Cannibal Apocalypse (1980)

Greek vhs versions of the film , there was also a THIRD version on another label.

Cannibals in the Streets

Original title: Apocalypse domani also known as Invasion of the Flesh Hunters

directed by :Antonio Margheriti (as Anthony Dawson)

Starring; John Saxon, Elizabeth Turner, Giovanni Lombardo Radice, Tony King

Well-crafted Cannibal/action entry by Margheriti that remains vigorous and sort of disturbing forty years after its original release. against all odds

Mentally unstable Vietnam vets who were held captive by the Vietcong come back to America after being rescued carrying a dangerous virus that turns people into cannibals when bitten.

The notion that cannibalism is a virus and that socially marginalized Vietnam veterans, that are destined to relive the horrors of the war are bound to develop sociopathic tendencies one way or another remains effective throughout the duration of the film ,even if some details of the script are heavy-handed , dare I say problematic. But ,oh well ,it’s an Italian cannibal exploitation flick from the 80ies , what can you do?

John Saxon didn’t see the whole cannibal thing coming and was less than impressed while on set.

” At one point we were shooting a scene and a guy brings in this tray of meat. I asked what it was for and they explained to me it was supposed to be body parts, even genitals, and we were supposed to gnaw on them. I asked Margheriti to take me out of the scene and I went to my hotel room. Once I found out what the true nature of the film was I got so depressed.”

However the seasoned professional Saxon was ,buckled up and delivered a performance that was no less than very effective, especially during his meltdown ,in the film ending. Radice is his beloved bad boy appropriation/impersonation. The rest of the cast is strictly utilitarian. The Atlanta setting adds a nice flair to the film as well.

Surprisingly this has grown older in a quite charming way in contrast to Cannibal Ferox f.e.

Αστικός Κανιβαλοσαματάς από τον Αντόνιο Μαργκερίτι, ο οποίος φλερτάρει εδώ με τον κοινωνικό σχολιασμό ,τον οποίον θα απογείωνε στο υπερέπος last Hunter, με τον David Warbeck , σε ένα ρόλο που έμοιαζε κομμένος και ραμμένος για τον Τζων Σαξον. Τι κρίμα που ο Σάξον δεν εκτίμησε ιδιαίτερα τα σπληνάντερα του cannibal apocalypse και προδομένος ,τρόπον τινά, δεν συνέχισε τη συνεργασία του με τον Ιταλό πρωτομάστορα του Τρας.

Το Στόρυ: Γκρουπ βετεράνων παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα αρκετό καιρό μετά την επιστροφή τους στην πατρίδα και καννιβαλίζουν μερικούς ανύποπτους συμπολίτες τους. Η επιστήμη υποθέτει αλλά επι της ουσίας δεν μπορεί να βοηθήσει. Η αστυνομία μπλέκεται και τα χειρότερα έρχονται.

Διαθέτει σκηνές ανθολογίας, αρκετό τεχνικό βάθος και συμπαθητικές ερμηνείες παρά τις σεναριακές απιθανότητες. Το αστικό περιβάλλον δίνει επίσης πόντους. Το φιλμ σε τελική ανάλυση γέρασε καλύτερα από άλλα αντίστοιχα και αποτελεί ακόμα ασφαλή επιλογή για τους φανς του Eurotrash.

Seven Blood-Stained Orchids-1972

Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972

directed by:Umberto Lenzi

cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell

A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.

A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”

This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.

Anyway Giallo fans should definitely  check this one out.

όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.

Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp  θρίλερ.

Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.

Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.

 

The Last House on the Left-1972

The Last House on the Left- 1972

directed by:Wes Craven

Cast: Sandra Peabody, Lucy Grantham, David A. Hess, Fred Lincoln, Jeramie Rain, Marc Sheffler

The crass directorial debut of the late, great Wes Craven is a film more groundbreaking and important as exploitation forefather of sorts, than a really great film.

The plot revolves around two teenage girls, Mari Collingwood and Phyllis Stone who are taken into the woods and tortured by a gang of murderous thugs. The story is inspired by the Swedish film The Virgin Spring (1960), directed by Ingmar Bergman, which in turn is based on a Swedish ballad, “Töres döttrar i Wänge”.

Shot on a very modest budget without the proper permits with a cast of mostly unknown actors, the Last House on the Left is a rare feat on its own, but fails to do more than just depict realistic cruelty and violence. Truth is that ,this one is still a disturbing film but it is also true that the comic relief moments don’t do it many favors. David Hess is still as menacing as ever, but other than his much celebrated performance there is little else to commemorate in terms of acting here. In terms of filming Craven utilized the documentary-style techniques, with lots of hand-held camera work and close-ups ,some parallels between Craven’s and Sam Pekinpah’s work have also been drawn. Undoubtedly this one is not for the squeamish, lack of stylized cinematography aside, the depiction of violence itself seems sort of hollow, as any sort of motivation and exposition seems to lack in the narrative.

So ,is this a really good film? Not really. But it is in historical hindsight very important ,as it further cemented the state of the exploitation cinema and propelled realistic violence even deeper into the social consciousness. After films like that one and the “Texas Chainsaw massacre” cinematic violence went on to become even more pronounced and the horrors of Vietnam war  settled in the American middle-class dominated Suburbia. The Last House on the Left is definitely a product of its age.

Χαρακτηρίστηκε ως η “Γκουέρνικα” του exploitation, ένα κυνικό μανιφέστο και άλλος ένας επικήδειος σε αυτήν την πολύπαθη γενιά της αγάπης.Όλοι γνωρίζουν τι πραγματεύεται το ντεμπούτο του σκηνοθέτη του “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες”. Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια άραγε?

Αντικειμενικά μιλώντας το πρωτόλειο του Γουες Κρέηβεν είναι περισσότερο πρωτοποριακό και ιστορικά σημαντικό ,παρά καλό φιλμ. Γυρισμένο σε ντοκιμαντερίστικο στυλ σίγουρα είναι μια ταινία που σοκάρει και ενοχλεί ακόμα,ειδικά όποιον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της,πλην οι σλαπστικ στιγμές κωμικής αποκλιμακωσης και οι αδούλευτες ερμηνείες δεν κάνουν χάρες στην ταινία,η οποία ασθμαίνει εκεί που αντίστοιχες πρωτο-exploitation δημιουργίες όπως το Texas Chainsaw Massacre θριαμβεύουν.

Τι μένει κάνοντας ταμείο? Σίγουρα ο Κρέηβεν έκανε αρτιότερα πράγματα στη συνέχεια της καριέρας του και ξεπέρασε τόσο πολύ το παρόν,που φαντάζει ως μια υποσημείωση στο βιογραφικό του, παρ’όλα αυτά η σκιά του last house on the left παρέμεινε απειλητική ,τόσο που είδαμε και remake του. Ανεξαρτήτως από το τι πιστεύει πλέον ο γράφων για την ταινία,πρόκειται για ακρογωνιαίο λίθο του exploitation…

όχι και άσχημα για μια διασκευή της “Πηγης των Παρθένων” του Ιγκμαρ Μπέργκμαν ιδωμένης μέσα από το ωμό πρίσμα του Σαμ Πέκινπα ,η οποία γυρίστηκε ημιπαράνομα  με προυπολογισμό μόλις 80.000 δολαρίων.

The Lift(1983)

The Lift(1983)

directed by:Dick Maas

cast:Huub Stapel, Willeke van Ammelrooy, Josine van Dalsum

I feel the need to give Kudos to Dick Maas for putting Holland on the map of Horror cinema. De Lift addresses a premise that is charming in its implausibility and is a nice piece of vintage genre cinema that deals with the horrors of technology and artificial intelligence in an effective, if sort of corny way.

A lift begins displaying some erratic behavior, like trapping some party goers and nearly suffocating them, and decapitating a security guard. Felix(Stapel), the technician from the lift company, can’t find anything wrong with the circuitry. When he and a nosy reporter begin asking questions of the lift company’s electronics partner (Rising Sun Electronics) his boss puts him on a leave of absence. A subsequent visit to a professor leads them to believe that some evil experiments are being conducted with microchips/biochips.

The photography in the Lift is exquisite,I loved the way the colour tones and the lighting work ,in particularly in some of the more memorable scenes. Yes ,the Lift does offer its fair share of highlights which you all probably know, but is a generally flawed affair in terms of pacing. The English dubbing also came off a little bit odd and I’d definitely like to watch this with a dutch audio track.

Maas would employ Huub Stapel,who is just decent here, in the future too. Their other quite known collaboration called “Amsterdamned” , a slasher type affair is more successful than the Lift in each and every aspect but the Lift is no slouch, if you love 80ies technophobic Horror, Cronemberg however this is not.

Τέσσερις άνθρωποι παγιδεύονται σ’ ένα ασανσέρ και παραλίγο να πεθάνουν από ασφυξία. Μετά, ένας τυφλός πέφτει στο φρεάτιό του, ένας συντηρητής αποκεφαλίζεται και σύντομα ανακαλύπτουν ότι το ασανσέρ… διαλέγει τα θύματά του. Πολλά τρομακτικά θα συμβούν μέχρι να λυθεί το μυστήριο.

Ολλανδική, χαμηλού προυπολογισμού παραδοξότητα καμωμένη από τον Ντικ Μαας ,σκηνοθέτη του “τίμιου” σλασερ Amsterdamned.

Το ασανσερ του τρόμου προσφέρει μια εξαιρετική φωτογραφία,μερικές σκηνές ανθολογίας αλλά έχει θέματα με το ρυθμό του και η ιστορία πασχίζει να παραμείνει σοβαροφανής παρότι είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Λογικό για μια ταινία ερχόμενη καρφί από μια άκρως τεχνοφοβική εποχή.

Κρόνεμπεργκ δεν είναι σε καμία περίπτωση, αλλά οι οπαδοί δεν χάνουν κάτι με την απόκτηση του.

The Lion’s Share(1985)

The Lion’s Share(1985)

directed by:Norman Cohen

cast:Tullio Moneta, Venantino Venantini, Jacques Loots

Solid late crime entry set in Sun city, South Africa with likeable performances by Monetta & Venantini, nice locales but somehow poor pacing and badly staged fight scenes.

Suspended from the police force, Marc Borelli (Monetta)travels to South-Africa to find out the truth about his fathers death. It seems that his father,once a casino owner was set-up and framed for a murder he didn’t commit and then commited suicide. Borelli will fight tooth and nail against the Sun City mob, local corrupt officials and his very own demons.

This is an interesting curio funded by Italian/German/South-African producers and distributed worldwide by Atlas films, “Lion’s Share” remained inexplicably obscure and is one of the most rarely seen Euro crime entries. Despite having no official dvd release to date, it was released  in Greece by two different companies on mighty VHS.

There is nothing spectacular to behold here, but Euro crime and Tulio Monetta fans should give it a try anyway…

80ιζ crime πολυεθνική παραδοξότητα, χρηματοδοτημένη από Γερμανούς,Ιταλούς και Νοτιοαφρικανούς παραγωγούς και τοποθετημένη στη Νότιο Αφρική πριν την κατάρευση του Απαρτχαιντ.

Επαναπατρισμένος γόνος τοπικού παράγοντα της μαφίας αναζητά στο παρακμιακό Σαν Σιτυ της Νότιας Αφρικής το χαμένο μίτο του παρελθόντος του , μοιραία θα συγκρουστεί με τον τοπικό υπόκοσμο και θα έρθει αντιμέτωπος με δαίμονες που τον στοιχειώνουν από την παιδική του ηλικία.

Δηλωτικό της χαοτικής κατάστασης που επικρατούσε στο χώρο της οικιακής διασκέδασης στην Ελλάδα είναι οτι το παρόν, καθ’όλα πανάγνωστο , εγχείρημα εκδόθηκε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας από δύο (2!!!) διαφορετικούς βιντεοδιανομείς.

Στα καθ’ύλην τεχνικά, “η μερίδα του λέοντος” είναι μια συμπαθητική υποσημείωση του είδους που περνά και δεν ακουμπά, αλλά που δεν προσβάλλει και κανέναν. Οι οπαδοί ας το δουν εάν το βρουν…

 

 

The Devil’s Rain(1975)

The Devil’s Rain(1975)

directed by:Robert Fuest

cast:Ernest Borgnine, Eddie Albert, Ida Lupino,William Shatner

Corbis,a satanist cult leader is burnt alive by the local church. He vows to come back and haunt down, and enslave, every descendant of his congregation by the power of a book of blood contracts, in which they sold their souls to the devil.Some 300 years later his wild bunch of Satanists in the American rural landscape have terrible powers which enable them to melt their victims. However one of the children of an earlier victim vows to destroy them.

One could probably never imagine the benign Ernest Borgnine as a satanic cult leader but Robert Fuest could and he even brought in Anton Szandor LaVey of the Church of Satan fame to act in the film in a minor role ,to be a technical advisor and to provide the cast and crew with instructions concerning the rituals performed on set. Seriously, Borgnine carries a story that is all over the place in a very commentable way and he steals the show as Corbis, the incarnation of Satan on earth that trascended centuries just to find his precious book and to wreak havoc with his eyeless wax-faced acolytes.William Shatner of Star Trek fame is also here ,as is John Travolta in his feature film debut. In his 2010 book Showgirls, Teen Wolves, and Astro Zombies, Australian film reviewer Michael Adams called The Devil’s Rain “the ultimate cult movie“: “It’s about a cult, has a cult following, was devised with input from a cult leader, and saw a future superstar indoctrinated into a cult he’d help popularize.

There is nothing that deep here other than the fact that the Devil’s Rain is old-school, loud-mouthed,extravagant,low budget, bonkers satanic horror of the highest caliber and should be “worshipped” at the altar of crazy,bad cinema. B-movie brilliance.

Mπιμουβάδικος Αρμαγεδδών με τον Έρνεστ Μποργκναιν να αφήνει κατά μέρος τους ρόλους του καλού παιδιού και να βγαίνει στη γύρα προς αναζήτηση ανίερης βίβλου μετά από 300 χρόνια στην αφάνεια. Ο Τζόναθαν Κόρμπις έχοντας αποδεχθεί το “χρίσμα” από τον πολύ Αντον ΛαΒέυ , αποτελεί την ενσάρκωση του Σατανά επί Γης και χειραγωγεί άβουλους ακόλουθους, ανθρώπους χωρίς μάτια με κέρινα πρόσωπα τις ψυχές των οποίων έχει για πάντα φυλακίσει στη βροχή του διαβόλου.

Τρας ποίηση και αποκαλυπτικό φινάλε οδηγούν και συντελούν σε ένα απολαυστικό 90άλεπτο που δε θα σας διδάξει τίποτε το καινούριο ,ακόμα και στα πλαίσια του σινεμά είδους. Αλλά θα σας φέρει σε Σεβεντις grindhouse ύπνωση και σε παραληρηματική λατρεία του κακού σινεμά.

Οπτικά το πόνημα του Φουεστ είναι απόλυτα πειστικό και αρκούντως ατμοσφαιρικό, ενώ το γεγονός οτι η πλοκή είναι χαοτική και κατακερματισμένη δεν υποσκάπτει καθόλου τη δυναμική του φιλμ. Εδώ που τα λέμε … τι θα μπορούσε κανείς να περιμένει ?

Γκαραντί…

Fright(1971)

Fright(1971)

directed by:Peter Collinson

cast;Honor Blackman, Susan George, Ian Bannen

Quite a wasted opportunity of a film , Fright might boast some obvious merits such as that of a “groundbreaker” of the “terrorized babysitter formula,” and is oftentimes  compared to Halloween, which was released seven years later. A Fact that technically makes this film,as some critics cite, a proto-slasher film. However with an execution as pedestrian and trivial as that of the film under presentation, the comparison with the legendary Carpenter affair is destined to remain solely on paper.

Young babysitter Amanda arrives at the Lloyd residence to spend the evening looking after their young son Tara (played by the director’s toddler son, Tara Collinson,poor kid) . Soon after the Lloyds leave, a series of frightening occurrences in the gloomy old house have Amanda’s nerves on edge. The real terror begins, however, when the child’s biological father appears after recently escaping from a nearby mental institution.

By the time Ian Bannen’s nutcase father character enters the picture there is little hope left, for the first act is an exercise in banality similar to snoozefests like “Dominique”, mechanical , meandering and devoid of intensity. While the film regains some of its previously nonexistent vigour from that point on , it is however the direction that underwhelms and sabotages any eerieness that may be apparent in the plot. Collinson’s mise en scene is unfortunately by the numbers and the tense moments are scarce . Verdict is that while the film is not irredeemable fodder and while it also belongs to the predecessors of the stalk and slash genre, it mostly talks the talk and doesn’t walk the walk.

There is more stalk than slash to be found here. Genre historians might find some referential value here ,however Fright is just a painfully average and bland experience…

Βαρετό,πρωτόλειο σλάσερ από το Ηνωμένο Βασίλειο με ψυχασθενή να απειλεί και να στοιχειώνει την ύπαρξη όμορφης , νεαρής babysitter.

Δυστυχώς για το “Νύχτα Τρόμου” οι όποιες συγκρίσεις με το Halloween δημιουργούν προσδοκίες που το φιλμ αδυνατεί να πραγματοποιήσει καθώς πεισματικά σχεδόν αρνείται να “απογειωθεί” ίσως και λόγω της αδιάφορης σκηνοθεσίας του Πήτερ Κόλλινσον.

Πραγματικά το When a stranger calls του 1979 και το Halloween πήγαν τη θεματική της babysitter in peril σε άλλο επίπεδο και είναι κρίμα για έναν προπομπό αυτών των ταινιών όπως το παρόν να εξαντλείται σε κοινοτοπίες και να παραμένει σχεδόν καθ’όλη του τη διάρκεια άχρωμο και άοσμο.

Δεν είναι επ’ουδενί για πέταμα, αλλά είναι δυστυχώς ένα φιλμ ξεπερασμένο που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους φανατικούς και τους ιστορικούς του είδους.

Goodbye & Amen(1978)

Goodbye & Amen (1978)

directed by:Damiano Damiani

cast:Claudia Cardinale, Tony Musante,John Steiner John Forsythe

Cool Seventies lush looking spy/hostage thriller the old school way by the great Damiano Damiani who is mostly remembered for an almost  perfect,very personal and gritty style of story unwinding, political commentary and impeccable direction in his excellent crime/thrillers.

As John Dhannay, a CIA agent stationed in Rome, plans the overthrow of an African government, he discovers one of his men has been in contact with agents from the other side. Before he can confront the traitor, the man seemingly goes crazy, sniping several people before taking an adulterous couple hostage in a hotel room.

Goodbye & Amen unveils its virtues in a clever way and throws some curveballs throughout its duration, these twists revitalize the somehow mechanical , but very well conceived and executed unmistakeably Seventies screenplay. You know the deal… shady dealings, double crossing ,a tragic twist of fate and a great climax. Damiano also had the luck of having the magnificent Luigi Kuveiller as director of photography , as well as casting the right people for the job as all the lead actors deliver solid performances.

Nothing to lose with this one. It is somehow dated and not very realistic but it is well-crafted and deserves a viewing or more.

Συνωμοσίες μεταξύ αδίστακτων και δολοπλόκων Αμερικανών διπλωματών στη Ρώμη σκαρώνει ο Νταμιάνο Νταμιάνι σε ένα συμπαθητικό φιλμ, το οποίο χωρίς να τετραγωνίζει τον κύκλο διαθέτει το καστ,τις ερμηνείες, εξαιρετικό σενάριο,αξιοπρεπή ρυθμό,γκρουβάτο σαουντρακ από τους Γκουίντο και Μαουρίτσιο Ντε Άντζελις και μια υπέροχη τόσο Σέβεντις κινηματογράφιση από τον Λουίζι Κουβάιλερ, στοιχεία που αρκούν όχι για μία καλή ταινία , αλλά τουλάχιστον για δύο…

Άριστος τεχνίτης ο Νταμιάνι ,ο γράφων αγαπά σχεδόν το σύνολο του έργου του. Τούτο αυτό το θρίλερ ομηρείας, χωρίς να είναι υποδειγματικό, είναι τόσο καλοφτιαγμένο που δε γίνεται να του προσάψει κανείς κάτι αρνητικό…

Ωραίος σινεμάς…

Boardinghouse(1982)

Boardinghouse(1982)

directed by: John Wintergate

cast:John Wintergate, Kalassu, Lindsay Freeman

Insane shot on video supernatural/occult/haunted house horror entry which blatantly proves that john Wintergate actually predated efforts like Mr. Tommy Wiseau’s “The Room”. Everyone will say this is Ed Wood level but to tell you the truth , “Boardinghouse” is way beyond and below that. Wintergate is the original disaster artist , as he acts and directs and his film is a completely bonkers affair that actually made me begging for more.

On September 18, 1972, the Hoffman house was closed due to several mysterious deaths.A decade after the series of unexplained deaths occurred on the property, new age meditation specialist and psychic warrior Jim Royce has inherited the ominous Hoffman house and opened it as a residence for “unattached and beautiful” women. Soon enough, people begin dying in gruesome and mysterious ways and it’s up to Jim and one of his psychically gifted tenants to go to battle with the dark forces attached to the house.

Boardinghouse is notable for being the first horror film to be shot on video ,the movie was later blown up to 35 mm film and was given a limited release theatrically in the United States . However, its abysmal audio and video quality  makes other similar productions like truth or dare:a critical madness or sledgehammer look like big budget productions  and it sure shows why it is so maligned by some while cherished by others. It is quintessentially bad film making in the vein of directors like De Coteau and addressing to a very small niche audience even within the horror fans. On another note the whole thing borders on hysterics. The idea of a boarding house owned by a guru of telekinesis who hosts a small harem of wannabe movie starlets is a premise that is totally tongue & cheek by default. The nudity is a big factor and the “horrorvision” gory effects are utterly hilarious. This is pure trashy camp that has gained notoriety and minor cult status. It actually makes most Troma flicks pale in comparison. Even film scholars like the honorable people behind the Chicago Film Society wrote of the film: “Boardinghouse is an essential piece of lunatic cinema, complete with requisite high levels of gore and camp.”

Fans of very bad and crazy cinema will most possibly adore it.

Ο John Wintergate και η γυναίκα του Kalassu σας παρουσιάζουν μια ταινία που θα σας παγώσει το αίμα καθώς είναι γυρισμένη σε βίντεο μαγνητική ταινία με την τεχνική horror vision που είναι η  τελευταία λέξη της  τεχνολογίας στα οπτικοακουστικά μέσα… κάπως έτσι μπορεί να φάνταζε στο μυαλό του σκηνοθέτη/πρωταγωνιστή Τζων Γουίντεργκέητ το παρόν εγχείρημα. Η πραγματικότητα όμως είναι οτι το Boardinghouse είναι ένα διασκεδαστικότατο πλην τεχνικά άθλιο homevideo γεμάτο με Καλιφορνέζες καλλονές έτοιμες να γδυθούν ανα πάσα ώρα και στιγμή και να πέσουν βορά στη σκοτεινή δύναμη που κατοικοεδρεύει στην έπαυλη και στα καρέ της ταινίας κάθε φορά που πρόκειται να συμβεί κάτι… χορορβίζιον γαρ , οχι παίζουμε κορόιδα…

Αν φαντάζεστε πως θα ήταν μια ταινία του Δημήτρη Βογιατζή (χόμπυ μου ο βιασμός) αν γυριζόταν το 1982 στις Η.Π.Α και άνηκε στο είδος του σινεμα “τρόμου” τότε το “Πρόσβαση στην κόλαση” είναι ό,τι πιο κοντινό θα βρείτε σε αυτήν τη φαντασίωση.

Έπος για όλους τους λάθος λόγους…

The Gate (1987)

The Gate (1987)

directed by:Tibor Takács

cast:Stephen Dorff, Christa Denton, Louis Tripp

Closer to children-friendly 80ies smash hits like “Goonies” or “Gremlins” than to heavy hitters like “Evil dead” , “The Gate” is a very effective coming of age horror film, that in no occasion gets too intense or downbeat, thanks to its PG-13 rating. In fact this is one of the the few occasions when a relatively toned down horror film remains effective without losing its grip. The Gate is a definite trip down memory lane and a cultural statement very reminiscent of its time. Hence it became the cult classic it is.

Two young boys on the verge of puberty,the home alone for the weekend Glen and his nerdy heavy metal kid sidekick, Terry accidentally release a horde of nasty, pint-sized demons from a hole in a suburban backyard. What follows is a classic battle between good and evil as the two kids along with Glen’s teenage sister Alexandra struggle to overcome a nightmarish hell that literally begins to take over the Earth.

Demons unleashed,invocations and exorcisms based on the instructions found on Heavy metal record gatefold sleeve, an ode to friendship and other gloriously 80ies traits, plus some quite effective (for that era) effects, made “The Gate” a quite big box-office hit and a video rental store cult classic.It’d be an understatement to say that this VHS was to be found in each and every mom n’ pop video rental store up until the mid 90ies and even if the glorious days of olde are long gone, the Gate remains a heck of a nostalgia trip and a cool movie that can send the viewer back to puberty. I wish I could be a thirteen-year old again pressing play on the VCR with that movie in for the first time, but even seen in hindsight “The Gate” is a damn good movie.

It’s got its fair share of goofy moments,spooky set pieces , even some gory effects and the premise remains as engaging as ever.

Cult horror collectors probably already own this.

Δικαίως  στο “τοπ τεν Αμερικής-Αγγλίας” την εποχή που κυκλοφόρησε, “Η πύλη των τεράτων” είναι ταινία που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον σκληροπυρηνικό οπαδό του αιμοσταγούς τρόμο και στον πιτσιρικά που θέλει να εξερευνήσει τα όριά του θέλοντας να τρομάξει αλλά όχι και να πάθει ψυχολογικό τραύμα εξαιτίας μιας ταινίας.

Μια από τις λίγες φορές που μια PG-13 ταινία καταφέρνει να μην είναι νερόβραστη, το παρόν είναι ύμνος στα 80ιζ, με τις χεβυ μεταλ αναφορές του, το αφηγηματικό του στυλ΄και  τη γενικότερη του αισθητική να δίνουν τον τόνο και να μεταφέρουν το θεατή στο επίκεντρο εκείνης της εποχής.

Και ,ναι μεν ευπρόσδεκτες ή αισθητικές αναφορές ,αλλά και η ταινία αυτή καθ’αυτή έχει αρκετό “ζουμί” έτσι ώστε να μην αποτελεί αποκλειστικά μια ωδή στη συγκεκριμένη δεκαετία.

Τρομακτική τόσο όσο χρειάζεται, τρυφερή τόσο όσο χρειάζεται,πατάει αρκετά στα πρότυπα που έθεσε ο Στηβεν Κινγκ στο συγγραφικό του έργο, ειδικά εκείνης της περιόδου.

Όπως συνηθίζω να λέω …οι φανς μάλλον το έχουν ήδη.