Midnight blue(1979)

Midnight blue(1979) aka “La domenica del diavolo”

Directed by:Raimondo Del Balzo

cast:Antonio Cantafora, Vincenzo Crocitti, Christiana Borghi,Giancarlo Prete,Dirce Funari

“Tεκές” απ’τους λίγους και “φέσι” για γερά νεύρα αποδείχθηκε το σημερινό ταινιάκι.Κρίμα γιατί η Ελληνική βιντεοκασσέτα του “Μidnight blue” αποτελούσε και αποτελεί φετίχ του γράφοντος,αλλά δυστυχώς η παρούσα ταινία αποτελεί άλλη μια επαλήθευση του αξιώματος πως οτι λάμπει δεν είναι χρυσός ή , για να το θέσω και σαν videohunter,πως οτι είναι σπάνιο δεν είναι αυτομάτως και καλό

Τρείς αθλήτριες εκδράμουν σε παραθαλάσσιο θέρετρο στη νότια Ιταλία.Την κάνουν κοπάνα από τις βαρετές εκδηλώσεις του συλλόγου και καταλύουν στην οικογενειακή βίλλα μίας από την παρέα.Σύντομα γνωρίζονται και καλούν στο σπίτι τρεις μυστήριους εύρωστους άνδρες.Αυτό που φαίνεται να είναι ένα ξένοιαστο Σαββατοκύριακο παίρνει άλλη τροπή όταν μια απ’τις φίλες βλέπει στις εφημερίδες πως οι τρείς άνδρες είναι στην πραγματικότητα καταζητούμενοι δραπέτες.Κάπου εκεί ξεκινάει ο γολγοθάς για τις κοπέλες-για το θεατή έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα.Φυσικά για να ολοκληρωθεί η ωδή αυτή στην κινηματογραφική διεκπεραίωση και η ανέμπνευστη  ακολουθία των κλισέ,το τέλος επιφυλάσσει γυναικεία εκδίκηση.

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου,το πρόβλημά μου με το παρόν δεν είναι η προφανής έλλειψη πρωτοτυπίας και η ανερυθρίαστη αντιγραφή τουλάχιστων τριών άλλων ταινιών.Το πρόβλημα είναι πως η συγκεκριμένη ταινία είναι βαρετή όσο δεν πάει,σέρνεται κυριολεκτικά,για παράδειγμα το “πολύ σεξ”που υπόσχεται ο Ελληνικός βιντεοτίτλος είναι φιλμαρισμένο με τόσο πληκτικό και αδιάφορο τρόπο που σε προκαλεί να πατήσεις το fast forward.Έπειτα το παρόν φίλμ διακατέχεται από εναν ψευτομελοδραματικό τόνο και απουσιάζουν οι φλιπαρισμένες,μοναδικά μανιασμένες στιγμές που υπάρχουν π.χ στο “House on the edge of the park” ή στο “La settima donna”.Tο μηδενιστικό και απρόβλεπτο horror twist στο τέλος πάει να κάνει τη διαφορά,αλλά είναι απελπιστικά μόνο σε μια θάλασσα μετριότητας θεμελιωμένης πάνω σε αδιάφορη σκηνοθεσία,επίπεδη φωτογραφία,μέτριες ερμηνείες και άχρωμο location.Για να το κλείνουμε,αν πρέπει να συγκρίνω το κλίμα που επικρατεί σ’αυτήν την ταινία με κάτι άλλο,θα έλεγα πως το “Midnight blue” παραπέμπει σε Jess Franco στα πιο μίζερά του.

Για “σκληροπυρηνικούς” eurotrash fans μόνο…

“Midnight blue” is a rather bland and uninspiring entry in the revenge movie/sexpoitation subgenre.Unfortunately the movie seems to drag endlessly and offers way too little to keep the viewer satisfied.There are  few redeeming moments,for example the nihilistic and genuinely chilling final sequence of the film,but the rest of the good scenes are few and far between and I had to resist the temptation of hitting the fast forward button in numerous occasions.

This tedious affair also suffers from a pedestrian direction,courtesy of the hack-director Raimondo Del Balzo   and the obscure cast does nothing more than delivering substandard performances.

The plot takes place in a seaside resort in Italy where three female athletes enjoy a few days off their training routine.Soon they will be approached by three not so innocent looking males and all together they will end up having some fun in the family vila of one of the athletes.Little do the girls know about the real identity of their escorts.The men are proved to be convicts that have escaped from a nearby prison.Soon all hell breaks loose,but the end brings us another suitably yet predictably grim female revenge story.

If only the problem was the lack of originality in this film…

In fact the movie mostly suffers from lack of intensity.It seems that the production team and the director opted for a more melodramatic and less exploitative tone here,but the final result is a half-hearted and watered exercise in sexploitation.There is nudity of course,but the female members of the cast are far from captivating.The villains are also uninteresting,and moments of genuine menacing rage a la Dave Hess are sorely missed from this one.

To make a long story short.This is addressed to the die-hard eurotrash fans exclusively.The rest of the cinema fans who have a more “platonic” relationship with exploitation and genre cinema will find “midnight blue” boring and unappealing.

The master touch(1972)

The master touch (1972) aka “Un uomo da rispettare” , “a man to respect:

directed by:Michele Lupo

cast:Kirk Douglas, Giuliano Gemma, Florinda Bolkan,Romano Puppo

Οι ταινίες με ληστείες ,διαρρήξεις και με πολυμήχανους,γοητευτικούς εγκληματίες που προσπαθούσαν να πιάσουν την καλή με μεγάλα “κόλπα” ,ήταν ένα είδος που ευδοκίμησε κατά κύριο λόγο στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.Δυστυχώς ή ευτυχώς, για κάποιους, αποτελούν πλέον νεκρή κινηματογραφική γλώσσα και έχουν μπεί οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του κινηματογράφου.

Νεο-heist είδος λοιπόν δεν υπάρχει(εκτός των remake που έχουν δει το φως τα τελευταία χρόνια)όπως υπάρχει υπο όρους  π.χ το νεο-noir.Άλλαξε η θεματική των crime ταινιών,άλλαξε και η κινηματογρφική γλώσσα με το είδος της περιπέτειας να μην είναι αυτό που ήταν κάποτε,αλλά ο γράφων είναι τυμβωρύχος και πέρασε συμπαθητικά το βράδυ του με μια ταινία εκπρόσωπο ενος εξαφανισμένου είδους.

Ο John Wallace(Kirk Douglas),επαγγελματίας διαρρήκτης,αποφυλακίζεται μετά από τρία χρόνια ποινής.Επιστρέφει στην ερωμένη του Anna(Bolkan)αλλά τον προσεγγίζει η μαφία του Αμβούργου θέλοντας να του αναθέσει μια πολύ δύσκολη αλλά καλοπληρωμένη “δουλειά”.Ο Wallace το σκέφτεται αλλά απορρίπτει την πρόταση.Εν συνεχεία γνωρίζει έναν ακροβάτη σε τσίρκο ονόματι Mark(Gemma) και αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο κόλπο μαζί.Όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι,αλλά το τέλος επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις για όλους και μια έντονη εσάνς προδοσίας πλανάται στον αέρα.

Καταρχάς η ταινία είναι PG-rated,αρα όποιος περιμένει βία και μακελειό,καλύτερα να μην ασχοληθεί.Όποιος επιθυμεί να δει μια ταινία με πλήρεις σχετικά χαρακτήρες-ας μην ξεχνάμε οτι δεν βλέπουμε Fassbinder αλλά Ιταλικό crime-και τμηματικά δυνατές στιγμές,ας κοπιάσει.Η ταινία είναι σε γενικές γραμμές άνιση,και κατα τη γνώμη μου αναλώνεται υπερβολικά στο ρομάντζο Douglas-Bolkan και στην οργάνωση της ληστείας,γεγονότα τα οποία λειτουργούν κατευναστικά στην προσπάθεια δημιουργίας περαιτέρω έντασης.Βέβαια η καταπληκτική σεκάνς καταδίωξης με αυτοκίνητα μεταξύ Giuliano Gemma και Romano Puppo,καθώς και το φανταστικό τελευταίο εικοσιπεντάλεπτο της ταινίας,όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι ανατροπές καθηλώνουν το θεατή και απογειώνουν την ταινία η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα χαρακτηριζόταν επιεικώς μέτρια.

dutch vhs sleeve

Ο Lupo σκηνοθετικά κάνει μια πάρα πολύ καλή δουλειά στήνοντας πλάνα δυναμικά και εμπνευσμένα ,εκεί που η πλοκή του επιτρέπει,στο πνεύμα των crime δημιουργιών του Castellari.Άν μπορούσε να αποφύγει τα υπρβολικά “μέλια” μεταξύ του πρωταγωνιστικού διδύμου,η ταινία θα ήταν σίγουρα πιο ελκυστική,αλλά αυτή η ατέλεια μάλλον πιστώνεται στο σενάριο και στον πιο οικογενειακό προσανατολισμό του φίλμ.Βέβαια ο σκηνοθέτης ευτύχησε να έχει στο σετ της ταινίας ένα πολύ δυνατό καστ,το οποίο τουλάχιστον στο κομμάτι των ερμηνειών κάνει αψεγάδιαστη δουλειά.Η Bolkan έχει πιο χαμηλών τόνων ρόλο απ’οτι συνήθως,αλλά στο τέλος της ταινίας της δίνεται η δυνατότητα να μας προσφέρει μερικές δυνατές υποκριτικά στιγμές.Ο Douglas είναι άψογος,χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και ο Gemma είναι ικανοποιητικός,προσφέροντας και μερικά δυνατά stunts στο ολο πλαίσιο.

japanese vhs

Σαφώς και υπάρχουν καλύτερα heist-caper movies ,ακόμα και Ιταλικά,από αυτό,αλλά η παρουσία καλών ηθοποιών,το εκρηκτικό τελευταίο μέρος και η καλή δουλειά στο τεχνικό κομμάτι καθιστούν την ταινία άξια θεασης.

Pretty Generic but technically solid Italian crime-heist entry.

John Wallace(Kirk Douglas) a professional safe cracker gets released from prison.On his way to his residence and his girlfriend’s (Bolkan)warm and tender embrace,he is approached by the local mob.The local godfather tries to coax him into performing one last heist for him.Initially Wallace is tempted but he decides to pass the offer.Soon he gets acquainted with a trapeze artist Marco and together they decide to attempt  the big heist .But a major twist occurs and the foul stench of betrayal lingers in the air long after the proceedings have taken place.

The movie can easily be perceived as two movies in one,a pretty bad romance movie blended with some technical details and an explosive crime-heist film.Let me explain it better.Throughout the first part the viewer has to cope with endless sequences depicting the Douglas-Bolkan romance,and also  has  to endure some pretty lengthy scenes of Douglas performing various technical tests on his equipment.During the first 45 minutes of the film little is done to keep the viewer’s hands away from the fast forward button,but Lupo does significantly better and speeds up the pace on the second half,where an awesome car chase takes place and where the bitter, full of suspense  end occurs.The  break in sequence is also very well crafted.

The performances by Kirk Douglas and Florinda Bolkan are solid.Giuliano Gemma(Marco)also does a decent job in the role of the shady trapeze artist.The Morricone soundtrack is great as usual and the same can be said about the crisp photography,courtesy of the great cinematographer  Tonino Delli Colli(The good,the bad and the ugly).

To sum this up,of course the film is sort of dated.Heist-robbery films were pretty popular in the 60ies and the 70ies but the subgenre vanished into thin air as the decades passed by.So,this is a sample of  a ,so to say,”dead cinematic language”.It is not the best sample of the genre as the plot tends to drag for a significantly big part of the movie.However the second half of the film will compensate the(patient)viewer.If you are patient enough and willing to dig up forgotten movies like this one,then go ahead and watch “The master touch”.

The deadly triangle (1973)

El juego del adulterio (1973) aka “The deadly triangle”

directed by:Joaquín Luis Romero Marchent

cast:Erika Blanc, Marisol Delgado, Juan Luis Galiardo,Vicente Parra

Kλασικό αναίμακτο giallo εξ’Ισπανίας.Βασισμένο περισσότερο σε κάποια απ’τα τυπικά πρώιμα σεναριακά χαρακτηριστικά του πριν κυριαρχήσουν σε αυτό οι δολοφόνοι με τα μαύρα γάντια :Mοιχεία,προδοσία,πλεκτάνη,εκβιασμοί.Το “The deadly triangle” γυρίστηκε όταν η βία ήδη είχε αποκτήσει κεντρικό ρόλο σε αντίστοιχα φίλμ του είδους,δεν πρωτοτυπεί σε καμία περίπτωση,θυμίζει άπειρες άλλες προγενέστερες ταινίες (Sweet body of deborah,So sweet…so perverse,paranoia)αλλά παρόλα αυτά διαθέτει αρκετό σασπένς,συνεχείς ανατροπές,είναι καλοφτιαγμένο και βλέπεται αρκετά ευχάριστα χωρίς να ιντριγκάρει βέβαια το θεατή.

Η πλοκή είναι τυπική του είδους και πατάει πάλι στο “les diaboliques”.Γνώριμο το σκηνικό λοιπόν,αλλά ας πούμε δύο λόγια.Η Alice(Blanc)είναι πανέμορφη και βαθύπλουτη,ο John(Parra) την έχει παντρευτεί για τα χρήματά της και διευθύνει την επιχείρησή της.Ο Andre (Galiardo) διατηρεί δεσμό με την Alice και σχεδιάζει να βγάλει απ’τη μέση τον άνδρα της και να ξεκινήσει μια νέα ζωή μαζί της,μόνο που τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς φαίνονται…

Η ταινία ξεκινάει αρκετά νωθρά αλλά σύντομα η πλοκή ξετυλίγεται και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη αποκαλύπτοντας ένα βρώμικο παιχνίδι προδοσίας και συμφερόντων.Το κάστ με την Erika Blanc να κλέβει για άλλη μια φορά την παράσταση διεκπεραιώνει ικανοποιητικά.Στο τεχνικό κομμάτι,η σκηνοθεσία αφήνει το σενάριο και τους ηθοποιούς να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον και αποφεύγει τις φαντεζί συνθέσεις και το στυλιζάρισμα.Η φωτογραφία δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά βάσει του ελληνικού letterboxed vhs αλλά κρίνοντας απ’το γεγονός ότι ο προυπολογισμός της ταινίας φαίνεται ικανοποιητικός,μάλλον τείνω να πω οτι και σε αυτό το κομμάτι έγινε καλή δουλειά ,αφού αν μη τι άλλο αποδίδεται η lounge αισθητική της εποχής με καλαίσθητο τρόπο.

Οι περισσότεροι σινεφίλ θα ισχυριζόντουσαν οτι το συγκεκριμένο φίλμ είναι ανεπίκαιρο και γερασμένο.Χωρίς να διαφωνώ απόλυτα και προτιμώντας παρόμοιες ταινίες σαν το “la encadenada” που έχει ήδη παρουσιαστεί στο παρόν blog,θα επιλέξω να δώσω “ψήφο εμπιστοσύνης” στο “the deadly triangle”.Στο τέλος της ημέρας είναι φτιαγμένο με μεράκι,ενδιαφέρουσα αν και τυπική πλοκή και αποπνέει αυτή τη 70ies lounge φινέτσα,που εγώ τουλάχιστον λατρεύω.

THE DEADLY TRIANGLE is a pretty generic,bloodless yet cool and entertaining thriller with a rehashed storyline that never gets old. The film characters lead lifes of adultery, double-crossing, blackmailing, and occasional violence. They seem to hate each other,always willing to jump into the next scheme yet they end up remain entangled in an invisible spider web.A pretty impressive scene that sets the hostile tone of the film  happens during the opening credits where rich dundee John Harris (Vicente Parra),who has married Erika Blanc for her money and runs her business, is accosted by a prostitute in an alley. He lights her cigarette, which she throws to the ground and embraces her potential client. Mr. Harris smacks the hell out of the  woman. Of course, the rest of  movie cannot live up to this introduction but it  still  is darn entertaining.

The movie includes a few highlights such as a cellar full of rats, where Erika Blanc(John Harris’ wife)is thrown by her husband on the discovery that she cheats on him with one of his business inferiors.In the cellar she will go through an ordeal.There’s also a steamy seduction scene where Erika Blanc(who once again steals the show) removes her shoe and runs her foot up the leg of her deceitful lover(Galiardo), and a barge turned den of drugs, prostitution, and psychedelic lighting. This is run of the mill stuff and director Joaquin Romero Marchent  stages it in a professional, but impersonal and unspectacular manner without any moments of sheer brilliance,pretty much along the lines of the early Umberto Lenzi gialli(So sweet…So perverse)and Romolo Guerrieri’s “The sweet body of Deborah”.The soundtrack is occasionally lush,occasionally creepy,quite effective and never intrusive.

All in all,this one is probably dated for a lot of people out there,but I think I spent those 90 minutes of my life  for a good reason and I had a good time.After all, beauty is in the eye of the beholder.In my opinion,movies like this one radiate the essence of an era long gone,but in the end of the day they somehow sustain their cinematic value.They are made with a certain flair and passion for cinema,even if their storylines are repetitive.So it’s not pure nostalgia for me…

Un bianco vestito per Marialé(1972)

Un bianco vestito per Marialé (1972) aka “Spirits of death” ,”morbosita”, “exorcosme tragique”

directed by:Romano Scavolini

cast:Ida Galli, Ivan Rassimov, Luigi Pistilli

Άλλο ένα πολύ επιτυχημένο δείγμα Ιταλικού giallo με περάσματα γοτθικού τρόμου ή  μπορεί και το αντίθετο,υπογεγραμμένο  από τον πολύ καλό κινηματογραφιστή Romano Scavolini.To 1972 που γυρίστηκε το παρόν φίλμ το υποείδος των ταινιών γοτθικού τρόμου είχε ήδη αρχίσει να ξεφτίζει δίνοντας τη σκυτάλη στο λαοφιλές και σίγουρα πιο pop artsy giallo.Όπως και να’χει εδώ τα δύο είδη συνυπάρχουν αρμονικά.

Η πλοκή ξεκινάει με μια φανταστική σεκάνς γυρισμένη στο παρελθόν.Ο πατέρας της μικρης Mariale βρίσκει τη γυναίκα του με τον εραστή της να κάνουν έρωτα στο δάσος.Τους εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες και ύστερα στρέφει το όπλο στον εαυτό του,όλα αυτά μπροστά στα μάτια της μικρής του κόρης.

Περίπου δύο δεκαετίες αργότερα βλέπουμε τη μικρή να έχει πλέον μεγαλώσει,να έχει παντρευτεί αλλά να συντηρεί τα εύθραυστα λογικά της με τη βοήθεια ηρεμιστικών.Με προτροπή της Mariale το ζεύγος καλεί στον πύργο του μια πλειάδα αστών φίλων του(μικρή αναφορά στη διαφθορά της αστικής τάξης,αλλά τίποτα το βαθυστόχαστο)για ένα πάρτι μασκέ που όπως αποδεικνύεται θα τους μείνει αξέχαστο.Εντωμεταξύ ένας άγνωστος δολοφόνος αρχίζει να ξεπαστρεύει μέλη του υπηρετικού προσωπικού και όχι μόνο.

Βλέποντας την Ida Galli(Mariale)ντυμένη με το λευκό φόρεμα που φορούσε η μητέρα της όταν δολοφονήθηκε κατανοεί κανείς οτι η παράνοια κατατρώει ήδη τη λογική της  όπως και το οτι η αντίστροφη μέτρηση για τις ζωές των προσκεκλημένων έχει ήδη ξεκινήσει.

Γένικά η ταινία είναι γεμάτη από επιβλητικές κινηματογραφικές συνθέσεις και από έξυπνα τεχνάσματα όπως τη χρήση του προαναφερθέντος φορέματος που καλύπτουν τις αρκετές σεναριακές αδυναμίες και κρατούν τις αισθήσεις του θεατή καρφωμένες στα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη.Οι ερμηνέιες των Galli,Pistili(ζεύγος)είναι πολύ καλές,ενω ιδιαίτερη μνεία πρέπει να αποδοθεί στο πολύ ατμοσφαιρικό soundtrack της ταινίας.

Συνοψίζοντας,η ταινία αποτελεί άριστο δείγμα Ιταλικού θρίλερ,γυρισμένο με έμφαση στην ατμόσφαιρα.Είναι τόσο καλαίσθητο και στυλιζαρισμένο ώστε να γοητεύσει τους πιο ραφιναρισμένους φίλους του eurocult αφού αποπνέει μια αισθηση πληρότητας χωρίς να είναι το απόλυτο Ιταλικό θρίλερ.Μάλλον η ισορροπία και η αρμονία είναι οι λέξεις κλειδί στην παρούσα ταινία.Δείτε την.

Effective and morbid sample of Italian B-movie artistry.”Spirits of death” works like a well-oiled machine despite of its script flaws and makes a nice pair with Sauro Scavolini’s “Amore e morte nel giardino degli dei”,as both movies seem to share similarities and a thick,impenetrable aura of morbidity.

Mariale witnesses a tragic incident  as a child:Her mother’s and her mother’s lover execution,committed by her father.Of course her sanity is scarred for life and madness lies in wait.A few years later we witness the now married Mariale and her husband living in a mansion in  total isolation,and for a good reason,as Mariale is on the brink of insanity.When she invites some bourgeois friends in the castle the situation gets out of hand and murders start happening.The climax of the story will unfold like a replayed scene from a theatrical play.

It’s pretty easy to guess the proceedings here,and this is probably the biggest flaw of Romano Scavolini’s film,but the director makes up for the predictable parts as he directs with verve and flair,makes excellent use of the castle location and he sets up some pretty intense and claustrophobic set-pieces.His camera moves remind the work of the great gothic horror maestros ,namely Bava and Fredda and he also manages to get some pretty intense performances out of his cast.Some sleaze is also present but it is utilized in a meaningful way and brings in some good twists to the otherwise pretty linear storyline.The film score is also magnificent and is used in a well balanced way so it  never becomes intrusive.

On the downside,we never get to know more details about Mariale’s condition .More details about her relation to the guests or more details about her marriage would also add to the intensity and depth of the film.Anyway Italian storylines are usually abstract and superficial and this is not necessarily bad.After all,the Italians seemed to care more about the visuals of a film than they did about  its storyline.This mentality would  sometimes lead to gaping plot-holes,but the dedicated spaghetti thriller fan has already learnt to cope with them  and to immerse himself /herself in the mostly striking visuals of such films .This film is no exception to the general rule…

 

Malabimba(1979)

Malabimba (1979) aka “the malicious whore”

directed by:Andrea Bianchi

cast:Katell Laennec, Patrizia Webley, Enzo Fisichella,Mariangela Giordano

Μια seance λαμβάνει χώρα στο κάστρο της οικογένειας Caroli,τα πράγματα όμως πηγαίνουν στραβά και ακάθαρτα και πονηρά πνεύματα εισέρχονται στο κορμί της νεαρής Bimba,γόνου της οικογενείας.Από εκεί και πέρα η Bimba παρεκτρέπεται και αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν προκλητικό νυμφίδιο,σκορπώντας τον πανικό στον πατέρα της,την τροφό της,αδελφή Sophia και σε όλους τους υπόλοιπους κατοικοεδρεύοντες στο κάστρο.

german vhs sleeve

Καραsleazy ταινιάκι,μείγμα γοτθικού τρόμου με καθαρόαιμο sexploitation και με τάση να παίρνει και οσα στοιχεία μπορεί από τον υπερεπιτυχημένο “Εξορκιστή” το Malabimba βλέπεται πολύ ευχάριστα,προτιμότερα στην hardcore έκδοσή του,που εντείνει το sleaze value.

Φυσικά μπορούν να το εκτιμήσουν μόνο οι trashάκηδες και αυτοί που γνωρίζουν πλήρως τους κώδικες του ευρωπαικού exploitation της δεκαετίας του ’70,μιας εποχής όπου έννοιες όπως πολιτική ορθότητα.καθωσπρεπισμός και λογοκρισία ήταν παντελώς άγνωστες.Ναι φίλοι μου,τα ένδοξα seventies ήταν μια εποχή που άμπαλοι σκηνοθέτες σαν τον Andrea Bianchi(εδώ κάνει αρκετά συμπαθητική δουλειά),έκαναν καριέρα γυρίζοντας σχεδόν τα πάντα και συχνά φλερτάροντας με την πορνογραφία,χωρίς κανείς να τους αγγίζει.

Συνοψίζοντας,η ταινία πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό της και διασκεδάζει αβίαστα.Βοηθά και η παρουσία sleaze ηρωίδων σαν την Mariangela Giordano,ενώ και η ερμηνεία της Katell Laennec στο ρόλο της δαιμονισμένης Bimba,είναι συμπαθητική.Τελοσπάντων,το γλυκό στο “Malabimba” έδεσε τόσο πολύ που οι παραγωγοί της ταινίας χρηματοδότησαν και γύρισαν  ένα πολύ πιο αδύνοαμο remake λίγα χρόνια αργότερα(Bimba di Satana του Μario Βianchi αυτή τη φορά).Οι αναγνώστες του blog ξέρουν τι να κάνουν…

italian vhs

A good mix of sleaze with some gothic and supernatural horror elements in the vein of “The exorcist” is what “Malabimba” is about.

Obviously the film isn’t half as good and accomplished as some chilling gothic shockers(“Baron blood’)or Italian “The exorcist” rip-offs,but what it lacks in lush settings and finesse,it makes up with a non-stop exploitative action.

During a seance,Bimba,the daughter of a wealthy land owner becomes possessed by unclean spirits and starts behaving like a nymphomaniac brat.Her behavior leads to a certain confusion,but in the end her soul is saved and her sexual shenanigans come to an end.

I watched the x-rated version of the film with the hardcore inserts intact,and I can say that the addition of a couple of clumsily shot hardcore sex scenes only add to the depraved aura of the film. Andrea Bianchi is known to be  an unpolished director and average craftsman,to put it mildly,whose movies often suffered from an atrociously sluggish pace,but when compared to painfully slow movies like “Burial ground” this one seems to be a more accomplished effort.The performances are typical exploitation affair,pretty much along the lines of “line reading” instead of acting,but the presence of sleaze heroes like Mariangela Giordano adds to the appeal of the film.

Overall,this one really delivers.If your movie diet includes gratuitous nudity,plot holes,disjointed narrative and sexual degradation,then step in…

 

La polizia brancola nel buio(1975)

La polizia brancola nel buio(1975) aka “the police are blundering in the dark”,”the police are groping around in the dark”

directed by:Helia Colombo

cast:Joseph Arkim, Francisco Cortéz, Richard Fielding

A nonsensical yet entertaining piece of eurotrash cinema.This was the sole celluloid atrocity committed by the director Helia Colombo.

Pigeonholed as a giallo,but shot on a poverty row budget by a hack director,this is pretty much along the lines of similar trashy movies like Elo Pannaccio’s “Sex of the witch”, “La polizia brancola nel buio” tells the tale of a psychotic wheel chaired scientist Edmundo who has discovered and developed a device that photographs human thoughts and as if this wasn’t nonsensical enough,we also have to deal with a nymphomaniac housemaid and  an array of murdered young women.When his girlfriend also falls victim of the unknown murderer,a pretty unsympathetic journalist visits the premises and pursues his own investigation.On his arrival at the scientist’s house all hell breaks loose as he quickly forgets his deceased girlfriend and beds Edmundo’s niece Sarah,after that point the proceedings need to be seen to be believed.

This is a movie where nothing seems to make sense yet it’s extremely fun to watch.Colombo’s direction is coarse ,one could also claim that it’s nonexistent and the (non)acting by the obscure cast is plain hilarious,but the over the top presentation,the gratuitous nudity and the decent bloodshed make up for each and every of the inconsistencies.Too trashy to be taken seriously but with an uncanny appeal,like an even more demented “The night Evelyn came out from the grave”. “la polizia brancola nel buio” is an extremely rare(literally) find.Regardless if it’s deservedly obscure or not,fans of the inept,strange and tacky cinema will have a great time watching this one.But if you are a fan of the more academic and stylish giallo ,then avoid at all costs.

 

Tomb of the unknown character actor vol 3:Ernesto Colli

A usual red herring in the 70ies Gialli,Ernesto Colli had a face to remember.He was a seedy embalmer who kept on harassing and in the end received a royal beating from Mimsy Farmer in Armando Crispino’s “Macchie solari” and he had also given me the creeps in our first encounter when I’d first watched Sergio Martino’s “Torso”. He is another one of the unsung heroes of the European exploitation film industry and his presence and contribution to the Italian genre cinema cannot be ignored .

Honorable mentions:

Caliber 9(1972)

Torso(1973)

Autopsy(1975)

Il trucido e lo sbirro(1976)

 

 

Amore e morte nel giardino degli dei(1972)

 

 

 

 

directed by:Sauro Scavolini

cast:Peter Lee Lawrence, Erika Blanc, Ezio Marano

Ένα ισχυρό δείγμα Ιταλικού θρίλερ μυστηρίου με σεξουαλικά παρεκκλίνουσες και γενικότερα ψυχοπαθολογικές προεκτάσεις με mise-en scene επηρεασμένη από τα gialli της εποχής υπέγραψε ο Sauro Scavolini το σωτήριον έτος 1972.

Αναμφισβήτητα το “Love and death in the garden of gods” δεν είναι πρωτοκλασάτη παραγωγή,αλλά η θεική φωτογραφία(του Romano Scavolini,αδερφού του σκηνοθέτη και σκηνοθέτη του “Nightmares in a damaged brain” μεταξύ άλλων),το υπέροχο location(Spoleto)και οι δυνατές ερμηνείες της Erika Blanc(κόβει για άλλη μια φορά την ανάσα και μάλλον αποτελεί μια από τις αρχετυπικές μοιραίες γυναίκες του eurocult) και του Peter Lee Lawrence απογειώνουν την ταινία και την ανυψώνουν από τη μετριότητα μεταμορφώνοντάς την σε ένα αξιομνημόνευτο μείγμα ερωτικής τραγωδίας,giallo κ ψυχολογικού θρίλερ.

Η ιστορία είναι αρκετά ατελής και δεν εμβαθύνει ποτέ στην ψυχολογία των χαρακτήρων αφήνοντας πολλά πράγματα στη φαντασία του θεατή.Συνοπτικά:Yποννοείται πως η Αzzura(Blanc)διατηρεί αιμομικτική σχέση με τον αδελφό της ενω διάγει και ιδιαίτερα πληκτικό βίο σε απομονωμένη βίλλα στο πλευρό αλκοολικού συζύγου.Ο γάμος της βρίσκεται στα πλαίσια της κατάρρευσης εξαιτίας της ανακάλυψης της ανομολόγητης σχέσης μεταξύ των αδερφών από το σύζυγο.Παράλληλα όλα αυτά καταγράφονται σε μαγνητοταινίες οι οποίες ανακαλύπτονται μεταγενέστερα από ορνιθολόγο ο οποίος μένει άναυδος στο άκουσμα της παράξενης αυτής ιστορίας.Πλεκτάνες,εκβιασμοί,sleaze,αιματοχυσίες και ένα δυνατό και αξιομνημόνευτο φινάλε βαπτίζονται σε μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα προιόν της συμπαθητικής σκηνοθεσίας του Scavolini.

Όπως και να ‘χει η συνταγή είναι ,αν και sleazy, αρκετά καλαίσθητη και αξίζει να τιμηθεί από τους απανταχού οπαδούς του euro exploitation

Cool erotic drama baptized in a giallo fragrance,directed by Sauro Scavolini.

An ornithologist resorts to an abandoned villa in search of rare birds,but during a stroll in the forest he discovers a pile of muddy audio tapes.Curious and puzzled the scientist salvages the tapes,plays them and he immerses himself in a blood drenched story of incest,paranoia,depression,sedatives and overall morbidity.

While the storyline is very interesting,it is not really developed and leaves a lot to the viewer’s imagination.Fortunately,the desolate Spoleto location,the decaying villa setting,the superb cinematography,courtesy of the renowned Romano Scavolini and the superior acting by the cast,especially Erika Blanc result to a very effective movie filled with sleaze,bloody mayhem,yet given with an artistic flair.

Some claim that “Love and death in the garden of gods” is a boring affair.In my opinion this film is a mesmerizing nightmare with a fascinating and bloody climax that should be appreciated by each and every euro exploitation fan.

 

Due maschi per Alexa (1971)

Fieras sin jaula (1971) aka “due maschi per alexa” ,”two males for alexa”

directed by:Juan Logar

cast:Juan Luis Galiardo, Curd Jürgens, Rosalba Neri

Kαλογραμμένο,καλοσκηνοθετημένο και φινετσάτο θρίλερ Ιταλο-ισπανικής παραγωγής.

Νεαρή και όμορφη φοιτήτρια ρίχνει τα δίχτυα της σε πάμπλουτο πλήν γηραλέο άνδρα,που τυγχάνει να είναι πατέρας όμορφου και ρωμαλέου νέου.Το κακό δεν αργεί να γίνει και η Αλέξα σύντομα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άνδρες.Ο σύζυγος αντιλαμβάνεται την απιστία και καταστρώνει σατανικό σχέδιο εκδίκησης.Πιάνει τους δυο εραστές στα πράσα στην απομονωμένη εξοχική του κατοικία,αυτοκτονεί μπροστά τους ενω έχει “σφραγίσει” όλες τις εξόδους και ουσιαστικά  τους παγιδεύει φορτώνοντάς τους  μια δολοφονία,τη δική του δολοφονία.Τέλειο έγκλημα…Μη βρίσκοντας διέξοδο οι εραστές καννιβαλίζουν ο ένας τον άλλο.Η μέν γυναίκα αναλογίζεται την πορεία της προς το αδιέξοδο,ο δε άνδρας σαν τη μύγα στον ιστό της αράχνης αντιστέκεται λυσσαλέα αλλά τελικά υποτάσσεται στη μοίρα του.

Αναμφισβήτητα το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι οι ερμηνείες του κάστ και η ροή της αφήγησης.Όλο το κάστ αποδίδει τα μέγιστα δίνοντας σάρκα και οστά σε ένα καλογραμμένο μεν,κοινότοπο δε σενάριο.Η πικρία του απατημένου συζύγου, η θέληση για εκδίκηση αλλά εν τέλει η ίδια η παραίτηση καθρεφτίζονται στο βλέμμα του Curd Jürgens.Ενώ η αλλαζονία της νιότης ,η άγνοια κινδύνου αλλά και ο ακραίος πανικός απέναντι στο αδιέξοδο εκπέμπονται από τα σώματα των παράνομων εραστών Juan Luis Galiardo,Rosalba Neri .Η σκηνοθεσία του Logar είναι τεχνικά αψεγάδιαστη και το soundtrack της ταινίας ,τυπικό 70ies lounge ,groovάρει ασύστολα .

Συνοψίζοντας η ταινία έχει μια φινέτσα και μια κλάση η οποία την καθιστά πολύ ελκυστική για τους οπαδούς του κλασικού θρίλερ της δεκαετίας του 70.Οι οπαδοί του gore μάλλον θα πλήξουν βέβαια αφού δεν υπάρχει ούτε υποψία αίματος στην ταινία,αλλά αν σας ιντριγκάρουν οι καταστάσεις ψυχολογικής βίας ,οι ιστορίες προδοσίας με άσχημο τέλος και δεν θεωρείτε τέτοιου είδους ταινίες συλλήβδην γερασμένες,τότε θα περάσετε 90 πολύ ευχάριστα λεπτά.

A solid entry in the thriller genre blended with some giallo stylistic treats is what we have here.Obviously Juan Logar has done a more than adequate job in his effort to depict effectively a quite typical yet wellwritten story of adultery,betrayal and conspiracy and the film radiates a sense of finesse an class.Additionally,the intense performances by Curd Jürgens,Juan Luis Galiardo and Rosalba Neri definitely contribute to the complete feeling the viewer gets from the movie.

A middleaged man ,that also happens to be really wealthy, falls for the femme fatale called Alexa(Neri).Alexa gets married to the poor guy but she is an unscrupulous person and soon beds his son.The betrayed  husband weaves a deadly plan and manages to trap the two lovers in his mansion.Conflicts and overall turbulence are soon to ensue as the couple gets trapped in an invisible spider web accompanied by the husband’s corpse.

This is obviously an old school thriller with minimal violence.Undoubtedly this lacks in the originality department but compensates in terms of style and performances.Fans of early gialli will have a great time.Gorehounds will not be impressed though.

Ring of Darkness(1979)

rarest Greek vhs edition on ivc label

Ring of Darkness (1979) aka “Un’ombra nell’ombra”

second Greek Vhs version,This one is the one is also part of my collection

directed:Pier Carpi

cast:Anne Heywood, Valentina Cortese, Frank Finlay,Marisa Mell,John Philip Law,Lara Wendel,Irene Papas

Danish Vhs

Ένα από τα αγαπημένα μου Ιταλικά rip-off Σατανιστικού τρόμου.Ο Carpi ανακάτεψε στοιχεία από το “Οmen” το “Rosemary’s baby” και λίγο από “The exorcist” για την “ποικιλία” του πράγματος και μας άφησε ένα πόνημα που είναι τουλάχιστον απολαυστικό.

Mια γυναίκα(Heywood)πρώην μέλος σατανιστικής αίρεσης καταλαμβάνεται από τρόμο όταν αντιλαμβάνεται οτι η έφηβη κόρη της(Wendel)έχει αναπτύξει έντονο ενδιαφέρον για το απόκρυφο.Σύντομα η κορασίδα βάζει τα γυαλιά σε όλες τις γυναίκες πρώην μέλη της αίρεσης με τις υπερφυσικές τις δυνάμεις,ενω στο μεσοδιάστημα βασανίζει έναν nerdy συμμαθητή της.Η μητέρα της φτάνει στο σημείο να πιστεψει οτι η κόρη της μπορεί να είναι στην πραγματικότητα κόρη του ίδιου του Σατανά.

Η ταινία γενικά δεν έχει γκελ στο κοινό του exploitation αλλά ο γράφων τα “σπάει”.Το σενάριο είναι  χωνευτήρι τόσο πολλώνπραγμάτων,οι ερμηνείες από το τιτανομέγιστο κάστ,εκτός της νεαρής Lara Wendel που βγάζει όντως κάτι το διαβολικό, τόσο τραγελαφικές και η πλοκή τόσο ασύνδετη με την καλή έννοια,που θα μπορούσε να πιστέψει κανείς οτι η ταινία είναι έργο του Fulci.Προσωπικά το θεωρώ πιο εξωφρενικό από το επίσης “μεγάλο” φίλμ του Alberto De Martino “The antichrist” και αυτό μόνο καλό μπορεί να θεωρηθεί.

Ο Carpi στήνει μερικές εξαιρετικές σκηνές ανθολογίας(γυμνή σκηνή πάλης μεταξύ μάνας-κόρης,μερικές cheesy σκηνές τελετών,μεταξύ άλλων)και γενικά τα πάει περίφημα.Η φωτογραφία είναι αρκετά καλή απ’όσο μπορώ να κρίνω απ’το Ελληνικό  letterboxed VHS και το soundtrack του Stelvio Cipriani είναι υπέροχο.

a really tacky ritual scene

Γενικά αν είστε φάνς του Ιταλικού horror/exploitation δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην σας αρέσει το “Ring of darkness”.Φυσικά η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτούς που είναι εξοικειωμένοι με τους κώδικες του χώρου,οι υπόλοιποι θα την καννιβαλίσουν με συνοπτικές διαδικασίες.Εnjoy…

another Danish VHS

A hilarious yet incredibly entertaining supernatural/satanist horror Italian sleazefest that makes more “refined” Italian “The exorcist” rip-offs like “The Antichrist” or “Chi Sei” look pale in comparison.

If you are the kind of viewer that digs gratuitous nudity,disjointed story telling, a plot that is a melting pot of several things from other movies and general over-the-topness,then this movie is for you.

A former satanist-cult female member believes that her daughter has superficial powers and that she is the antichrist in the flesh,the offspring of lucifer.Well,she has a good reason for believing such things as her daughter seems to possess(pun intended)the chops of a dozen  warlocks and she is a warped and evil spoiled brat through and through,she even enjoys torturing a nerdy schoolmate of hers.

Anyway,Carpi offers a very entertaining film here.It might be a tad incoherent(in a Fulciesque “The Beyond” vein)but it really delivers in terms of tackiness and cheesiness   and is  incredibly fun to watch.The performances except for Wendel, who’s darn convincing as the warped and evil youngster,are sub par.Mell is wasted in a small and dull part.Papas role is also brief and uninteresting.As far as Anne Heywood is concerned,I was never fond of her acting abilities.In “Ring of darkness” she is as irritating as she was in “The killer is on the phone”,but I guess two lead parts in Italian b-movies are not representative of her qualities.Additional kudos go to the great Stelvio Cipriani score.

To sum this up.Movies like this one are why people like me got hooked with the eurocult B-movie culture for life.Italian trash afficionados will have a guaranteed blast.The rest will never have a chance anyway.

The antichrist personified