Una sull’ altra (1969)

wonderful poster art for the film

“one on top the other” Greek vhs version

One on Top of the Other

Original title: Una sull’altra

Director: Lucio Fulci

Starring: Jean Sorel, Marisa Mell, Elsa Martinelli, Alberto de Mendoza , John Ireland.

Incredible early Giallo entry by the great, late Lucio Fulci. The film, on top of all other factors (pun fully intended!) is benefited by the very stylish cinematography of the vibrant sixties San Francisco area and features a masterful mechanical screenplay by Lucio himself.

An unscrupulous doctor is accused of killing his asthmatic wife as part of an insurance scam, despite discovering that she has a doppelgänger who works as a high-class stripper. He and his mistress are trying to figure out if the stripper and the deceased wife are somehow connected. The story starts unravelling as soon as the police is asked to shed some light in the mystery.

A perfect marriage of style and substance , a Hitchcockian tale of betrayal , with a love triangle and then some. Fulci’s storyline on “Una sull’ altra” offers more than meets the eye and the series of twists during the last reel of the film as we reach climax are destined to leave a lasting mark to the viewer.

The breathtaking Marisa Mell, in all her glory, is the perfect vehicle for Fulci to indulge in a voyeuristic sort of film making , by making use of each and every trope of this psychedelic age of cinema. Undoubtedly this is a very well made and beautiful film. The narrative starts building up rather slowly but the second and third part of the film are well-oiled and offer great suspenseful moments Jean Sorel turns from a playboy to a defeated man overnight and Elsa Martinelli offers a different sort of stoic eroticism. The villain of Alberto de Mendoza is not overly strong but still utilitarian. To make things even juicier ,the director himself appears in a cameo role in the most gruesome moment of the film ,in true Fulci fashion.

This is top shelf cinema by Fulci.

Εξαιρετικό Χιτσκοκικό Τζιαλλο από τον Λούτσιο Φουλτσι . Ανεξάρτητα από το εαν η πλοκή θυμίζει το Vertigo . Ο Φούλτσι τερμάτισε δημιουργικά με το παρόν τη μηχανική δομή του σεναρίου του και σκαρφίστηκε μερικές ανεπανάληπτες ανατροπές ,για τις οποίες και ο ίδιος όπως ομολογούσε, ήταν περήφανος.

Τεντυμπόης και Δον Ζουάν Γιατρός ονόματι Τζωρτζ Ντουμουριε βλέπει τη γυναίκα του να πεθαίνει με ύποπτο τρόπο στην ίδια του την κλινική . Μια ασφάλεια ζωής 1.000.000 αξίας Δολαρίων και μια εκρηκτική Στρίπερ που μοιάζει εκπληκτικά στη μακαρίτισσα του βάζουν ψύλλους στα αυτιά και προσπαθεί μαζί με την ερωμένη του να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Ο σχεδόν ηττημένος Τζωρτζ θα οδηγηθεί στην πτέρυγα θανατοποινιτών του Σαν Κουέντιν ,αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Το παρόν σενάριο βρίθει αφηγηματικών ευρημάτων και το σπουδαίο φιλμάρισμα του Φούλτσι κάνει μια ταινία που έχει από μόνη της τις προδιαγραφές να ξεχωρίσει , ακόμα αρτιότερη. Η ματιά του σκηνοθέτη στο παρόν είναι ηδονοβλεπτική εκεί που πρέπει και απόλυτα ραφιναρισμένη. Το τζαζ σκορ του Ριζ Ορτολάνι είναι καταπληκτικό και οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμαίνονται από συγκρατημένες ως απόλυτα πειστικές.

Το παρόν είναι Eurocult να το πιείς στο ποτήρι. Άσπρο πάτο λοιπόν!

Quella carogna dell’ispettore Sterling (1968)

Frame Up (1968)

directed by: Emilio Miraglia (as Hal Brady)

cast:Henry Silva, Beba Loncar, Keenan Wynn

Interesting noir/proto-crime/polizzi flick by the great Emilio Miraglia (The night Evelyn came out of the grave). This little film has enough thrills to satisfy the devoted Italo-genre cinema fan and the effective presence of the ever reliable Henry Silva.

Henry Silva is a police inspector. A gang of robbers killed his son and he is accused of having killed a police informer and is kicked out of the Department. He will have to do all by himself to discover the truth.

Pretty similar to another Silva/Miraglia collaboration, the Assassination, that is, Frame Up offers nice cinematography, a bunch of euroregulars like Luciano Rossi, Beba Loncar and Pier-Paolo Capponi and a convincing noir atmosphere but cannot be described as anything more than a solid entry in the Italian Noir catalogue. The mechanical, labyrinthine, at times, plot follows the well-known and at that point already patented norms of the European Noir cinema, but Silva manages to steal the show and to elevate the film a couple notches above average.

Silva would go on to have a much celebrated career in Italian ,among others,  genre cinema,a thing that he really deserved.

Frame-Up is a nice flick from that early period of Eurocult cinema,quite rare too as it seems. So if you track a copy, do not hesitate to add it in your collection.

La Legge dei Gangsters (1969)

Gangster’s Law (1969)

directed by:Siro Marcellini

Cast: Klaus Kinski, Maurice Poli, Franco Citti

The more Kinski we are exposed to (pun NOT intended) the better and this Italian proto crime/mafia flick is a decent, dare I say underrated entry into the spaghetti sub-machine gun wielding & balaclava sporting favorite film sub genre, even if it feels ,perhaps too much, like a Fernando DiLeo film minus the great editing.

Kinski plays Regnier a Mafia boss, caught in a web of intrigue, deceit, and blood oaths. Regnier sends his gang to rob a bank and after the fact he tries to rip-off his henchmen and to flee with all the dough.Enmeshed in the bloody plot convolutions are Maurice Poll, Suzy Andersen,Nello Pazzafini and Max Delys, whom we get to know better during extended flashbacks . Regnier executes the gang members one by one in a cruel manner and enjoys relative immunity from arrest until making that One False Step.

The premise is definitely not an original one and the editing leaves a lot to be desired, but Kinski rocks hard, especially during the second half of the film and I have yet to find a more solid and dynamic Maurice Poli performance. It seems like this great character actor was always underused. The giant of a man Nello Pazzafini is always a treat to watch too.

What’s more here. Of course Eurobabes and there are quite a few of them. There is also a cool psychedelic nightclub scene and a decent opening and ending sequences that set the tone and close the film on a high note.

All in all, a worthy addition to someone’s Italocrime collection, even if this one remains inexplicably elusive.

Ιταλική crime βιντεοκασσετάρα από βιντεο Αλσεν (και τα μυαλά στα κάγκελα) έχει το σημερινό μενού.Πιάστε μια μπουκάλα J & B , βάλτε πάγο , φορέστε τα καλά σας και ας αρχίσει η προβολή.

Ο Ρενιέ (Κίνσκι) ηγείται σπείρας και στήνει μεγάλο κόλπο. Αξιώνει από τη συμμορία του το 50% των κλοπιμαίων αλλά ο προιστάμενος της εκτελεστικής του επιτροπής απαξιώνει την πρόταση του αφεντικού . Ο Κίνσκι φαινομενικά υποχωρεί και η ληστεία λαμβάνει χώρα με έναν εκ των ληστών να τραυματίζεται την ώρα του καθήκοντος. Αλλά ο Κίνσκι τέτοιος που είναι , προδίδει τους υπόλοιπους και την “κάνει” με όλο το ποσό. Στη συνέχεια ο Ρενιέ (ο τρελός Κλαους) εκτελεί τελετουργικά σχεδόν άπαντες χωρίς κανένα δισταγμό και οδηγούμεθα στο αιματοβαμμένο φινάλε σε φουλ καταθλιπτική Γενοβέζικη παραλία.

Ο στρατηγός Κίνσκι, του οποίου οι συμμετοχές σε ταινίες κατά τις δεκαετίες 60′ και 70′ είναι αδύνατον να χαρτογραφηθούν, κεντάει κάνοντας κυριολεκτικά τα απολύτως απαραίτητα και ανεβάζει αισθητά την ταινία ένα-δύο σκαλάκια παραπάνω.

Φυσικά η pan & scan κόπια της Αλσεν δεν αντέχει σε κριτική , αλλά ενω το φιλμ είναι όμορφα φωτογραφισμένο, μου φαίνεται πως αδικείται από το πολύ άτσαλο μοντάζ. Στα λοιπά το φιλμ είναι λίγο ανώτερο από το μέσο όρο του είδους χωρίς να προσεγγίζει επίπεδα μεγαλείου Ντι Λεο.

Παρ’όλα αυτά οι φανς θα χαρούν και με το παραπάνω να το προσθέσουν στη συλλογή τους.

 

The Torture Chamber of Dr. Sadism (1967)

The Torture Chamber of Dr. Sadism (1967) aka “The Blood Demon”, Die Schlangengrube und das Pendel,  The Snake Pit and the Pendulum,^[4] and Castle of the Walking Dead

directed by:Harald Reinl

cast:Lex Barker, Karin Dor, Christopher Lee

Super- energetic , at least for a gothic/horror film,fast paced, atmospheric and thus high octane pulp entertainment inspired by E.A.Poe’s “The Pit and the Pendulum”, Hammer horror Dracula Films , Italian pulp proto-horror like Mario Bava’s “Black Sunday” and the trashfest of “The Bloody Pit of Horror” .Harald Reinl’s “Torture chamber of Dr.Sadism” might be literally a cinematic namedropping of elements from other films and a listing of gothic horror insignia, but it is a rare occasion of a film when all these things actually gel and create a very tasty stew of a film. This is a bloody riot…

In the Olden Tymes, Count Regula is drawn and quartered for killing twelve virgins in his dungeon torture chamber. Thirty-five years later, he comes back to seek revenge on the daughter of his intended thirteenth victim and the son of his prosecutor in order to attain immortal life.

Shot on location in the medieval town of Rothenburg in Germany Reinl’s film sure did have an impressive location to back up its story with. Director Reinl who directed several Edgar Wallace Krimis  in the 1960s,some of them co-starring Klaus Kinski ,plus a few Westerns about Winnetou,was no slouch either. This flick in particular feels simultaneously pulp oriented and visually compelling. The production team went above and beyond the call of duty to create the most impressive set pieces possible. You want Snake pits? Smoke filled caverns and isles? a giant pendulum? dungeons? A Caligari-esque laboratory? Throw a dart and you’ll literally get what you wished for. Certain sequences ,for example the “forest of hanging corpses” have a very eerie feel to them.

However, as a mish-mash of well-known influences this film never does feel “that serious” and the fast pace in which the story unwinds helps the viewer to enjoy this little flick even more.

The Torture Chamber of Dr.Sadism has a cast full of gothic horror regulars with Christopher Lee reprising his most renowned role, here is aptly retitled Count Regula and Lex Barker being a solid lead as well. Karin Dor is also an eye candy in the Euro horror babe tradition.

Ladies and Gentlemen this one checks all boxes. Add it to your collection…

Gothic horror εξτραβαγκάντσα από τη Γερμανία, χώρα με παράδοση στα pulp Krimi ,ταινίες μυστηρίου, με στοιχεία νουαρ, αρκετά κοντά στα Ιταλικά Τζιάλλι. Εδώ πρυτανεύει το γκοθικ στοιχείο και ο διαβολικός απέθαντος Κόμης Ρέγκιουλα ,με έναν Κρίστοφερ Λη να βγάζει το μεροκάματο περιφέροντας την αριστοκρατική του αύρα και εξαπολύοντας βρυκολακίσιο Σίξτις “εκτόπλασμα” ,αν και δεν υποδύεται το Βαμπιρ,προς πάσα κατεύθυνση.

Το εντυπωσιακό με αυτήν εδώ την παραγωγή είναι το πόσο αποτελεσματικά λειτουργεί σαν πάντρεμα του Σίξτις Ιταλικού υπερφυσικού γοτθικού τρόμου (black Sunday,bloody pit of horror) με τον αντίστοιχο βρετανικό ,αυτόν που λάνσαρε η Hammer horror, ας πούμε.

Ναι μεν έχουμε λοιπόν στο “ο διάβολος θα πεθάνει την αυγή” συνθέσεις που προάγουν το ατμοσφαιρικόν του πράγματος, αλλά έχουμε και ένα ανάλαφρο, σχεδόν τσιρκολάνικο πνεύμα που κάνει το γκροτέσκο της θεματικής, τόσο οικείο και πηγαία διασκεδαστικό.

Ας μην ψάξει κανείς για λογική ακολουθία, αφού σεναριακά το φιλμ είναι μια συρραφή από κλισέ. Αλλά ας αφεθεί στην καταιγιστική διαδοχή των προαναφερθέντων κλισέ και οικείων εικόνων, που συνδυαστικά δημιουργούν ένα γευστικότατο ταινιάκι που θα αφήσει άπαντες τους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους με το χαμόγελο στα χείλη.

Γοτθική βόμβα…

Curse of the crimson Altar (1968)

Curse of the Crimson Altar (1968)

Directed by: Vernon Sewell

Cast: Boris Karloff, Christopher Lee, Mark Eden,Barbara Steele, Virginia Wetherell

A nice little gothic horror romp with touches of supernatural and witchcraft themed horror featuring Sixties gothic horror regulars. A film that pleases without being overly masterful, Curse of the crimson altar is enjoyable if formulaic, but its formula is a tested and tried one ,hence the results are rather satisfactory.

When his brother disappears, Robert Manning, an antique dealer pays a visit to the remote country house he was last heard from. While his host is outwardly welcoming – and his niece more demonstrably so – Manning detects a feeling of menace in the air with the legend of Lavinia Morley, Black Witch of Greymarsh, hanging over. His sleep is restless and strange dreams of ritual sacrifice disturb him. Enquiring about his brother, he is assured by the house owner, Morley (Lee), that the man is not there. Manning’s suspicions are aroused by nightmarish hallucinations. Occult expert Professor Marsh (Karloff) informs Manning about a witchcraft cult led by Morley’s ancestor, Lavinia (Steele). The cult is discovered to still be active. Craxted Lodge is burned to the ground, and the head of the cult is consumed in the flames.

The Film’s story is apparently loosely based on H.P. Lovecraft’s “Dreams in the Witch House”. However the film bears little resemblance to the short story by Lovecraft and this is not a great felony, if I may add. It does, however, resemble several other Horror films from the 1960s in many aspects, namely cast, cinematography, set pieces and pacing/narrative. Even if it’s a film derivative of its era , it’s hard for someone to dismiss it just on the grounds of being unoriginal. The cast assembled is top-tier and I really enjoyed Boris Carloff’s stunning performance. The New York Times said “Karloff himself, cadaverous and almost wholly crippled, acts with a quiet lucidity of such great beauty that it is a refreshment merely to hear him speak old claptrap. “  Christopher Lee and Barbara Steele, who was rather underused as Lavinia Morley, the green-faced witch  wearing a bizarre horned crown, also deliver solid performances.

Vernon Sewell spices up the proceedings by filming some cool looking witches’ Sabbat rituals and the film climax is traditionally cheesy without being insulting. All in all the film will probably appeal to gothic horror enthusiasts.

Γκρουβάτος και καλοζωισμένος Αντικέρ σπεύδει σε έπαυλη στην Αγγλική επαρχία προς αναζήτηση του αγνοούμενου αδερφού του, εκεί πέφτει πάνω σε ένα κλασικό πάρτυ με όλα τα χαρακτηριστικά της δεκαετίας του 60’.Ο ιδιοκτήτης της έπαυλης και η ζουμερή αδερφή του τον υποδέχονται με θέρμη, αλλά σύντομα ο φιλοξενούμενος θα ανακαλύψει πως πίσω από τα χαμόγελα κρύβονται αδίστακτα μέλη μιας αίρεσης με ρίζες στην εποχή που οι μάγισσες καιγόντουσαν  στην πυρά…

Είναι δύσκολο να αντιπαθήσει κανείς αυτό το διεκπεραιωτικό πλην καλοφτιαγμένο ταινιάκι γοτθικού τρόμου , το οποίο έχει συν τοις άλλοις και πρωτοκλασάτο καστ.

Με έναν Μπόρις Καρλόφ στα βαθιά γεράματα να εκπέμπει σοφία και διαύγεια πνεύματος και να αποδίδει το ρόλο του με μπρίο, με έναν Κρίστοφερ Λη και μια Μπάρμπαρα Στηλ σε τυποποιημένες πλην στέρεες ερμηνείες και με μια χαρακτηριστικά γοητευτική ατμόσφαιρα «ο Πύργος του τρόμου» τα κάνει όλα σωστά και κερδίζει τον οπαδό του είδους.

Γοτθικός, υπερφυσικός τρόμος με στυλ και γούστο για ανθρώπους με μεράκι…

River of Evil

…und der Amazonas schweigt (1963)

directed by:Franz Eichhorn, Helmuth M. Backhaus

cast:Barbara Rutting, Harald Leipnitz, Oswaldo Loureiro

Susan Kerner’s father had once moved to the Amazon to explore this area in the north of Brazil. But he never returned from his journey. A reason for Susanne to go on an expedition and to clarify the disappearance of her father. In the jungle, however,she and her guide,a daredevil called Miller quickly fell into the hands of an omnipotent, despotic villain.

This man, who in all his modesty calls himself the “green Napoleon”, leads a cruel regiment as ruler over a gummiplantage. The natives are ensnared and exploited. Susan’s research reveals that the brutal exploiter is the murderer of her father. She has a number of great dangers to flee during the flight, until the murder of her father is finally atoned .

Obsolete proto-Amazon jungle exploitation shot on location,this German-Brazilian curio has aged pretty terribly and the only merit that the production team can get is that they were so daring that they actually shot this one in Brazil,which was an achievement of epic proportions in itself.

Packed with travelogue cinematography,stock footage of exotic animals and having captured a mondo like attack of Piranhas on a poor animal,”River of Evil” is a banale piece of cinema  that might not put you to sleep but it is also very unlikely that it will justify the price of admission.The screenplay offers a galore of clichees,the direction is pedestrian,the performances are dull and the score is that kind of dreadful 60ies score.

Watch it only if you are extremely interested in dissecting the grass roots of the jungle adventure and by association the roots of the cannibal horror film genres.However lower your ante and do not expect anything similat to a Lenzi Cannibal actioner,you have been warned.

Πράσινη κόλαση και πράσινα άλογα σήμερα στο μπλογκ…

Θυμάμαι ότι κάποτε είχαμε καταναλώσει φαιά ουσία μερικοί πυροβολημένοι σταυροφόροι του Τρας ώστε να καταλάβουμε εάν αυτή η “Πράσινη Κόλαση” που είχε κυκλοφορήσει σε VHS στην Ελλάδα από την υπερκάλτ Τsintas video  ήταν κάποιο χαμένο Ιταλικό κανιβαλοέπος ή έστω εάν επρόκειτο για κάποια εναλλακτική βερσιόν κάποιας αντίστοιχης ταινίας του Ρουτζέρο Ντεοντάτο. Την αρχική περισυλλογή διαδέχθηκε η λήθη μέχρι τη στιγμή που ο γράφων συναντήθηκε με αυτή την κασέτα στο βιντεοκλάμπ Seangel(R.I.P) στα κάτω Πατήσια.

Βλέποντας το φιλμ συνειδητοποίησα πως μάταια ασχοληθήκαμε τόσο εκτεταμένα με αυτό το γερασμένο jungle-action (ο θεός να το κάνει) Γερμανο-βραζιλιάνικης παραγωγής από το 1963.Σαφώς η ταινία είναι παμπάλαια και το είδος του exploitation γενικά και του jungle-action ειδικά, βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα,πλην το παρόν φαντάζομαι πως ακόμα και στην εποχή του δεν θα είχε να κομίσει και τίποτα το ιδιαίτερο.

Ναι μεν το φιλμ είναι γυρισμένο μέσα στη ζούγκλα και όχι σε κανέναν ζωολογικό κήπο της τότε Δυτικής Γερμανίας,κάτι το οποίο φαντάζομαι πως ήταν κατόρθωμα για τα στάνταρ της εποχής, αλλά το σενάριο είναι χαλκομανία και οι ερμηνείες για τα πανηγύρια .

Τελοσπάντων ακόμα και έτσι όπως είναι,μόνο λόγω του γεγονότος ότι ουσιαστικά το παρόν  αποτελεί ένα από τα φιλμ προάγγελους του νεότερου jungle/action/exploitation κινηματογραφικού υποείδους,το River of Evil αξίζει να θεαθεί εγκυκλοπαιδικά και μόνο από τους αρχειοθέτες (παρών!) του κινηματογράφου είδους.

So Sweet…So Perverse(1969)

So sweet…So Perverse (1969)

directed by: Umberto Lenzi

cast:Carroll Baker, Jean-Louis Trintignant, Erika Blanc,Horst Frank

the rarest Greek Vhs.

Χρυσή μετριότητα από τον κατά τα άλλα μαίτρ του είδους και οχι μόνο Umberto Lenzi.

To “So Sweet…So Perverse” είναι άνευρο παρά το εξαιρετικό του κάστ και δυστυχώς η ταινία φαίνεται γερασμένη και είναι αρκετά φτωχή σε συγκινήσεις, ενω οι διαστροφές του τίτλου περισσότερο υπονοούνται παρά αποτελούν ενεργό κομμάτι της πλοκής.

Ο Jean Reynaud(Trintignant) είναι ένας ραφινάτος ευκατάστατος δανδής.Ο γάμος του με την Danielle(Blanc) διέρχεται κρίση και το χάσμα με τη γυναίκα του δείχνει να διευρύνεται κάθε φορά που συζητάνε μεταξύ τους.Σύντομα ο Jean βρίσκεται δέσμιος στη γοητεία της μοιραίας γειτόνισσας του πάνω ορόφου που φέρει το όνομα Nicole(Baker).Σύντομα δημιουργούνται εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις με πρωταγωνιστές τα μέλη αυτού του ιδιότυπου τριγώνου,ενω στη ιστορία εμπλέκεται και ο Klaus εραστής της Nicole με ολίγον σαδιστικές τάσεις.

Δυστυχώς η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αναιμική αντιγραφή του “les diaboliques”.Oι ομοιώτητες είναι πολλές για να αποδοθούν σε συμπτώσεις(μοιραία γυναίκα σε ρόλο δολώματος,προβληματικές σχέσεις,πλεκτάνες,δολοπλοκίες),αλλά ενω θα  μπορούσε ίσως να είναι μια αποτελεσματική ιστορία μυστηρίου είναι απελπιστικά αργή  και οι συγκινήσεις που προσφέρει στο θεατή είναι μηδαμινες.

Πραγματικά το συγκεκριμένο φίλμ ήθελα να μου αρέσει.Όλα τα προγνωστικά ήταν υπέρ της ταινίας αλλά παίξαμε και χάσαμε.Ο χρόνος έχει σταθεί αμείλικτος απέναντι στο παρόν.Για τους πολύ φανατικούς του Lenzi και του είδους του Giallo μόνο.

Pretty weak and dated Lenzi protogiallo.

I really wanted to like “So sweet…So Perverse” but in spite of the fact that everything seems to fall in the right place,unfortunately the movie is  a mostly dull and uninteresting affair.

The storyline is a straight rip-off of “les diaboliques”.Trintignant in the role of the slick and rich businessman having a marriage in crisis and falling for the femme fatale Nicole(Baker).Your typical story of love triangles,betrayals,set ups and all that goes with them is to follow…

Viewing the film gave me a costant feeling of deja-vu .I definitely had seen all these before in way better constructed films.Anyway,lack of originality is not the quintessential problem of the film.There are simply not enough interesting moments and twists in the film to keep the viewer awake.The performances are passable and the direction pretty uninteresting without showcasing the well known Lenzi verve(“Seven bloodstained Orchids”)and skillful execution(“A quiet place to kill”,”Knife of ice”).The Ortolani score is addictive but is far from being the redeeming value of this film.

Watch only if you are a die-hard Giallo buff.Even Lenzi fans don’t lose much if they don’t see this one.