Necromancy(1972) aka “The Witching” “A life for a life”
directed by:Bert I. Gordon
cast:Bert I. Gordon, Gail March,Pamela Franclin
Effective low-budget supernatural/satanic horror with a confusing background,”Necromancy” manages to retain its appeal in spite of the fact that there are at least two alternate cuts of the movie around.Gordon’s film that debuted in the Seventies appears to be a different cut compared to the 1981 recut of the film that I watched and that is the more widespread version the film.
A strange and sinister man, Mr. Cato (Orson Welles), wields extraordinary power in the small town of Lilith. The townsfolk indulge in weird rituals in their pursuit of necromancy, bring the dead back to life. Against this disturbing background a beautiful young girl, Lori (Pamela Franklin), becomes the human catalyst. She is married to one of Cato’s workers and holds the key between life and death: what Cato and his followers have in mind is using Lori to bring back Cato’s dead son.
I cannot really get why there are so many people around who hate this one.If what you need is good,old supernatural & satanic horror with touches of psychedelia and unmistakeable grindhouse atmosphere,then this one checks all boxes.
It sure is a low-budget affair and a flawed movie,especially in terms of pace but it builds suspense and leads to a nice climax.Plus there are various over-the-top scenes of rituals and a nice if cheesy scene of necromancy/resurrection.
Welles and Franclin are classy and atmospheric in their respective parts and give some extra points to an already cool flick.
Ελκυστικό φιλμ υπερφυσικού/Σατανικού τρόμου που πατάει μεν στα κλισέ του είδους γεμίζοντας κινηματογραφικό χρόνο με ψυχεδελικές απεικονίσεις σατανιστικών τελετών βγαλμένων από τη δεκαετία του 70,πλην καταφέρνει να δημιουργεί δυσοίωνη ατμόσφαιρα και τελικά να ικανοποιεί.
Περισσότερο πατώντας στο αφηγηματικό/κινηματογραφικό στυλ παρά στην ουσία της ιστορίας , ο Γκόρντον συνεπικουρούμενος από την ηγεμονική παρουσία του Όρσον Γουέλς και την ευάλωτη αύρα της Πάμελα Φράνκλιν ,μας προσφέρει έναν βίντατζ Σέβεντις εφιάλτη βουτηγμένο στα παραισθησιογόνα και θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού.
Ναι μεν το κεντρικό μοτίβο της Νεκρομαντείας δείχνει τραβηγμένο από τα μαλλιά,αλλά κινηματογραφικά ό,τι μας παρουσιάζει ο σκηνοθέτης δείχνει να λειτουργεί . Έτσι η φαινομενικά ανιαρή κωμόπολη του Λίλιθ (χμμμ) γίνεται θέατρο ανίερων πράξεων που οδηγούν σε ένα αποκαλυπτικό φινάλε.
Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν ειδικά στον πιο κυνικό και πραγματιστή θεατή ως τρίχες κατσαρές,αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε ότι το συγκεκριμένο είδος σινεμά δεν πατάει σε λογικά θεμέλια,αλλά σκοπεύει να αφυπνίσει φόβους κρυμμένους βαθιά στο υποσυνείδητο ή και στο ασυνείδητο,όπως το φόβο απέναντι στην άυλη και αινιγματική φύση του “κακού”,που ως ο αντίποδας στην αγνότητα θα έπρεπε να μας αφορά ούτως ή άλλως.
Πεποίθηση του γράφοντος παραμένει πως με τη μεταμόρφωση του κινηματογράφου σε προιόν πιο “ρεαλιστικό” ναι μεν κερδίσαμε σε ταινίες που “μιμούνται” τη ζωή,αλλά απωλέσαμε λίγη από την αθωότητα των περασμένων δεκαετιών και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς έπληξε το σινεμά τρόμου και δείχνει μη αναστρέψιμο.