Blaxploitation February special

“Blaxploitation or blacksploitation is an ethnic subgenre of the exploitation film, emerging in the United States during the early 1970s. The films, though receiving backlash for stereotypical characters all the while, were one of the first instances in which black actors and communities were the heroes and focuses of cinema and/or television, rather than being portrayed as sidekicks or as victims of brutality.^[1]The genre allowed the rethinking of race relations in the 1970s.

Blaxploitation films were originally made specifically for an urban black audience, but the genre’s audience appeal soon broadened across racial and ethnic lines once Hollywood realized the potential profit of expanding the audiences of blaxpoitation films across those racial lines.”

Another film sub-genre with a very genuine atmosphere and idiosyncrasies that we at latenightmoviecrypt absolutely love. Blaxploitation produced its fair share of minor masterpieces, sub-par copycats and irredeemable trash. We love them all and herein present some genre classics and some lesser entries.

…have no fear ‘coz Pam Grier is here…

Black Caesar (1973)

Directed by:Larry Cohen

Cast: Fred Williamson, Gloria Hendry, Art Lund

The Blaxploitation to end all Blaxploitations, the film that put Fred “the hammer” Williamson on his own pedestal as a potent actor for the action genre. Larry Cohen’s film is a tragic tale of rise into prominence, betrayal and expected fall, is unapologetically exploitative, but it is a grindhouse film with brains and merits that cannot be overlooked.

Tommy Gibbs is a tough kid, raised in the ghetto, who aspires to be a kingpin criminal. As a young boy, his leg is broken by a bad cop on the take, during a payoff gone bad. Nursing his vengeance, he rises to power in New York City’s Harlem. Angry at the racist society around him, both criminal and straight, he sees the acquisition of power as the solution to his rage. He performs a free-lance hit on a Mob contract to attract the attention of the head of a Mafia family. Reluctantly accepted into ‘The Family,’ he grows increasingly autonomous and aggressive, eventually starting a gang war.

Cohen did something great here.Starting from casting the right guy for the job.The Godfather of Harlem is Fred Williamson and Fred Williamson is the Godfather of Harlem. Gloria Hendry is also a female lead that adds extra points film to the film, her acting qualities are obvious and she is not just a pretty face next to an imposing male lead. Basically everyone in the cast does a stellar job,citing the director himself “when we filmed in Harlem the local gangsters threatened to disrupt the shoot unless they were paid off. I offered them small roles in the film instead. “These guys were great.”  “Anything we wanted, anything we needed to get, they got for me. We kind of owned Harlem after that. “  Literally everything .from its locations to its magnificent score, courtesy by none other than James Brown, to its great dramatic plot that unfolds like a saga, everything in the Black Caesar screams…classic.

Cohen’s film is a crime/mafia saga of epic proportions. It has the special Seventies atmosphere, the funky feel of Blaxploitation,a score by James Brown that is to die for, the gratuitous feel of exploitation cinema and the fine touch of a great scriptwriter/director. Do yourselves a favor and watch this gem.

Mean Johnny Barrows (1976)

Directed by:Fred Williamson

Cast:Fred Williamson,Stuart Whitman,Roddy McDowall

Poverty row ,shot on a shoestring budget Blacksploitation vehicle of self-indulgence written, directed by and featuring the ever suave, slick yet burly Seventies Blaction icon Fred Williamson.

Johnny Barrows, a G.I, is dishonorably discharged from the army after striking his commanding officer. When he returns home, he is mugged and thrown in jail. Down on his luck and with no money, he gets a job at a gas station run by a racist jerk. After a while, he beats him up and is thrown in jail again. Shortly after, a mobster hires him as a mafia hit man because of his military training and he now gets caught in the middle of a rival gang war between two families.

The problem with having seen a defining dare I say superlative entry in the Blacksploitation genre like Black Caesar prior to this ,is that everything else of the same ilk is bound to fall short. So is the case with “Mean Johnny Barrows”. For starters ,everything seems to lack ambition or a certain vision here. The storyline is pedestrian, the direction is heavy-handed and the deliveries are pretty much improvised (like the Elliott Gould cameo role).The pacing is also abysmal, for a 76 min. movie this one seems to last an eternity. However the movie eventually delivers after the first half and while not exactly a revelation of any sorts, it still works as a fine showcase for Williamson fans.

Plus, the Kung Fu scenes are hilarious…

Death Journey (1976)

Directed by: Fred Williamson

Cast: Fred Williamson, Bernie Kuby, Heidi Dobbs

More post-blacksploitation action unintentional hilarity shot almost back to back with “mean Johnny Barrows” which was a kind of a better entry than this one. This Po’Boy films (Williamson’s production company) production is  tailor made for  star/director Fred Williamson, who was/is the almighty “Hammer” but definitely worked better when his talents were directed by other more capable directors.

Fearful that their star witness might be murdered, two attorneys hire a protector to bring him from Los Angeles to New York. Jesse Crowder (Fred Williamson) is a no-nonsense tough guy. He buddies up with the witness, an accountant, and they hit the road. Outwitting their foes means taking all manner of conveyance, including automobile, train, and airplane. At every turn, Crowder and the witness face a variety of attacks, including gunfire and knife-wielding villains. At ease with the ladies, Crowder manages the entire journey with shirt unbuttoned and stogie clenched firmly in his teeth.

Williamson was/is a cool dude but even Williamson himself cannot redeem this workmanlike, guerilla piece of Z-grade blacksploitation that was shot in several states without permits. Obviously a zero budget affair “Death Journey has a paper thin storyline, tends to meander and bears uninspiring cinematography and sloppy editing work.

Even though it leaves a lot to be desired, Death Journey could interest the blacksploitation archivists and Williamson’s die-hard fans.

Hit Man (1972)

Directed by:George Armitage

Cast:Bernie Casey,Pam Grier,Lisa Moore

Now we are talking, Armitage’s Blacksploitation adaptation of the Ted Lewis novel Jack’s Return Home, more famously adapted as Get Carter works wonders when transferred to the seedy corners of Los Angeles, plus statuesque ex-Football pro Casey delivers a quintessential performance.

Oakland hitman Tyrone Tackett (Bernie Casey) comes home to southern California for the funeral of his brother Cornell. Cornell left behind his wild daughter Rochelle (Candy All), who rejects Tyrone’s offer to live with him. Tyrone befriends his late brother’s business partner, Sherwood Epps (Sam Laws), and stays in town to investigate his brother’s death. He is threatened by gangsters who tell him to leave town, but they’ve threatened the wrong man.

Excellent blend of film noir and Blacksploitation directed with verve and gusto by George Armitage, the blue movie industry subplot adds sleaze points while Bernie Casey enters the pantheon of blacksploitation action giants along Richard Roundtree,Fred Williamson and Jim Brown. Pam Grier ,the tough mama of blacksploitation is given little to do, but delivers a memorable performance.

Long story short, Hit Man ,which also bears a delicious soundtrack, has style, substance and soul. Quintessential blacksploitation fun!!!

Slaughter’s big Rip-Off (1973)

Directed by: Gordon Douglas

Cast: Jim Brown, Ed McMahon, Don Stroud

Another Blaxploitation classic featuring a hardboiled yet charming character, Jim Brown’s titular badasss cat named Slaughter is another iconic black character . Slaughter’s big rip-off is  great for what it is and in many ways tops the original Slaughter movie.

Slaughter goes to a friend’s house for a lavish outdoor picnic and celebration. Meanwhile, a new crime boss, Duncan (Ed McMahon), is now after Slaughter, for having killed ex Mafia boss Dominic Hoffo earlier. An old World War I biplane is seen flying by the outdoor celebration and then opening fire on the guests at the picnic. It results in the graphic death by headshot of Slaughter’s friend, which reignites the old spark of fury and rage that Slaughter had when told of the death of his parents. Vigilante Slaughter finds out that local mobster Duncan is behind the killing of his friends and tries to track him down but the mobster will also try to dispatch him .Duncan’s hit-man Kirk traps Slaughter in a car at a cliff which results in Slaughter’s girlfriend Marcia (Gloria Hendry of Black Caesar fame) being killed, but Slaughter escapes, arms himself, and goes after Duncan’s hideout.

Slaughter’s big Rip-off is high octane blaction without weak parts and is a great watch from beginning to end for fans of the Seventies action cinema. Jim Brown is quite a character and adds intensity to his part with his crazy antics. James Brown also comes up with another unforgettable film score. However this one is not an exercise in classic film-making but rather a very solid blaxploitation entry that will keep the fans of the genre satisfied.

Μήνας blacksploitation στο μπλογκ. Μετά τις αρμόζουσες τυμπανοκρουσίες ας ασχοληθούμε λίγο με το να εισάγουμε τον αδαή φίλο αναγνώστη στο είδος το οποίο παρά το γεγονός ότι αρχικά αποτέλεσε πολιτική δήλωση κατόπιν έτυχε εκμετάλλευσης από τα στούντιο.

Σημείο γέννησης αυτού που λέμε blacksploitation ήταν οι ταινίες  Sweet Sweetback‘s Baadasssss Song και το Shaft. H θεματική των ταινιών είχε συνήθως να κάνει με  μέλη της Αφροαμερικανικής κοινότητας γένους αρσενικού που είτε μάχονταν για την επιβίωση, είτε προσπαθούσαν να ανελιχθούν στην κοινωνική κλίμακα ,είτε αποτελούσαν μέλη της Ελιτ του υποκόσμου, είτε έκαναν όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα. Μοιραία το ύφος των ταινιών δεν προσφερόταν για βαθιά πολιτική ανάλυση αν και υπάρχουν σποραδικά παραδείγματα αυτής. Παρόλα αυτά οι ταινίες του είδους μπορούν να υπαχθούν εν γένει στο είδος των ταινιών δράσης.

Το είδος γνώρισε μια ήπια εμπορική επιτυχία από τις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 70’ και μετά μοιραία παρήκμασε αφού αναλώθηκε σε αναπαραγωγή  στερεοτύπων γύρω από τους ήρωες του. Παρόλα αυτά το είδος παρήγαγε μερικά αριστουργήματα και η ατμόσφαιρα που διέπει αυτές τις ταινίες είναι αναμφισβήτητη. Το είδος επίσης πρόσφερε βήμα και σε μια νέα γενιά αφροαμερικανών ηθοποιών που δικαίως ξεχώρισαν, χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά της Pam Grier και των Fred Williamson,Richard Roundtree,Billy Dee Williams,Jim Brown,Bernie Casey.

Aς ξεκινήσουμε τώρα το ταξίδι σε έναν κόσμο σκοτεινό αλλά με ψυχή. Θα μας συνοδεύσουν soul και funk ήχοι μιας αλλοτινής εποχής και ο χαρακτηριστικός ήχος της αργκό της αφροαμερικανικής κοινότητας. Το νου σου jiveassssss…

Black caesar

Ταινία του τιτάνα Λάρρυ Κοέν που έκανε το Φρεντ Γουίλιαμσον φίρμα και τον καθοδήγησε σε υποκριτικά μονοπάτια τα οποία ο ηθοποιός δυστυχώς δεν επαναπροσέγγισε ποτέ αφού αναλωθηκε σε μανιερισμούς και κοινοτοπίες στο μεγαλύτερο κομμάτι της μετέπειτα καριέρας του.

Η ταινία του Κοεν είναι κατά βάσιν μια τραγική Σάγκα φτώχειας,ανέλιξης με κάθε μέσο και τελικής προδοσίας. Η άνοδος και η πτώση του πρωταγωνιστή περιγράφεται με στέρεο αφηγηματικά τρόπο και η πλοκή είναι καθηλωτική. Το φινάλε έρχεται και παρότι αποκαρδιωτικό για τον πρωταγωνιστή είναι πλήρως αναμενόμενο και δικαιολογημένο. Μαύρη έκδοση ταινίας του Σκορσέζε? Ίσως… και τα «σπάει» για αυτό ακριβώς το λόγο.

Mean Johnny Barrows

Cult μεταχρονολογημένο Blacksploitation φιλμ με Fred Williamson στη σκηνοθεσία (που λέει ο λόγος) και στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα και μέσα από το αποτρόπαιο pan and scan της βιντεοκασέτας μπορει να διακρίνει κανείς πως ο προαναφερθείς δεν διεκδικούσε ποτέ δάφνες σκηνοθετικής μαεστρίας . Η ιστορία παρασημοφορημένου πρώην βετεράνου ,ο οποίος αναγκάζεται να γίνει πληρωμένος δολοφόνος για τη μαφία προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην στο αφιλόξενο Los Angeles  αποτελεί απλά ένα πρόσχημα για να κάνει ο Williamson το κομμάτι του,μοιραία η πλοκή έχει περισσότερες τρύπες και από Ελβετικό τυρί, παρόλα αυτά η ταινία βλέπεται χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Τα χειρότερα έρχονται παρακάτω…

Death Journey

Cult ξε-cult ,το παρόν με ψιλονίκησε.Με ακόμα περισσότερες τρύπες από το προηγούμενο , ο Williamson κάνει ταινία με το τίποτα και η ιστορία πρωην μπάτσου νυν ιδιωτικού ντετέκτιβ ,ο οποίος αναλαμβάνει να συνοδεύσει υπέρβαρο μάρτυρα σε δίκη προκειμένου να μην τον «φάει» η μαφία γίνεται πρόσχημα για να έλθουμε αντιμέτωποι με πλειάδα ασήμαντων σκηνών υποτιθέμενης καταδίωξης. Η ταινία δεν απογειώνεται όμως ποτέ… Ψιλοφιάσκο…

Hitman

Noir/blacksploitation κόλαφος από τον George Armitage με έναν εμβληματικό Bernie Casey στο ρόλο του Ταυρον Τακεττ, ενός άνδρα με στυλ αλλά και πυγμή που τα βάζει με όλη τη μαφία και το κύκλωμα πορνογραφίας του LA προκειμένου να βρει τη γαλήνη και να δικαιώσει-αποκαταστήσει τη μνήμη του δολοφονημένου αδελφού του. Η ταινία σε κερδίζει από τα opening credits.Ισοδύναμο με το black caesar.

Slaughter’s big Rip-off

Αφρο-Vigilante μαγεία με Τζιμ Μπραουν στο ρόλο του πράκτορα Σλωτερ να τσακίζει τους πάντες στο πέρασμα του εκδικούμενος τη σφαγή των φίλων του και φυσικά να μαγεύει και τα κορίτσια. Η ταινία φέρει τον Ελληνικό τίτλο «σφαγή στη λέσχη του Χόλυγουντ» και είναι όνομα και πράμα.Δεν περιγράφω άλλο…

Scream for Vengeance (1980)

Scream for Vengeance (1980)

Directed by: Bob Bliss (as Bob Blizz)

Cast: Walter Addison, Leonard Belove, Bob Elliott

Nice n’ sleazy this gritty, downbeat affair is the sole feature film bearing directorial credit by Bob Bliss and was almost left unreleased. We must thank Manson international for buying the rights to this and for releasing it in the U.S and in a few other countries (including Greece ) on mighty VHS

Four hoodlums break into a jewellers house and brutally murder him, his wife and daughter. On the run they kidnap Jenny, a Senator’s grand daughter and her boyfriend, but discover that the two will not be taken easily. In the melee that follows, the gang are blown away one by one, until the final vengeful confrontation between Jenny and the remaining gang member.

Incredibly rough around the edges and with a pacing that is less than ideal “Vengeance” ,which despite its release date was shot in the late Seventies, is a nice exploitation entry ,with some nicely executed violent scenes courtesy of the director Bob Bliss that manage to convince the exploitation populous.

The first half of the movie is a smorgasbord of rape n’ revenge, home invasion madness, however this is no “Fight for your life” ,Bliss thought it was a good idea to move the plot in the woods which resulted in tampering with the pacing of the film. Even if that decision was somehow ill-fated the final act of the film packs enough punch to leave the Seventies grindhouse movie fan with a broad smile.

This is a nice and rare Seventies gem that remains unreleased on dvd/blu-ray and should be sought after by more fans.

σπάνιο λέητ Σέβεντιζ εξπλοιτέησιον ακατέργαστο διαμαντάκι, το οποίο ενίοτε σοκάρει και λειτουργεί σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του είδους που γέννησε ταινίες σαν το last house in the left , Fight for your Life  και το Sunday in the country.

σπείρα αδίστακτων κακοποιών εισβάλλει σε σπίτι κοσμηματοπώλη και επιδίδεται σε όργιο βιασμών και φόνων. Οι εγκληματίες διαφεύγουν από τη βίλλα και μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία παίρνουν σαν ομήρους νεαρό ζεύγος,όταν αντιλαμβάνονται πως η γυναίκα όμηρος είναι εγγονή γερουσιαστή τότε συλλαμβάνουν νέο σατανικό σχέδιο. Παρ’όλα αυτά το ζεύγος θα αντιδράσει και το κρησφύγετο της σπείρας όπως και το παρακείμενο δάσος θα μετατραπούν σε σφαγείο.

Η χαμηλού προυπολογισμού ταινία του Μπομπ Μπλις που γυρίστηκε στην πολιτεία του Κάνσας καταφέρνει να διατηρήσει υψηλά επίπεδα έντασης σχεδόν καθ’όλη τη διάρκειά της και να σοκάρει με την ωμή απεικόνιση της βιας. Ο Μπλις ξεπερνά τους περιορισμούς του προυπολογισμού στήνοντας και στυλιζάροντας έξυπνα το φιλμ του με ντοκυμαντερίστικο τρόπο και πείθει , χωρίς να ανακαλύπτει με το έργο του την πυρίτιδα.

Άλλος ένας γνήσιος και αρκετά σπάνιος Αμερικάνικος εφιάλτης από τα χρυσά χρόνια του exploitation…

 

 

Olivia (1983)

Olivia(1983)

aka Prozzie,  DOUBLE JEOPARDY, MAD NIGHT, MURDEROUS FRENZY OF MADNESS, BEYOND THE BRIDGE, A TASTE OF SIN

Directed by:Uli Lommel

Cast: Suzanna Love, Robert Walker Jr., Jeff Winchester

Decent neo-noiresque, sexual thriller with Brian De Palma overtones written all over it, Olivia is a convincing entry by the largely hit n’ miss prolific madman of a director that Uli Lommel was.

A young girl witnesses the murder of her prostitute mother by a client, and later becomes a hooker herself in order to seek revenge. An American engineer in London, who is helping to dismantle the London Bridge to be transported to Arizona, strikes up an acquaintanceship with the aforementioned young girl. Several years later he happens to be at the bridge’s new location and sees the woman again–but this time she’s a real estate agent there, doesn’t have a British accent and doesn’t recognize him.

Olivia that was also released under a bucketload of other titles is one of the few movies that Lommel and his then wife and muse Suzanna Love financed and churned out. In all seriousness the couple must receive credit for coming up with cool films like this one, Boogeyman and the Devonsville terror.

Olivia features a decent performance by Love, some moody noire cinematography in its first British half and a mesmerizing feel in its second American part of the plot, this is an interesting juxtaposition but it feels somehow disjointed, however the plot is serviceable , just try not to question the motives of the characters , for Lommel comes with some really head scratching stuff after the storyline moves to American soil.

All in all, this film is a successful slow burning erotic thriller with nice sleazy overtones that will please fans of the genre.

Τα καταφέρνει ικανοποιητικά ο Ούλι Λόμμελ σε τούτο το βραδύκαυστο ατμοσφαιρικό ερωτικό θρίλερ με τη μούσα του Σουζάνα Λοβ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η εικοσάχρονη Ολίβια έχει στοιβάξει μπόλικους σκελετούς στη ντουλάπα της αφού έγινε μάρτυς της δολοφονίας της ιεροδούλου μητέρας της από πελάτη όταν ήταν μικρό κορίτσι.Δυστυχώς η ενηλικίωση δεν άλλαξε ιδιαίτερα το σχήμα αφού η Ολίβια είναι παγιδευμένη σε έναν ανιαρό γάμο,μέχρι τη στιγμή που συνάπτει επικοινωνία με το πνεύμα της νεκρής μητρός,υποδύεται και αυτή με τη σειρά της την πεταλούδα της νύχτας και επιδίδεται σε μπαραζ δολοφονιών εκδικούμενη το χαμό της μακαρίτισσας.Η γνωριμία με αμερικανό αρχιτέκτονα θα μεταβάλλει τις ισορροπίες και η ανακάλυψη της παράνομης σχέσης από το σύζυγό της θα πυροδοτήσει δραματικότερες εξελίξεις.

Το ερωτικό τρίγωνο που στήνει ο Λόμμελ με φόντο τη γέφυρα του Λονδίνου έχει ενδιαφέρον και ατμόσφαιρα αλλά δεν προσεγγίζει εξπλοιτέησιον δυναμίτες σαν το Boogeyman. Kινείται αντιθέτως σε διακριτικά πλην sleazy μονοπάτια τύπου Ντε Πάλμα και τα καταφέρνει παρά τους περιορισμούς του προυπολογισμού. Η μεταφορά της πλοκής στην Αμερική μας το χαλάει λίγο,αλλά δεν εκτροχιάζει εντελώς την ταινία η οποία χαίρει εκτός των άλλων μιας μερακλίδικης κινηματογράφησης .

Βέβαια το στυλ που επέλεξε στο παρόν ο Λόμμελ δεν γέρασε ιδιαίτερα καλά αλλά το φιλμ εξακολουθεί να διατηρεί κάποια αξία ,ειδικότερα για τους φανς του Eurocult. Μην περιμένετε πάντως δράση υψηλών οκτανίων.

 

Spookies (1986)

Spookies (1986)

Directed by: Genie Joseph, Thomas Doran, Brendan Faulkner

Cast: Felix Ward, Maria Pechukas, Dan Scott

Trash monster/zombie horror extravaganza by Vestron video. Spookies is ultimately a mash-up of 2 different unfinished movie projects (one of them called “Twisted Souls”) with a nonsensical plot and bears directing credits by three different people.It is so bad that it actually works as a successful genre spoof.

A sorcerer tries to sacrifice a group of people inside his house with the intention of using their vitality to keep his wife alive.

It’s very interesting to look at the story of this troubled production for details:

“Spookies started out as a feature film entitled Twisted Souls. The film started shooting in late summer of 1984 and finished principal photography in October of that same year. It was directed by Brendan Faulkner and Thomas Doran, and produced by Frank Farel, Brendan Faulkner, and Thomas Doran. The film “Twisted Souls” was being edited when creative and legal issues between the producers and the financial backer prevented final post production work from being carried out (final editing, scoring, post-effects, etc.).

The original Twisted Souls footage directed by Faulkner and Doran consists of all the teenagers who arrive in the two cars and all the related monsters: Demon/Ouija Girl; Muck Men; Spider Woman; Snake Demons; Hallway Demon; Grim Reaper; and all related effects. The screenplay was written by Frank Farel, Brendan Faulkner and Thomas Doran.

In 1985 the financial backer of Twisted Souls hired Eugenie Joseph to direct more footage which was pieced together with the footage from Twisted Souls, creating Spookies. The added footage by Joseph, with an entirely different cast, includes all the footage of the boy looking for his birthday party; man in tree; Cat-man; old, withered magician; girl in coffin; zombies; witch in basement/cave; and the little blue boy.”

Well,Faulkner and Doran ,also involved in the wretched “Igor and the lunatics” weren’t the luckiest directors in the world, were they?

…However with a plot as delirious and with an editing so dodgy one can’t help but to love the actual product. Spookies is as good as it could ever be,judging from the circumstances it was created under.

If you love Zombies,patchy effects galore, black magic,monsters and more zombies packed under a plot that is a tour-de-force of several trash cinema elements,then this one is for you.

Τρασο-σπλατερ εξτραβαγκάντσα που ουσιαστικά ενώνει δύο τουλάχιστον ταινίες σε μια, καταφέρνει να γεφυρώσει με σουρεαλ τρόπο δύο διαφορετικές πλοκές, πετάει στο ίδιο καζάνι μαύρη μαγεία, τέρατα, ζόμπι, παιδιά λυκανθρώπους, γυναίκες αράχνες και λειτουργεί σαν showcase κινηματογραφικών υποειδών αφού η ταινία διαθέτει μέχρι και δολοφονία τύπου σλασερ. Είναι δύσκολο να πάρει κανείς στα σοβαρά το Spookies,αλλά μας είναι συνάμα αδύνατο να αντισταθούμε στη γοητεία μιας τόσο ντελιριακής κατάστασης.

Δεν έχει νόημα να συνοψίσουμε την πλοκή αλλά ας προσπαθήσουμε.

«Ο μύστης της μαύρης μαγείας Κρέον προσπαθεί να ζωντανέψει τη νεκρή γυναίκα του προσελκύοντας στην έπαυλή του ανυποψίαστους περαστικούς και κλέβοντας τις ψυχές τους. Στο πέρασμα τους από τη βίλλα της φρίκης οι άτυχοι μελλοθάνατοι έρχονται αντιμέτωποι με τις στρατιές τεράτων, ζόμπις κλπ υποτελών στον Κρέον. Ποιος θα καταφέρει να επιβιώσει.

Είναι απορίας άξιον πως η Vestron video έβγαλε τούτο εδώ το έπος, αλλά μιλάμε για την ίδια εταιρία  που κυκλοφόρησε σε βίντεο το Rawhead Rexx άρα δεν μιλάμε για ανθρώπους με αλάνθαστο αισθητήριο στο χώρο του τρόμου. Όπως και να ‘χει το παρόν διαθέτει οπερατική,στα όρια του καρτουνίστικου, βία και είναι εν τέλει κωμωδία τρόμου χωρίς να το θέλει, όπως και να το πάρει κανείς το παρόν αποτελεί βελτίωση για το σκηνοθετικό δίδυμο Thomas Doran, Brendan Faulkner που είχαν εμπλακεί με τον πάτο βαρελιού που ακούει στο όνομα Igor and the Lunatics.

 

Deathcar on the Freeway(1979)

Death car on the Freeway (1979)

Directed by:Hal Needham

Cast: Shelley Hack, Frank Gorshin, Peter Graves

Passable and semi original car disaster meets femsploitation film made by ex-stuntman by trade Hal Needham, who accordingly choreographed some fine looking car chases but unfortunately fell prey to TV-movie conventions and ended up with a film that is watchable but lacks bite.

Death Car on the Freeway is a 1979 American made-for-television crime thriller film starring Shelley Hack. In a plot similar to Steven Spielberg‘s Duel, this tells the story of an unseen driver who is dubbed “The Freeway Fiddler”.

Janette Clausen (Hack) is a television reporter investigating a series of freeway murders involving a psychopathic van driver who is deliberately targeting and killing female motorists by crashing into their cars.

The film starts in a promising tone, with the killer establishing his modus operandi and with reporter Clausen trying to convince everyone that her story about the “Freeway Fiddler” should be given some serious consideration, in order for the maniac to get caught. That’s where the film lost me. I believe that it was daring for Needham at that time to portray a woman fighting against practically everyone(boyfriend, police commissioner, boss) and Shelley Hack is a darn convincing lead for that job, but the movie gets too talky for its own good.

However it’s one of the better TV-films of that era and a decent curio for fans of exploitation cinema.

ενδιαφέρουσα τηλεταινία που φλερτάρει με το Σλασερ και το femsploitation αλλά υποκύπτει σε συμβάσεις και εν τέλει δεν μπορεί να δείξει σε καμία περίπτωση τα δόντια του.

μανιακός οδηγεί με φρενήρη τρόπο βαν στους αυτοκινητοδρόμους της νότιας Καλιφόρνια σκοτώνοντας γυναίκες οδηγούς,ντόπια δημοσιογράφος αντιλαμβάνεται οτι πρόκειται περί φρενοβλαβούς αλλά προσκρούει στα τείχη της πατριαρχίας και του σεξισμού.

Δυστυχώς η ταινία όπως είπαμε αναλώνεται σε υπεραναλύσεις και χάνει σε exploitation value αλλά ακόμα και έτσι έχει αρχειακό ενδιαφέρον λόγω της ενδιαφέρουσας κινηματογράφησης των σκηνών καταδίωξης από το Χαλ Νηνταμ. Η Σελυ Χακ είναι ενδιαφέρουσα πρωταγωνίστρια επίσης.

Έν τέλει η ταινία είναι ένα συμπαθές αξιοπερίεργο αλλά τίποτα περισσότερο.

 

Igor and the Lunatics(1985)

Igor and the Lunatics (1985)

Directed by: W.J. Parolini (as Billy Parolini), Brendan Faulkner, Thomas Doran

Cast: Joseph Eero, Mary Ann Schacht, Joe Niola

 

Non-cinema by non-actors by Troma entertainment (sic) it’s funny because it is unbelievably bad and cheesy but it loses steam quickly and tends to meander after the first half.

The film follows Paul, a maniacal cult leader, and his group of murderous followers who, after being sent to prison after a killing spree, are released sixteen years later, only to return to their killings.

Paul has abandoned his initial drug-fueled vision of peace,love and sex.he is now a raving lunatic a Charles Manson-like cult leader and together with his head honcho Igor(or maybe Byron?) and his deranged, sex-mad, murderous followers set out to smite the townspeople who sent them up, the former members who betrayed them to the law, and just about anyone else who gets in their way.

Well, virtually everybody knows how bad this one is, shot over a span of years, bears directorial credits by no less than 3(three) directors, has a really warped (like its main  persona)sense of continuity, a plot that beggars belief ,tacky gore and features some of the most hilarious performances ever committed to film.

Igor and the Lunatics is a non film with characters popping in and out without any prior or further explanation,a film whose titular character gets referred to only in the opening scene and is then re-christened Byron, a film whose “classic” buzzsaw scene gets repeated three times in its first ten minutes. Parolini’s atrocity committed on film can be watched by fans of incredibly bad cinema exclusively, it makes other zero budget entries by Troma (f.e Epitaph) look like Citizen Kane.

Υπερσκουπίδι της τρομα που δεν βλέπεται ούτε υπό την απειλή περιστρόφου,που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί αυτή η μασκαράτα μπορεί να προσελκύσει  σκουπιδολάγνους με ενίοτε μαζοχιστικές τάσεις, που ηδονίζονται με το να βλέπουν γελοιότητες που κάνουν τεκέδες σαν το death by dialogue να φαίνονται σαν τον Εξορκιστή.

Παρ’όλα αυτά το παρόν είναι υπερβολικά κακό ακόμα και για τα εν γένει ανύπαρκτα στανταρ της Τρόμα.

Πραγματεύεται τον βίο και την πολιτεία αίρεσης τύπου Μάνσον και τα κατορθώματα του ηγέτη της που περιλαμβάνουν πολύ σπληνάντερο επιπέδου πανηγυριού στο Ξηρόμερο.

Αλλά η πλοκή είναι τόσο χαοτική που τα ονόματα των χαρακτήρων αλλάζουν καταμεσής της ταινίας .Το δε “μοντάζ” και οι “ερμηνείες” του καστ μπορούν να υπαχθούν σε αυτήν την ορολογία έτσι αυστηρά ελλείψει άλλων όρων.

Τεκές για σκληρούς παίκτες…

Fear no Evil (1981)

Fear no Evil (1981)

Directed by: Frank LaLoggia

Cast:  Stefan Arngrim, Elizabeth Hoffman, Kathleen Rowe McAllen

A tough beast to categorize „Fear no Evil” could obviously join the canon of supernatural horror, but director LaLoggia decided it would be wise to enrich his  Omen-esque storyline with some “Carrie” inspired overtones and some Zombies for the truly decimating final reel of the film. Ambitious as it might have been , LaLoggia’s concept and “Fear no Evil” is almost a miraculous accomplishment for a rookie director.

A Roman Catholic priest, Father Damon, murders a man outside a castle-like estate on an island in upstate New York. The man he kills claims to be Lucifer himself, and promises to return. Decades later, in 1963, Andrew Williams is born. After his mother is paralyzed under mysterious circumstances, Andrew’s father realizes something is peculiar about his son, eventually coming to the realization that Andrew is the son of Lucifer. The seventeen-year-old student also realizes that he is the Antichrist, and his subsequent battle with two female-incarnate archangels ensues.

There are much more little tiny plot details and nuances that mostly work favorably for the film. Variety described the film as “spooky and surreal” and “strong on atmospherics” and I tend to agree. The opening reel of the film establishes the storyline from early on into the film and then the proceedings pretty much make sense in an exploitative manner.

Some Critics have also referred to the homoerotic agenda of the film  and while I don’t wholeheartedly agree on that matter and I think that the aforementioned critics rely too much on the aforementioned elements ,I also think that these quirky parts add to the off-kilter nature of the film. The performances however are hit n’ miss. Some of the cast’s performances are acceptable while some other are sub par.

The cinematography and the direction are impressive, considering the fact that the director was 23 years old when he did this one. Indeed, there are quite a few well constructed scenes in this one, but let’s not spoil the joy of discovering those on your own dear viewer…

Well, this is an almost memorable horror film. Not a masterpiece by any stretch of the imagination, but quite captivating…

Eπιδεικτικά καλό στην κατηγορία του το fear no evil κομίζει 80ιζ στυλιζάρισμα με το κουτάλι και μοιράζει σφαλιάρες με την Omen meets Carrie meets… enter random zombie film here, πλοκή του

…όταν ο Αντίχριστος προκαλείται σε μονομαχία και δολοφονείται από έναν ιερέα ,ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ένας από τους τρεις Αρχαγγέλους, ορκίζεται να ξαναγεννηθεί και να κυριαρχήσει στον κόσμο. Και ξαναγεννιέται στο πρόσωπο του Άντριου ,που όταν κλείνει τα 18 του χρόνια καταλαβαίνει ότι μέσα του υπάρχει κάτι τρομαχτικά διαβολικό. Ο Άντριου τότε αναζητά εκδίκηση απέναντι σε όλους όσους τον αδίκησαν ,ενώ και οι εναπομείναντες αρχάγγελοι συντονίζουν τις δυνάμεις τους για την ύστατη μάχη απέναντι στο κακό.

Εκρηκτικά ατμοσφαιρικό, αλλά όχι σοβαροφανές, το φιλμ του ΛαΛόγγια παίζει σοβαρή μπάλα και πλασάρεται ως μια πιο trashy εκδοχή της προφητείας και ναι τα πάει περίφημα, αφού κομίζει σκηνές ανθολογίας (βλέπε σκηνή σε γυμναστήριο ή σκηνή στα λουτρά) ενώ κρατάει και τον ερμηνευτικό πήχυ σχετικά ψηλά.

Καθόλου άσχημα για τον τότε 23άχρονο κύριο ΛαΛόγγια, αγνοείστε τους πολύξερους που καταλογίζουν αφηγηματικές αδυναμίες και υπέρμετρη φιλοδοξία στο παρόν και απολαύστε άφοβα…

 

 

The Prowler (1981)

The Prowler (1981) aka “Rosemary’s Killer”

Directed by:Joseph Zito

Cast: Vicky Dawson, Christopher Goutman, Lawrence Tierney ,Farley Granger

An absolutely successful entry in the slasher subgenre, The Prowler is a brisk-paced marathon of stalk n’ slash orchestrated and directed by the assured hand of the great craftsman Joseph Zito and features some of the most impressive special effects ever created by the great Tom Savini.

During World War II, a woman named Rosemary Chatham writes a Dear John letter to her boyfriend, breaking up with him because he has been away too long. On June 28, 1945, Rosemary is attending a graduation dance in the town of Avalon Bay, California with her new boyfriend Roy, who suggests they go out to the point in order to make out. While there, they are attacked by a mysterious prowler in an army combat uniform, who impales them both with a pitchfork, leaving behind a rose.

Thirty-five years later; on June 28, 1980, Pam MacDonald is organizing the first graduation ball in 35 years with her friends Lisa, Sherry and Sherry’s love interest Carl. In the meanwhile An unknown killer, clad in World War II U.S. Army fatigues, is stalking the small New Jersey town bent on reliving a 35 year-old gruesome tale.

And a gruesome tale it definitely is… From the absolutely stunning attire of the killer , to the brilliance of gory murders, which actually feel more than they really are, thanks to their disturbing execution. The Prowler is a slasher feast for the senses, which fortunately doesn’t rely on comical relief in order to make the viewers feel more at ease with the proceedings .

The pace is relentless, the atmosphere never ceases to be ominous and the performances by the cast are top notch.

The majority of the fans compares this to  “My Bloody Valentine” and while I think that the comparison is fair I also believe that this is the more well-rounded effort of the bunch. Don’t get me wrong both films are slashers of epic proportions, true genre masterpieces,I just think that the plot structure and pacing in Zito’s film is slightly better, plus I really appreciate the absence of comedic elements.

All in all , only films like Bill Lustig’s “Maniac” are better slashers than this one, other than that the Prowler is a definite exercise in slasher horror and a top twenty like entry in that particular canon.

Μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου ένας άρτι αποστρατευθείς βετεράνος δολοφονεί την αγαπημένη μην αντέχοντας την απόρριψη από τη μεριά της. 35 χρόνια μετά ένας άγνωστος δολοφόνος, ντυμένος  με στρατιωτική στολή Β’ παγκοσμίου πολέμου αναβιώνει τη σφαγή, εστιάζοντας σε μια ομάδα κολεγιόπαιδων  που διεξάγουν τον ετήσιο τους  Εαρινό Χορό, τον πρώτο μετά το προ-35ατίας φονικό.

Αρχετυπικό Σλασερ του Τζοζεφ Ζίτο με την επιβλητικότατη μορφή του στρατιώτη δολοφόνου να μπαίνει επάξια στο κάδρο των ηρωικών μορφών του είδους και έναν Τομ Σαβίνι να παραδίδει σεμινάριο ειδικών εφε.

Ενώ το σκηνικό και η πλοκή φαντάζουν τετριμμένα, η εκτέλεση μόνο τέτοια δεν είναι. Δικαίως η «δολοφονία της Ρόζμαρι» ,με την πλήρη απουσία κωμικών σκηνών χαλάρωσης που μάστιζαν εν γένει το κινηματογραφικό αυτό υποείδος και τους υποδειγματικά γκραν γκινιολικούς φόνους τερματίζει τα κοντέρ και εισάγεται με χαρακτηριστική άνεση στο πάνθεον των Σλασερ δημιουργιών.

Ο Τζόζεφ Ζίτο είναι στα μάτια μου ισάξιος του Sean S. Cunningham και μόνο τυχαίο δεν ήταν που ο προαναφερθείς Ζίτο έβαλε την υπογραφή του σε ένα από τα καλύτερα σήκουελ του «Παρασκευή και 13» (σκηνοθέτησε το Friday the 13 IV:the Final Chapter) και στο Prowler μας κληροδοτεί ένα αρτιότατα σκηνοθετημένο φιλμ με άψογη αίσθηση του σασπενς και με ωραίες σκηνές φρίκης να αποτελούν μίνι κορυφώσεις σε κάθε φιλμική ενότητα Ξεχάστε τα προβλήματα ρυθμού που μαστίζουν ενίοτε αυτού του είδους το σινεμά. Το παρόν είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή τρόμου που καθηλώνει από την αρχή έως το τέλος.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

 

Mother’s Day (1980)

Mother’s Day (1980)

Directed by: Charles Kaufman

Cast: Tiana Pierce, Nancy Hendrickson, Deborah Luce

One of the most successful entries ever crafted by the Troma team of Guerilla film makers, Mother’s Day maintains its grit and menacing aura, thanks to the disturbing overtones of the subject matter and the highly effective performances by the cast.

When you go into the woods today, you’re in for a big surprise. When you go into the woods today you’re not going to believe your eyes. But it ain’t no “teddy bear picnic”. Three girls discover that two men are willing to do anything to impress Mother and what impresses Mother is watching her sons commit acts of rape and murder. Now these women are prisoners and lowered to pawns in the game of checkers between two dim wits and their Maniac Mommy and the question becomes, can any of them escape, alive?

Imagine Texas Chainsaw Massacre and I spit on your grave going all slasher and  you’ll pretty much end with something like Mother’s Day. With an opening to die for and a little backpedalling right after, Charles Kaufmann’s (brother of Lloyd Kaufmann) film picks up pace after the 25 min. mark and resumes its course. Going for the jugular is sort of understating after that point.

With solid and  tangible characters rather than genre caricatures, Mother’s day also brings some criticism against parenting gone wrong and I’m not only talking about Momma’s sons here. Gritty as this one might be there are also moments of comical relief to be found here, but they do not jeopardize the overall downbeat overtones of the film. The ending also brings a cool but rather predictable twist.

This movie has gained momentum and cult following and is definitely a deliciously and deliriously nasty exercise in exploitation cinema, while hardly a masterpiece of any sorts, it checks all boxes. Recommended…

Εξπλοιτεησιον δυναμίτης με Σλασερ υπόβαθρο ή το ανάποδο. Όπως και να ‘χει η Τρόμα με τούτο εδώ έβγαλε λαγό.

… Τρία κορίτσια ανακαλύπτουν ότι δύο άνδρες είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε για να εντυπωσιάσουν τη Μητέρα τους. Και τι εντυπωσιάζει η Μητέρα πέρα από το να βλέπει τους γιους της να βιάζουν και να δολοφονούν. Τώρα, αυτές οι γυναίκες είναι σκλάβες και πιόνια στο παρανοικό παιχνίδι της μανιακής «μητέρας» και το ερώτημα τίθεται, μπορεί κανείς να διαφύγει, ζωντανός από τα βάθη του δάσους όπου η «μητέρα» και η τρέλα βασιλεύουν;

Με εξαιρετικά ωμή απεικόνιση των πεπραγμένων αλλά και σλαπστικ στιγμές για να μην ξεχνάμε το στουντιο παραγωγής του, το Mother’s Day είναι πολύ δυσοίωνο για να χαρακτηριστεί κωμωδία τρόμου και όχι τόσο ισοπεδωτικά μηδενιστικό ώστε να μας τηγανίσει το μυαλό όπως το Texas Chainsaw Massacre.

Παρά το γεγονός ότι σαφέστατα αποτελεί παράγωγο της ταινία του Χουπερ ,το παρόν βάζει το κομμάτι της ενδοοικογενειακής χειραγώγησης σαφώς εντονότερα στο κάδρο, γεγονός το οποίο καθιστά την πλοκή πιο τεταμένη και τους χαρακτήρες πιο απτούς συγκριτικά με παρόμοιες ταινίες.

Η βία χαρακτηρίζει την κινηματογραφική απεικόνιση, αλλά μάλλον περνά στο προσκήνιο της αφήγησης μετά την ολοκαυτωματική εναρκτήρια Σεκανς, η οποία αποτελεί υπόδειγμα ρυθμού και εκτέλεσης. Ερμηνευτικά το φιλμ κομίζει ενδιαφέρουσες ερμηνείες από όλο το καστ.

Δικαίως χαρακτηρισμένη ως καλτ,η ταινία του Κάουφμαν αποτελεί ολοκληρωμένη πρόταση στην κατηγορία της και συστήνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του slasher-revenge thriller .

 

Speed Cross (1980)

Speed Cross (1980)

Directed by:Stelvio Massi

Cast: Fabio Testi, Vittorio Mezzogiorno, Daniela Poggi,Romano Puppo

Two  motorcyclists compete for the love of the same girl who works at picturesque Neuenburg gas station. The two, who arrived in the city of Neuenburg to take part in a series of speed cross races, will soon be at odds with the underworld and the shady world of illegal betting.

A motorcycle friendly curio, a  buddy movie that decides to on crime action mode, yet without delivering any sort of explosive action and with a rather pretentious plot .This run-of-the-mill  Stelvio Massi entry tries to capitalize on the short lived hype of similarly themed movies but falls short. The  performances by the twin leads Testi- Mezzogiorno are unfortunately uninspiring and the English dubbing is horrendous. Kudos to the veteran Massi for the energetic filmmaking of the speed cross scenes that make the film a little more interesting. In other news I think that the  crime parallel plot is never given the importance it should ,whereas  the storyline itself spends too much time on the dated shenanigans between the speed cross duet.

However, this film manages to be superior to Antonio Margheriti’s Car Crash that was featured a while ago on the blog.

Δύο φίλοι μοτοσικλετιστές ανταγωνίζονται για την αγάπη του ίδιου κοριτσιού, η οποία εργάζεται στο βενζινάδικο μιας πόλης. Οι δυο, που έφτασαν στην πόλη για να συμμετάσχουν σε μια σειρά αγώνων ταχύτητας, σύντομα θα έρθουν σε σύγκρουση με τον υπόκοσμο του τόπου και τον σκιώδη κόσμο του παράνομου στοιχήματος .

Τετριμμένο buddy movie goes crime action χωρίς εκρηκτική δράση και με μάλλον προσχηματική πλοκή και διεκπεραιωτικές ερμηνείες από το δίδυμο Testi-Mezzogiorno. Kudos στο βετεράνο Massi για το ενεργητικό φιλμάρισμα των σκηνών Μότοκρος που κάνουν την ταινία λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Κάτα τα άλλα θεωρώ ότι δεν δίδεται η σημασία που θα έπρεπε στην crime παράλληλη πλοκή και η σεναριακή οικονομία σπαταλά υπερβολικό χρόνο στους ξεπερασμένους πλέον χαριεντισμούς μεταξύ των φίλων μοτοσικλετιστών.

Ακόμα και έτσι το παρόν είναι ανώτερο από το Car Crash του Αντόνιο Μαργκερίτι που είχε παρουσιαστεί πριν από λίγο καιρό στο μπλογκ.