Una sull’ altra (1969)

wonderful poster art for the film

“one on top the other” Greek vhs version

One on Top of the Other

Original title: Una sull’altra

Director: Lucio Fulci

Starring: Jean Sorel, Marisa Mell, Elsa Martinelli, Alberto de Mendoza , John Ireland.

Incredible early Giallo entry by the great, late Lucio Fulci. The film, on top of all other factors (pun fully intended!) is benefited by the very stylish cinematography of the vibrant sixties San Francisco area and features a masterful mechanical screenplay by Lucio himself.

An unscrupulous doctor is accused of killing his asthmatic wife as part of an insurance scam, despite discovering that she has a doppelgänger who works as a high-class stripper. He and his mistress are trying to figure out if the stripper and the deceased wife are somehow connected. The story starts unravelling as soon as the police is asked to shed some light in the mystery.

A perfect marriage of style and substance , a Hitchcockian tale of betrayal , with a love triangle and then some. Fulci’s storyline on “Una sull’ altra” offers more than meets the eye and the series of twists during the last reel of the film as we reach climax are destined to leave a lasting mark to the viewer.

The breathtaking Marisa Mell, in all her glory, is the perfect vehicle for Fulci to indulge in a voyeuristic sort of film making , by making use of each and every trope of this psychedelic age of cinema. Undoubtedly this is a very well made and beautiful film. The narrative starts building up rather slowly but the second and third part of the film are well-oiled and offer great suspenseful moments Jean Sorel turns from a playboy to a defeated man overnight and Elsa Martinelli offers a different sort of stoic eroticism. The villain of Alberto de Mendoza is not overly strong but still utilitarian. To make things even juicier ,the director himself appears in a cameo role in the most gruesome moment of the film ,in true Fulci fashion.

This is top shelf cinema by Fulci.

Εξαιρετικό Χιτσκοκικό Τζιαλλο από τον Λούτσιο Φουλτσι . Ανεξάρτητα από το εαν η πλοκή θυμίζει το Vertigo . Ο Φούλτσι τερμάτισε δημιουργικά με το παρόν τη μηχανική δομή του σεναρίου του και σκαρφίστηκε μερικές ανεπανάληπτες ανατροπές ,για τις οποίες και ο ίδιος όπως ομολογούσε, ήταν περήφανος.

Τεντυμπόης και Δον Ζουάν Γιατρός ονόματι Τζωρτζ Ντουμουριε βλέπει τη γυναίκα του να πεθαίνει με ύποπτο τρόπο στην ίδια του την κλινική . Μια ασφάλεια ζωής 1.000.000 αξίας Δολαρίων και μια εκρηκτική Στρίπερ που μοιάζει εκπληκτικά στη μακαρίτισσα του βάζουν ψύλλους στα αυτιά και προσπαθεί μαζί με την ερωμένη του να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Ο σχεδόν ηττημένος Τζωρτζ θα οδηγηθεί στην πτέρυγα θανατοποινιτών του Σαν Κουέντιν ,αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Το παρόν σενάριο βρίθει αφηγηματικών ευρημάτων και το σπουδαίο φιλμάρισμα του Φούλτσι κάνει μια ταινία που έχει από μόνη της τις προδιαγραφές να ξεχωρίσει , ακόμα αρτιότερη. Η ματιά του σκηνοθέτη στο παρόν είναι ηδονοβλεπτική εκεί που πρέπει και απόλυτα ραφιναρισμένη. Το τζαζ σκορ του Ριζ Ορτολάνι είναι καταπληκτικό και οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμαίνονται από συγκρατημένες ως απόλυτα πειστικές.

Το παρόν είναι Eurocult να το πιείς στο ποτήρι. Άσπρο πάτο λοιπόν!

City of the Living Dead

City of the Living Dead (1980) aka “Ein Zombie hing am Glockenseil” ,”Paura nella città dei morti viventi ”

directed by:Lucio Fulci

cast; Christopher George, Catriona MacColl, Carlo De Mejo, Janet Agren,Antonella Interlenghi,Venantino Venantini,Giovanni Lombardo Radice,Daniela Doria,Michelle Soavi

Φτάσαμε και σε αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που πρέπει να πει ο γράφων το κοντό του και το μακρύ του για μια δημιουργία με αρετές τόσο εκτεταμένα καταγεγραμμένες  και με ένα μύθο γύρω από την ύπαρξή της τόσο απτό που μοιραία αισθάνομαι ότι ξεπερνά κατά πολύ τα όρια αυτού του μπλογκ.

Παρόλα αυτά αισθάνομαι χρέος να γράψω περισσότερες ελληνόφωνες παρουσιάσεις πάνω σε κλασικές ταινίες γιατί αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα έλλειμμα γραπτού λόγου που να «ντοκουμεντάρει» αυτού το είδος το σινεμά.

«Η πόλη των ζωντανών νεκρών» έσκασε σαν βόμβα στην underground αγορά του σινεμά τρόμου το 1980.Ο σκηνοθέτης της ταινίας Λούτσιο  Φούλτσι είχε ήδη υπογράψει πληθώρα ποιοτικών ταινιών τρόμου και τζιάλλο θρίλερ , με πιο χαρακτηριστικές του στιγμές έως εκείνη τη στιγμή , την ανεπίσημη συνέχεια του  Dawn of  the Dead ,το δυσοίωνο και ατμοσφαιρικό “Zombie flesh  Eaters“ ενώ ιδιαίτερες αρετές είχε δείξει και με τα τζιάλλι δυναμίτες “Don’t torture a duckling” και “A lizard in a woman’s skin”.

Tίποτα όμως δεν προιδέαζε  για την έναρξη της υπερρεαλιστικής τριλογίας τρόμου του Ιταλού μαέστρου. Το εναρκτήριο  λάκτισμα δόθηκε με το “City of the living Dead” και η ταινία ήταν φτιαγμένη για να σκοράρει από τα αποδυτήρια.

Είναι φορές που αισθάνεται κανείς ότι οι κινηματογραφικές εικόνες που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι φτιαγμένες για να γίνουν κλασικές,iconic στην καθαρεύουσα . Με κάτι τέτοιο έχουμε να κάνουμε στην αρχή της παρούσας ταινίας, όπου μέντιουμ  συνάπτει επαφή με  καταραμένο ιερέα ο οποίος πρόκειται να κάνει το απονενοημένο διάβημα. Ο  αυτόχειρας Πατήρ Τόμας ανοίγει με την πράξη του τις πύλες της Κόλασης και το Ντάνγουιτς, πολίχνη με παρελθόν στο πογκρόμ μαγισσών, γίνεται θέατρο φρίκης. Το μέντιουμ υφίσταται τρομερό σοκ από την ισχύ της επαφής και θεωρείται νεκρή, αλλά στην πραγματικότητα παθαίνει νεκροφάνεια, θα σωθεί από φρικτό θάνατο από ένα ρεπόρτερ ο οποίος ανοίγει το φέρετρό της λίγο πριν πεθάνει από ασφυξία. Μαζί θα οδεύσουν προς το Ντάνγουιτς όπου θα προσπαθήσουν να κλείσουν τις πύλες της κολάσεων και να κρατήσουν τους νεκρούς μέσα στα μνήματά τους.

Η ταινία αρχικά περιγελάστηκε  από διάφορους κριτικούς, οι οποίοι στάθηκαν σε αυτό που ονόμασαν «αφηγηματικό χάος» και «κακογραμμένο σενάριο» αλλά αγνόησαν το μάλλον προφανές ,κοίταξαν το δέντρο και αγνόησαν το δάσος. Ο Φούλτσι δεν είχε σκοπό να γυρίσει μια συμβατική ταινία τρόμου παρά ήθελε  σύμφωνα με δηλώσεις του να υπογράψει μια δημιουργία στα πρότυπα του «Θεάτρου της σκληρότητας» του σουρεαλιστή δημιουργού Αντονέν Αρτώ. Ο Γάλλος πρωτοπόρος είχε ήδη σκιαγραφήσει από τη δεκαετία του 1920 τα προτάγματα του θεάτρου του

1.   Η απαισιοδοξία αλλά ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι το θέατρο μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές.
2. Η απομάκρυνση του κοινού από την καθημερινή πραγματικότητα και η χρήση συμβόλων με σκοπό την συναισθηματική και ψυχική συμμετοχή του.
3. Χρήση τεχνικών και σκληρών εκφραστικών μέσων με απώτερο στόχο την αφύπνιση του κοινού, ένα είδος ψυχοθεραπείας.
4. Χρήση του γκροτέσκου, του άσχημου και του πόνου για να απευθύνεται στο κοινό

Σε αυτό έδωσε σάρκα και οστά ο Φούλτσι λοιπόν και θα επαναλάμβανε την ίδια πρακτική με το “The Beyond” δίνοντάς μας μια ακόμα συγκλονιστική και αξέχαστη ταινία .

Σε αυτές τις ταινίες ο Ιταλός δημιουργεί συνθήκες αποπροσανατολισμού του θεατή καταργώντας τον κινηματογραφικό χρόνο και τις αφηγηματικές νόρμες, παραδείγματος χάριν παρουσιάζει πρόσφατα αποθανόντες σε φρικτή αποσύνθεση και τους προσδίδει ικανότητες τηλεμεταφοράς ,ταυτόχρονα σφυροκοπά το θεατή με απανωτές σεκάνς τρόμου που ενώ αφηγηματικά δεν δένουν μεταξύ τους ,καρφώνονται παρόλα αυτά στο υποσυνείδητο του θεατή καθιστώντας το φιλμ μια μοναδική εμπειρία. Μόνο το Αμερικάνικο Time-out έδειξε να μη χάνει τη μπάλα γράφοντας πως ενώ «η πλοκή του φιλμ δε βγάζει νόημα και δείχνει να έχει κατασκευαστεί τυχαία σύμφωνα με το παράλογο του φόβου, δίνει ταυτόχρονα γκροτέσκα  έμφαση στη σωματική  μεταβλητότητα, τον κατακερματισμό και την αποσύνθεση και θα μπορούσε  θεωρητικά να είναι το είδος της αναίσχυντης ταινίας  που οι σουρεαλιστές λάτρευαν.

Ένα είναι βέβαιο ,πως  όταν κάποιος δει το «City of the living dead» για πρώτη φορά, δεν μπορεί να αντιστρέψει το γεγονός και να διαγράψει την ταινία και εδώ που τα λέμε δικαίως… και για να κλείσω με μια προβοκατόρικη δήλωση, θαρρώ πως το παρόν φιλμ χρωστάει περισσότερα στο σινεμά του Μπουνιουέλ παρά σε αυτό του Ρομέρο.

All time classic…

Πηγές :

• Συνέντευξη με το σκηνοθέτη από το βιβλίο Spaghetti Nightmares (Luca Palmerini, Gaetano Mistretta)
• Άρθρο της Βικιπαιδείας σχετικά με τη ζωή και το έργο του Αντονέν Αρτώ
• Άρθρο της Βικιπαιδείας σχετικά με την ταινία.

The Black Cat

The Black Cat (1981) aka Gatto Nero

directed by:Lucio Fulci

cast:David Warbeck,Mimsy Farmer,Patrick Magee,Al Cliver,Dagmar Lassander

An exercise in stylish blood spattered Gothic horror “The Black Cat” owes more to hammer horror movies than to the ever brilliant Fulciesque zombie tetralogy and is in any case a refreshing change of pace and a successful experiment for the fans of the Italian maestro of the macabre or a return to form if we must say so, for this film is quite close to the rural horror of “Don’t torture a duckling” .In any case “Black Cat” was one of the most successful attempts of the Italian director to film things other than living dead people creeping around, a thing that cannot be said about movies like  “Devil’s honey” for example.

Robert Miles is a psychic that can communicate with the dead. He also has the ability to control the mind of his cat (who incidentally is black). He uses the cat to take vengeance upon his enemies. A photographer who happen to be working for the local constables begins to notice cat scratches on some of the accident victims that are turning up. She pays a visit to Miles (kitty just happens to be present) and conveys her suspicions of the cat’s involvement in some of the local deaths. Kitty doesn’t like this at all, and it’s his turn to control the mind of owner Miles to take it’s vengeance out.

By 1981 Lucio Fulci must have already felt trapped in a creative corner and pigeonholed. His zombie masterpieces that don’t need to be named here had given him a certain amount of notoriety and then what…Lucio delivered a loose adaptation of a very famous Edgar Allan Poe’s short story.A beautiful one I must stress out.”The Black cat” is particularly gory and over the top for a gothic horror flick ,hence it doesn’t estrange the more hardcore gorehounds, but on the other hand this is a film that is superbly photographed by Sergio Salvati,a film that makes great use of the picturesque English location and on top of it all features a great cast of Eurohorror regulars and a Patrick Magee in a role that will creep you out.

We must also give credit to the cat itself,which is a very central part of the story.The feline friend of ours that has been attributed with evil charisma in other Italian production like:”Crimes of the black cat” or “Seven Deaths in the Cat’s Eye” , is given perhaps more screen time than Dagmar Lassander here and let me assure you this happens for a good reason as the titular animal is a ferocious beast.

Verdict:”The black cat” is an excellent exercise in style by Fulci ,very neatly directed and featuring as many eyes close-ups as possible , it almost gets absurd, but come on it’s a Fulci film what did you expect.It’s a very nice little film if you don’t strictly demand gore from the late,great Italian .

Ιταλοί και γάτες…βαστάει χρόνια αυτή η κολώνια…

Πρέπει να έχω δει τουλάχιστον πέντε Ιταλικές παραγωγές τρόμου όπου στο συμπαθές κατοικίδιο αποδίδονται σχεδόν μεταφυσικές και υπερφυσικές ιδιότητες.Τέλος πάντων ,όποιος ψάχνει λογική στο Ιταλικό σινεμά τρόμου καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές του σε αυτόν τον ντουνιά και να αφεθεί στις εκλεκτές απολαύσεις που μπορεί να προσφέρει σε κάποιον το να μη σκέφτεται υπερβολικά κατά τη διάρκεια της θέασης ενός φιλμ τρόμου.

Στο παρόν η γάτα γίνεται αφορμή να δούμε μια όμορφη,ατμοσφαιρική δημιουργία ερχόμενη από την καλύτερη περίοδο του Φούλτσι. Σφηνωμένο ανάμεσα στην κλασσική τετραλογία με ζόμπι (βάζω και το house by the cemetery μέσα) το black cat είναι κινηματογραφημένο εξαιρετικά,έχει ωραία ,βαριά και αδιαπέραστη σε σημεία , ατμόσφαιρα και ένα καστ να το πιείς στο ποτήρι.

Επιπροσθέτως ,επειδή το αίμα (γκουχ!) νερό δε γίνεται η ταινία του Φούλτσι είναι πιο αιματοβαμμένη και λιγότερο παραδοσιακή και ακαδημαική από τα κλασσικά gothic horror ταινιάκια που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε.

Δείτε το…

Le porte del silenzio

Door into silence (1991)

directed by:Lucio Fulci

cast:John Savage,Sandi Schultz

Successful businessman Melvin Dovereux is caught in a traffic jam caused by a funeral procession. Soon he is haunted by visions of a hearse chasing him and a woman in a sports car. Could the funeral procession actuly be for him?

Quite of an oddball in Fulci’s filmography “Door into silence” was sadly meant to be the great,late maestro’s last movie.Shot on location in Louisianna the particular film shows potential but lacks substance and in the end doesn’t really justify its 90 minute duration.

Don’t get me wrong,the premise is very interesting ,John Savage as Melvin Devereux is very adequate and Sandi Schultz is blessed with a captivating,predatory aura but the recurring theme of seeing one’s own funeral or roughly put,trying to escape dying could at least be given more substance.Some moments tend to drag ,while some other moments radiate with suspense,style and gusto in the great Fulci way.

The film is a Filmirage production but looks way better than your average Filmirage affair.The cinematography is great and moody and the imposing Louisianna location provides some authenticity to the proceedings .

Verdict:The film can be seen as a partly successful experiment in creating some decent cinema with a small cast,an interesting storyline on a great location.The fat could definitely be trimmed but so be it.Fulci had done way worse in the mid to late 80ies and this humble psychological drama/thriller is on par with “Voci dal profondo”

Με αυτό το ταπεινό και αγνοημένο ψυχολογικό δράμα/θρίλερ έπεσε η αυλαία για το μαίτρ του Ιταλικού τρόμου Λούτσιο Φούλτσι.

Εύπορος μεσίτης παρευρίσκεται σε κηδεία προσφιλούς του προσώπου και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής στοιχειώνεται από τα οράματα του δικού του επερχόμενου τέλους.

Λίγο road movie,περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ,καθόλου αιματηρό,το “La porte del silenzio” παραγωγή της filmirage ούσα, μαστίζεται από τα παρελκόμενα του χαμηλού προυπολογισμού αλλά δείχνει στυλιστικά και φιλμικά ανώτερο από άλλες παραγωγές της εταιρείας.Προφανώς ο Φούλτσι πόνταρε στην ταινία θέλοντας να κομίσει κάτι διαφορετικό.Σε σημεία δείχνει να ξεπερνάει άλλες του ταινίες της τελευταίας περιόδου,πλήν προβλήματα ρυθμού ενίοτε προκύπτουν.Είναι στιγμές που τα 90 λεπτά του φίλμ φαντάζουν υπερβολικά,είναι όμως άλλες στιγμές που η επιθυμία του Ιταλού σκηνοθέτη για κάτι διαφορετικό από τα συνήθη του standards αποτυπώνεται με μαεστρία στα καρέ του φίλμ.

Προσωπικά θα τοποθετούσα την ταινία κάπου μεταξύ του “devil’s honey” και του “voices from beyond”.Ταινίες ταπεινών καταβολών που όμως βρίθουν ειλικρίνειας.Σίγουρα βαραίνει συναισθηματικά το γεγονός οτι επρόκειτο τελικά για την τελευταία ταινία του Φούλτσι,πλήν το παρόν είναι ασυζητητί τουλάχιστον αξιοπρεπές.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να αποδοθεί στο πειστικότατο και ατμοσφαιρικότατο location,όπως και στη στέρεα ερμηνεία του John Savage.

Οι αληθινοί φανς του μεγάλου Ιταλού και όχι αυτοί που αρέσκονται αποκλειστικά στις πιο αιματοβαμμένες δουλειές του θα βρούν σίγουρα πράγματα που θα τους ενδιαφέρουν στο παρόν.

 

 

Quando Alice ruppe lo specchio (1988)

Director:Lucio Fulci

Writers:Lucio Fulci (story), Lucio Fulci (screenplay)

Stars:Brett Halsey, Ria De Simone, Al Cliver,Zora Kerova

Lester Parson is a lonely gigolo who dates and kills off middle-aged women in ultra-gory fashion just for the pleasure of watching them die, as well as to take their money and jewelery as well as cook and eat their remains for his dinner.His antics seem to have secured him a relatively carefree life,until he finds out that there’s a copycat killer.His life will eventualy become a living hell…

I stand perplexed and pretty undecisive about this little,incredibly cheap looking, late Fulci affair.Of course it’s sort of refreshing witnessing Fulci getting back to the comedy without completely dismissing gore but on the other hand this film remains flawed and unable to decide what sort of film it actually wants to be.There is a lighthearted tone prevailing throughout the entire film duration but the ending is pretty dark without being utterly somber.

Let’s face it…Mid 80ies were extremely hard towards Fulci,his career went downhill,he ceased to do films with his trusted team(Saccheti,Salvati e.t.c) and the budgets he was given were extremely modest.However he managed to deliver the goods in a few occassions and this is one of them.”A touch of death” reaps the benefits of a semi-original storyline penned by Fulci himself and is blessed by a vivid lead performance,courtesy of Brett Halsey,whose portrayal of Lester Parson radiates gusto,doubt and despair depending on the particular moments of the plot themselves.

There is a common belief that this movie along with “A cat in the Brain” are letters from Fulci towards his friends and enemies.However the assumptions that these films are strictly autobiographical or self portraits seems to be a little bit far fetched to me.Sure Fulci was an embittered genre director suffering from a poor health at that point but I’m unable to tell whether  “A touch of Death” is a personal “j’accuse”  Fulci’s towards the critics that pigeonholed him and tore him to pieces and if that was the case,then the screenplay leaves a lot to be desired.The movie follows a relatively simple story line and even if Fulci played the card of doing this film based on his troubled existence he sort of fell short.

However,a Touch of death occasionally offers tacky gore,goofy comical moments and a relaxed pace that however doesn’t bore the viewer.Halsey is also adequate.On the downside,the cinematography is as cheap looking as in films such as “Demonia” or “Cat in the Brain”,but with the budget restrictions Fulci had to cope with,it’s still a miracle that he managed to even shoot and complete these aforementioned films.

An oddball in Fulci’s filmography .A “touch of death” doesn’t have the cult appeal and following of “a Cat in the brain” but it will satisfy the most die-hard fans of the late great Italian Maestro.

Κατάμαυρη κωμωδία τρόμου από το Λούτσιο Φούλτσι.Η ατμόσφαιρα και το πνεύμα που επικρατούν εδώ θυμίζουν αρκετά το “A cat in the Brain” ,με τη διαφορά οτι το δεύτερο φιλμ είναι απόλυτα εξωφρενικό και έχει αποκτήσει καλτ υπόσταση πράγμα το οποίο δε συμβαίνει με αυτό εδώ.

Από άποψη φωτογραφίας είναι μαύρο χάλι όπως οτιδήποτε σκηνοθέτησε ο Fulci από το “Aenigma” και μετά,αλλά ο σχετικά ικανοποιητικός ρυθμός,το άφθονο gore ,η σχετικά πρωτότυπη ιστορία και η παρουσία κάλτ ηθοποιών όπως :Brett Halsey,Al Cliver και της Zora Kerova, πιθανόν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους βαμμένους Ιταλόφιλους και για τους οπαδούς του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη.

Αντικειμενικά η ταινία αυτή δε συγκρίνεται με οτιδήποτε έκανε ο Fulci μέχρι το Murderock,αλλά είναι σίγουρα καλύτερη από αηδίες σαν το “demonia”.

Tomb of the unknown character actor vol 4:Cosimo Cinieri

Cosimo Cinieri (1938- )

A Lucio Fulci regular,Cosimo Cinieri was the creepy professor who almost encouraged her nymphomaniac wife Alessandra Delli Colli to have casual sex with strangers in “New York ripper” and a hardboiled commissario who slapped the living crap out of another actor for art’s sake in “Murderock”.He is still pretty active in Italian cinema and television.

Selected filmography:

The New York Ripper(1982)

Manhattan Baby(1982)

I guerrieri dell’anno 2072(1984)

Murder-Rock: Dancing Death(1984)