Turksploitation special

Turksploitation mini special

From Wikipedia, the free encyclopedia

Turksploitation is a tongue-in-cheek label given to a great number of unauthorized Turkish film adaptations of best-selling Hollywood movies and television series, produced mainly in the 1970s and 1980s.^[1]

Der Spiegel labeled these films the “most sympathetic and anarchical subgenre of exploitation film“. Filmed on a shoestring budget with often comically simple special effects and no regard for copyright, Turksploitation films substituted exuberant inventiveness and zany plots for technical and acting skill, although noted Turkish actors did feature in some of these productions.^[1]

The original soundtracks of the original film or of other Hollywood films were often reused. On occasion whole segments of the original film, such as special effects shoots, were copied into the adaptation.^[1]

Bırakın Yaşasınlar(1984)

Directed by: Melih Gülgen

Cast:Cüneyt Arkin,Yildirim Gencer,Turgut Özatay,Yasemin Önder,Bilun Nazlihan,Ünsal Emre

Deririous and delicious Turksploitation crime/action romp with Turkish trash demigod Arkin being himself. I have read that Birakin Yasasinlar is essentially the Turkish “Tony Arzenta” rip-off and judging from the overall plot and the way the mobsters dispatch Arkin’s family ,this is a valid point. What follows is another story, as the film maker Melih Gülgen and Arkin excelled in creating another opus of crass cinematography,sped up antics,crazy stunts by Arkin himself and several other things that need to be seen to be believed.

This film is about a police officer seeking vengeance from drug smugglers for the murder of his family. Kemal is a successful officer known as Avcı [Hunter] in the criminal world. Though his methods are questioned by the police force, he continues to be a living nightmare for drug smugglers. In an operation, Kemal captures a large amount of drugs. This raid also shifts the unwanted attention of the criminal world onto Kemal. The mafia issues a death warrant for Kemal. Though Kemal makes it out alive, his wife and children do not. These events will spur Kemal on to pursue the criminals.

This is pretty much in the same vein as other Arkin crime entries like Kaplanlar aglamaz for example,it’s not Death Warrior but it’s still a mandatory viewing for Turksploitation fans.

Öldüren Dakikalar-Deniz(1986)

Directed by: Nejat Gürsoy

Cast:Oya Aydogan,Hakan Ural,Fulden Uras

Super obscure entry in the mad,mad Turksploitation annals, this one is probably a very elusive film, no posters or photos exist in the internet.

A criminal racket blackmails a big tourist agency. The criminals have planted a bomb in one of the agency’s buses that is full of tourists. The criminals have also kidnapped the poor mechanic who constructed the bomb, his wife and his little daughter and hold them as hostages.

This is shot on an even poorer budget than the Arkin crime films and it shows. The cinematography and the pacing are rough as expected. Overall, a rather pedestrian and by-the-numbers affair pretty reminiscent of the Negri/Atadeniz turcocrime/action entries.

Διατηρώ πάντα μια απόσταση ασφαλείας από το τουρκικό εξπλοιτέησιον. Σε σωστές δόσεις αυτές οι ταινίες, συνήθως αντιγραφές ξένων επιτυχημένων παραγωγών σε συνδυασμό με χαρακτηριστικά τουρκικές σεναριακές πινελιές,όπως μπεσαλήδες,παλικαράδες,χαλκέντερους αλλά αδικημένους ήρωες , μπορούν να προσφέρουν εκρηκτική διασκέδαση αν είναι κανείς στο σωστό mood. Aλλά υπερβολική έκθεση σε αυτές μπορεί να διαστρεβλώσει το κινηματογραφικό αισθητήριο κανενός σε ανυπολόγιστο βαθμό.

Στο Birakin Yasasinlar, o Cüneyt Arkin,ο αδιαμφισβήτητος θεός του τουρκικού εξπλοητέησιον ξεκινά σχετικά συντηρητικά, όντας ασυμβίβαστος διώκτης του εγκλήματος,αλλά όταν η μαφία ανατινάζει το αυτοκίνητό του στο οποίο επέβαιναν η γυναίκα και οι δύο του γιοί ,τότε η ταινία περνά σε άλλο επίπεδο…

άτεχνη αλλά σίγουρα έτη φωτός ανώτερη από τις αντίστοιχες φτωχότερες παραγωγές της ίδιας χώρας (read below), η ταινία αυτή είναι ένας turksploitation δυναμίτης. Το τι συμβαίνει εδώ πέρα πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει.

Στο πανάγνωστο  Öldüren Dakikalar-Deniz του 1986,για το οποίο φωτογραφίες -πληροφορίες δεν μπόρεσα να βρώ ούτε στο τουρκικό διαδικτυακό κινηματογραφικό αρχείο (βαριέμαι να ανεβάσω το εξώφυλλο του vhs), τα πράγματα είναι ακόμα πιο άτεχνα, παραδόξως όμως λιγότερο εξωφρενικά από ότι στο προηγούμενο φιλμ. Η ταινία συνεπώς έχει λιγότερη πλάκα απ’ότι θα περίμενε κανείς, η πλοκή της δε μοιάζει μεταξύ σοβαρού και αστείου με αυτήν του Speed (ναι αυτού με τον Κιάνου Ριβς).

Τελοσπάντων, πλησιάστε με επιφύλαξη.

 

The Glove (1979)

The Glove (1979)

directed by:Ross Hagen

cast:John Saxon, Roosevelt Grier, Joanna Cassidy

A modest action/noir grindhouse affair ,which works as a showcase for the sympathetic and witty John Saxon in the role of a bounty hunter who tries to get his life back together and reconnect with his daughter.

Sam Kellog is a modern-day bounty hunter in Los Angeles who decides to track down Victor Hale, a heavy-set ex-convict with a $20,000 bounty on his head, who is killing former prison guards with a leather-laced steel glove in revenge for them beating him with the same instrument while he was imprisoned.

Directed by cult actor Ross Hagen the glove is a leisurely paced actioner that despite being formulaic manages to convince without being stellar and to stay watchable throughout its duration. The noiresque voice-over narration by Saxon’s Kellog offers moments of reflection ,albeit exposition of the story, whereas both the killer Victor Hale (Roosevelt Grier, the blaxploitation connection of this film) and Saxon’s character come off as flawed yet sympathetic characters who try to do the best they can with the means given to them.

A few highlight moments are to be found,like the smashing of a car and then the destruction of the toilet ny the titular glove, other than that ,the glove is a nice grindhouse oddity that despite not being a mandatory exploitation entry gained cult status in the drive-in circuit.

Χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση στο βίντεοκλαμπ Apollo της Ανθούπολης, μέρος στου οποίου το πατάρι είχα περάσει αξέχαστες στιγμές κολυμπώντας ανάμεσα σε ωκεανούς τρας διαμαντιών, ήρθα αντιμέτωπος με το φιλμ ετούτο , το οποίο παρά το εντυπωσιακό του εξώφυλλο , τυπικό δείγμα grindhouse pop art, δεν κομίζει δράση δίχως τέλος, πλην προσφέρει μια ανάλαφρη νουαρ εικονογράφηση της ζωής ενός κυνηγού παρανόμων στο παρακμιακό Λος Αντζελες των τελών της δεκαετίας το 70′.

Μεγάλη η χάρη του τιτάνα Τζων Σάξον (cannibal apocalypse μεταξύ άλλων) που σηκώνει στις πλάτες του το φιλμ και το κάνει πιο ελκυστικό από οτι θα ‘πρεπε να είναι , γιατί αν φευ έπαιζε άλλος τον Σαμ Κελογκ, δεν τολμώ να φανταστώ τι ωδή στη βαρεμάρα θα ήταν το παρόν.

Όμως υπό τις παρούσες συνθήκες το “όπλο θανάτου” έχει κάτι παραπάνω από αρχειακό ενδιαφέρον και με την παλπ, ήπια απεικόνιση της δράσης που κομίζει ,καταφέρνει να πείσει τους φανς του είδους…

 

Speed Cross (1980)

Speed Cross (1980)

Directed by:Stelvio Massi

Cast: Fabio Testi, Vittorio Mezzogiorno, Daniela Poggi,Romano Puppo

Two  motorcyclists compete for the love of the same girl who works at picturesque Neuenburg gas station. The two, who arrived in the city of Neuenburg to take part in a series of speed cross races, will soon be at odds with the underworld and the shady world of illegal betting.

A motorcycle friendly curio, a  buddy movie that decides to on crime action mode, yet without delivering any sort of explosive action and with a rather pretentious plot .This run-of-the-mill  Stelvio Massi entry tries to capitalize on the short lived hype of similarly themed movies but falls short. The  performances by the twin leads Testi- Mezzogiorno are unfortunately uninspiring and the English dubbing is horrendous. Kudos to the veteran Massi for the energetic filmmaking of the speed cross scenes that make the film a little more interesting. In other news I think that the  crime parallel plot is never given the importance it should ,whereas  the storyline itself spends too much time on the dated shenanigans between the speed cross duet.

However, this film manages to be superior to Antonio Margheriti’s Car Crash that was featured a while ago on the blog.

Δύο φίλοι μοτοσικλετιστές ανταγωνίζονται για την αγάπη του ίδιου κοριτσιού, η οποία εργάζεται στο βενζινάδικο μιας πόλης. Οι δυο, που έφτασαν στην πόλη για να συμμετάσχουν σε μια σειρά αγώνων ταχύτητας, σύντομα θα έρθουν σε σύγκρουση με τον υπόκοσμο του τόπου και τον σκιώδη κόσμο του παράνομου στοιχήματος .

Τετριμμένο buddy movie goes crime action χωρίς εκρηκτική δράση και με μάλλον προσχηματική πλοκή και διεκπεραιωτικές ερμηνείες από το δίδυμο Testi-Mezzogiorno. Kudos στο βετεράνο Massi για το ενεργητικό φιλμάρισμα των σκηνών Μότοκρος που κάνουν την ταινία λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Κάτα τα άλλα θεωρώ ότι δεν δίδεται η σημασία που θα έπρεπε στην crime παράλληλη πλοκή και η σεναριακή οικονομία σπαταλά υπερβολικό χρόνο στους ξεπερασμένους πλέον χαριεντισμούς μεταξύ των φίλων μοτοσικλετιστών.

Ακόμα και έτσι το παρόν είναι ανώτερο από το Car Crash του Αντόνιο Μαργκερίτι που είχε παρουσιαστεί πριν από λίγο καιρό στο μπλογκ.

 

Stand Alone (1985)

Stand Alone (1985)

Directed by: Alan Beattie

Cast: Charles Durning., Pam Grier

By-the-numbers vigilante actioner that features an aging and overweight Charles Durning pulling some incredible stunts against a bunch of really tough looking Hispanic thugs in downtown LA. It sounds like great fun but it is only mildly amusing.

A world War II vet witnesses the murder of a hoodlum in his best buddies’ diner,he is then called to testify against the murderers which results in him being targeted for elimination by a gang of mean looking Hispanics. His daughter in law and grandson are afraid that something terrible might happen to them. The aforementioned vet is then pushed to the limit when gang members and drug dealers take over his neighborhood.

…They invaded his home. They threatened his family. Now he’s fighting back the only way he can…

My fellow trash-ophiles, I came here because Pam Grier is on this, which is a shame because if you ask me Grier is rather underused in this one, with all the respect to Charles Durning it’s hard to believe what he is trying to pull off here, watching him in his sixties with his extra pounds and receding hairline sporting camo paint and setting booby traps against the “bad guys” is plain laughable,but alright the film was not unwatchable.

The final reel is where all the action is to be found, the first half is pre-occupied with exposing the heroic nature of mr. Louis Thibadeau ,who had dispatched a Japanese squadron in south pacific in 1943 with his bayonette, other than that the film is pretty tame,but the thugs look appropriately sleazy in an 80ies way,the could have easily been cast for some of the “Deathwish” franchise and they’d definitely get the job done.

Anyway films like this were a dime-a-dozen in the 80ies,press play only if you’re a die hard  Pam Grier fan.

Vigilante actioner του συρμού με έναν μεσήλικο και υπέρβαρο Charles Durning να επιδίδεται σε κασκάντες απέναντι σε σκληροτράχηλους ισπανόφωνους κακοποιούς στο κέντρο του LA. Ακούγεται μπόμπα , αλλά είναι μόνο στρακαστρούκα.

… Εισέβαλαν στο σπίτι του. Απειλούσαν την οικογένειά του. Τώρα αγωνίζεται εναντίον τους…είναι ο μόνος τρόπος …

Τρασολάγνοι συναγωνιστές, ήρθα εδώ λόγω της παρουσίας της Pam Grier, κάτι το οποίο είναι κρίμα και άδικο γιατί αν με ρωτήσεις, η Grier είναι μάλλον κομπάρσος στο όλον εγχείρημα.

Από την άλλη , με όλο τον σεβασμό προς τον Charles Durning , είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψεις τι προσπαθεί να κάνει εδώ πέρα, παρακολουθώντας τον στα εξήντα του με τα επιπλέον κιλάκια του και την φαλακρίτσα του να βάζει φουμο στο πρόσωπο και να τοποθετεί παγίδες για τους «κακούς» είναι απλά κακό σινεμά ,αλλά εντάξει η ταινία δεν είναι Ταρκόφσκι, Ζουλάφσκι και άλλα σλαβικής προελεύσεως που καταλήγουν σε -σκι.

Το τελικό εικοσάλεπτο είναι εκεί όπου βρίσκεται όλο το ζουμί, το πρώτο μισό είναι απασχολημένο με την αγιογράφηση της ηρωικής φύσης του κ. Ο Louis Thibadeau, ο οποίος είχε ξαποστείλει μια ιαπωνική διμοιρία στο νότιο ειρηνικό το 1943 με την ξιφολόγχη του, ευτυχώς που τουλάχιστον οι κακοί του φιλμ δείχνουν όντως απειλητικοί.

Εν πάση περιπτώσει ταινίες όπως αυτό έβγαιναν με το κιλό στη δεκαετία του 80, πατήστε το play μόνο αν είστε ένας «σκληρός σινεφίλ» ,ή μανιακός φαν της Pam Grier.

Massacre Mafia Style (1974)

Massacre Mafia Style (1974) aka “The Executioner”, “like Father,like Son”

Directed by:Duke Mitchell

Cast: Duke Mitchell, Vic Caesar

Get ready for one of the most over the top grindhouse flicks of all time, Duke Mitchell’s godly “The Executioner”, a movie that plays in a similar, but way more exploitative and yeah trashier  to the Godfather series ,filming narrative. Get ready to witness the rise to glory and then the inevitable fall of the mighty Mimi Michelli, whose antics and exploits (pun intended) leave dozens of dead bodies behind them.

Mimi Miceli, the son of a high-powered mafia don Mimi, a first generation Italian-American  has been exiled back to Sicily for his crimes in America. The don’s son Mimi Jr. wants to get back into the family business and transplant it from New York to the streets of Hollywood, the place of his childhood dreams. Mimi heads to Hollywood where he looks up his old Mafioso buddy, Jolly (Vic Caesar) who he finds tending bar. Jolly doesn’t need much convincing to join Mimi back in a life of crime. Mimi tells Jolly his plan to kidnap one of the West Coast Mafia bosses, Chucky Tripoli (Louis Zito) and hold him for ransom, much-needed cash flow to start Mimi’s takeover. Tripoli is kidnapped and Mimi sends proof (Tripoli’s finger in a jewelry box) to Tripoli’s son and wife (played by Duke Mitchell’s real-life wife, Jo Mitchell). Mimi is back in the life and makes a visit to Tripoli’s daughter’s wedding, giving a toast in the name of Sicily and on behalf of his mafia family. It seems that Mimi’s plan is working as he is tolerated within the West Coast clan, even when he hits on their dates. Mimi goes home with one of the women at the wedding (Cara Salerno) who goes along for the ride. With the blessing of the clan, Mimi attempts to takedown a big time West Coast pimp by the name of Superspook (Jimmy Williams) who runs a hustle with “40 women” in the prime real estate between Hollywood and Beverly Hills. Superspook turns out to not be so easy to take down, as the old ways of Mimi don’t have the same effect on the new hippie generation.

Inspired by the supposedly profound impact that the original Godfather film had on the director/lead of this film, Mitchell even nods to the Godfather film in one of his introspective monologues, and by Mitchell’s experiences with the mob while he was running a successful career as a nightclub crooner, ”Massacre Mafia style” needs to be seen to be believed…

This Italian/American Mafia saga packs an impressive bodycount and more memorable scenes in a solid 80 minute runtime than I care to remember.

For Mitchell this one was obviously a labor of love, as it should have felt very personal to him. His deliverance as Mimi Michelli is really eclectic and dare I say unforgettable, as he goes from throwing Henry Silva-esque tantrums to having peaceful moments of reflection and introspection. This of course along with the overall hyperviolent and anarchic film narrative creates a feeling of tension, with the viewer trying, in vain, to guess what will happen next.His filming style is also something to write home about, especially in favor of his more experimental Jodorowsky-esque moments (check Superspook’s crucifixion)

All in all ,Massacre Mafia Style definitely ticks all the boxes when it comes to high octane grindhouse exploitation cinema and it is (drumroll) one of the finest American entries in the crime/action genre.

Mitchell’s film got a Greek VHS release in the 80ies by Diamond Video which I already own, but I urge you to buy the blu-ray version by none other than Grindhouse releasing (R.I.P Sage Stallone) which is hands down the ultimate version of the movie, plus it features a gazillion of extras.

I feel like a kid in the candystore right now… dear friends watch this at all costs.

Υπερβατική exploitation σάγκα ,πόνημα ενός τραγουδιστή/σκηνοθέτη/ηθοποιού που μεσουράνησε στα Καλιφορνέζικα ναητ κλαμπς,του Ντιουκ Μίτσελλ.Ο εκλεκτός αυτός κύριος μπορεί να μη γεύτηκε την επιτυχία του Φρανκ Σινάτρα αλλά μας ευλόγησε με αυτό το grindhouse αριστούργημα,το οποίο αφήνει πίσω του εκατόμβη πτωμάτων, μακιαβελικές κινήσεις επι χάρτου από το μαφιόζο αντιήρωα του Μιτσελλ και σκηνές ανθολογίας όπως ολόκληρη η εναρκτήρια σεκανς, μια ιδιότυπη σταύρωση, ένα ιδιότυπο σφαχτό κρεμασμένο από τσιγκέλι και μια κηδεία που μένει αξέχαστη σε όλους τους τεθλιμμένους συγγενείς.

Το massacre mafia style είναι εξωφρενικό,απόλυτα μηδενιστικό σε σημεία, παντελώς απρόβλεπτο και φυσικά έργο ζωής για το Μίτσελλ,ο οποίος παραδίδει μια ερμηνεία ράπισμα, γεμάτη από ξεσπάσματα κακίας αλλά και στιγμές απολογισμού-αυτοκριτικής.

Το massacre mafia style είναι από τα καλύτερα grindhouse flicks που τούτα  δω τα μάτια έχουν αντικρίσει .Αναζητήστε το και δειτε το με κάθε κόστος.

Perfect Strangers (1984)

Perfect Strangers (1984) aka “Blind Alley”

Directed by:Larry Cohen

Cast: Anne Carlisle ,Brad Rijn, Ann Magnuson

A very interesting but seemingly underrated crime/thriller by Larry Cohen (It’s Alive) is what we have here. The movie depicts the seedy and sleazy 80ies New York City with style and gusto and Cohen’s great eye for visuals is complimented by strong leads ,courtesy of Carlisle and Rijn.

A Mafia hit man discovers a young boy has witnessed him killing someone. Under Mafia pressure he is urged to kill the boy but is picked up by the boy’s mother and soon they fall into a relationship.

The premise might seem quite easy to follow here but there are some oddball moments/subplot parts that make this film quite memorable, for example the fact that the female heroine/single mom partakes in the  Women’s liberation/emancipation movement is something that is unlikely to happen in another genre film. Furthermore Cohen really develops his characters and we witness the double edged sword Sally(Carlisle)is .On the one hand she seems frail and enjoys the company of Johnny(Rijn) but on the other hand she is a modern woman hard working single mom that desires to be a great mom for her son Matthew (great performance by the toddler Matthew Stockley).Johnny ,the hit man in distress tries to balance between his sociopathic tendencies/brutal past and his will to belong to a home, a spark that he felt as soon as he started getting closer to Sally and Matthew. This weird symbiotic relationship gives birth to some very tense moments in the film. The intrusive, unlikable and control freak biological father of Matthew also acts as a plot catalyst, especially during the last reel of the film.

In terms of visuals and direction, it is obvious that Cohen is striving against budget limitations , but even under harsh conditions he manages to deliver a stylish film . The fact that the narrative and the pace are fluid also elevates this one from the lowest common denominator genre films.

I enjoyed “Blind Alley” and I bet that fans of 80ies American independent/genre cinema will enjoy this flick too.

Διασκεδαστικό και ατμοσφαιρικό αστυνομικό νουάρ θρίλερ από τον τιτάνα Λάρυ Κοέν, ο οποίος μας αφηγείται με σχεδόν καθηλωτικό τρόπο την προσπάθεια ενός μυστηριώδους πλην σεξυ εκτελεστή της μαφίας να βγάλει από τη μέση … δίχρονο ξανθό μπόμπιρα,ο οποίος έτυχε να αντικρίσει με τα αθώα ματάκια του την τελευταία δουλειά του χιτμαν Τζώνυ.

Ο Τζώνυ στην προσπάθεια του να έρθει κοντά στο παιδί ρίχνει δίχτυα στη Σάλλυ, χωρισμένη μαμά του μικρού, η οποία και πέφτει θύμα της σαγηνευτικής του αύρας, Παρ’ όλα αυτά τα αφεντικά του Τζώνυ πιέζουν και θέλουν το παιδί έξω από τη μέση ,ενώ και ο βιολογικός πατέρας του μικρού ,όπως και η έρευνες της αστυνομίας σχετικά με το έγκλημα του Τζώνυ, σφίγγουν τον κλοιό γύρω από τους πρωταγωνιστές.

Απλό και αποτελεσματικά φιλμαρισμένο το «Αυτόπτης μάρτυρας» μας κομίζει μερικά ατμοσφαιρικότατα πλάνα της παρακμιακής και αυθεντικά επικίνδυνης Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 80,κομπλέ με απ’όλα, βλέπε: μαχαιρώματα, πορνεία, γκετοποίηση, ναρκωτικά αλλά και με δίδυμους πύργους πριν το gentrification της θητείας του δήμαρχου Τζουλιάνι.

Ο Κοέν καταφέρνει επίσης να μας μπάσει στο πάρα πολύ τεταμένο και έντονα ακτιβιστικό κλίμα των Εighties ,αφού φιλμάρει μια νυχτερινή πορεία φεμινιστριών και την κάνει μέρος της πλοκής. Οι ήρωες του Κοέν είναι ανθρώπινοι και η ένταση προκύπτει εκτός των άλλων και μέσα από τα αδιέξοδα του Τζώνυ και της Σάλλυ, πράγμα το οποίο οδηγεί στο αναμενόμενα βίαιο φινάλε.

Όμορφο ταινιάκι χωρίς τυμπανοκρουσίες.Επενδύστε.

 

The Take(1974)

The Take (1974)

Directed by; Robert Hartford-Davis

Cast: Billy Dee Williams, Eddie Albert, Frankie Avalon,Vic Morrow

A cool quintessentially Seventies looking affair that functions as the perfect showcase for Billy Dee Williams and his inimitable suaveness and chill-out demeanor, but doesn’t do much more to create moments of real  tension

Crime fighter Terry Sneed arrives in New Mexico to help out a local police chief bust the local big time mobster- but Sneed  is already taking money from the underworld.

Even if it’s a very flawed and derivative film, the Take never ceases to be entertaining as it features quality genre regulars like Vic Morrow and Williams really seems to enjoy his part, but it never manages to be much more than a cool Seventies crime actioner, perhaps the crew behind this one never had aspirations for something more in the first place.

Fans of the unmistakable Seventies atmosphere will enjoy some nicely choreographed shoot-outs and related crime film shenanigans ,as for the rest of the fans out there , I doubt they will find here enough gravitas or substance to sink their teeth into.

Ένα τσίλικο, πεμπτουσιακό Σεβεντιζ ταινιάκι που λειτουργεί ως το τέλειο όχημα για τον Billy Dee Williams και την απαράμιλλη φινέτσα του, αλλά δεν κάνει πολλά περισσότερα για να δημιουργήσει στιγμές πραγματικής έντασης έχουμε σήμερα προς παρουσίασιν.

Ο μαχητής του εγκλήματος Terry Sneed φτάνει στο Νέο Μεξικό για να βοηθήσει τον τοπικό αρχηγό της αστυνομίας να τσακώσει τον τοπικό βαρόνο του εγκλήματος Μάνσο – αλλά για κακή του τύχη ο αρχηγός αγνοεί πως ο  Sneed παίρνει ήδη χρήματα από τον υπόκοσμο.

Ακόμη και αν είναι απόλυτα προιόν της εποχής του χωρίς καμία θέληση να κομίσει κάτι το ιδιαίτερο, το Take ποτέ δεν παύει να είναι διασκεδαστικό, καθώς διαθέτει βετεράνους του είδους όπως ο Vic Morrow σε κέφια ενώ και ο Williams φαίνεται να απολαμβάνει το ρόλο του, ίσως αυτή να είναι και η αξία της ταινίας αφού ενδείκνυται για μια χαλαρή μεταμεσονύκτια θέαση.

Οι οπαδοί της ατμόσφαιρας των 70’s θα απολαύσουν μερικά ωραία χορογραφημένα πιστολίδια ,όσο  για τους υπόλοιπους οπαδούς εκεί έξω, αμφιβάλλω ότι θα βρουν εδώ αρκετή ουσία.

Μόνο για τους φανατικούς του είδους.

White of the Eye

White of the Eye (1987)

directed by:Donald Cammell

cast;David Keith, Cathy Moriarty, Alan Rosenberg

Stylish to the point of video art and full of subtle in their extravagance nuances “White of the Eye” is wild beast to tame and remains unpredictable and full of animalistic magnetism like its protagonist Paul White(David Keith) even thirty odd years after its theatrical release.

In a wealthy and isolated desert community, a sound expert with a troubled past is targeted as the prime suspect of a series of brutal murders of local suburban housewives who were attacked and mutilated in their homes. As he desperately tries to prove his innocence, his young wife starts to uncover mysteries of her own…

White of the Eye…oh my god…this one would probably deserve a fullblown essay to do it justice but let’s try to describe it. A Gialloesque exercise in 80ies cinematic style, the “Paris,Texas” of slasher films,a charming depiction of double personality disorder,universal/black hole conspiracy theories,Indian/native American mysticism with a climax straight out of a Cannon films movie (Invasion U.S.A anyone?)All those little things compose Cammell’s movie.This is White of the Eye in a nutshell…

And being a genuine brainchild of its director (just do yourselves a favour and refer to the various sources regarding the life and carreer of Cammell)this movie is…bonkers,but an eye candy to watch.

The movie is set in the particularly atmospheric town of Globe,Arizona and revolves around two characters Paul White and his wife Joan (I cannot stress enough how excellent the performances by both lead actors,David Keith and Cathy Moriarty are).The film begins with a very stylish depiction of a murder but it then grinds to a halt and slowly but surely reveals the shenanigans of the couple.Through repeated flashbacks we get acquainted with the central characters and we are almost embarassed to discover the proverbial skeletons they seem to hide in their closet.

To set the record straight ,this movie is too off kilter to appeal to everybody.The viewer needs to be patient and to focus on and co-ordinate with the rhythm and with the organic character of the film.

Technically speaking,Cammell’s film is as masterfull a mid/late 80ies thriller could ever be.To say that this one is stylish would be an understatement.Larry McConkey’s cinematography  is spectacular. He adorns the film with  location shots of the sprawling desert a plenty. He effectively utilizes wide tracking shots and extreme close ups of eyes, thus giving White of the Eye an artistic edge.Cammell’s narrative is plain weird,and comes off as off-key but is in fact multi-layered and full of subtleties and makes full sense after a while.The soundtrack by Nick Mason (Pink Floyd) and Rick Fenn is very atmospheric too and plays a huge role in establishing the feel and the overall atmosphere of the film.

Long story short.This one is as artsy as an 80ies “serial-killer” film could ever be and dabbles a lot with the psychological background of its characters but it doesn’t (literally) lose the plot. In my view “White of the Eye” is a masterpiece.It could pass as style over substance,but I strongly believe that it also has an interesting storyline,hence quite a bit of substance.

A very original thriller.emphatically recommended…

“murder is a work of art…” ή κάτι παρεμφερές είχε μαρκάρει με στένσιλ πάνω στο μπλουζάκι του η “κουνημένη” ιδιοφυία που λεγόταν Ντόναλντ Κάμμελλ ,ατάκα την οποία δικαιώνει στην ταινία καλλιτεχνική προβοκάτσια που σκάρωσε εδώ πέρα.

Παρ’όλες τις ιδιοτροπίες του ο Κάμμελλ ήταν μια αυθεντική σκηνοθετική ιδιοφυία ,της οποίας το ταλέντο δεν άφησε ασυγκίνητο το Μάρλον Μπράντο,ο οποίος ήταν και αυτός που έσωσε το παρόν από τα αζήτητα,αφού πριν την κυκλοφορία της η ταινία υπό παρουσίαση είχε διχάσει τους υπεύθυνους του στούντιο παραγωγής,οι οποίοι χαρακτήρισαν τη σε σημεία βιντεοκλιπίστικη εξταραβαγκάντσα του σκηνοθέτη του Performance σαν “διαφημιστικό για φόνο”.

Το “Λευκό του ματιού” ήταν όμως μια εξαιρετική ταινία με κατακερματισμένη αλλά όχι χαοτική αφήγηση,εξαιρετική κινηματογράφηση,μοντάζ και σκηνοθεσία, ερμηνείες που εκτοξεύουν το κύρος του φιλμ στη στρατόσφαιρα και ατμοσφαιρικό soundtrack, ευγενική χορηγία του Νικ Μέησον των Pink Floyd.

…ένα arthouse Slasher,ένα κακό τριπάκι ενός επίδοξου άλφρεντ Χίτσκοκ,μία αυτοβιογραφική αλληγορία πάνω στην ψυχική νόσο,στον άγνωστο που επιλέγουμε για σύντροφο και στη λατρεία του αίματος…το “Παρίσι,Τέξας” του σινεμά τρόμου? τι είναι στα αλήθεια το White of the Eye ?

Έχω την  εντύπωση πως όσο κι αν προσπαθήσουμε να το ‘ξεκλειδώσουμε” ωφελημένοι τελικά δε θα βγούμε, το παρόν φίλμ είναι μια φιλμική παρόρμηση που ορθό θα ήταν να απολαμβάνει κανείς ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, χωρίς περισυλλογή και χωρίς προφυλάξεις…

Δείτε το…

The Godfather’s Friend

The Godfather’s Friend(1972)

directed by:Frank Agrama

cast:Richard Harrison, Erika Blanc, Krista Nell

Vietnam vet with a degree in poison gas application lives a secluded life in Turkey but he leaves in an urgent manner everytime he receives a telegram from abroad . Richard is a hit man and “friends” with the Godfather. Richard is also after the goons who killed his parents many years ago.When an old love comes knocking at Richard’s door the order will be disturbed and Richard’s life will turn to a living nightmare.

Standard fare Italian/Turkish Mafiasploitation with a few merits in the form of its rather illustrious cast and picturesque turkish locations,Agrama’s (Dawn of the Mummy)movie does little to impress and adds even less to the golden annals of the crime/mafia flicks that stemmed from Italy during that particular period.

The Godfather’s Friend  lacks grit but is packed with nudity ,mafiosi shenanigans and features a rather disinterested Richard Harrison,However the presence of Eurobabes extraordinaire Erika Blanc and Krista Nell and the cool twist ending make this one a rather passable affair,at least for Farouk Agrama’s standards.

Fans of 70ies crime action and genre completists will probably have some mild fan…

Ρίτσαρντ Χάρισον και Έρικα Μπλανκ προσφέρουν στο λαό κανα-δύο καρτποσταλικές σκηνές στα τουρκικά παράλια αλλά κατά τα άλλα τούτο εδώ το crime actioner Ιταλοτουρκικής παραγωγής και σκηνοθεσίας Φρανκ Αγκράμα κινείται στον αυτόματο πιλότο και δεν προσθέτει σε καμία περίπτωση νέες σελίδες στο χρυσό βιβλίο του Eurocrime.Φέσι ανεπανάληπτο σαν τα αχαρακτήριστα turco-crime των   Yilmaz Atadeniz, Giulio Giuseppe Negri δεν είναι σε καμία περίπτωση,αλλά δεν είναι και κανένας crime κολοσσός που να σε καθηλώνει.

Άν θέλετε καμιά ρετρό Σεβεντίλα για να περάσετε νωχελικά τη βραδιά σας πάντως,τούτο εδώ την κάνει τη δουλειά. Μην περιμένετε πάντως να μετατρέψει το κάθισμά σας σε “ηλεκτρική καρέκλα”.

Deadly Obsession

Deadly Obsession(1989)

directed by:Jenö Hodi

cast:Joe Paradise, Michael Balin, Robert Barrera

Hilarious crime/part slasher obscurity ,”Deadly Obsession” will never be placed on any pedestal but offers some pedestrian yet entertaining suspense and moronic dialogues for the good measure.

Gotham University of New York is a clean-cut academic oasis, but beneath its surface, in a huge network of tunnels, lurks a nefarious janitor named John Doe, who has a grudge against privileged students and has come up with a great scam. John Doe has stolen huge quantities of rat poison and plans to inject it into ice cream which will then be available at the student store .His intention isto  ask the director for a million dollars in order  to disaclose  where the poison is. But Denise, a beautiful student, buys the ice cream and John Doe witnesses what he thought was her death. Disrupted and furious to see how the police saved Denise, John Doe asks for more money which should be delivered by Denise herself.Killing her becomes a deadly obsession.

This one comes packed with some decent cat n’mouse shenanigans, some nudity but little to no slashing. Something which is pretty bad for a wanna-be slasher,isn’t it?

As everybody is able to figure out ,this is painfully obscure and probably for a good reason.”Deadly obsession” could easily be a TV-thriller for it revolves way too much around police pursuit and offers little to the die-hard genre fan.

Joe Paradise’s overacted John Doe is however something that adds a certain tackiness to the formula,plus the inane dialogues should also get their credit.

Verdict:Despite the fact that this one will never make it to any sort of “hidden-gem” lists,it still has some mild entertainment value.Adressed only to the most hardcore of the Slasher buffs.