Seven Blood-Stained Orchids-1972

Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972

directed by:Umberto Lenzi

cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell

A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.

A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”

This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.

Anyway Giallo fans should definitely  check this one out.

όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.

Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp  θρίλερ.

Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.

Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.

 

Daughter of the Jungle-1982

Daughter of the Jungle aka Incontro nell’ ultimo Paradiso 1982

directed by: Umberto Lenzi

cast:Sabrina Siani, Rodolfo Bigotti, Renato Miracco,Sal Borgese

Originally intended to be seen as an inside joke and a parody of the seminal director’s Cannibal horror ventures, Daughter of the jungle is a carefree guilty pleasure of a film and far from the trainwreck I expected it to be.

Two American college students decide to take a vacation to the Amazon. After getting to meet the local mafia boss they eventually get the good old stomping treatment  by his honchos, soon after they  proceed to rent a boat and sail down the river in search of some good scenery, but  the two kids become lost and form an unlikely alliance with Luana (a female Tarzan) who was lost in the jungle as a child when her parent’s helicopter crashes. They set to fight the mafia crew who arrives on location to search for a treasure.

Well I admit that I am far less a Sabrina Siani fetishist than I used to be in the past. Try as she might ,poor Sabrina wasn’t able to act ,even if her life depended on it , but her presence and looks make nonetheless this film a far more pleasurable experience. Other than that ,Lenzi manages to keep the pace on this one fast enough and “Incontro nell’ ultimo paradiso” plays like a likeable Bud Spencer-Terence Hill lesser buddy comedy, set in the jungle, including the dated goofy jokes. Not too bad for the great ,late Umberto and his team of  associates Giovanni Bergamini as director of photography and Vincenzo Tomassi on editing. Lenzi was responsible for far better but also for abysmal films. This is a cool way to kill a couple of afternoon hours ,however if you expect another “Eaten Alive” or “Cannibal Ferox” you’ll be immensely disappointed…

Ακίνδυνη ,οικογενειακή pg περιπέτεια του Ουμπέρτο Λένζι με τη Σαμπρίνα Σιάνι στο αποκορύφωμα των τριών χρόνων της δημοσιότητας της. Η ξανθιά καλλονή μεν,ατάλαντη στα όρια του γκροτέσκου δε, έπαιξε σε περισσότερες ταινίες μέσα σε αυτήν την περίοδο από οτι άλλες ηθοποιοί έχουν καταφέρει να παίξουν σε μια ζωή και μετά είδε τα φώτα της ράμπας να σβήνουν όπως και άπειροι άλλοι ηθοποιοί του σινεμά είδους.

Στο παρόν η Σιάνι ανακυκλώνει το ρόλο της ξανθιάς κόρης της ζούγκλας που την στοίχειωσε, βλέπε επίσης White Cannibal Queen και πολεμά αδίστακτες καρικατούρες κακοποιών συνοδευόμενη από δύο κολεγιόπαιδες αμερικανικής καταγωγής.Στο ερώτημα  “Υπάρχει Έρως στο έργο?” Απαντούμε με μια φωνή ” Φυσικά και υπάρχει” και αναχωρούμε για άλλες πολιτείες.

 

So Sweet…So Perverse(1969)

So sweet…So Perverse (1969)

directed by: Umberto Lenzi

cast:Carroll Baker, Jean-Louis Trintignant, Erika Blanc,Horst Frank

the rarest Greek Vhs.

Χρυσή μετριότητα από τον κατά τα άλλα μαίτρ του είδους και οχι μόνο Umberto Lenzi.

To “So Sweet…So Perverse” είναι άνευρο παρά το εξαιρετικό του κάστ και δυστυχώς η ταινία φαίνεται γερασμένη και είναι αρκετά φτωχή σε συγκινήσεις, ενω οι διαστροφές του τίτλου περισσότερο υπονοούνται παρά αποτελούν ενεργό κομμάτι της πλοκής.

Ο Jean Reynaud(Trintignant) είναι ένας ραφινάτος ευκατάστατος δανδής.Ο γάμος του με την Danielle(Blanc) διέρχεται κρίση και το χάσμα με τη γυναίκα του δείχνει να διευρύνεται κάθε φορά που συζητάνε μεταξύ τους.Σύντομα ο Jean βρίσκεται δέσμιος στη γοητεία της μοιραίας γειτόνισσας του πάνω ορόφου που φέρει το όνομα Nicole(Baker).Σύντομα δημιουργούνται εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις με πρωταγωνιστές τα μέλη αυτού του ιδιότυπου τριγώνου,ενω στη ιστορία εμπλέκεται και ο Klaus εραστής της Nicole με ολίγον σαδιστικές τάσεις.

Δυστυχώς η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αναιμική αντιγραφή του “les diaboliques”.Oι ομοιώτητες είναι πολλές για να αποδοθούν σε συμπτώσεις(μοιραία γυναίκα σε ρόλο δολώματος,προβληματικές σχέσεις,πλεκτάνες,δολοπλοκίες),αλλά ενω θα  μπορούσε ίσως να είναι μια αποτελεσματική ιστορία μυστηρίου είναι απελπιστικά αργή  και οι συγκινήσεις που προσφέρει στο θεατή είναι μηδαμινες.

Πραγματικά το συγκεκριμένο φίλμ ήθελα να μου αρέσει.Όλα τα προγνωστικά ήταν υπέρ της ταινίας αλλά παίξαμε και χάσαμε.Ο χρόνος έχει σταθεί αμείλικτος απέναντι στο παρόν.Για τους πολύ φανατικούς του Lenzi και του είδους του Giallo μόνο.

Pretty weak and dated Lenzi protogiallo.

I really wanted to like “So sweet…So Perverse” but in spite of the fact that everything seems to fall in the right place,unfortunately the movie is  a mostly dull and uninteresting affair.

The storyline is a straight rip-off of “les diaboliques”.Trintignant in the role of the slick and rich businessman having a marriage in crisis and falling for the femme fatale Nicole(Baker).Your typical story of love triangles,betrayals,set ups and all that goes with them is to follow…

Viewing the film gave me a costant feeling of deja-vu .I definitely had seen all these before in way better constructed films.Anyway,lack of originality is not the quintessential problem of the film.There are simply not enough interesting moments and twists in the film to keep the viewer awake.The performances are passable and the direction pretty uninteresting without showcasing the well known Lenzi verve(“Seven bloodstained Orchids”)and skillful execution(“A quiet place to kill”,”Knife of ice”).The Ortolani score is addictive but is far from being the redeeming value of this film.

Watch only if you are a die-hard Giallo buff.Even Lenzi fans don’t lose much if they don’t see this one.

Manhunt in the city(1975)

L’uomo della strada fa giustizia(1975)

directed by:Umberto Lenzi

Cast:Henry Silva, Luciana Paluzzi, Silvano Tranquilli

Danish vhs sleeve

Ας ξεκινήσουμε με μια ιστορική ανασκόπιση του είδους που σημάδεψε τον Ιταλικό κινηματογράφο κατά τη δεκαετία του ’70.Τι καλύτερο από την καταγραφή των γεγονότων που πυροδότησαν τη δημιουργία του είδους του Ιταλικού crime/action.

Στα μέσα Δεκεμβρίου του 1969, μια βόμβα εξερράγη έξω από μια μιλανέζικη τράπεζα στην Piazza Fontana. Δεκαέξι άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 80 άλλοι τραυματίστηκαν. Ένας Αναρχικός,  ο Giuseppe Pinelli ήταν ένας από τους άνδρες που φέρονταν ως υπαίτιοι για την έκρηξη. Στις πρώτες πρωινές ώρες της 15 Δεκεμβρίου 1969 ο Pinelli ύποπτα “έπεσε”  από ένα παράθυρο, ενώ ανακρινόταν μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Άλλοι  ακτιβιστές όπως ο Adriano Sofri, ο ηγέτης της άκροαριστερού  πολιτικού κινήματος “Lotta Continua” («ο αγώνας συνεχίζεται»), πίστευαν ότι ο Calabresi (επιθεωρητής της αστυνομίας)δολοφόνησε τον  Pinelli. Οι κατηγορίες κατά του ένθερμου επιθεωρητή της αστυνομίας και άλλων αξιωματικών εξέπεσαν το 1975 λόγω έλλειψης  στοιχείων που να υποστηρίζουν είτε αυτοκτονία ή δολοφονία.

Στη συνέχεια, στις 17 Μαΐου του 1972 , ο Luigi Calabresi δολοφονήθηκε καθώς πήγαινε στην εργασία του. Θα χρειαστούν περίπου δεκαέξι χρόνια έως ότου οι δράστες  να συλληφθούν και να καταδικαστούν.Ο  Adriano Sofri, ο ηγέτης της Lotta Continua, συνελήφθη μαζί με δύο άλλους για τη δολοφονία του Calabresi. Ένας άλλος (τότε) πολιτικός ακτιβιστής,o Leonardo Marino, μετά από χρόνια άρνησης της ενοχής του, ομολόγησε το 1988 και ισχυρίστηκε ότι ο Sofri τον διέταξε να διαπράξουν την εκτέλεση.Ο Sofri δεν βρίσκεται  στη φυλακή αυτή τη στιγμή για λόγους υγείας. Χρόνια αργότερα, ο Pinelli απαλλάχθηκε από την ευθύνη τηε βομβιστικής ενέργειας στην Piazza Fontana και η η ευθύνη αποδόθηκε στην Ordine Nuovo (“Νέα Τάξη”), μια ακροδεξιά πολιτική οργάνωση.

Με την επέλαση  των εκ του Calabresi εμπνευσμένων  αστυνομικών θρίλερ  που εξαπολύθηκε στον  ιταλικό λαό, ο κάποτε μισητός επιθεωρητής έγινε κάτι σαν κινηματογραφικός λαϊκός ήρωας μετά το θάνατό του. Με τις ταινίες να στηλιτεύονται ως φασιστικές από τους κριτικούς, διάφοροι σκηνοθέτες παρουσίασαν με δραματοποιημένο τρόπο τους τον περίφημο επιθεωρητή της αστυνομίας ως προλετάριο θιασώτη της δικαιοσύνης και μαχητή της διαφθοράς. Οι κινηματογραφικές εκδόσεις του  Calabresi ήταν συνεχώς σε πόλεμο όχι μόνο με την εγκληματικότητα στους δρόμους, αλλά και με την παθογένεια ενός πολιτικού και δικαστικού συστήματος, που θεωρήθηκε ως υπερβολικά φιλελεύθερο επιτρέποντας σε εγκληματίες να βαδίσουν ελεύθεροι με μόνο ένα χαστούκι στο μάγουλο. 35 χρόνια μετά το θάνατό του, μια αναμνηστική πλακέτα αποκαλύφθηκε στο Μιλάνο στις 17 του Μάη 2007.

Greek theatrical release poster

Το παρόν φίλμ είναι ο εμπνευστής όλης αυτής της αναδρομής στην ιστορία του ιταλικού poliziottesco film,ταινιών που οι ρίζες τους έγιναν ελπίζω σαφείς από το παραπάνω άρθρο.

Λοιπόν,η ταινία είναι ένας βραδυφλεγής crime δυναμίτης,που σχολιάζει με φαρμακερό τρόπο την παθογένεια του ιταλικού νομικού-δικαστικού-εκτελεστικού πλαισίου και συστήματος της δεκαετίας του ’70.Ο Silva,του οποίου η κόρη χάνεται σε ληστεία-τετριμμένο αλλά πάντα συγκλονιστικό-,αποπνέει θειάφι,και παραδίδει μια υποδειγματική ερμηνεία.

Πιο χαμηλών τόνων και υπαινικτικό από το μεγαλειώδες αριστούργημα “Almost human” με το οποίο συγγενεύει χρονικά,τούτο εδώ είναι φρικτά υποτιμημένο,αλλά είναι ταινία κολοσσός και κανένας σοβαρός οπαδός των Ιταλικών ταινιών δράσης δεν πρέπει να το προσπεράσει ελαφρά τη καρδία.Στο φινάλε-είναι ταινία crime του Umberto Lenzi διάολε!!!

David Vanucchi(Henry Silva) is the grief personified…

Norvegian vhs sleeve

Gritty and downbeat crime thriller by the master of the genre Umberto Lenzi.

This one is less “bloodstained” and exuberant than let’s say “violent Naples” or “Almost human” but it’s a very thought out movie with a perfect screenplay by Dardano Sacchetti.

David Vanucchi works as a constructor or something relevant,he seems to have a nice,settled life.Everything starts to crumble when his schoolgirl daughter falls victim of a shootout at a bank robbery.David is blinded by rage but the police won’t help him.As hands of justice seem to be cuffed by judicial technicalities and legal inefficiencies.A group of shady paramilitaries with fascist ties and vigilante intentions approaches David and tries to persuade him to join forces with them.David sends them to hell,but disillusioned he realizes the they seem to have more insight in his daughter’s case than the police.

As I previously stated the movie relies mostly in storytelling.So if you expect teeth grinding,clenched fists and stylish violence,look elsewhere.Of course I don’t imply that the movie is tame,on the contrary,it is intense,graced by a great narration,fully elaborating on some of the dark sides of the  corrupt Italian judicial and political system .

Henry Silva really rocks in this one and delivers a solid and I dare to say moving performance as the grieving father.Luciana Paluzzi is also marvellous,the same can be told for  other members of the cast ,Lenzi regulars like Silvano Tranquilli.

This is a slow burner,but it is an epic movie very similar to the more politically involving Damiano Damiani crime films.A must see…