of a harmless snake, escapes, and both the kidnappers  and several hostages (the boy’s grandfather and a toxicologist who came to warn them about the mamba) are trapped in the boy’s London home. A tense evening is had by all as the snake creeps around the house picking off the various characters one by one.

Well-constructed and gritty hostage thriller made in UK is the name of the game here. Tobe Hooper was originally attached to direct but quit because of “creative differences”, and Piers Haggard replaced him.Haggard went above and beyond the call of duty to make the Black Mamba scenes as realistic as possible,they even used a real black mamba for several of the shots and especially the first reel is a masterfully executed exercise in nail-biting tension. While this is not exactly “The house on the edge of the park” in terms of nastiness, it is however quite a sleazy affair, in particular the gung ho moments of Oliver Reed and the genuine creepiness of Kinski are to be commented.Kinski in particular,chose to do this film instead of Raiders of the Lost Ark because the salary was higher. In his autobiography, Kinski Uncut, he also stated that the script for the Spielberg movie was “moronically shitty”

The climax is also quite satisfactory and not haphazardly constructed as in other similar films. All in all , a very rewarding experience if the viewer is accustomed to such old-school cinematic gems.

Άνω του μετρίου θρίλερ ομηρείας παλαιάς κοπής με δυνατό καστ από τη Μεγάλη Βρετανία.

Διεθνής σπείρα απαγωγέων βάζει στο στόχαστρό της ασθενικό γόνο μεγαλοαστικής οικογένειας αγνοώντας πως μέσα στην οικεία του αγοριού περιφέρεται ένα θανάσιμο μαύρο μάμπα. Τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν όταν το φίδι δαγκώνει την καμαριέρα του σπιτιού που αποτελεί μέλος της σπείρας. Ο βασανιστικός της θάνατος εξωθεί τους εγκληματίες στα άκρα, ενώ η αστυνομία πολιορκεί το σπίτι.

Ο θρύλος λέει πως ο εχθρός όλων των σκηνοθετών Κλάους Κίνσκι εξώθησε τον αρχικό σκηνοθέτη Τομπι Χούπερ σε άτακτον φυγήν και πως ο προαναφερθείς Κίνσκι επέλεξε να συμμετάσχει στο “Χτύπημα του φιδιού” απορρίπτοντας το Raiders of the Lost Ark  του Στήβεν Σπήλμπεργκ ,θεωρώντας το σενάριο του Δεύτερου βλακώδες.

Άβυσσος η ψυχή του Κίνσκι ,πλην εδώ τα πηγαίνει αρκετά καλά κάνοντας παρ’όλα αυτά τα άκρως απαραίτητα. Εύφημος μνεία και στον Όλιβερ Ρηντ ο οποίος μας προσέφερε στιγμές απείρου κάλλους μεταφέροντας στο πανί την σύγχυσή του για την τρισάθλια του χημεία με τον προαναφερθέντα Γερμανοπολωνό ηθοποιό, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο Ρηντ με την μανιασμένη του ερμηνεία κλέβει την παράσταση εδώ.

Σε τεχνικό επίπεδο,το φιλμ ακολουθεί αμερικάνικα αφηγηματικά μονοπάτια, η σκηνοθεσία είναι αποτελεσματική και δημιουργεί κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ένταση,αξιοποιώντας στο έπακρο την παρουσία ενός πραγματικού “μαύρου μάμπα” στο σετ…

Η δε κλιμάκωση έρχεται στο ιδανικό σημείο και είναι απόλυτα λειτουργική για τη σεναριακή οικονομία του φιλμ.

Όμορφη ταινία,συστήνεται ανεπιφύλακτα…

Goodbye & Amen(1978)

Goodbye & Amen (1978)

directed by:Damiano Damiani

cast:Claudia Cardinale, Tony Musante,John Steiner John Forsythe

Cool Seventies lush looking spy/hostage thriller the old school way by the great Damiano Damiani who is mostly remembered for an almost  perfect,very personal and gritty style of story unwinding, political commentary and impeccable direction in his excellent crime/thrillers.

As John Dhannay, a CIA agent stationed in Rome, plans the overthrow of an African government, he discovers one of his men has been in contact with agents from the other side. Before he can confront the traitor, the man seemingly goes crazy, sniping several people before taking an adulterous couple hostage in a hotel room.

Goodbye & Amen unveils its virtues in a clever way and throws some curveballs throughout its duration, these twists revitalize the somehow mechanical , but very well conceived and executed unmistakeably Seventies screenplay. You know the deal… shady dealings, double crossing ,a tragic twist of fate and a great climax. Damiano also had the luck of having the magnificent Luigi Kuveiller as director of photography , as well as casting the right people for the job as all the lead actors deliver solid performances.

Nothing to lose with this one. It is somehow dated and not very realistic but it is well-crafted and deserves a viewing or more.

Συνωμοσίες μεταξύ αδίστακτων και δολοπλόκων Αμερικανών διπλωματών στη Ρώμη σκαρώνει ο Νταμιάνο Νταμιάνι σε ένα συμπαθητικό φιλμ, το οποίο χωρίς να τετραγωνίζει τον κύκλο διαθέτει το καστ,τις ερμηνείες, εξαιρετικό σενάριο,αξιοπρεπή ρυθμό,γκρουβάτο σαουντρακ από τους Γκουίντο και Μαουρίτσιο Ντε Άντζελις και μια υπέροχη τόσο Σέβεντις κινηματογράφιση από τον Λουίζι Κουβάιλερ, στοιχεία που αρκούν όχι για μία καλή ταινία , αλλά τουλάχιστον για δύο…

Άριστος τεχνίτης ο Νταμιάνι ,ο γράφων αγαπά σχεδόν το σύνολο του έργου του. Τούτο αυτό το θρίλερ ομηρείας, χωρίς να είναι υποδειγματικό, είναι τόσο καλοφτιαγμένο που δε γίνεται να του προσάψει κανείς κάτι αρνητικό…

Ωραίος σινεμάς…

Quella carogna dell’ispettore Sterling (1968)

Frame Up (1968)

directed by: Emilio Miraglia (as Hal Brady)

cast:Henry Silva, Beba Loncar, Keenan Wynn

Interesting noir/proto-crime/polizzi flick by the great Emilio Miraglia (The night Evelyn came out of the grave). This little film has enough thrills to satisfy the devoted Italo-genre cinema fan and the effective presence of the ever reliable Henry Silva.

Henry Silva is a police inspector. A gang of robbers killed his son and he is accused of having killed a police informer and is kicked out of the Department. He will have to do all by himself to discover the truth.

Pretty similar to another Silva/Miraglia collaboration, the Assassination, that is, Frame Up offers nice cinematography, a bunch of euroregulars like Luciano Rossi, Beba Loncar and Pier-Paolo Capponi and a convincing noir atmosphere but cannot be described as anything more than a solid entry in the Italian Noir catalogue. The mechanical, labyrinthine, at times, plot follows the well-known and at that point already patented norms of the European Noir cinema, but Silva manages to steal the show and to elevate the film a couple notches above average.

Silva would go on to have a much celebrated career in Italian ,among others,  genre cinema,a thing that he really deserved.

Frame-Up is a nice flick from that early period of Eurocult cinema,quite rare too as it seems. So if you track a copy, do not hesitate to add it in your collection.

Deadly Games (1982)

Deadly Games (1982)

directed by:Scott Mansfield

cast:Alexandra Morgan, Jo Ann Harris, Sam Groom,Steve Railsback

Painfully average,perhaps even below average entry to the slasher cannon, Deadly Games is as flawed as it gets,as the director Scott Mansfield constructs segues of talky and perky for their own sake dialogue that in all seriousness have more in common with “Friends” the series, or even “Sex in the (rural) City” than with an effective slasher film.

A town is being terrorized by a masked killer who is murdering women. A young woman is attacked by the killer but escapes. She believes the killer to be either the town’s policeman or the manager of the local theater, and she devises a plan to find out which is the actual killer.

The “Halloween”copying  or maybe the “Scream” predating opening sequence still holds well enough,the burial scene is quite effective and the unexpected,coarse and abrupt ending is cool in its off-kilter nature, but unfortunately the rest of the flick plays more like a romantic comedy or a ptsd/shellshock drama in which the cool character actor Steve Railsback is sadly underused.

It’s no co-incidence that this got released in 82 after being shelved for 2 years and that even after its release it received very limited distribution, thus remaining a painfully obscure genre entry without an official DVD release as of yet.

Even the stronger willed slasher die-hards will be challenged to sit through the entire thing…

Σλασερ μπαρούφα που παρά τη σπανιότητα της αποτελεί τρανταχτή απόδειξη πως μερικά πράγματα καταβροχθίζονται από τον πανδαμάτωρα χρόνο για κάποιο λόγο.

Δημοσιογράφος σε μουσικό περιοδικό επανεγκαθίσταται στη γενέθλια πόλη μετά το θάνατο/δολοφονία της αδερφής της και επανασυνδέεται με όλους τους παλιούς της γνωστούς και φίλους.Σύντομα διαπιστώνει πως η μοιχεία στην περιοχή χαίρει μεγάλης αποδοχής αφού και η ίδια θα τραβήξει το ενδιαφέρον του παντρεμένου αστυνόμου της πόλης και φίλου ενός βετεράνου του Βιετνάμ με μετατραυματικό σοκ. Όλοι μαζί την αράζουν στο σινεμά του βετεράνου όπου βλέπουν ασπρόμαυρα φιλμ τρόμου και παίζουν επιτραπέζια. Στο μεταξύ άγνωστος δολοφόνος ξεπαστρεύει τις γυναίκες της περιοχής.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το Σλασερ στοιχείο αναφέρεται στο τέλος της σύνοψης, αφού είναι σίγουρα ο “φτωχός συγγενής” της πλοκής. Χωρίς να ισχυρίζεται κανείς πως το παρόν είναι οτι χειρότερο παράχθηκε ποτέ στο είδος, το deadly games είναι αφόρητα επίπεδο και σοβαροφανές.Οι όποιες συγκινήσεις είναι αραιά τοποθετημένες μέσα στο φιλμ χωρίς κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό, τα κίνητρα , οι βαθυστόχαστες συζητήσεις και τα όποια σεξιστικά overtones των αντι-ηρώων δεν εξηγούνται ποτέ, ακόμα και το φινάλε της ταινίας σοκάρει περισσότερο λόγω του απρόσμενου της φύσης του παρά λόγω της αποτελεσματικότητάς του.

Μόνο για τους φανατικούς.

Fatal Games (1984)

Fatal Games (1984)

directed by:Michael Elliot

cast:Sally Kirkland, Lynn Banashek, Sean Masterson

Run of the mill albeit serviceable sports-themed Slasher with an anabolic steroids abuse subplot ,which delivers the goods but does little in order to stand out. The plot consists of a mad slasher wielding a javelin killing off various members of a high school gymnastics team. The film shares many of its plot points with an earlier slasher film, Graduation Day.

A seven member gymnastics team at the Falcon Academy of Athletics is up for the “Nationals”. These games are for most young athletes a gateway to the Olympics . So both the academy staff and the athletes are going above and beyond the call of duty in order to succeed.Especially Dr. Jordine – the head physician is strictly adhering to a program that focuses on the use of anabolic steroids. But before the young athletes can reach the competition, a killer dressed in a black tracksuit and wielding a javelin shows up to stalk and kill each member of the team. They then have to discover the killer’s identity before the entire team ends up slaughtered.

Well, this one tries to throw some curveballs to the viewer’s side , like the steroid reference and the “realization” that  Russian and East German Olympians  are “juicing up” so the U.S athletes have to do it as well. Other than that “Fatal Games” doesn’t pass as a slasher Behemoth of sorts, it offers standard fare characters ,predictable killings , a few atmospheric sequences,some sleaze in the form of gratuitous nudity and an amusingly outrageous climax.

This will however address to genre completists only.

Γενικόλογο πλην διασκεδαστικό σλασερ σχετικό με τους κινδύνους (κυριολεκτικά) του πρωταθλητισμού, το παρόν εκτυλίσσεται σε αθλητική ακαδημία των Η.Π.Α στην οποία φερέλπιδες αθλητές και αθλήτριες προετοιμάζονται εντατικά προκειμένου να συμμετάσχουν στους εθνικούς αγώνες και μέσω μιας πιθανής διάκρισης να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για την Ολυμπιακή ομάδα της χώρας. Τη χαρά τους την παίρνει κυριολεκτικά ο Χάρος,ή ο άγνωστος δολοφόνος φέρων αδιάβροχη ένδυση και κραδαίνων ακόντιο. Τελικά αποδεικνύεται πως ο πρωταθλητισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία των… αθλητών.

Το φιλμ δεν κομίζει κάτι το καινοτόμο ή το ριζοσπαστικό, παρ’όλα αυτά κινείται με ικανοποιητικό ρυθμό και προσφέρει μερικές ατμοσφαιρικές σεκάνς και μια αρκούντως διασκεδαστική-τραβηγμένη από τα μαλλιά κλιμάκωση.Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία είναι επίπεδες όπως θα περίμενε κανείς αλλά αυτό δεν αποθαρρύνει επ’ουδενί τους φανατικούς του είδους οι οποίοι θα χαρούν να προσθέσουν το παρόν στη συλλογή τους.

 

 

Manitou(1978)

Manitou (1978)

directed by:William Girdler

cast;Tony Curtis, Susan Strasberg, Michael Ansara

Entertaining supernatural Indian themed full-blown Seventies cheese featuring Tony Curtis that is serviceable save for the implausibilities of the storyline.

A woman named Karen (Strasberg), who is suffering from a growing tumor on her neck, enters a hospital in San Francisco. After a series of X-rays, the doctors begin to think it is a living creature: a fetus being born inside the tumor. Eerie and grisly occurrences begin; the tumorous growth perceives itself – himself – to be under attack as a result of the X-rays used to ascertain its nature, which are starting to stunt and deform its development. The growth is the old Native American shaman, Misquamacus; he is reincarnating himself through the young woman to exact his revenge on white men who invaded North America and exterminated its native peoples. Karen’s boyfriend, psychic fortune-teller Harry Erskine (Curtis) contacts a second Native American shaman, John Singing Rock (Ansara), to help fight the reincarnating medicine man, but the kind of spirits he can summon and control appear to be too weak to match his opponent’s abilities.

Thanks to the machines and their collective  manitou and of course a bare breasted Susan Strasberg casting a mix of ancient/modern ectoplasm to the evil shaman Misquamacus ,we are blessed with a film climax that definitely stays with you despite being of almost Godfrey Ho quality. Other than that this little goes like an Indian Exorcist of sorts, thing that was more than understandable give the fact that William Friedkin’s film had taken the world by storm.

The pacing of the film is fine for what it is, Tony Curtis is fine in an amusing way, never taking himself too seriously, Ansara  is adequate given the incoherent mesh he is cast to exclaim and the ever lovely Stella Stevens minor role is a pleasant surprise.

The effects were probably quite adequate for late Seventies standards but they seem inevitably dated . Props to the Misquamacus warlock himself for being impressively eerie especially for a man of his stature (The little Indian Shaman was played much of the time by Felix Silla, the same fella that played Cousin It on The Addams Family).

Overall, this one is solid and entertaining if campy and preposterous. I wonder how the great horror novelist Graham Masterton felt after watching this, since the original story is his.

cheesy Σεβεντίλα με άρωμα Εξορκιστή και Ινδιάνικη θεματική. Φυσικά οι υπερφυσικές και αποκρυφιστικές δεξιότητες των αυτόχθονων Αμερικανών έχουν αναλυθεί σε φιλμ όπως το ηδονιστικά πρωτόγονο σλασερ scalps, αλλά ενώ τούτο εδώ είναι αναμφίβολα  προιόν ενός μεγαλύτερου κινηματογραφικού στούντιο, υπερβαίνει  τα εσκαμμένα και προσφέρει γελοιότητα με την οκά , πράγμα το οποίο φυσικά λειτουργεί υπό την προυπόθεση να βρίσκεται κανείς σε ανάλαφρη διάθεση. Βέβαια δεν γνωρίζουμε αν κάτι τέτοιο αποτελούσε στόχο των δημιουργών, σίγουρα πάντως όχι του Graham Masterton ,ο οποίος έγραψε την αρχική ιστορία.

Όπως και να χει το παρόν διασκεδάζει με τη θεματική του , την εξτραβαγκάντσα ειδικών εφέ που ενώ τμηματικά  λειτουργούν ,αποτελούν σίγουρα προιόν της εποχής τους και με την παρουσία ενός θεαματικού καστ το οποίο δεν παίρνει τον εαυτό του και τόσο στα σοβαρά.

Λειτουργικό αλλά σε καμία των περιπτώσεων απαραίτητο.

 

Invasion of the Blood Farmers (1972)

Invasion of the Blood Farmers (1972)

directed by:Ed Adlum

cast:Norman Kelley, Tanna Hunter, Bruce Detrick

Oddly watchable trainwreck of a film shot on less than a shoestring for the Grindhouse circuit, Adlum’s film had a title to die for and an over-the-top premise to display but little more unfortunately… which is a shame ,because if this flick could have a bigger budget and a professional cast and crew it could have really been a way more extravagant exercise in trashy cinema.

a group of druids called the “Sangroids” living in Westchester County, New York,  plan to resurrect their queen by draining the blood from unsuspecting civilians into her body. A local pathologist and his assistant become aware of the ancient cult and try to put an end to the escalating madness.

The film was shot on a proposed $24,000 budget over a three-week period, and Adlum reportedly paid most of the actors for their work with six-packs of beer.^[1] The subpar production values are apparent, as night and day shots are mixed up throughout, creating very poor continuity. However the film feels quite gritty and action packed for a pg-rated film and this most likely has to do with Adlum dispatching his film sending it to the board only to reassemble it after scoring the much desired pg-rating, something that doesn’t make much sense in retrospect , since Invasion of the blood farmers seems to have primarily been constructed for the Drive-In circuit where minor details such as Pg-rating didn’t matter all that much.

All in all, this is a delirious mess of non cinema, plagued or blessed, depending on the viewer’s overall stance, by non-acting, dodgy editing and sub-par cinematography. However I think that credit should be given to the director Adlum for he excelled considering the means granted to him.

He could have done much worse….

All in all, fans of 70ies Grindhouse trash will have a funny ride…