So Sweet, So Dead-1972

So Sweet, So Dead aka Rivelazioni di un maniaco sessuale al capo della squadra mobile

directed by: Roberto Bianchi Montero

cast: Farley Granger,Sylva Koscina,Silvano Tranquilli,Annabella Incontrera, Chris Avram,Femi Benussi, Krista Nell,Susan Scott, Luciano Rossi: Gastone

A sleazefest filled to the brim with Eurocult regulars by Roberto Bianchi Montero. Pleasure guaranteed in spades here as this affair is of the same lineage as films like: French Sex Murders,Giallo a Venezia  and Strip nude for your Killer. Do you see a pattern here? Yes, I bet you do , Sex and promiscuity is the name of the game here.

Inspector Capuana investigates serial murders where the victims of unfaithful wives were get killed as they were having sex with their husbands. A naked woman is found murdered and mutilated in a prosperous small province town in Southern Italy. But who is murdering her? After a while, the killer who wears black fedora, gloves, and trench coat starts photographing unfaithful wives as they start having sex with their lovers and also killing them.

So here we have a storyline, where unscrupulous and corrupt ,bored wives of the upper class meet their maker. Some say it’s misogynist, well, I think that this is not misogynist and nihilistic in a New York Ripper vein ,but it’s rather a sarcastic commentary on the ill deeds of the Bourgeoisie. However ,rest assured Montero is no Marco Ferreri or Elio Petri. There is more focus on gratuitous nudity and brutal killings here .

As far as I’m concerned I feel that  “So Sweet so Dead” ,which also was released as “Penetration” with hardcore inserts, is a highly successful Giallo .It’s as polished and stylish as it could  ever be, definitely not bottom barrel like “Giallo a Venezia” and features so many stalwarts of Euro cult cinema that it is almost a paradox.

Mandatory addition to your Giallo collection.

Τζιαλλο κολοσσός από το Ρομπερτο Μπιανκι Μοντερο , ο οποίος σχεδόν παίζει το Τοrso του Sergio Martino στα ίσια ,αλλά λόγω διαφοράς μπατζετ καταλήγει να φιγουράρει στη μέση του βαθμολογικού πίνακα μαζί με άλλα υπερ-sleazy έπη όπως τα: French Sex Murders και Strip Nude for your Killer.

Tο Παρόν δεν χωρατεύει, είναι υπερβίαιο και κάνει και την ανατροπή με κοινωνικό σχόλιο για τη διαφθορά τις Ιταλικής Μπουρζουαζίας, αλλά μην τρελαθούμε Ο Μπιανκι Μοντερο δεν φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος Μπελόκιο αλλά να βγάλει το μεροκάματο και όχι μόνο τα καταφέρνει αλλά μάλλον παραδίδει κιόλας με το φιλμ αυτό την πιο πετυχημένη του προσπάθεια.

 

The Last House on the Left-1972

The Last House on the Left- 1972

directed by:Wes Craven

Cast: Sandra Peabody, Lucy Grantham, David A. Hess, Fred Lincoln, Jeramie Rain, Marc Sheffler

The crass directorial debut of the late, great Wes Craven is a film more groundbreaking and important as exploitation forefather of sorts, than a really great film.

The plot revolves around two teenage girls, Mari Collingwood and Phyllis Stone who are taken into the woods and tortured by a gang of murderous thugs. The story is inspired by the Swedish film The Virgin Spring (1960), directed by Ingmar Bergman, which in turn is based on a Swedish ballad, “Töres döttrar i Wänge”.

Shot on a very modest budget without the proper permits with a cast of mostly unknown actors, the Last House on the Left is a rare feat on its own, but fails to do more than just depict realistic cruelty and violence. Truth is that ,this one is still a disturbing film but it is also true that the comic relief moments don’t do it many favors. David Hess is still as menacing as ever, but other than his much celebrated performance there is little else to commemorate in terms of acting here. In terms of filming Craven utilized the documentary-style techniques, with lots of hand-held camera work and close-ups ,some parallels between Craven’s and Sam Pekinpah’s work have also been drawn. Undoubtedly this one is not for the squeamish, lack of stylized cinematography aside, the depiction of violence itself seems sort of hollow, as any sort of motivation and exposition seems to lack in the narrative.

So ,is this a really good film? Not really. But it is in historical hindsight very important ,as it further cemented the state of the exploitation cinema and propelled realistic violence even deeper into the social consciousness. After films like that one and the “Texas Chainsaw massacre” cinematic violence went on to become even more pronounced and the horrors of Vietnam war  settled in the American middle-class dominated Suburbia. The Last House on the Left is definitely a product of its age.

Χαρακτηρίστηκε ως η “Γκουέρνικα” του exploitation, ένα κυνικό μανιφέστο και άλλος ένας επικήδειος σε αυτήν την πολύπαθη γενιά της αγάπης.Όλοι γνωρίζουν τι πραγματεύεται το ντεμπούτο του σκηνοθέτη του “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες”. Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια άραγε?

Αντικειμενικά μιλώντας το πρωτόλειο του Γουες Κρέηβεν είναι περισσότερο πρωτοποριακό και ιστορικά σημαντικό ,παρά καλό φιλμ. Γυρισμένο σε ντοκιμαντερίστικο στυλ σίγουρα είναι μια ταινία που σοκάρει και ενοχλεί ακόμα,ειδικά όποιον έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της,πλην οι σλαπστικ στιγμές κωμικής αποκλιμακωσης και οι αδούλευτες ερμηνείες δεν κάνουν χάρες στην ταινία,η οποία ασθμαίνει εκεί που αντίστοιχες πρωτο-exploitation δημιουργίες όπως το Texas Chainsaw Massacre θριαμβεύουν.

Τι μένει κάνοντας ταμείο? Σίγουρα ο Κρέηβεν έκανε αρτιότερα πράγματα στη συνέχεια της καριέρας του και ξεπέρασε τόσο πολύ το παρόν,που φαντάζει ως μια υποσημείωση στο βιογραφικό του, παρ’όλα αυτά η σκιά του last house on the left παρέμεινε απειλητική ,τόσο που είδαμε και remake του. Ανεξαρτήτως από το τι πιστεύει πλέον ο γράφων για την ταινία,πρόκειται για ακρογωνιαίο λίθο του exploitation…

όχι και άσχημα για μια διασκευή της “Πηγης των Παρθένων” του Ιγκμαρ Μπέργκμαν ιδωμένης μέσα από το ωμό πρίσμα του Σαμ Πέκινπα ,η οποία γυρίστηκε ημιπαράνομα  με προυπολογισμό μόλις 80.000 δολαρίων.

Ator,the Fighting Eagle(1982) vs The Blade Master (1982)

Ator:the fighting eagle (1982)

directed by:Joe D’Amato

cast:Miles O’Keeffe, Sabrina Siani, Ritza Brown,Edmund Purdom

The first D’Amato entry-slab in the sword n’ sorcery genre pretty much epitomizes everything that is inherently good and bad in this subgenre. Fortunately Miles O’Keefe had both the looks and the physique to back up D’Amato’s aspirations, and despite being monumental in his inability to act, O’Keefe went on to star in a plethora of Italian B-Movies.

Ator,the son of Torren learns of his heritage, goes to avenge the deaths of his fellow villagers, and rescue his sister/love interest from the evil Dakkar and his spider cult. Ator battles giant spiders, swordsmen cloaked in shadow, re-animated dead warriors, and horribly hideous witches.In the end good will prevail over evil and justice will triumph.

Sigh… this plot summary is a blueprint of countless other movie summaries, can’t you tell?

Anyway, this film is undisputably cheesy , but somehow works. D’Amato had an expertise in coming up with movies out of nothing ,another case of Jesus Franco. Plus the presence of spaghetti trash regulars like: Sabrina Siani,Edmund Purdom & Dakar spices up an otherwise flat cinematic experience.

The Blade Master (1982)

directed by:Joe D’Amato (as David Hills)

cast:Miles O’Keeffe, Lisa Foster, Charles Borromel

This one was shot without an actual script,presumably back to back with the first Ator film and has a few redeeming moments but generally  abysmal pacing and a disjointed feel. What else do we have here? Lisa Foster instead of Siani, actually less of a bombshell but probably a better actress to begin with, plus the D’Amato regular Charles Borromel instead of Edmund Purdom, which is a tie .

In this sequel, the Fighting Eagle returns. This time he must save a former mentor Akronas from the evil Zor.Akronas gets captured by Zor because Zor wants the wise old man to hand him his nuclear device (!!!!) but Akronas manages to send his daughter Myla to the edge of the world in order to trace Ator and his Asian sidekick Thong (no joke guys) Ator proceeds to battle cavemen, invisible swordsmen, and barbarians with his new sweetheart Myla and  Thong to finally have the ultimate showdown with Zor.

According to director Joe D’Amato, the film was shot in two weeks. Miles O’Keeffe was contracted to star in a certain number of films for D’Amato, leaving very little time to write a script, plus the Italian trash maestro felt the urge to come up with a second Ator movie very quickly, in an effort to cash in on the popularity of Conan the destroyer (1984). D’Amato made the first Ator movie in response to the success of Conan the Barbarian(1982).

Well, that backstory is provided to you just in case you thought there was any artistic motives behind those flicks. Anyway O’Keefe fans will enjoy this one too. D’Amato completists will too.

Σε sword n’ sorcery παραλήρημα ο γράφων κλείνει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν, μιας και αυτά τα έργα με περιμένουν στωικά να φιλοτιμηθώ και να τα δω για πάνω από μια δεκαετία, αποφάσισα να βουτήξω για άλλη μια φορά στα βαθιά ενός κινηματογραφικού υποείδους που λατρεύω να μισώ.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς πως το μόνο φιλμ που ξεχωρίζω από αυτό το παρακλάδι του Ιταλικού σινεμά είδους είναι το θεικό Conquest του μαέστρου Λούτσιο Φούλτσι,καθώς ό,τι άλλο έχω δει από αυτό το συρφετό μόνο ως ένοχη απόλαυση μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς έχει αναλώσιμους ήρωες,πλοκή,σενάριο και σκηνοθεσία.

Ο Τζο Ντ’Αμάτο όντας βαθύς γνώστης των μυστικών του σινεμά είδους κατάφερε και να διεκπεραιώσει με σχετική αξιοπρέπεια αυτές τις ταινίες, όπως και είχε την τύχη να έχει σαν πρωταγωνιστή το Μάηλς Ο’Κηφ που χωρίς να είναι ηθοποιός περιωπής, αν και βελτιώθηκε αργότερα, εξυπηρέτησε με την ωραία του παρουσία τη λογική και τους σκοπούς των ταινιών αυτών και δυστυχώς ή ευτυχώς ταυτίστηκε με τον Ατορ.

Έχει προ καιρού καταστεί αντιληπτό πως αυτές οι ταινίες είχαν ημερομηνία λήξης, η οποία έχει παρέλθει προ πολλού, αν αισθάνεσαι αρκετά δυνατός και κατέχεις τους τρας κώδικες, τότε μάλλον έχεις ήδη εισέλθει στον κόσμο αυτού του σινεμά, σε διαφορετική περίπτωση μείνε εκεί που είσαι και μην μπεις καν στον κόπο…

 

 

The Sword of the Barbarians (1982)

The Sword of the Barbarians (1982) aka “Sangraal, la Spada del Fuoco”

directed by: Michele Massimo Tarantini

cast:Pietro Torrisi, Yvonne Fraschetti, Mario Novelli

Gloriously awful or vice versa 80ies Sword n’ sorcery spagetti schlock that features Pietro Torrisi, a lead that is probably the weakest actor that ever starred in this kind of film. His work on “Throne of Fire” was somehow even weaker , here he doesn’t have to act like a doofus throughout the entire duration of the film, however there is nothing to write home about regarding neither Torrisi’s nor the rest of the cast performances. The dubbing track  does not do the film any favours either.

A swordsman’s wife is murdered by followers of the evil Goddess Rani. He vows vengeance upon the cult and journeys to the Ark of the Templars to get a magic crossbow that will help him accomplish his mission.

By the time Michelle Massimo Tarantini (stranded in the dinosaur valley) decided to join the sword & sorcery party there was little hope left for a genre that was pretty hopeless to begin with. His film is no exception to the general rule. These Italian flicks were shot on poverty row budgets with dime a dozen storylines regurgitating every sword n’ sorcery stereotype imaginable. The are niche material , suitable for a good laugh or two. Well la spada del fuoco also had some gory effects and a brief appearance by Sabrina Siani.

Passable , but addressing the genre fans exclusively.

Ιταλικό Βαρβαρικό ψευδοέπος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των φανς του είδους που καταβρόχθιζαν ο,τι αναπαρήγαγε τα κλισέ του Κόναν και που σάρωνε τα ταμεία εν γένει εκείνη την εποχή.

Το κακό με τις Ιταλικές παραγωγές μεταξύ άλλων είναι οτι το δεν βρήκαν ποτέ το δικό τους Αρνολντ. Τον προσέγγισαν όσο περισσότερο μπορούσαν με το Μαηλς Ο’Κηφ ,αλλά πεμπτουσιακό/αρχετυπικό Βάρβαρο ήρωα δεν βρήκαν ποτέ.

Τουλάχιστον μια τέτοια περσόνα θα μπορούσε να απογειώσει τις φθηνοπαραγωγές τους στις οποίες έκαναν παρέλαση όλες οι απιθανότητες και τα λογικά άλματα που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε τέτοιες ταινίες.

Δυστυχώς ο Πιέτρο Τορίσι , ακόμα και στα καλύτερα του ήταν τουλάχιστον πέντε κλάσεις κάτω από τον Αρνολντ και δεν μπόρεσε ποτέ να αποδώσει με πειστικότητα τα κλισέ του βάρβαρου πολεμιστή.

Παρόλα αυτά η ταινία έχει πλάκα αν είστε φανς του είδους.

Hommes de joie pour femmes vicieuses (1974)

Men for rent (1974)

directed by:Pierre Chevalier (as Lina Cavalcanti)

cast:Alix Mahieux, Daniel Darnault, Pierre Taylou

Another insane entry by Eurocine,to say that this movie and its English dubbing  track are completely bonkers,would probably be an understatement as we watch various Eurocine regulars like Monica Swinn blur the lines between ,almost hardcore, erotica and slapstick antics, this must ,by all accounts, seen to be believed.

In “men for rent” we witness the exploits of a handful of men of different frames and characters who happen to work as male prostitutes in a brothel run by Madame Rachelle. Our characters given comical names like: Noodle,Angel,Plumber and Schechrezant try to satisfy the numerous female patrons, women of different social backgrounds and  commentary against the stereotypes of sexual relationships,interracial relationships,the French bourgeoisie and female emancipation ensues.

Insane,insane trash made in France, the dialogues are to die for and some of the comical gags are very effective. Chevallier is said to have tried to do a sort of political film that ridicules the post May 1968 France, but given the fact that Marius Lessoeur penned the script and that Eurocine produced the film I highly doubt that this should be seen as anything else than a pretext for another sexploitation crime committed against cinema.

At least this one is way more vibrant than other wretched Eurocine entries, and more fun to watch thanks to its bizzarre premise.

Lipstick (1976)

Lipstick (1976)

directed by:Lamont Johnson

cast:Margaux Hemingway, Chris Sarandon, Perry King,Mariel Hemingway,Anne Bancroft

Lipstick was one of the originators of the rape/revenge genre and as such was a highly polarizing film. Lamont Johnson’s film is equally hated by the feminists , for its crass depiction of rape and by film critics alike for its exploitative feel. Yet both managed to miss the obvious . This Dino De Laurentiis production was at heart a slick, maybe too ambitious for its own good exploitation film, but this is said in hindsight and with the benefit of having dissected and digested the codes and semiotics of exploitation cinema. I’m not sure how critics felt when this was initially released back in 1976.

Chris McCormick,a top fashion model seeks justice after she is brutally raped by Gordon Stuart her teenaged sister’s music teacher and avantgarde music composer. The case makes it to trial but Chris gets abused for second time in the courtroom, as the jury gets manipulated by Stuart’s attorney who presents Chris as a seductress, even hints at her profession bordering on prostitution. Stuart walks a free man and he rapes Chris’ teenage sister too, leading Chris to enact a brutal revenge.

The sleazy meets the melodramatic and the courtroom drama meets standard fare vigilante thriller, in a production that opted to launch the late Margaux Hemmingway’s acting carreer. Unfortunately , things didn’t really work out for the then prestigious model and Ernest Hemingway’s granddaughter, as her later life was marred by highly publicized addiction and depression. She committed suicide by drug overdose in 1996 at the age of 42.

Personally, I think that the slack the film received was maybe unfair. Trying to find an agenda in this one is a futile point and it is obvious now, in a metacritic sense, that the initial reviews missed the mark. Lipstick was not an arthouse film or “a bold statement on the crime of rape” but commercial cinema, that tried to tell a story, perhaps in a flawed and sometimes a titillating manner which relied heavily in exploitative cinematic techniques, but it works as is is, as other films like “Cruising” or “Angel of Vengeance” did. At the time of release Variety stated “Lipstick has pretensions of being an intelligent treatment of the tragedy of female rape. But by the time it’s over, the film has shown its true colors as just another cynical violence exploitation” .I don’t know about you but If  I were Lamont Johnson I would take these remarks as a compliment.

The acting is mostly solid, the cinematography excellent and the movie doesn’t overstay its welcome. Yes it’s mostly exploitation, but it’s good exploitation that was groundbreaking at its time ,plus with a ending like in Lipstick’s case one cannot accuse Johnson of being misogynistic.

Μία ταινία που φαινομενικά σχεδόν όλοι λατρεύουν να μισούν αφού αδυνατούν να καταλάβουν το πάντρεμα δικαστικού (μελο)δράματος με καθαρές rape-revenge και vigilante αποχρώσεις. Το lipstick είναι μια ταινία που δεν κομίζει γλαύκας εις Αθήνας , αλλά δε νομίζω να είχε ποτέ τέτοιες βλέψεις. Βλέποντας το σαραντα δύο  χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία αντιλαμβάνομαι τα πλεονεκτήματα της μετακριτικής ματιάς, αφού  κοινό και κριτικοί  είναι σήμερα σαφώς πιο εξοικειωμένοι με τη γλώσσα τέτοιων ταινιών και μπορούν να τις αξιολογήσουν καλύτερα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ταινίες σαν το “ψωνιστήρι” με την controversial αισθητική που κομίζει, δίχασαν τότε κοινό και κριτικούς, ενώ τώρα αποθεώνονται.

Προσωπικά βρίσκω αρκετές αναλογίες ανάμεσα στο lipstick και στην ταινία του Φριντκιν  που προανέφερα ή ακόμα και στο πρώιμο έργο του Έημπελ Φερράρα (Άγγελος εκδίκησης), όλες αυτές οι ταινίες παντρεύουν το arthouse με το εμπορικό ή το exploitation cinema, αποτελώντας φύσει και θέσει , διχαστικές δημιουργίες. Αλλά πέρα από οποιαδήποτε καλλιτεχνική ατζέντα , τα φιλμ αυτά είναι πετυχημένα και έχουν αφηγηματικές αρετές .

Ταινίες σαν το lipstick διηγήθηκαν δυσάρεστες ακόμα και τραγικές ιστορίες με έναν συγκεκριμένο, επιτυχημένο κατ’ εμέ τρόπο και έκαναν το σινεμά λίγο πιο ωμό και μπρουτάλ αυτό μπορούμε να τους το πιστώσουμε.

 

The Mountain of the Cannibal God (1978)

The Mountain of the Cannibal God (1978)

directed by:Sergio Martino

cast:Ursula Andress, Stacy Keach, Claudio Cassinelli, Antonio Marsina

Oh yeah, the Seventies… The era when a Female star like Ursula Andress (of James Bond fame) would star in an exploitation film next to renowned actors like Stacy Keach and exploitation regulars like Claudio Cassinelli and Tony Marsina (Rolf) alike. The analogy is having Julia Roberts starring in a cannibal jungle action film. Only directors like Tarantino and Rodriguez have managed to cross-polinate genre and mainstream cinema to a certain extent.

This film was directed  by Sergio Martino and produced by his brother Luciano and is admittedly one of the more prestigious cannibal affairs. There are some parallels drawn between this one and Ruggero Deodato’s “Last Cannibal World” but let’s say Deodato’s flick offered more grue and went straighter for the jugular than this one.

Susan Stevenson (Andress) and her brother Arthur (Marsina) get off a plane in Papua New Guinea, looking for her missing husband. They team up with, Dr. Edward Foster(Keach). The three head into the jungle, get in more than a few fights amongst themselves, and view lots of gratuitous animal cruelty, notable an iguana getting eviscerated.

The film was shot on location in Sri Lanka and despite being as slick as a cannibal action film could get , The mountain of the cannibal god didn’t struck a chord with the critics. However this film sub-genre thrived on controversy and became a “poster child” of exploitation cinema, thus gaining cult status.

As far as cinematic merits are concerned, let’s face it… these films haven’t aged all that well, but  can still offer authenticity in terms of location and tons of sleaze. Sergio Martino’s film making was suited other film genres better. For example,his crime and giallo entries were of superb quality. Regarding Cannibal action/horror , this one plays like a second rate Deodato. Martino’s work has more pristine standards than Lenzi’s but is not on par with the demented style of mad Ruggero.

Anyway,the mountain of the Cannibal god is deservedly cult and a mandatory acquisition for exploitation fans.

Το Βουνό των Κανιβάλων φαντάζει ως μέγα παράδοξο ακόμα και για την εποχή του. Γυρισμένο στη Σρι Λάνκα, προ εμφυλίου και με ένα καστ το οποίο περισσότερο θα περίμενε κανείς να δει σε ένα mainstream φιλμ της εποχής παρά σε μια περιπέτεια με Κανίβαλους. Η αναλογία έχει ως εξής… φανταστείτε τη Τζούλιαν Μουρ ως πρωταγωνίστρια σε σημερινό κανιβαλοέπος, οι μόνοι που θα μπορούσαν να ενώσουν τους κόσμους του mainstream και του exploitation  είναι οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ και αυτοί σε κάποιο βαθμό.

Τέλος πάντων, η ταινία του Σερτζιο Μαρτίνο πραγματεύεται την ιστορία συζύγου καθηγητή ,η οποία οργανώνει αποστολή στη ζούγκλα προκειμένου να εντοπίσει τον αγνοούμενο σύζυγο της. Σύντροφοι της σε αυτήν την περιπέτεια ,ο αδερφός της και άλλος ένας καθηγητής. Το γκρουπ επιδεικνύει τυχοδιωκτική συμπεριφορά και μοιραία προξενεί την οργή των τοπικών φυλών οι οποίοι αιχμαλωτίζουν τους λευκούς και τους κρατούν δέσμιους…

Το φιλμ του Μαρτίνο πασπαλίζει το cannibal action με όσο γκλίτερ γίνεται, απουσιάζει από το παρόν η σληζιά των ταινιών του Λένζι, αλλά ο Μαρτίνο παραμένει σοβαρός παίκτης προσφέροντας μια ταινία είδους , εξαιρετικά στιβαρή .

Το καστ τραβάει τα βλέμματα και η κινηματογράφηση από τον  Giancarlo Ferrando  πείθει παρά τις “τουριστικές” της προεκτάσεις. Παρ’όλα αυτά τα φιλμ αυτού του είδους παρουσιάζουν ρυτίδες και θεωρώ πως αφορούν πλέον σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα ανθρώπους εξοικειωμένους με το σινεμά είδους.

Οι φανς μάλλον το έχουν ήδη…

El sabor de la Venganza (1971)

El Sabor de la Venganza (1971) aka A Taste of the Savage (Australia) | Occhio per occhio dente per dente sei fregato Cobra! (Italy) | Eye for an Eye (USA)

directed by:Alberto Mariscal (as Albert Marshall)

cast:Cameron Mitchell , Isela Vega , Jorge Luke , John Kelly, Helena Rojo

Very gritty and downbeat revenge themed spaghetti Western made in Mexico. Despite the budgetary restrains this one works perfectly and retains a pessimistic and gritty atmosphere not often met in Spaghetti westerns.

A vengeful widow hires Huck, a professional killer to train her son Judd ,so that he can hunt down and kill the men who murdered her husband. Huck accepts in hopes that he will stop being a renegade and that he will settle down, get married to  the widow and raise the young boy as his own son.However both the mother and her son have the taste of the savage as Huck says,they are full of hatred hence Judd’s  quest for revenge soon becomes an obsession.

Spaghetti western looks oftentimes dated and of interest to the genre archivist exclusively. Even if I’m not a Spaghetti western aficionado it’s hard not to like this Mexican curio that plays like a rabid revenge story and that is full of exploitation appeal.

A taste of the savage is a western featuring some gore,a rape and an antihero on a downward spiral of vengeance. Judd is clearly a disturbed person and Huck’s realization that the boy he trained turned out to be a trigger-happy loose cannonball comes a little bit too late.

Cameron Mitchell is solid in his role and his performance has a gravitas that cannot leave the genre fan disinterested.Isela Vega and Jorge Luke as the doomed widowed mother and her emotionally scarred son are also adequate.

This is a rarity that deserves to be seen by more…

Πανάγνωστος  Σπαγγέτι Γουέστερν κολοσσός από το Μεξικό.

Το τεμάχιον τούτο μπορεί να μην είναι Κεόμα ή Τζάνγκο ,αλλά προσφέρει όμορφες στιγμές ,όχι και τόσο συνηθισμένης για το είδος, Σληζιάς και κινηματογραφεί όμορφα με μάλλον πεσιμιστικό,συχνά  υπερβίαιο και καθόλου ανάλαφρο τρόπο την πορεία των αντιηρώων του προς την καταστροφή.

Το “Γεύση από Κτηνωδία” μας φέρνει αντιμέτωπους με έναν κόσμο όπου μόνον η εκδίκηση έχει σημασία και όπου τα αισθήματα ασφυκτιούν και μη βρίσκοντας ζωτικό χώρο ,είναι καταδικασμένα σε μαρασμό. Στο τέλος όλοι οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους και υποτάσσονται στη μοίρα τους.

Το φιλμ χαίρει μίας σκοτεινής,”σκονισμένης” και “σκληρής” κινηματογράφησης που συντελεί στη δημιουργία  ατμόσφαιρας, ενώ και οι ερμηνείες του καστ είναι συνεπέστατες.

Βρείτε το και δείτε το…

 

The Photographer (1974)

The Photographer (1974)

Directed by: William Byron Hillman (as William B. Hillman)

Cast: Michael Callan, Barbara Nichols, Harold J. Stone

The lost sibling of “impulse” and “Private parts” , this film is deservedly cult as it tries to balance between poignancy, black (unintentional ?)comedy and sleazy exploitative appeal and it manages get through this rather unscathed.

A murder story with a comedic twist. A famous photographer uses his models for more than taking pictures. He needs them as victims to satisfy his blood-lust. Each murder becomes more bizarre than the next.

This film is very obscure and almost impossible to find in its original version,hopefully there is the Greek vhs ,which looks pretty neat. Director Hillman remade it as “double exposure” in 1983 and even cast Michael Callan for the role of Adrian again. Another cult asset that has contributed in the film’s status is that Director/Distributor Sage Stallone(R.I.P)of Grindhouse releasing was such a fan of “The Photographer (1974)” he bought all rights, territories, and negatives in perpetuity. The film itself is a rather crass and coarse film, it has framing issues, but the Panavision photography itself has that irresistible Seventies grindhouse aura. I watched the Greek vhs version of this and the colors were quite vivid which was a surprise in itself

Michael Callan ,well deserves his own paragraph.I really don’t know what to make out of his performance as Adrian. Sure thing, his part William Shattner, part Anthony Perkins, part tormented soul ,part tackiness absolute performance is memorable to say the least. Barbara Nichols in his mother’s role is overacting her socks out of her part and adds to the whole trashy appeal, her appearance is John Waters worthy, as other reviewers have already pointed out. The two detectives’ antics pretty much remind me of last house in the left and along with the coroner ,who is an amateur  chef, they offer us moments of goofiness.

Overall, the Photographer while not a masterpiece per se, is a lost exploitation classic, that is quite deservedly sought after by the fans. I hope it gets the blu-ray treatment soon.

Ομολογώ πως αγνοούσα τη σχετική υστερία γύρω από αυτήν την ταινία. Ο αστικός μύθος λέει πως ο μακαρίτης Σέητζ , γιός του Σιλβέστερ Σταλόνε λατρεύει τόσο πολύ το παρόν φιλμ που αγόρασε τα αρνητικά της ταινίας και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης για όλη την υφήλιο. Το γεγονός πως η ταινία είχε αποσυρθεί λίγο μετά την αρχική της κυκλοφορία και ότι στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο ίδιος σκηνοθέτης με τον ίδιο πρωταγωνιστή ξαναγύρισαν ουσιαστικά την ίδια ταινία με τον τίτλο double exposure νομίζω πως έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό του κοινού.

Διαβάζω πως το φιλμ είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί στην αρχική του μορφή, άρα το γεγονός πως είχε κυκλοφορήσει σε ελληνικό vhs από την embassy-videosonic μάλλον θα πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε τυχεροί.

Ας περάσουμε στο ψητό. Διαταραγμένος φωτογράφος, δολοφονεί τα μοντέλα του και νοιώθει πως σκοτώνει τη μητέρα του μαζί με κάθε κλικ.

Κλασική η συνθήκη,αυτό που δεν είναι τετριμμένο όμως είναι η σουρεαλιστική μίξη απροσποίητης κωμωδίας που προκύπτει από τη ντελιριακή ερμηνεία του Μαικλ Κάλλαν, ο οποίος συχνά ακροβατεί μεταξύ υπερβολικής θεατρικότητας και προσωπικής κάθαρσης. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επίσης σουρεαλιστικά κακοί και προσθέτουν πόντους σε αυτό το φιλμ που ουσιαστικά καλύπτει το κενό ανάμεσα στο εξαιρετικό “ηδονοβλεπτικό” private parts του Paul Bartel και στο εξωφρενικό impulse με την ερμηνεία ράπισμα του William Shattner.

Αν ο Τζων Γουώτερς γύριζε ποτέ σλάσερ μάλλον θα ήταν κάπως έτσι… Οπαδοί του “κουνημένου” Σέβεντιζ εναλλακτικού σινεμά για πλησιάστε…

Savana Violenza Carnale (1979)

Savana Violenza Carnale (1979)

Directed by:Roberto Bianchi Montero

Cast:Aldo Sambrell, Giuseppe Scarcella, Edward Clark, Rosa Gloria Vasquez

Miguel and Carlos, the first one a doctor, the second one an important property owner, find  Damian in the jungle, a man in the threshold of death after being bitten by a snake. To save his life they have no choice but to amputate his hand. Damian turns out to be a dangerous delinquent who escaped from prison and who has kidnapped and chained a young girl in a cabin with the sole purpose to keep her as his sex slave. The two men save Rita , the chained girl from a life of rape and misery, but Damian swears revenge…

Italo-Spanish byproduct by the third-tier Director Montero (a woman for seven bastards) whose films were always outbursts even geysers   of sleaze. We are talking almost Luigi Batzella like sleaze  here . Savanna violenza carnale is another violent/ sexual exploitation/jungle actioner  that dreams of being Cannibal Holocaust, Montero even opens his film with an aerial travelogue shot of the Colombian jungle, it is surprisingly watchable and the plot is really easy to follow, but as a whole Montero’s film is just a footnote in the Euro exploitation history addressed to the most die-hard of the Euro sleaze collectors.

jungle actioner με τόνους σληζιάς αλλά και σαρκοβόρα νεκρά διαστήματα από το μέγιστο “σκουπιδιάρη” Ρομπέρτο Μπιάνκι Μοντέρο. Ο προαναφερθείς “σκηνοθέτης” άνηκε στην ευγενή κάστα των λιγότερο προβεβλημένων/μεροκαματιάρηδων σκηνοθετών που βρήκαν βήμα και έβγαλαν μεροκάματο μέσα από την Ιταλική ειδικά και Ευρωπαική γενικά εξπλοητέησιον φάμπρικα.

Συνεπώς, δε νομίζω να περιμένει κανείς τέχνη και νοήματα από μια ταινία που λέγεται “Σαβάνα-η βία της σάρκας” . Η ταινία κομίζει αυτό που ο τίτλος υπόσχεται πλην ο ρυθμός της είναι άνισος και το μεσαίο μέρος της ελαφρώς αδιάφορο. Κλασικό σύμπτωμα αυτών των ταινιών ήταν τα δυναμικά ξεκινήματα/φινάλε και τα αδιάφορα,διεκπεραιωτικά μεσαία μέρη,κάτι που είναι απόλυτα λογικό ,αφού μιλάμε για σενάρια προκάτ.

Ακόμα και έτσι ,το σπάνιο αυτό φιλμ ίσως να έχει ενδιαφέρον για τους αρχειοθέτες του Ευρωπαικού τρασοσινεμά.