Seven Blood-Stained Orchids-1972

Seven Blood-Stained Orchids aka “Sette orchidee macchiate di rosso” 1972

directed by:Umberto Lenzi

cast:Antonio Sabàto ,Uschi Glas ,Pier Paolo Capponi ,Petra Schürmann ,Marisa Mell

A stylish Giallo coup de grâce by Umberto Lenzi, unfortunately hampered by a rather by-the-numbers storyline and a weak lead, in this case Antonio Sabato. Still this nice piece of vintage spaghetti mystery thriller delivers the goods and manages to satisfy the avid Eurocult fan.

A serial killer is on the loose, murdering certain women around the city. While travelling on a train on his honeymoon, Mario (Antonio Sabato) sees his wife brutally attacked aboard the train and after the killer gets away, the police accuse Mario of attacking his newlywed wife. The Police decide to hide the fact that Giulia (Uschi Glas), Mario’s wife is alive in order to protect her from the killer. Mario sets out to prove his innocence by attempting to solve the “Puzzle of the Silver Half Moons”

This film would pretty much justify the price of admission on the grounds of the first reel, Rosella Falk’s masterfully executed “bathtub” scene and then Marisa Mell’s gruesome murder .Other than that is a rather hit’ n ‘ miss affair characterized by a great cinematography and mise en scene . Truth be told Umberto Lenzi was responsible for a string of pretty successful Gialli but towards the 1970s, he began focusing his attention on poliziotteschi films and his contributions to making Gialli began to deteriorate. Other than that the score by Riz Ortolani is to die for.

Anyway Giallo fans should definitely  check this one out.

όμορφος τζιάλλο σινεμάς από το μαιτρ του κινηματογράφου είδους Ουμπερτο Λένζι.

Ο μέγας Ουμπέρτο φιλμαρει μερακλίδικα μια δυστυχώς μπαναλ ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει έναν νεκρό Αμερικανό και εφτά γυναίκες,αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δικαιώνει τους οπαδούς του Ιταλικού στυλιζαρισμένου pulp  θρίλερ.

Oι αρχική σεκάνς, η μουσική του Ριζ Ορτολάνι και μερικές αριστουργηματικά καμωμένες βίαιες σκηνές ,κάνουν το πικρό ποτήρι της άνευρης ερμηνείας του Αντόνιο Σαμπάτο και της αδιάφορης αφήγησης λίγο πιο υποφερτό.

Οι φανς του σκηνοθέτη και του Ευρωπαικού καλτ κινηματογράφου καλά θα κάνουν να τσεκάρουν όπως και να έχει.

 

The Bermuda Triangle(1978)

The Bermuda Triangle(1978)

directed by:René Cardona Jr

cast:John Huston,Gloria Guida,Hugo Stiglitz,Marina Vlad,Claudine Auger

Tedious and meandering sci-fi/horror/disaster/supernatural trite by Cardona that despite its brilliant cast remains completely underwhelming and offers little to no redeeming value.This should be a great B-movie but miserably fails to create tension, suspense and any sort of chills and thrills whatsoever.

The passengers and crew of the boat Black Whale III sails into the Bermuda Triangle with the Marvin family aboard, intending to search for the remains of Atlantis embark on a summer cruise in the Caribbean stray near the famed Bermuda Triangle, and mysterious things start happening. Along the way they discover a doll floating in the water, which Diana Marvin—the family’s youngest daughter—takes as her own. Diana appears to become possessed by the doll, and starts saying that everyone will die, and telling people the order they will die in. She also locks the ship’s cook in the freezer, who almost dies before he is freed. One night, the ship follows a Fresnel lens signaling an SOS even though nothing appears on the radar. They abandon the search after the signal identifies itself as a ship that was lost years ago. Will the passengers and the crew make it out of this nightmare alive?

Too many skeletons are crammed by Cardona in the same closet and to the detriment of his film the story is all over the place. The plot switches gears between the supernatural/possession subplot and the pseudo sci-fi main plot all the time unable to decide what kind of movie it wants to be, the characters of the film lack depth and substance, the thrills are very few and way far between,the pacing is very sluggish and the conclusion is rather confusing and awkward,still it somehow makes sense in an otherwise nonsensical context.

Cyclone of the same director, let alone Tintorera worked way better with similar storylines. Unfortunately lots of seasoned  b-movie regulars and the legendary John Huston are wasted here.

For completists and archivists only.

Μέγιστος τεκές και σαρκοφαγία από το Ρενέ Καρντόνα Τζούνιορ.

Η υπόθεση πραγματεύεται τη μοίρα ενός πληρώματος σκάφους και των επιβατών μιας ερευνητικής αποστολής που πλέουν στα διαβόητα νερά του τριγώνου των Βερμούδων και γίνονται μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων που αψηφούν κάθε λογική,ναυαγισμένα πλοία που αγνοούνται εδώ και δεκαετίες εμφανίζονται στα ραντάρ του πλοίου,νεκροί πιλότοι εκπέμπουν s.o.s ,άνθρωποι που επιβαίνουν στο πλοίο εξαφανίζονται από το πουθενά και μια “δαιμονισμένη” κούκλα γίνεται η πέτρα του σκανδάλου…

Βαρύ το θέμα της σεναριακής αφήγησης μιας και τα ίχνη δεκάδων σκαφών έχουν όντως εξαφανιστεί μυστηριωδώς στη διαβόητη αυτή θαλάσσια περιοχή, η διαχείριση που κάνει όμως ο Καρντόνα είναι αφ’ενός τεχνικά διεκπεραιωτική και αφ’ετέρου προσχηματική αφού εκσφενδονίζει τη λογική από το παράθυρο έχοντας στα χέρια του μια ιστορία που μάλλον τον ξεπερνά κατά πολύ.

Κρίμα για το πρωτοκλασάτο καστ που περιφέρεται μέσα στο σετ, εκστομίζοντας απιθανότητες. Ο θρυλικός Μεξικανός πάντρε παντρόνε του τρας έχει κάνει πολύ καλύτερα πράγματα με παρόμοια ή με ακόμα πιο πενιχρά μέσα (tintorera,cyclone,beaks). Τούτο εδώ απευθύνεται μόνο σε αρχειοθέτες του σινεμα είδους.

 

Dominique (1978)

Dominique (1978) aka “dominique is dead”

directed by:Michael Anderson

cast: Cliff Robertson, Jean Simmons, Jenny Agutter

Slow burning mystery thriller with horror overtones made in UK. Dominique has a few well constructed chills and thrills on display, but it unfortunately suffers from a weak start,overstays its welcome and is hence a rather dull experience that doesn’t however offend the viewer.

The film is based on the 1948 short story What Beckoning Ghost by Harold Lawlor.^[2]The wife of a greedy man named Dominique Ballard comes back to haunt him after her death. He is after her money and convinces his wife that she is mentally unstable. Because she is mentally exhausted from being frightened all the time, she commits suicide, but soon the husband begins experiencing her ghostly presence.Is Dominique really alive?

This Amicus production makes use of traditional exposition and narrative techniques in order to build suspense.It sure succeeds in building tension but that doesn’t mean that the viewer won’t experience repeated deja-vus while watching this one,as Dominique is for lack of a better term a rather unoriginal entry in the mystery thriller catalogue. It also somehow seems to drag and could definitely benefit if it was 15 minutes shorter. Still it is a stylish affair with mostly convincing performances and a satisfying ending twist.

We’ve seen far worse films than this one, yet this characteristically british tinged affair will never get past the first viewing trial.Once seen will then be forgotten.

ταινία τρόμου ελλείψει καταλληλότερου όρου το Dominique είναι και αυτό από τα φιλμ που προσπεράσαμε δεκάδες φορές στα ράφια των Βίντεοκλαμπ μέχρι που αποφασίσαμε για αρχειακούς λόγους να το προσθέσουμε στη συλλογή μας.

Η αφήγηση σε αυτό το θρίλερ μυστηρίου είναι μάλλον τετριμμένη και η πλεκτάνη που στήνεται στην κακόμοιρη τη Ντομινίκ μάλλον αναμενόμενη ,πλην το έργο δεν προσβάλλει επ’ουδενί τη νοημοσύνη του θεατή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει βέβαια οτι το παρόν με την αργόσυρτη του ανάπτυξη και τις σποραδικές του εντάσεις παραδοσιακού γκρανγκινιολικού χαρακτήρα φανατίζει κιόλας.

Δυστυχώς ταινίες σαν το Dominique υπάρχουν με το κιλό εκεί έξω, συνεπώς το παρόν απασχολεί μόνον τους πιουρίστες και τους completists του χώρου.

White of the Eye

White of the Eye (1987)

directed by:Donald Cammell

cast;David Keith, Cathy Moriarty, Alan Rosenberg

Stylish to the point of video art and full of subtle in their extravagance nuances “White of the Eye” is wild beast to tame and remains unpredictable and full of animalistic magnetism like its protagonist Paul White(David Keith) even thirty odd years after its theatrical release.

In a wealthy and isolated desert community, a sound expert with a troubled past is targeted as the prime suspect of a series of brutal murders of local suburban housewives who were attacked and mutilated in their homes. As he desperately tries to prove his innocence, his young wife starts to uncover mysteries of her own…

White of the Eye…oh my god…this one would probably deserve a fullblown essay to do it justice but let’s try to describe it. A Gialloesque exercise in 80ies cinematic style, the “Paris,Texas” of slasher films,a charming depiction of double personality disorder,universal/black hole conspiracy theories,Indian/native American mysticism with a climax straight out of a Cannon films movie (Invasion U.S.A anyone?)All those little things compose Cammell’s movie.This is White of the Eye in a nutshell…

And being a genuine brainchild of its director (just do yourselves a favour and refer to the various sources regarding the life and carreer of Cammell)this movie is…bonkers,but an eye candy to watch.

The movie is set in the particularly atmospheric town of Globe,Arizona and revolves around two characters Paul White and his wife Joan (I cannot stress enough how excellent the performances by both lead actors,David Keith and Cathy Moriarty are).The film begins with a very stylish depiction of a murder but it then grinds to a halt and slowly but surely reveals the shenanigans of the couple.Through repeated flashbacks we get acquainted with the central characters and we are almost embarassed to discover the proverbial skeletons they seem to hide in their closet.

To set the record straight ,this movie is too off kilter to appeal to everybody.The viewer needs to be patient and to focus on and co-ordinate with the rhythm and with the organic character of the film.

Technically speaking,Cammell’s film is as masterfull a mid/late 80ies thriller could ever be.To say that this one is stylish would be an understatement.Larry McConkey’s cinematography  is spectacular. He adorns the film with  location shots of the sprawling desert a plenty. He effectively utilizes wide tracking shots and extreme close ups of eyes, thus giving White of the Eye an artistic edge.Cammell’s narrative is plain weird,and comes off as off-key but is in fact multi-layered and full of subtleties and makes full sense after a while.The soundtrack by Nick Mason (Pink Floyd) and Rick Fenn is very atmospheric too and plays a huge role in establishing the feel and the overall atmosphere of the film.

Long story short.This one is as artsy as an 80ies “serial-killer” film could ever be and dabbles a lot with the psychological background of its characters but it doesn’t (literally) lose the plot. In my view “White of the Eye” is a masterpiece.It could pass as style over substance,but I strongly believe that it also has an interesting storyline,hence quite a bit of substance.

A very original thriller.emphatically recommended…

“murder is a work of art…” ή κάτι παρεμφερές είχε μαρκάρει με στένσιλ πάνω στο μπλουζάκι του η “κουνημένη” ιδιοφυία που λεγόταν Ντόναλντ Κάμμελλ ,ατάκα την οποία δικαιώνει στην ταινία καλλιτεχνική προβοκάτσια που σκάρωσε εδώ πέρα.

Παρ’όλες τις ιδιοτροπίες του ο Κάμμελλ ήταν μια αυθεντική σκηνοθετική ιδιοφυία ,της οποίας το ταλέντο δεν άφησε ασυγκίνητο το Μάρλον Μπράντο,ο οποίος ήταν και αυτός που έσωσε το παρόν από τα αζήτητα,αφού πριν την κυκλοφορία της η ταινία υπό παρουσίαση είχε διχάσει τους υπεύθυνους του στούντιο παραγωγής,οι οποίοι χαρακτήρισαν τη σε σημεία βιντεοκλιπίστικη εξταραβαγκάντσα του σκηνοθέτη του Performance σαν “διαφημιστικό για φόνο”.

Το “Λευκό του ματιού” ήταν όμως μια εξαιρετική ταινία με κατακερματισμένη αλλά όχι χαοτική αφήγηση,εξαιρετική κινηματογράφηση,μοντάζ και σκηνοθεσία, ερμηνείες που εκτοξεύουν το κύρος του φιλμ στη στρατόσφαιρα και ατμοσφαιρικό soundtrack, ευγενική χορηγία του Νικ Μέησον των Pink Floyd.

…ένα arthouse Slasher,ένα κακό τριπάκι ενός επίδοξου άλφρεντ Χίτσκοκ,μία αυτοβιογραφική αλληγορία πάνω στην ψυχική νόσο,στον άγνωστο που επιλέγουμε για σύντροφο και στη λατρεία του αίματος…το “Παρίσι,Τέξας” του σινεμά τρόμου? τι είναι στα αλήθεια το White of the Eye ?

Έχω την  εντύπωση πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να το ‘ξεκλειδώσουμε” ωφελημένοι τελικά δε θα βγούμε, το παρόν φίλμ είναι μια φιλμική παρόρμηση που ορθό θα ήταν να απολαμβάνει κανείς ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, χωρίς περισυλλογή και χωρίς προφυλάξεις…

Δείτε το…

Jacob’s Ladder

Jacob’s Ladder (1990)

directed by:Adria Lyne

cast:Tim Robbins, Elizabeth Peña, Danny Aiello

One of the best films I’ve ever seen,Jacob’s Ladder is probably a crowning pinnacle of film making for Both Andrian Lyne and the magnificent Tim Robbins.

Mourning his dead child, a haunted Vietnam War veteran attempts to discover his past while suffering from a severe case of dissociation. To do so, he must decipher reality and life from his own dreams, delusion, and perception of death.

One of the first films to introduce the “rubber reality”,the sort of narrative where there’s more to what we actually see or witness in a film.In such cases what is deemed as real may actually be deceptive.”Jacob’s Ladder” bombards the viewer with images of sheer power. Few films have dared to dive so deep to the realms of post war trauma,loss,struggle,sanity/insanity and finally to the realisation that one should come to terms with his/her condition and try to make the best out of it.

Everything in Jacob’s ladder is spot on.From the war scenes,to the hallucinations and the nightmares,to the final climax.Each and every coup de theatre works and the story unwinds in a captivating way.

Words cannot do justice to Tim Robbins’ performance. His Jacob Singer,the war torn Vietnam veteran is believable and heartbreaking. The same can also be said about the rest of the cast which delivers first class performances.Adrian Lyne’s direction is masterful as well. The sense of suspense,mystery,tragedy and horror in this film is absolutely fascinating and the horrors that Jacob Singer has to cope with are almost real…

I cannot praise “Jacob’s Ladder” enough. A movie that took me to hell and back,moved me, nailed me to my seat and left its aura with me for weeks is worthy of an arsenal of superlatives to do it justice.

A cinematic masterpiece…

Το πιο τρομακτικό πράγμα για τον Τζέικομπ είναι πως ο εφιάλτης του είναι αληθινός.
Ο Τζέηκομπ Σίγκερ είναι ταχυδρομικός υπάλληλος. Έχει χωρίσει από τη γυναίκα του και συζεί με τη συνάδελφό του Τζέζι. Η ψυχική του κατάσταση δεν είναι καλή από τότε που γύρισε από το Βιετνάμ και όσο πάει και χειροτερεύει. Βλέπει οράματα, δαίμονες να τον κυνηγούν, το θάνατό του να πλησιάζει. Αρχίζει να πιστεύει ότι αιτία του κακού είναι κάτι που συνέβη στο Βιετνάμ, πράγμα που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι έξι συνάδελφοί του που επέζησαν από τη μονάδα του έχουν τα ίδια συμπτώματα. Και ξαφνικά ένας από τους έξι βρίσκεται νεκρός… και μετά άλλος ένας…

Αριστούργημα μεγατόνων από το δημιουργικό δίδυμο των Άντριαν Λυν (σκηνοθεσία) και Τιμ Ρόμπινς (πρωταγωνιστικός ρόλος) με το λοιπό καστ να πλαισιώνει αρτιότατα, το “ξύπνημα στον εφιάλτη” ίσως παραείναι καλή ταινία για τούτο το μπλόγκ, αλλά δεν πειράζει… ας πάθουμε και λίγο “ποιότητα”.

Ως γνωστόν η ταινία πραγματεύεται το θέμα των ορίων.Όρια μεταξύ ζωής και θανάτου,ονείρου και εφιάλτη,λογικής και τρέλας,πραγματικότητας και θεωριών συνομωσίας, παραδείσου και κόλασης. Η “σκάλα” του σχεδόν “βιβλικού ήρωα”Τζέηκομπ Σίγκερ λειτουργεί σαν σύνδεσμος ανάμεσα στα αντίρροπα στοιχεία, ανάμεσα σε καταστάσεις ξένες και εχθρικές .Ο ήρωας του Ρόμπινς βρίσκεται χαμένος σε μια μεταιχμιακή κατάσταση και κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς σε όλη την έκταση αυτής της κλίμακας. Είναι ένας ήρωας Σισύφειας λογικής ,πλήρως υποταγμένος στη μοίρα του πλην αρνούμενος να εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια θα τον οδηγήσει στα βάθη της κόλασης,αλλά στο τέλος έχοντας δώσει τη μητέρα των μαχών θα βρεθεί στο σημείο που του πρέπει.Όλη αυτή η διαδοχή καθώς και οι αναβάσεις/καταβάσεις του ήρωα μας προσφέρουν στιγμές σπάνιας κινηματογραφικής ομορφιάς.Η ταινία συγκλονίζει από το πρώτο έως το τελευταίο της λεπτό.Ένα σεναριακό/σκηνοθετικό/υποκριτικό κομψοτέχνημα και αξίζει να ιδωθεί με κάθε κόστος.

Les Liens de Sangue

Les liens de Sangue(1978) aka “Blood Relatives”

directed by:Claude Chabrol

cast: Donald Sutherland, Aude Landry, Lisa Langlois,David Hemmings,Donal Pleasence

Unjustly forgotten and faded into obscurity this offering by the renowned Frenchman Claude Chabrol is a high caliber old-fashioned mystery/psychological thriller that slowly but surely builds tension thanks to Chabrol’s masterful direction and some first rate performances by Donald Sutherland and the rest of the cast.

Montreal: Late at night the teenage Patricia flees into a police department, covered all over with blood. She states that together with her cousin she took shelter from rain in an entry way on their way home from a party, when an unknown man threatened them, forced her cousin to perform oral sex and then killed her. Patricia could barely escape. The police starts searching among the known sex criminals – but then Patricia changes her statement and states her brother Andrew, who had an affair with his cousin, was the murderer. Inspector Carella doesn’t quite believe both the statements.

Mostly based upon procedural details, flashbacks and narration courtesy of the victim ,”Blood Relatives” offers a loose but interesting through and through and not fragmented plot.In my opinion the most of the questions that were lingering in the air during the viewing of the film were answered during the last reel of the film,however the climax was a little bit too obvious ,hence underwhelming.Kudos must be given to the sexually charged subplot that is quite disturbing and probably the only connection of the film to the sleaze cinematic universe.

On a different note, cinematography and direction were self-assured and neat .Plus the location was suitably rainy and gloomy.The cast consisting of both first rate actors like Sutherland,Pleasence and Hemmings and rookies like Landry and Langlois deliver very solid performances .

Overall, a very solid and atmospheric offering of old-school genre cinema.However ,some people might find the lack of gore odd , in any case this film is not addressed to the splatter fans but to mystery buffs instead.

Υπόγεια διαβρωτικό,υποβλητικό και γοητευτικό τεμάχιο από το  άξιο τέκνο της Νουβέλ βάγκ, Κλώντ Σαμπρόλ.

Η δεκατριάχρονη Πατρίσια ,λουσμένη στο αίμα εισβάλλει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα σε φουαγιέ ξενοδοχείου του Μόντρεαλ ουρλιάζοντας “βοήθεια” και ισχυριζόμενη πως η δεκαεπτάχρονη εξάδελφη της δολοφονήθηκε από μανιακό.Η υπόθεση την οποία αναλαμβάνει ο επιθεωρητής Κορέλλα αποδεικνύεται σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες και μόνο η αποκάλυψη του ημερολογίου της νεκρής Μύριελ θα δώσει λυση στο μυστήριο.

Θρίλερ μυστηρίου με αρκετό ζουμί ,καθώς και με αρκετά sleazy στοιχεία στην πλοκή του ώστε να αφορά και τους βαμμένους φανς του exploitation και με ένα καστ πρώτης εθνικής ,το Blood relatives αν και παλιομοδίτικο ,ευτυχώς δεν αποδεικνύεται φέσι σαν το Cardiac Arrest.To Montreal δείχνει αρκούντως σκοτεινό και δυσοίωνο και το σασπένς κρατάει το θεατή εν πλω έως το τέλος της ταινίας.

Μην περιμένετε gore,αλλά εάν ενδιαφέρεστε για το συγκεκριμένο είδος ταινιών δεν έχετε να χάσετε απολύτως τίποτα.

The Stepfather(1987)

directed by: Joseph Ruben

cast:Terry O’Quinn, Jill Schoelen, Shelley Hack

Τελικά κάποιες ταινίες όσο (βλακωδώς) και άν τις αποφεύγεις θα βρουν το δρόμο προς το βίντεό σου και τότε θα αναγκαστείς να απευθύνεις βλάσφημα,επαναλαμβανόμενα mantras προς το ξερό σου το κεφάλι,αλλά θα αισθανθείς τυχερός που αναγκάστηκες να ανασκευάσεις τις αβάσιμες απόψεις σου.Ήμουν ακατανόητα προκατειλημμένος με το “Stepfather” νομίζοντας οτι πρόκειται περί ξεθυμασμένης,μεταχρονολογημένης,εμπορικής σλασερομπούρδας…τόσα ήξερα,τόσα έλεγα…

Προφανώς και πρόκειται περί μιας κλασικής πλέον ταινίας,βασισμένης σε μια πολύ καλογραμμένη και πρωτότυπη ιδέα και επωφελούμενης τα μέγιστα από την ερμηνεία ράπισμα του Terry O’Quinn(στον ομώνυμο ρόλο).

Οι ρυθμοί του φίλμ θυμίζουν καλοκουρδισμένο ρολόι,η ένταση και το σασπένς υποβόσκουν μέχρι να κλιμακωθούν και για να μη μακρυγορούμε,όλοι οι μηχανισμοί που καθιστούν ένα θρίλερ τρόμου λειτουργικό,δηλώνουν βροντόφωνα παρόντες στο “The Stepfather”.

After a barrage of extremely inane films,it was about time to let my weary eyes feast on something really qualitative.Extremely well-directed,slowly building a dense atmosphere abundant with breathtaking suspense and featuring a masterpiece of subtle yet incredibly effective acting,courtesy of Terry O’Quinn,”The Stepfather” is a glorious win,a true classic.An archetypal slow-burning horror thriller.

A family-values man named Jerry Blake marries widows and divorcées with children in search of the perfect family. As soon as his new family members show signs of being human and not robots who will march unquestioningly to his tune, his dreams of domestic bliss begin to crumble, and he kills them. Then he alters his appearance, assumes a new identity, and skips to another town to begin the deadly ritual all over again. He marries Susan Maine, who sees him as the ideal surrogate father for her teenage daughter Stephanie, and he is soon up to his old tricks when she proves to be too much of a troublesome teen to handle.

Undoubtedly the entire film is centered around Terry O’Quinn’s character and his performance steals the show hands down.His transformation,from a very prudish family guy of sorts,a living incarnation of the American dream of the 50ies,to a loose cannonball,a psychotic killer,reminiscent of several serial killers straight out of the annals of the modern American history,is compelling to say the least.Other than that,the supporting cast does a great job.The direction is very effective(smooth camera moves and great set-pieces through and through),the photography is moody and the film score is very effective.

There is nothing to complain about this film.Fans of great late night horrors,step in and enjoy the ride.

The Dreaming (1988)

directed by:Mario Andreacchio

cast:Arthur Dignam, Penny Cook, Gary Sweet

Καλογυρισμένη και καλοφωτογραφισμένη banalite από την Αυστραλία.Το φίλμ ξεκινάει με ατμόσφαιρα,ρώμη και δυναμισμό αλλά οι σεναριακές του αδυναμίες.η πληθώρα συμβάσεων και η επαναληψιμότητα της πλοκής το καταδικάζουν στη μετριότητα.

Mια γιατρός κουράρει μια άρρωστη έφηβη Αβορίγινα,η οποία  αψηφώντας τα ταμπού της φυλής της είχε επισκεφθεί ένα ιερό σπήλαιο-στο σπήλαιο είχε διαπραχθεί μια σειρά στυγερών εγκλημάτων από Καναδούς φαλαινοθήρες στο μακρινό παρελθόν. Η γιατρός σύντομα ξεκινά να βασανίζεται από ενοχλητικά όνειρα και βρίσκει τον εαυτό μπλεγμένη σε ένα μυστήριο ηλικίας 200 ετών.

Πως το κάνουνε οι άνθρωποι?Να ξεκινάνε μια ταινία με θαυμάσια αίσθηση σασπένς,κινηματογραφικής οικονομίας,μερικές σκηνές tribal horror που σηκώνουν την τρίχα κάγκελο …και στη δεύτερη μπομπίνα…ποιος έσβησε τα φώτα αδέρφια?

Ειλικρινά το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι βαρετό μέχρι θανάτου,με τις σεκάνς των ονείρων να επαναλαμβάνονται με εκνευριστικά συχνό ρυθμό και το χλιαρό φινάλε να έρχεται σαν λύτρωση.

Τα θετικά του όλου πράγματος:Καλή αίσθηση του στυλιζαρίσματος,χλιδάτη φωτογραφία και συμπαθητικές ερμηνείες.Τα αρνητικά…τα έχουμε ήδη αναφέρει.Ας συμπληρώσουμε λέγοντας οτι το φίλμ πάσχει όσον αφορά την έλλειψη αιματηρών σκηνών που που θα προσέθεταν λίγους πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.Διάολε περί ταινίας τρόμου πρόκειται άλλωστε.

Οι φανατικοί του Ozploitation ας βλεφαριάσουν,οι λοιποί ας προσπεράσουν.

Slow,partly effective, but excruciatingly uneven tribal horror from down under.

A doctor treats a sick aborigine, who had defied a tribal taboo and visited a sacred cave. The doctor soon finds herself having disturbing dreams and finds herself involved in a 200-year-old mystery.

For starters,there are lots of superbly shot, chilling scenes in “The Dreaming”,but the redeeming qualities of the film seem to fade away after the end of the first reel.The second reel is a tedious affair filled with annoyingly repeated dream sequences and a pointless obsession with the travelogue-styled imagery of the Australian(Tasmanian in particular)countryside.Well coasts,rocks and wavy waters might be good to watch but when they don’t add to the plot of a film then they better stay out of the foreground.To make things worse,the climax lacks the punch it is needed for a story like this one.The solid performances by the cast do little to amplify the overall quality of the film.

The end result is a lukewarm dish,suitable for consumption only if you are a die-hard Ozploitation buff.

The Believers(1987)

The Believers(1987)

directed by:John Schlesinger

cast:Martin Sheen, Helen Shaver, Harley Cross

Slick and polished mystery thriller about a voodoo sect is what I’m presenting tonight.This is definitely way more polished than the usual stuff I tend to present here,but nonetheless,it is a very successful,in all terms,movie.

After the death of his wife, police psychiatrist Cal Jamison moves to New York. There he has to help in the investigation of the murder of two youths, who seem to have been immolated during a cult ritual. Jamison believes it’s been Voodoo and, ignoring the warnings of his housekeeper, enters the scenery and soon gets under their influence. They try to get him to sacrifice his own son.

voodoo eyes…

As almost everyone could say,this is hardly original,bearing quite a few similarities with movies like “Angelheart” and the “Serpent and the rainbow”,yet “The Believers” is a captivating film,that is aided by a very well-written script,a solid directing job and tremendous performances by the cast.The cast in particular consists of great character actors like:Martin Sheen,Robert Loggia,Harris Yulin and Jimmy Smits(great job as Lopez,a frantic performance).The voodoo-Santeria rites as depicted in the film are shockingly realistic and genuinely scary and add to the overall impact of the movie.

As you figure out this hardly falls to the B-movie category,yet it is a great movie with an atmosphere that will suck you dry.Fans of slick films will dig this one.

Υποβλητικό,καλογυαλισμένο horror/mystery film με κάστ προδιαγραφών Α’εθνικής.

Ο Cal Jamison χάνει σε ένα τραγικό ατύχημα τη γυναίκα του και μαζί με το γιό του μετακομίζει στη Νεα Υόρκη,όπου και εργάζεται σαν ψυχολόγος της Αστυνομίας.Σύντομα μπλέκεται στα πλοκάμια μιας αίρεσης Βουντού,τα μέλη της οποίας δείχνουν να τον ξέρουν και βάζουν στο στόχαστρο τους το γιό του.

Η ταινία ξεκινάει πανίσχυρα με τη σκηνή του ατυχήματος και από εκεί και πέρα γραπώνει το θεατή και τον βυθίζει σε μια εφιαλτική ατμόσφαιρα γεμάτη αταβιστικές τελετές βουντού και δεισιδαιμονία.Το κάστ τα πηγαίνει περίφημα ενώ τα soundtrack και η εμπνευσμένη σκηνοθεσία ενισχύει τον αντίκτυπο του φίλμ.

ready to join the voodoo ranks…

Κλείνοντας ας αναφέρουμε οτι το παρόν δεν ανήκει επ’ουδενί στην κατηγορία των B-movies.Είναι μια φροντισμένη παραγωγή με αρκετά υψηλό προυπολογισμό και ωραίες ερμηνείες.Αν σας αρέσουν ταινίες όπως το “Αngelheart” κοπιάστε άφοβα…