Murder Obsession(1981)

Murder Obsession (1981) aka”Satan’s Altar” , “Follia Omicida

directed by : Riccardo Freda,

Cast: Stefano Patrizi,  Laura Gemser , Anita Strindberg,Silvia Dionisio

Rather poor blend of Giallo mystery trappings with satanic/occult horror that works mostly as a perversely charming hodgepodge of genre cinema clichees but retains some merit due to some wonderfully crafted disturbing scenes of lucid demonic psychedelia.

Michael is a successful actor, but he has a scandal in his past: at a tender age he knifed his father to death. He and his girlfriend Deborah go to his mother’s for the weekend, and are joined by the director and others from a recent film project. But they are given a rather cool reception by the superstitious housekeeper Oliver. Soon rude things begin happening to some of the guests, and Michael fears a repeat of his nightmare past is in progress.

Ricardo Fredda’s Gialli tend to lean towards the trashier end of the genre canon , see “Iguana with the tongue of fire” for reference. This one is along the same lines, as the pace is quite problematic to put it nicely and the storyline doesn’t make a whole lot of sense. Luckily the end is quite strong if downbeat and manages to tie the fragmented narrative together. As per usual in Gialli , there is not much care for character development . Performances by genre regulars are mostly unspectacular. However this will probably appeals to fans of trashier Gialli like: Strip nude for your killer , Paris Sex Murders and the aforementionen Iguana with the Tongue of fire.

Borderline fodder yet with rewarding moments. I’d like to watch the bluray though as my vhs copy is a bloody mess.

Una sull’ altra (1969)

wonderful poster art for the film

“one on top the other” Greek vhs version

One on Top of the Other

Original title: Una sull’altra

Director: Lucio Fulci

Starring: Jean Sorel, Marisa Mell, Elsa Martinelli, Alberto de Mendoza , John Ireland.

Incredible early Giallo entry by the great, late Lucio Fulci. The film, on top of all other factors (pun fully intended!) is benefited by the very stylish cinematography of the vibrant sixties San Francisco area and features a masterful mechanical screenplay by Lucio himself.

An unscrupulous doctor is accused of killing his asthmatic wife as part of an insurance scam, despite discovering that she has a doppelgänger who works as a high-class stripper. He and his mistress are trying to figure out if the stripper and the deceased wife are somehow connected. The story starts unravelling as soon as the police is asked to shed some light in the mystery.

A perfect marriage of style and substance , a Hitchcockian tale of betrayal , with a love triangle and then some. Fulci’s storyline on “Una sull’ altra” offers more than meets the eye and the series of twists during the last reel of the film as we reach climax are destined to leave a lasting mark to the viewer.

The breathtaking Marisa Mell, in all her glory, is the perfect vehicle for Fulci to indulge in a voyeuristic sort of film making , by making use of each and every trope of this psychedelic age of cinema. Undoubtedly this is a very well made and beautiful film. The narrative starts building up rather slowly but the second and third part of the film are well-oiled and offer great suspenseful moments Jean Sorel turns from a playboy to a defeated man overnight and Elsa Martinelli offers a different sort of stoic eroticism. The villain of Alberto de Mendoza is not overly strong but still utilitarian. To make things even juicier ,the director himself appears in a cameo role in the most gruesome moment of the film ,in true Fulci fashion.

This is top shelf cinema by Fulci.

Εξαιρετικό Χιτσκοκικό Τζιαλλο από τον Λούτσιο Φουλτσι . Ανεξάρτητα από το εαν η πλοκή θυμίζει το Vertigo . Ο Φούλτσι τερμάτισε δημιουργικά με το παρόν τη μηχανική δομή του σεναρίου του και σκαρφίστηκε μερικές ανεπανάληπτες ανατροπές ,για τις οποίες και ο ίδιος όπως ομολογούσε, ήταν περήφανος.

Τεντυμπόης και Δον Ζουάν Γιατρός ονόματι Τζωρτζ Ντουμουριε βλέπει τη γυναίκα του να πεθαίνει με ύποπτο τρόπο στην ίδια του την κλινική . Μια ασφάλεια ζωής 1.000.000 αξίας Δολαρίων και μια εκρηκτική Στρίπερ που μοιάζει εκπληκτικά στη μακαρίτισσα του βάζουν ψύλλους στα αυτιά και προσπαθεί μαζί με την ερωμένη του να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Ο σχεδόν ηττημένος Τζωρτζ θα οδηγηθεί στην πτέρυγα θανατοποινιτών του Σαν Κουέντιν ,αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Το παρόν σενάριο βρίθει αφηγηματικών ευρημάτων και το σπουδαίο φιλμάρισμα του Φούλτσι κάνει μια ταινία που έχει από μόνη της τις προδιαγραφές να ξεχωρίσει , ακόμα αρτιότερη. Η ματιά του σκηνοθέτη στο παρόν είναι ηδονοβλεπτική εκεί που πρέπει και απόλυτα ραφιναρισμένη. Το τζαζ σκορ του Ριζ Ορτολάνι είναι καταπληκτικό και οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμαίνονται από συγκρατημένες ως απόλυτα πειστικές.

Το παρόν είναι Eurocult να το πιείς στο ποτήρι. Άσπρο πάτο λοιπόν!

So Sweet, So Dead-1972

So Sweet, So Dead aka Rivelazioni di un maniaco sessuale al capo della squadra mobile

directed by: Roberto Bianchi Montero

cast: Farley Granger,Sylva Koscina,Silvano Tranquilli,Annabella Incontrera, Chris Avram,Femi Benussi, Krista Nell,Susan Scott, Luciano Rossi: Gastone

A sleazefest filled to the brim with Eurocult regulars by Roberto Bianchi Montero. Pleasure guaranteed in spades here as this affair is of the same lineage as films like: French Sex Murders,Giallo a Venezia  and Strip nude for your Killer. Do you see a pattern here? Yes, I bet you do , Sex and promiscuity is the name of the game here.

Inspector Capuana investigates serial murders where the victims of unfaithful wives were get killed as they were having sex with their husbands. A naked woman is found murdered and mutilated in a prosperous small province town in Southern Italy. But who is murdering her? After a while, the killer who wears black fedora, gloves, and trench coat starts photographing unfaithful wives as they start having sex with their lovers and also killing them.

So here we have a storyline, where unscrupulous and corrupt ,bored wives of the upper class meet their maker. Some say it’s misogynist, well, I think that this is not misogynist and nihilistic in a New York Ripper vein ,but it’s rather a sarcastic commentary on the ill deeds of the Bourgeoisie. However ,rest assured Montero is no Marco Ferreri or Elio Petri. There is more focus on gratuitous nudity and brutal killings here .

As far as I’m concerned I feel that  “So Sweet so Dead” ,which also was released as “Penetration” with hardcore inserts, is a highly successful Giallo .It’s as polished and stylish as it could  ever be, definitely not bottom barrel like “Giallo a Venezia” and features so many stalwarts of Euro cult cinema that it is almost a paradox.

Mandatory addition to your Giallo collection.

Τζιαλλο κολοσσός από το Ρομπερτο Μπιανκι Μοντερο , ο οποίος σχεδόν παίζει το Τοrso του Sergio Martino στα ίσια ,αλλά λόγω διαφοράς μπατζετ καταλήγει να φιγουράρει στη μέση του βαθμολογικού πίνακα μαζί με άλλα υπερ-sleazy έπη όπως τα: French Sex Murders και Strip Nude for your Killer.

Tο Παρόν δεν χωρατεύει, είναι υπερβίαιο και κάνει και την ανατροπή με κοινωνικό σχόλιο για τη διαφθορά τις Ιταλικής Μπουρζουαζίας, αλλά μην τρελαθούμε Ο Μπιανκι Μοντερο δεν φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος Μπελόκιο αλλά να βγάλει το μεροκάματο και όχι μόνο τα καταφέρνει αλλά μάλλον παραδίδει κιόλας με το φιλμ αυτό την πιο πετυχημένη του προσπάθεια.

 

Seven Blood-Stained Orchids-1972

Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972

directed by:Umberto Lenzi

cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell

A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.

A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”

This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.

Anyway Giallo fans should definitely  check this one out.

όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.

Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp  θρίλερ.

Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.

Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.

 

Short Night of Glass Dolls(1971)

Short night of glass Dolls(1971) aka “malastrana” “la corta notte delle bambole di vetro”

directed by:Aldo Lado

cast:Ingrid Thulin, Jean Sorel, Mario Adorf ,Barbara Bach

The paranoia and the anguish stemming from the loss of a loved one, the inability to rule one’s own life mixed with the panopticon of a totalitarian state and the corruption of the nomenclature brought us a beautiful Giallo that could be easily paired with the quite similarly structured “The perfume of the Lady in black”

Greg Moore, an American journalist visiting Prague with his girlfriend Mira is found dead. However, he’s actually only temporarily paralyzed, but the coroner fails to realize this and proceeds to prepare him for the autopsy. While Moore awaits his doom, he tries to recollect what has happened to him. It all starts when his girl disappears. He asks his friend, a local journalist, for help. They discover that this was just the latest in a series of disappearances of young pretty girls in the area. Their investigation leads them to a strange high profile private club, whose affluent members practice odd ritualistic orgies and bizarre dark rites.

While the aforementioned Perfume of the lady in black was a more Freudian affair that revolved around psychosexuality and trauma, this one focuses more on the horrors that lurk in the upper echelon of the social elite,in that regard actually it actually predates entries like Stanley Kubrick’s “Eyes wide Shut” which unwound similar storylines. Still corruption is blatantly sociopolitical according to Aldo Lado and his Czechoslovakian nightmare.Alison Nastasi of Shock Till You Drop wrote, “Lado is at his best when Short Night of Glass Dolls confronts political and social unrest with nuanced symbolism.” Indeed he is and he is also aided by the slow burning nature of his monster. Some have criticised  the so-called lethargic pacing here, but they couldn’t be further from the truth, for the movie builds up gripping tension and finally rewards the patient viewer, who will be finally reduced to pulp with a very nihilistic finale.

Aldo Lado’s Giallo vehicle is a much celebrated entry in the spaghetti horror annals and should be cherished by all serious fans of arthouse/euro horror. This is as good as euro exploitation can get.

Μεγαλειώδης άσκηση ύφους σε Τζιάλλο φόρμα από τον μαιτρ Άλντο Λάντο.

Αμερικανός δημοσιογράφος που σταθμεύει στην Πράγα αναζητά την ντόπια αγαπημένη του , η οποία έχει χαθεί με μυστηριώδη τρόπο μην αφήνοντας ίχνη πίσω της. Ο Γκρεγκ Μουρ θα μπλέξει σε κυκλώματα τα οποία ούτε που φανταζόταν και η ντόπια Ελιτ θα προσπαθήσει να τον βγάλει από τη μέση. Όταν πλέον θα βρεθεί χωρίς σφυγμό να κείτεται σε ένα πάρκο ,τότε ο χρόνος για αυτόν θα αρχίσει να μετρά αντίστροφα…

Υποβλητική ατμόσφαιρα,καταπληκτική φωτογραφία,εξαιρετικό σαουντρακ,υποδειγματικός ρυθμός που σου πριονίζει αργά-αργά τις αντιστάσεις ,σε βάζει απόλυτα στο κλίμα και σε κάνει μέρος του όλου πράγματος. Άνετα ο Αλντο Λάντο στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο θα μπορούσε να πέσει θύμα της αφήγησης που επέλεξε για το πόνημά του , πλην η φύση της θεματικής άψογα ενδεδυμένη με τα ατμοσφαιρικά πλάνα της Τσεχικής πρωτεύουσας και η λογική της αόρατης μέγγενης που σφίγγει σταδιακά γύρω από τον πρωταγωνιστή επιβραβεύουν τον υπομονετικό και απαιτητικό θεατή , ο οποίος στο τέλος θα γίνει θρύψαλα από το φινάλε το οποίο αφαιρεί βίαια τη ζωή σε κάθε ελπίδα για οποιαδήποτε αλλαγή.

Ναι,εδώ δεν υπάρχει χάπυ εντ, καθώς η καθεστηκυία τάξη δεν θα αφήσει την ορμή της νιότης να κερδίσει. Αντιθέτως θα συντρίψει με τρόπο κυνικό και υπερβίαιο κάθε απόπειρα αλλαγής του Στάτους Κβο.

Αριστούργημα…

 

 

The Iguana with the tongue of Fire (1971)

L’iguana dalla lingua di fuoco (1971)

directed by:Riccardo Freda (as Willy Pareto)

cast:Luigi Pistilli, Dagmar Lassander, Anton Diffring,Werner Pochath,Valentina Cortese,Dominique Boschero

Textbook but entertaining Giallo entry by Ricardo Freda who reportedly was unhappy with the film and had his name replaced with the pseudonym “Willy Pareto”.^[3]

In Dublin, a young woman is brutally murdered in her home by a maniac that throws acid in her face and then slits her throat with a razor. Her mangled body is later discovered in the boot of a limousine owned by the Swiss Ambassador Sobiesky. The Ambassador, who was the dead woman’s lover, refuses to cooperate with the police due to his diplomatic immunity. John Norton, an ex-cop famed for his brutal working methods, is brought in to help and gets too deeply involved when he stars an affair with the Ambassador’s beautiful step-daughter, Helen. Meanwhile, the brutal killings continue…

There is a particular nastiness and a vicious aura when it comes to the proceedings in this Giallo oddity that marries the banale with the ultra sleazy and that was filmed in Dublin of all places. The story is unspectacular but the film’s rather few Giallo-esque killings and the super-intense climax deliver tacky gore and unapologetic sleaze in spades.

Freda would direct another crazy genre entry with “Murder obsession” ,which would end up being even more off-kilter than this one. But being the genre fanatic that I am , I see absolutely no wrong  sinking my teeth into this one.

Cross-pollinating between the traditional mystery thriller antics, the inexcusably inane and the downright exploitative one cannot help but love this one.

επικό τρασοτζιάλλο “ατόπημα” από τον άριστο τεχνίτη,τιμημένο συνάδελφο του Μάριο Μπάβα, τον Ρικάρντο Φρέντα (The horrible secret of Dr.Hitchcock, I vampiri).

Aντιγράφω από το “τίμιο” VHS

“Ένα παγερό βράδυ του Οκτώβρη στην Ολλανδική (Ελβετική μωρέ!) πρεσβεία, ο στυγερός δολοφόνος με τα μαύρα γυαλιά ξαναχτυπά. Θύμα του η ιδιαιτέρα(sic) του πρέσβη. Ο δολοφόνος χρησιμοποιώντας οξύ και ένα νυστέρι (ξυράφι φίλος,ξυράφι…) κατακρεουργεί την άτυχη γραμματέα. Το τραγικό γεγονός θέτει σε ενέργεια το μηχανισμό της Σκότλαντ Γυάρντ. Επικεφαλής είναι ο αστυνόμος Λώρενς (Νόρτον μάστορα…), ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τα ίχνη του δολοφόνου.

το φιλμ του Φρέντα είναι αυτό που λέμε “ένοχη απόλαυση”. Ο σκηνοθέτης , ο οποίος σχεδόν αποκήρυξε το φιλμ και εμφανίζεται στα κρέντιτς με το ψευδώνυμο Γουίλι Παρέτο, παντρεύει το ‘μπανάλ” αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου με καθαρά τρας κινηματογραφικό “ανταρτοπόλεμο”, με αποτέλεσμα ο θεατής δικαίως να μερακλώνει με τα “Ξυραφιάσματα” που υφίστανται τα άτυχα θύματα,το οξύ το οποίο εξαπολύει ο δολοφόνος στη μούρη των θυμάτων,έναν αυτοπυροβολισμό τον οποίον ο Φρέντα ανακυκλώνει κατά τη διάρκεια της ταινίας, τα αστεία ηχητικά εφέ κάθε φορά που εμφανίζεται κάποιος “σκιώδης” χαρακτήρας στην οθόνη και φυσικά το εξωφρενικό φινάλε.

Παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης υπήρξε αναμφισβήτητα μεγάλος τεχνίτης, τα τζιάλλι του διακρίνονται από μια ανεξήγητη έλλειψη στυλιζαρίσματος. Και το παρόν αλλά και η επίσης επική σκουπιδάρα murder obsession διακρίνονται από τη ροπή τους προς το γελοίον του πράγματος. Δεν έχει καμία σημασία όμως γιατί και τα δύο είναι απαραίτητα για τους οπαδούς του είδους.

Αγαπάμε “Ιγκουάνα με γλώσσα φωτιάς” και δε ντρεπόμαστε καθόλου για αυτό…

 

 

Death carries a Cane (1973)

Death carries a Cane (1973) aka The Tormentor, Maniac at Large, The Night of the Rolling Heads and Devil Blade

Directed by:  Maurizio Pradeaux

Cast: Robert Hoffmann, Nieves Navarro, George Martin ,Simon Andreu,Luciano Rossi,Anuska Borova

A photographer named Kitty (Susan Scott) watched through a tourist telescope the killing of a woman through the window of a nearby house. She is unable to get a clear view of the killer’s face, she reported the incident to the police and soon other witnesses who saw the killer fled are brutally murder, Kitty fears that she will be the next victim when her ballerina friend Magda is brutally killed by the same elusive culprit.The police are baffled, unable to find a motive. It is Alberto who discovers the connection: all the murdered girls were dancers. Investigating further, Ketty finds a photo identifying the killer. But before she can warn Alberto, Kitty is trapped in a lonely greenhouse, stalked by the homicidal madman! Will Kitty be the next victim?

Workmanlike Giallo with heavy-handed direction by Maurizio Pradeaux (Death steps in the dark).Fortunately Pradeaux cast a few worthy Giallo stalwarts like Nieves Navarro (Susan Scott) who elevate this one a little bit higher from the pits of mediocrity where it would otherwise  dwell.

The reviewer at allmovie.com writes that “a complex plot and stylish visuals don’t necessarily combine to instantly produce a good giallo”, but that “the film is good for a few chuckles and has a pair of memorable murder sequences. I personally wish that the visuals presented here were at least stylish and that the plot actually made sense, alas Pradeaux seems to get neither of those elements right.

Well ,Death carries a cane is not unwatchable.This film’s only offense is that it is painfully average, and for a person who was trying to track down the Greek VHS of this one for 15+ plus years (that’s me) this acknowledgement  is a little bit hard to stomach.Other than the aforementioned realization this is a Giallo film that will definitely interest the fans of the genre. Rest assured there are way more abysmal Giallo entries out there.

Χρυσή μετριότητα με προσχηματική, κατά τα συνήθη δεδομένα του είδους, πλοκή ,σερβιρισμένη με διεκπεραιωτικό τρόπο από το Μαουρίτσιο Πραντώ.

Σέξυ  φωτογράφος με το όνομα Κίττυ γίνεται  άθελα της μάρτυρας σε δολοφονία,η αστυνομία αρχικά αγνοεί τη μαρτυρία της αλλά αργότερα  αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά σε υπόθεση για  σκληρούς παίκτες. Απ’ότι φαίνεται τα θύματα του δολοφόνου .όλα τους χορεύτριες ,συνδέονταν μεταξύ τους. Η αστυνομία και ο μνηστήρ της Κίττυ αποφασίζουν από κοινού να αναθέσουν στην καυτή φωτογράφο το ρόλο του δολώματος για το δολοφόνο…

Αν το έγκλημα στο σινεμά είναι το να κάνει κανείς μέτριο σινεμά,τότε ο Μαουρίτσιο Πραντώ  μάλλον  θα έπρεπε να καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών… Από την άλλη ,ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Όλοι οι σκηνοθέτες που αγαπάμε έχουν υποπέσει στο ατόπημα της διεκπεραίωσης κατά καιρούς, Ο Φούλτσι μας σέρβιρε ουκ ολίγους άνοστους μεζέδες προς το τέλος της καριέρας του, ο Αρτζέντο δε λέει να σηκώσει κεφάλι τελευταία ,γενικά τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Όπως και να έχει ,το μόνο σφάλμα του παρόντος είναι η μετριότητά του. Το γεγονός ότι ευτυχώς παίζουν στο παρόν αναγνωρίσιμες μορφές του είδους το διασώζει από την απόλυτη αποτυχία.

Πεζό και ανέμπνευστο? Εξαρτάται τι περιμένει κανείς από τα Τζιάλλι του.Οι οπαδοί του είδους μάλλον το έχουν ήδη…

Stagefright (1987)

Stagefright (1987) aka “Aquarius”, “Deliria”

Directed by:Michele Soavi

Cast:Barbara Cupisti,David Brandon,Giovani Lombardo Radice

΄…έχοντας χρηματίσει βοηθός στο πλευρό του Ντάριο Αρτζεντο, του Λαμπέρτο Μπαβα και άλλων , ήταν μάλλον λογικό και επόμενο για το Μικέλε Σοάβι να κάνει τη μετάβαση στο ρόλο του επικεφαλής/σκηνοθέτη ενός κινηματογραφικού προτζεκτ.Όταν ειδικά παραγωγός είναι ο Τζο Ντ’Αμάτο και σεναριογράφος ο Τζωρτζ Ήστμαν,τότε το  κινηματογραφικό πλατό θα έπρεπε να θυμίζει καμβά εξπρεσσιονιστή ζωγράφου,ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι?

Το «Νυχτερινός δολοφόνος» είναι αναντίρρητα προιόν της δεκαετίας του και οι συνεχείς αναφορές στο μουσικοχορευτικό θεατρικό το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας,θυμίζουν flashdance,πλην οι αριστουργηματικές Σεκάνς και η γενικότερη σκηνοθετική μαεστρία του Σοαβι αναβαθμίζει την ταινία και από ένα μετα-τζιάλλο της σειράς το Stagefright μετατρέπεται σε tour-de-force Αρτζεντοειδούς στυλιζαρίσματος.

Εμείς δικαίως ψαρώνουμε,ειδικά την πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με το δημιούργημα του Σοαβι,παρ’όλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε οτι το παρόν δείχνει πλέον τις ρυτίδες του,αυτό οφείλεται εν πολλοίς στις απαράδεκτες ερμηνείες από το πανάγνωστο καστ και στους περιορισμούς του προυπολογισμού.

A troupe of struggling stage actors is rehearsing for a small-town production of a play. Everything seems to be as it should until one of the cast members turns up dead. In a panic, the others try to get out, only to find they are now locked in the theater with the killer! Which one of them committed the murder, and who will get out alive?

An incredibly effective late Giallo entry ,the feature film directorial debut of Michele Soavi (Dellamorte Dellamore , the Church) is a tour-de-force of solid craftsmanship and manages to overcome the shortcomings of the plot and to bless the Eurohorror fanbase with a quintessentially cult flick.

Soavi presents here the triumph of style over substance and stages magnificent sequences full of suspence and the fact that he managed to do so without the help of great performances is not to be underestimated. The screenplay penned by George Eastman for his dear friend Aristide Massaccessi of Filmirage fame was nothing to write home about either, as it plays like a late 80ies flashdance friendly version of Ten little Indians.

Well,the fact that this is a late 80ies Italian horror entry is unmistakable. Everything from the Simon Boswell film score to the presence of spaghetti horror regulars like Cupisti and Radice , everything literally evething screams Italian horror. This worked favourably at least in my case as I had no trouble to feel an intimacy and a positive bias towards this little flick. The fact that Soavi’s picture was a minor masterpiece only made my final assessment better.

Fans of Spaghetti horror know what to do…

The Flower in his Mouth

The Flower in his Mouth (1975) aka “masters” “gente di rispetto”

directed by:Luigi Zampa

cast:Franco Nero,Jennifer O’Neill, James Mason

An interesting cinematic adaptation of a Novel, “Masters” is an underrated hidden gem that goes as far as to criticise the obsolete feudal structures of the Italian province ,the superstition of the local townsfolk, the neverending and unbreakable relation of the Italian judicial and political system to the mob and the deep rooted turmoil between social classes and all this by utilizing a giallo/mystery narrative .

A female school teacher is implicated in a murder in a Sicilian town only hours after her arrival. The dead man insulted her on the bus on the way into town. As the mystery unfolds, it becomes clear that the town is hiding some very sinister secrets.

For starters, it’s no secret that Luigi Zampa was a gifted director.His credentials in the Italian cinema seem to be pretty illustrious and “Masters” is no exception. Zamba’s film makes great use of the Giallo way of narrative ,but he manages to come up with a film that is likely to  appeal to arthouse cinema fans.His delivery is not extremery dissimilar to the Italian neorealist cinema and there is also a prevalent  pessimistic feel throughout the entire duration of the film.The Italian province  is used to a great effect,in a way quite close to Fulci’s “Don’t torture a Duckling, but there are no accusations against the Catholic church to be found here.

Zampa’s cinematic pendulum contantly swings  between giallo/genre film structural norms and more socially aware and critical cinema tendencies. Something which also reminded me Silvio Amadio’s “A gun for a Cop”,at least in terms of having a mixed agenda,for “Masters” is a way superior effort in every possible way.

Jennifer O’Neill and James Mason deliver solid performances and Franco Nero is quite good.The plot is dense but not overly complicated and the climax makes total sense.However the lack of violence and gore will probably keep the gorehounds away.

To sum up.”Gente di Rispetto” is a well made film ,however the subject matter has a strictly local character and this is likely to estrange the non-Italian viewers.Sicily might not  exactly be another planet ,but some plot details and the ever prevalent Italian mentality should not discourage the potential viewers.

Όμορφος σινεμάς από το Λουίτζι Ζάμπα.Λίγο social drama ,λίγο οι συμβάσεις του Giallo, λίγο crime action ,λίγο καταγγελτικό πνεύμα και η σούπα δένει αφήνοντας μια πολύ ευχάριστη Σέβεντις επίγευση.

Δασκάλα με προοδευτικές αντιλήψεις διορίζεται στη Σικελία.Από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνεται πως ο Ιταλικός νότος λειτουργεί με συγκεκριμένους κώδικες.Όταν ένας ντόπιος παράγων του υποκόσμου που είχε την ατυχή έμπνευση να την κορτάρει μάλλον άκομψα, δολοφονείται και στήνεται ως θέαμα στην πλατεία του χωριού με ένα λουλούδι στο στόμα , τότε το ανήσυχο πνεύμα της δασκάλας έχει κάθε λόγο να γίνει πιο ανήσυχο.Η γνωριμία της με τον ντόπιο γαιοκτήμονα και σπιτονοικοκύρη της, Μπελοκάμπο ,δεν ρίχνει φως στις σκοτεινές λεπτομέρειες της δολοφονίας, ενώ σύντομα δύο τσιράκια του τοπικού Γερουσιαστή θα πέσουν και αυτά θύματα του άγνωστου δολοφόνου.

Αρκετά αναίμακτο πλην καταγγελτικό ,πεσσιμιστικό και πιο αριστερόστροφο από τη συνήθη ρητορική του Ιταλικού crime action και όχι απολιτίκ όπως τα λοιπά Σέβεντις Gialli ,το “Masters” δικαίως ξεχωρίζει .Ανήκει αε αυτή την κατηγορία ταινιών που παίζουν με τις συμβάσεις των ταινιών είδους προσθέτοντας αναφορές στο φορτισμένο κοινωνικοπολιτικό Ιταλικό σινεμά των δεκαετιών 50-70.Φυσικά ο Ζάμπα ασκώντας κριτική  εναντίον των προκαταλήψεων των κατοίκων του Ιταλικού Νότου,των σχέσεων κράτους-Μαφίας,των φεουδαρχικών καταλοίπων και απεικονιζοντας γλαφυρά τη ζωή των χαμηλών κοινωνικών τάξεων στη Σικελία δεν αναβαθμίζεται αυτόματα σε Ροσσελίνι, πλην το πάντρεμα που επιχειρεί χωρίς να είναι βαθυστόχαστο δεν διαφέρει εικονοπλαστικά πολύ από την βαμπιρική πολιτική σάτιρα του Κοράντο Φαρίνα στο “Hanno cambiato faccia” ή  από το σινεμά του Έλιο Πέτρι.

Η πλοκή είναι λεπτομερής αλλά παραμένει καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας ευανάγνωστη και το κάστ τα πάει περίφημα. Με λίγα λόγια,αν είστε διατεθειμένοι να ξεφύγετε λίγο από τα τετριμμένα μπιμουβάδικα τερτίπια μπορείτε να δοκιμάσετε να δείτε το παρόν,αφού και ωραία ατμόσφαιρα έχει και πλοκή και ποιοτικές ερμηνείες διαθέτει.

Phantom of Death

Phantom of Death (1988) aka “Off Balance”

Directed by: Ruggero Deodato

Cast: Michael York, Edwige Fenech, Donald Pleasence

Excellent late Giallo entry by one of Italy’s  greatest, the master Ruggero Deodato . “Off Balance” is infinitely better than the lackluster “Dial: Help” and remains as relevant as it was when it was first released.

Police Commissioner Datti is investigating the murder of a female doctor whose murderer seems to be a thirty-fivish year old man. Soon another murder follows: Pianist Robert Dominici’s girlfriend is found killed. The killer also challenges Datti on the phone and says he can’t be caught since he has a secret which makes him invulnerable. In the meantime the clues seems to point in strange directions…it is later discovered that  Dominici  suffers from a genetic condition that causes him to physically age at a rapid pace and also to go mad. Distraught by his condition, Dominici goes on a killing spree.

“Off Balance” is an excellent sample of late Eighties Eurohorror/Giallo that is on par with other qualitative productions from that era, films like the Eighties Argento and Soavi material or the great Jess Franco gorefest that is “Faceless”. Aided by a great storyline courtesy of the ever reliable Mannino/Clerici (The New York Ripper among others ) scriptwriting team , Deodato simply couldn’t have missed the target with this one. Indeed the maestro nails it and presents his material with finesse, directs with gusto and has a great cast at his disposal. Especially Michael York presents a multifaceted character and leads this movie to success. The presence of Eurocult regulars like Donald Pleasence and Edwige Fenech gives extra cult points to this film and makes it a mandatory viewing for each and every Giallo/Eurohorror aficionado.

«…γερνούσε με απίστευτη ταχύτητα,σκότωνε απίστευτα γρήγορα…» ή κάτι παρεμφερές αναγράφεται πάνω στο εξώφυλλο της Ελληνικής Βιντεοέκδοσης του παρόντος ,κασετούλα η οποία είχε στοιχειώσει το τρυφερό εφηβικό είναι του γράφοντος. Κάθε φορά που πήγαινε με φίλους να νοικιάσει καμία σαχλαμαρίτσα όπως το «σκληροί σαν μέταλλο» ερχόταν αντιμέτωπος με την αποτρόπαια εικόνα του πρόωρα γερασμένου Μάηκλ Γιόρκ και αναρωτιόταν τι σόι ταινία είναι αυτή η «Μεταμόρφωση» (βλέπε:Ελληνικός βιντεοτίτλος).

Αργότερα ο γράφων είδε το πόνημα του Ρουτζέρο Ντεοντάτο και δικαίως ψάρωσε τα μάλα. Ερχόμενο από μια εποχή όπου το Ευρωπαικό σινεμά τρόμου έπνεε τα λοίσθια το “Off Balance” είναι ίσως μαζί με το “Faceless” του Jess Franco από τις λίγες ταινίες εκείνης της εποχής  που αποθεώνουν το Eurohorror και συγκινούν ακόμα.

Ευνοημένο από μια λουσάτη παραγωγή και από μια εντυπωσιακά καλή σεναριακή ιδέα, το παρόν εκτελείται αριστουργηματικά από το μαίτρ Ντεοντάτο, χρησιμοποιώντας αποτελεσματικότατα κάποιες από τις καλύτερες αισθητικές αναφορές του Ιταλικού Τζιάλλο και υποστηριζόμενο από την επιβλητική ερμηνεία του Μαηκλ Γιορκ.

Οι οπαδοί του καλτ Ευρωπαικού κινηματογράφου έχουν έναν ακόμα λόγο να δουν το παρόν αφού παίρνει μέρος σε αυτό και η Πρωθιέρεια του Σεβεντιζ Τζιάλλο  Εντβιζ Φενεχ , η οποία παρεμπιπτόντως είναι τόσο όμορφη και λαμπερή εδώ όσο ήταν κατά τη δεκαετία του Εβδομήντα.